Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2013

                          
                             ε ι σ α γ ω γ ή

Η συλλογή ποιημάτων που ακολουθεί γράφτηκε το περασμένο έτος, 2013. Αποτελείται από 114 μικρά ποιήματα. Κάποια είναι αξιοπρόσεκτα, τα περισσότερα μέτρια και κάποια ακόμα πιο χαμηλά. Προς το παρόν τα κρατάω όλα γιατί τα θεωρώ παιδιά μου. Μπορεί αργότερα μετά από επεξεργασία θα επιλέξω μερικά.Προς το παρόν αποφάσισα το προσωρινό όνομα της συλλογής. Αυτή είναι :
                        «… του  δρόμου…»

Η εξήγησή βρίσκεται στο πραγματικό γεγονός ότι γράφτηκαν στη διάρκεια των πρωινών περιπάτων μου σε μοναχικά μονοπάτια ή πολυσύχναστους δρόμους με πλήθος ανθρώπων και μηχανών συνοδεία των ήχων και των θορύβων που αυτό συνεπάγεται….

 

 

   1.    Α θ ώ ε ς       α μ α ρ τ ί ε ς

 

Βυθίζω το βλέμμα μου στη γαλάζια θάλασσα των ματιών σου

Προσπαθώντας να ανιχνεύσω τις απόκρυφες σκέψεις

Θέλω να κολυμπήσω στην ανήσυχο βυθό του μυαλού σου

να συντονιστώ μαζί του και ν’ ανιχνεύσω τις επιθυμίες του.

Το λέω καθαρά χωρίς τις όποιες γνωστές αναστολές

Κορίτσι μου θέλω να γίνω λαθρεπιβάτης στο σκάφος του σώματός σου

στρατηγός και κυρίαρχος της επικράτειάς σου,

 να γλιστρώ  στις παρειές του προσώπου σου,

 να περπατώ στις παρυφές των χειλιών σου

Να ανεβοκατεβαίνω στα όρη του στήθους σου

 να κάνω σλάλομ στις χαράδρες του λαιμού,

να τρέχω με ταχύτητα στις πεδιάδες της κοιλιάς σου,

 να κατηφορίζω στις ισάδες των μηρών σου,

να ανιχνεύω τις σκοτεινές σπηλιές που υπάρχουν ανάμεσά τους

Μα πιο πολύ θέλω ν’ ακούω τους στεναγμούς της ευχαρίστησής σου

βάλσαμο και τροφή της καρδιάς μου

 

 

 

 

2. Α ι σ θ ή σ ε ι ς

 

Ευωδιές, κελαηδίσματα, κοάσματα, μουγκρητά!

 Κραυγές, βογγητά, αναστεναγμοί πόνου ή ικανοποίησης.

Κι αυτός εκεί, με τ’ αυτιά  και τα μάτια ορθάνοιχτα

να δέχεται μ’ ευχαρίστηση όλους τους εξωτερικούς επηρεασμούς.

 Ζωντανός, έτοιμος σε νέες εμπειρίες.

Επιδεκτικός σε προσαρμογές, άριστος κυνηγός

να  ζητά με μανία νέες γεύσεις, νέους ήχους κι εικόνες

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

3.  Α ι σ ι ό δ ο ξ η   α ρ χ ή 

κ α κ ό   τ έ λ ο ς  (πεζή ιστορία)

 

Με έναν κασμά κι άπειρη όρεξη

άρχισε να σκάβει το λάκκο στο έδαφος.

Είδε στον ύπνο του ότι εκεί υπάρχει

θαμμένος ένας πολύτιμος θησαυρός

 

Δεν έχασε την αισιοδοξία του κι όταν,

παρά την εντατική τριήμερη εργασία,

δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα,

ούτε έστω μια θετική ένδειξη

 

Διεύρυνε την έκταση του σκάμματος

και κατέβασε επί τόπου

 για να μην χάνει κάθε τόσο χρόνο,

τροφή και νερό

 

Όταν συμπληρώθηκε η εβδομάδα

μέσα του εμφανίστηκε το πρώτο ρήγμα

«Μήπως το ζωντανό όνειρο ήταν σκέτη πλάνη;

Μια παγίδευση που του έστησε ο διάολος;»

 

Έκανε υπομονή λίγες ακόμα μέρες

κι όταν κύλισαν άκαρπες κι αυτές

πείστηκε ότι η προσπάθεια ήταν μάταιη

Τότε αποφάσισε ο κόπος του να μην πάει χαμένος

 

Έτσι κι αλλιώς όλες οι πόρτες ήταν κλειστές

και η ελπίδα να φανεί φως από κάπου μηδενική

Έκανε το λάκκο τάφο του σκεπάζοντας το σώμα του

με το συσσωρευμένο στις άκρες  χώμα

 

Όταν μετά από μέρες κάποιοι γνωστοί

τον αναζήτησαν και δεν τον βρήκαν εκεί

υπέθεσαν ότι εγκατάλειψε την προσπάθεια

κι αναχώρησε προς άγνωστη κατεύθυνση

 

