Η Γατούλα μου

                          Ήρθε στα χέρια μας από τη ζούγκλα της οδού Καλλιδρομίου. Τους πρώτους μήνες της ζωής της έζησε στην ανασφάλεια του πεζοδρομίου.. Η καλή της τύχη οφείλεται στην ευαισθησία της κόρης μου, που σκλαβώθηκε από το προσωπάκι και τα παρακλητικά ματάκια της και την έμπασε στο σπίτι. Την βαφτίσαμε Χαζούλα. Αυτό είναι το όνομα που της δώσαμε, αλλά η πορεία έδειξε ότι αντίθετα, μετά την πρώτη παραπλανητική αντίληψη που μας έδωσε, είναι τετραπέρατη και μας «δουλεύει» κανονικά. Η αρχική της συμπεριφορά ήταν μέσα στο καταχθόνιο σχέδιό της να χτυπήσει κάποιες χορδές συμπάθειας από μέρους μας. Άπαξ και το κατόρθωσε εμφάνισε τον πραγματικό και υπολογιστικό της χαρακτήρα. 

        Από νωρίς λειτούργησαν τα αμαρτωλά  ένστικτά της και «κάθισε» με την πρώτη ευκαιρία στον άγριο και παντοκράτορα του χώρου Χασίντ , τον αρσενικό γάτο της γειτονιάς, που την κατέστησε έγκυο. Όμως και η εγκυμοσύνη της ήταν περιπετειώδης και μάλιστα χωρίς  αίσιο τελικά αποτέλεσμα  Μάλιστα κινδύνευσε άμεσα η ζωή της στην διάρκεια του τοκετού. Μόνο η ψύχραιμη και αποτελεσματική αντίδραση της Αναστασίας την κράτησε στη ζωή. Έτσι σ’ αυτήν  δεν οφείλει μόνο την υιοθεσία και την εξασφάλιση τροφής και στέγης. Της οφείλει και την ίδια της τη ζωή.   Όταν η Αναστασία είδε την αδιέξοδη προσπάθειά της να γεννήσει και να μη το κατορθώνει, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, ξεσήκωσε τον κτηνίατρο που έκανε την αναγκαία εγχειρητική επέμβαση.   Έτσι ανάμεσά τους υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση ζυμωμένη σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές.

       Μετά η Αναστασία έφυγε στην Αμερική για συνέχιση των σπουδών της, οπότε την Βασίλισσα την αναλάβαμε εμείς. Η Χαζούλα έγινε οικόσιτη, με εξασφαλισμένη  την τροφή και τα χάδια, που τα θεωρεί αυτονόητο δικαίωμά της. Αλίμονο σου αν της τα στερείς.  Δε χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γίνουμε δούλοι της.  Εγώ βέβαια ήμουν από πριν επιρρεπής  στις γάτες, αλλά αυτή τη φορά περάσαμε όλοι μαζί τα εσκαμμένα.

