Ο Κ ό κ κ ι ν ο ς κ ά β ο υ ρ α ς

       Από τις εφημερίδες σήμερα- Κυριακή - πληροφορήθηκα το γεγονός. Ο  Μίμης Ανδρουλάκης κυκλοφόρησε ένα ακόμα βιβλίο με τον τίτλο «Ο κόκκινος κάβουρας». Δεν το έχω διαβάσει και μάλλον θα αργήσω να το πάρω στα χέρια μου. Μέσες άκρες ξέρω- από δικές μου πηγές- την τραγική ιστορία που κρύβεται πίσω από έναν πετυχημένο ίσως τίτλο. Συλλήψεις, βασανιστήρια, εξανδραποδισμοί ανθρώπων, πολύχρονες φυλακίσεις αλλά κι εκτελέσεις. Τα «μεγάλα μυαλά» του κόμματος αγρόν ηγόραζαν στέλνοντας στο στόμα του λύκου ανθρώπους, που με τη σειρά τους παρέσερναν -άθελα τους βεβαίως-  άλλους σε δραματικές περιπέτειες. Το συνεχώς επαναλαμβανόμενο φαινόμενο δεν χτύπησε κανένα καμπανάκι στα έμπλεα Μαρξισμού-Λενινισμού μυαλά τους. Έρχομαι σήμερα να προσυπογράψω τη παλαιότερη δήλωση του αγαπητού φίλου Λεωνίδα Κύρκου

 «Ευτυχώς που δε νικήσαμε…»

Πριν 6 χρόνια έκανα μια σαφή νύξη στο θέμα, που πέρασε απαρατήρητη κι άρα ασχολίαστη. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου «Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα» 2^ος τόμος, σελ. 31. Πριν κάποιους μήνες το ανέβασα στο παράθυρό μου και μπορεί κάποιος να το αναζητήσει. Εκεί μεταξύ άλλων έλεγα

 

…………….Μόλις πάνε να κερδίσουν έδαφος οι φωνές, μέσα στις αστικές δημοκρατικές δυνάμεις , που μιλάνε για λήθη, μέτρα κατευνασμού και επιείκειας, ότι φτάνει πια ο αδελφικός αλληλοσκοτωμός, ένα νέο κύμα συλλήψεων «κατασκόπων», ασυρμάτων, έρχεται να ακυρώσει κάθε προσπάθεια. Ο φόβος της συνοδοιπορίας επισείεται, ως συνεχής απειλή, μπαμπούλας συνενοχής. Οι τεχνητές οξύνσεις τρέφουν τους βρικόλακες. Η Ασφάλεια, με αρκετά συζητήσιμο τρόπο, έχει στο χέρι τους διάφορους παράνομους μηχανισμούς, και όποτε θεωρεί χρήσιμο ή αναγκαίο ανασύρει κάποιον από αυτούς στην επιφάνεια.

 Όταν αργότερα αρχίζουν οι αποστολές από το Βουκουρέστι για να υπενθυμίζουν και να διαιωνίζουν την εξουσία της εξόριστης ηγεσίας τότε, λες και η αστυνομία να έχει τακτικό ραπόρτο, κάνει τα κατάλληλα χτυπήματα στον κατάλληλο χρόνο και τόπο, διαιωνίζοντας και αυτή με την σειρά της το κλίμα των διωγμών και της μισαλλοδοξίας. Πράξεις απόγνωσης και απελπισίας. Αδικαιολόγητες, ωστόσο, είναι και οι πράξεις αντιποίνων που ακολουθούν. Το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Γιατί τα αντίποινα οδηγούν στην επόμενη ανταπάντηση. Έτσι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται και τελικός κερδισμένος βγαίνει αυτός που υλικά και στρατιωτικά έχει το πάνω χέρι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δολοφονία του υπουργού Δικαιοσύνης Χρήστου Λαδά. Είναι τραγικά εντυπωσιακό το πογκρόμ που ακολούθησε αυτή τη δολοφονία. Στέναξε από κορμιά ο πίσω τοίχος του Νοσοκομείου της Σωτηρίας, ο «συνήθης τόπος » εκτελέσεων στο Γουδή……..

 

Με αυτήν την ευκαιρία ας πω κι ένα απωθημένο μου. Ο ταλαντούχος Μίμης είναι από εκείνη τη γενιά των Κνιτών που έδωσαν με μεγάλη επιτυχία μάχες για την αντίληψη «ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ!» τσαλακώνοντας χωρίς αναστολές ανθρώπους, που βρέθηκαν στο προδοτικό ….ρεβιζιονιστικό στρατόπεδο. Αργότερα άλλαξε κι αυτός στρατόπεδα. Δικαίωμά του!

 Αλλά είναι μια αφορμή να σκεφτεί πως οι καιροί αλλάζουν τους ρόλους και πως η ανοχή συνδυασμένη με τη σεμνότητα είναι όροι απαραίτητη για την ομαλή πορεία της πατρίδας μας.