Αρκετά αργότερα, όταν κανένα ίχνος του

πουθενά δεν επισημάνθηκε ένας αδέσποτος και

πεινασμένος σκύλος σκάβοντας έφερε στην επιφάνεια

ένα σώμα που μύριζε έντονα πτωματίλα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

4.  Α ι σ ι ο δ ο ξ ί α -1

 

Ο ένας γκρεμίζει τις γέφυρες, κόβει τα σημεία επαφής

βαθαίνει το χάσμα του μίσους και της διχόνοιας

Κι ο άλλος;

Επίμονα και πεισματικά μέσα απ’ τα χαλάσματα

ξεδιαλέγει πέτρες που τοποθετεί με μια σειρά ελπίζοντας,

έστω ουτοπικά, να τα ξαναφτιάξει όπως ήταν

Δυο δράσεις αντίρροπες, δυο άνθρωποι διαφορετικοί

Κι όμως κάπου και κάποτε θα ξανασυναντηθούν

Δε γίνεται αλλιώς!

Η αισιόδοξη αυτή προοπτική εδράζεται στην εξής γνώση

Οι άνθρωποι είναι φθαρτοί, έρχονται και φεύγουν.

Η ζωή όμως με πείσμα θα συνεχίζει την πορεία της…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

5. Α ι σ ι ο δ ο ξ ί α -2

 

 Τίποτα δεν είναι μόνιμο,

 τίποτα δεν είναι οριστικό και τελεσίδικο.

 Μέσα από τον πυκνό ιστό των απαγορεύσεων,

 μέσα από τα αλλεπάλληλα τείχη των δυσκολιών,

 η ζωή βρίσκει μονοπάτια

 αόρατα με το γυμνό μάτι

 για να εισχωρήσει και να δημιουργήσει

 τους πρώτους θύλακες της επόμενης φάσης.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 6..      Α λ λ α γ ή   φ ρ ο υ ρ ά ς

 

Ακροβατώ αβέβαιος κι αμφίθυμος ανάμεσα

στα ναι και τα όχι

στο χθες και το σήμερα

στην πράξη και το όνειρο

Ισορροπώ στο τεντωμένο σχοινί της μνήμης

Ζω στο μεταίχμιο

της εξέλιξης των γεγονότων

Εγκρίνω ή απορρίπτω με θράσος

πράγματα κι ενέργειες

πλέον μόνο ως θεατής

ενώ πέρασε η μπογιά μας

και πρέπει να παραμερίσουμε

στη νέα φρουρά που ήρθε

και ζητά τον αυτοδίκαιο ρόλο της

 

 

 

 

 

 

  7.   Α ν α μ ο ν ή

 

Ζει με την αναμονή κι ελπίζει στο θαύμα.

Ποιος θα το κάνει; Ο Θεός, η τύχη ή η σύμπτωση;

Δεν τον ενδιαφέρει. Ας είναι όποιος νάναι.

Εκείνο που αναζητά είναι ένα φανταστικό όχημα

να το καβαλήσει και να πάει ταξίδια μακρινά.

Σε νέους τόπους με άλλους ανθρώπους και συνήθειες

Εκεί ελπίζει να βρει τη δύναμη για μια νέα αρχή

Δεν αντέχεται πια, βρε αδελφέ, η μονοτονία της επανάληψης

κι ο συγχρωτισμός με την μετριότητα.

Δε θέλει συγκερασμούς μαζί τους πλέον.

 Ζητάει το κάτι περισσότερο, είναι απαιτητικός

 Αλλά, σίγουρα, κι όχι κι ένα άλμα στο κενό

Δεν τον κατέχει η τάση οικιοθελούς αποχώρησης απ’ τη ζωή

Όχι ! Όλα να έρθουν με τη σειρά τους

Εκείνο που μόνο επιθυμεί είναι μια αξιοπρεπής διαβίωση

 

 

 

 

 

8. Α ν α π ά ν τ η τ α   ε ρ ω τ ή μ α τ α

 

Συχνό το χαμόγελο στο πρόσωπο,

ευχάριστα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά.

Σου αφήνει και δικαίως την εντύπωση

 μιας, έστω επίπλαστης, ευτυχίας

Μεγάλωσε όμορφα και αξιοπρεπώς.

 Σπούδασε, υπηρέτησε την πατρίδα,

 αγάπησε κι αγαπήθηκε,

παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά

Υπήρξαν, λοιπόν, όλες οι προϋποθέσεις

για να νιώθει περήφανος και γεμάτος.

Κι όμως τι παράξενο; Τι ανεξήγητο;

Από νωρίς μέσα του το σαράκι

δουλεύει χωρίς σταματημό.