     Λένε  « δώσε θάρρος στο χωριάτη και θα ανέβει στο κρεβάτι ». Η δικιά μας την παροιμία αυτή την αναβάθμισε.    Όχι μόνο ανεβαίνει στο κρεβάτι, αλλά ξαπλώνει για να κοιμηθεί πάνω στο μαξιλάρι μας μέσα στη μούρη μας και μουρμουρίζει διαμαρτυρόμενη όταν  τολμήσουμε να την «ενοχλήσουμε». Κάθε βράδυ μόλις καταλάβει ότι ήρθε η ώρα του βραδινού ύπνου τρέχει με μανία να μπει πρώτη στην κρεβατοκάμαρα και ν’ ανέβει στο κρεβάτι. Με τεντωμένα τ’ αυτιά και ορθάνοιχτα τα μάτια περιμένει με την αυτονόητη σιγουριά ν’ απλώσω το χέρι μου και με μια φάτσα γεμάτη βουλιμία ν’ ακουμπήσει τα δυο μπροστινά της πόδια πάνω στο μπράτσο μου, να βγάλει μ’ επιθετικό τρόπο τα νύχια της που χωρίς συγκρατημό χώνει στη σάρκα μου. Είναι αυτονόητο ότι δεν θα διαμαρτυρηθώ, σφίγγοντας τα δόντια, αλλά σε λίγα δευτερόλεπτα θα εισπράξω την «ανταμοιβή» μου. Με έναν ιεροτελεστικό τρόπο αρχίζει να ψάχνει την καλύτερη και βολικότερη θέση και κει που όλα γίνονται με μικρή ταχύτητα κάποια στιγμή, που αυτή κρίνει κατάλληλη, ρίχνει όλο το βάρος του σώματός της εμπρός στο πρόσωπο και το στήθος μου. Θέλω δεν θέλω ένα αίσθημα ικανοποίησης με καταλαμβάνει και σε λίγο χρόνο παρά την πολύχρονη συνήθεια ν’ αργεί να με καταλάβει ο ύπνος στην περίπτωση αυτή σε λίγο χρόνο συνήθως χάνω την επαφή και βυθίζομαι σε έναν γλυκό ύπνο. Όταν μετά από λίγες ώρες έχω το πρώτο ξύπνημα η χαζούλα έχει φύγει από μένα και είναι σε ασφαλή και βαθύ ύπνο στα πόδια της γυναίκας μου. Ίσως στη διάρκεια της ασυνειδησίας μου κάποια στιγμή να την ενοχλώ.

     Λένε ακόμη ότι οι γάτες είναι ανεξάρτητες. Ίσως!  Η χαζούλα μας πρέπει νάναι εξαίρεση αφού απαιτεί συνεχώς την προσοχή  μας, είναι εγωίστρια, μονοφαγού και μερικές φορές, ακόμα και αχάριστη.  Εμείς όμως παρόλα τα ελαττώματά της την αγαπάμε ή καλύτερα να πω τη λατρεύουμε κι ας έχει όσες απαιτήσεις θέλει. Αυτή το ξέρει καλά και το εκμεταλλεύεται μέχρι τη τελευταία σταλαγματιά. Σε λίγο καιρό θα συμπληρώσει τα 13 συναπτά της έτη και η παρουσία της μας έχει γίνει απαραίτητη. Η ευχή μας είναι να την έχουμε παρέα όσα χρόνια είναι αυτό δυνατό. Αυτό θα σημαίνει ότι εκείνη θα ζει, αλλά το ίδιο και εμείς, έστω για να μας βασανίζει αλλά και να τη χαιρόμαστε.                               

  Το δράμα είναι όταν πηγαίνουμε ταξίδια. Τότε πρέπει κάπου να την αφήσουμε για να την προσέχουν. Όμως, ούτε αυτή περνάει καλά, αφού κανένας άλλος δεν έχει την υπομονή να τη χαϊδεύει ώρες την ημέρα – κάτι που το θεωρεί αυτονόητο και το απολαμβάνει γουργουρίζοντας- όπως κάνουμε εμείς. Όμως και εμείς περνάμε φρικτά γιατί μας λείπει αφόρητα και μετράμε το χρόνο και τη στιγμή για να βρεθούμε πάλι μαζί της. Όταν πηγαίνουμε στο εξοχικό την παίρνουμε μαζί μας και την αράζει πάνω στη μαλακή πολυθρόνα ξυπνώντας μόνο όταν απειλείται η αποκλειστική της ιδιοκτησία από τις εξωτερικές γάτες που ταΐζουμε. Το ταξίδι με το αυτοκίνητο αρχικά την ταλαιπωρούσε, αλλά τώρα το έχει πια συνηθίσει.

                               15 Δεκεμβρίου 2009

 

Υ.Γ  Μετά 16,5 χρόνια η χαζούλα μας έφυγε ήρεμα από κοντά μας. Με τα ζώα συνδέεσαι πολύ κι όταν το χάνεις είναι μια πληγή…..