Η επίδρασή του άρχισε να αποτυπώνεται

και στα εξωτερικά του χαρακτηριστικά

Μια αχνή στην αρχή μελαγχολία που με το χρόνο 

σκίαζε όλο και πιο πολύ το πρόσωπο

κι έκανε το βλέμμα σκοτεινό κι απόμακρο

Ώσπου καταβρόχθισε όλα τα σωθικά του

κι έτσι έφτασε η στιγμή της ύστατης ανάσας.

Δικαίως αναρωτιέται κανείς. Γιατί ;

Τι του έλλειψε; Πώς οδηγήθηκε εκεί;

Δυστυχώς απάντηση μονοσήμαντη δεν υπάρχει

Μήπως γιατί η ζωή τελειώνει ; Μα για όλους έτσι δεν είναι;

Μήπως γιατί μια ζωή τυραννούσε τη σκέψη του;

Ή κάτι προσωπικό ; Ήταν ανικανοποίητος ;

Τόσα και τόσα ερωτήματα, χωρίς όμως απαντήσεις

 

 

 

   9.   Α ν τ ί β α ρ ο      (πεζές σκέψεις)

 

 Αντίβαρο στη δυστυχία

  την τάση για μελαγχολία

 και αυτοαπομόνωση

 είναι ένα ελεύθερο σεργιάνι

 στα ευχάριστα μονοπάτια της μνήμης.

 Κόντρα στον άνεμο, αντίθετα στο ρεύμα,

 ελαφροπατώντας με το νου πάνω

 στον αφρό των κυμάτων,

 μέσα  στη φουρτουνιασμένη θάλασσα,

ακολουθώντας το δικό σου

μυστικό μονοπάτι των ψευδαισθήσεων

 

 

 

 

    10.   Α ν ω φ ε λ ε ί ς

 

Πνευματική ασιτία τους χαρακτηρίζει

 συν  γλωσσική ανεπάρκεια

 Πρόσθεσε και το κυριότερο;

 Η έλλειψη ανθρωπιάς και καλοσύνης

Το μόνο είδος σε περίσσεια  που υπάρχει

σ’ αυτούς  είναι το απύθμενο θράσος

Αμελητέες μεν για την κοινωνία υπάρξεις

 αλλά επιβλαβείς  για το σύνολο.

Παρ’ όλα αυτά δεν θα τις καταργήσουμε βιαίως

Δεν ταιριάζουν στο χαρακτήρα μας τέτοιες μέθοδοι

Εμείς θα ανιχνεύσουμε τις αιτίες που τους γεννούν

και θα τους καταπολεμήσουμε εκεί, στην πηγή τους

Λύσεις πάντα υπάρχουν

 

 

 

 

 

 

 

11. Α π ο λ ο γ ι σ μ ό ς

 

Δε ζητάω λούσα και υλικές χάρες

δε ζητάω πλούτη κι άλλα μεγαλεία

Θέλω ένα μικρό γιατάκι εκεί ψηλά

στη χιονισμένη του βουνού κορφή

Να νιώθω στο πρόσωπο τις ριπές

του παγωμένου ανέμου

που φέρνει μαζί του μυρωδιές

από τους ανθούς  αγριολούλουδων

Ν’ ακούω τις υλακές των πεινασμένων λύκων

και τις κραυγές από τα νυχτοπούλια.

Εκεί μόνος χωρίς τους περιορισμούς

και τις συμβάσεις της νόθας κοινωνίας

να κάνω το ταμείο της ζωής

Τι πήρα και τι έδωσα

Οι πράξεις μου πρόσθεσαν ή μείωσαν

τον πλούτο του κόσμου;

Δαπάνησα αλλά κι έδωσα νέα γεννήματα

Τα συν και πλην τι υπόλοιπο άφησαν τελικά;

 

 

12. Α π ο μ ό ν ω σ η

 

Κανονικά θα έπρεπε να μ’ ενοχλεί

Βλέπεις ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον

κι όχι μια έρημη και μόνη καλαμιά στον κάμπο

Γιατί τότε μπορώ να ισχυριστώ πως την επιδιώκω κιόλας;

Μέσα στον κυκεώνα των ποικίλων ήχων, εικόνων και πράξεων,

που συμβαίνουν γύρω μας

πως γίνεται να ζω μόνος κι έρημος;

Είναι γιατί δε μιλάω για την υλική παρουσία γύρω μου ανθρώπων

Μιλάω για την εσωτερική μοναξιά.

 Εκείνη στην οποία το μυαλό εντέχνως

 διακόπτει την επικοινωνία με ό,τι συμβαίνει γύρω του

…. και αυτοαπασχολείται.

 

 

 

 

 

 

 

 

13. Α φ ο μ ο ί ω σ η

 

Ήταν νωρίς να σταματήσει

αλλά κι αργά για να γυρίσει πίσω.

Χωρίς μυαλό και σκέψη μπήκε στο χορό

και τώρα έπρεπε να χορέψει

Ήξερε ότι ήταν λάθος μα ήταν και το μόνο;

Δεν άργησε να βρει στο ρυθμό και σύντομα

συγχρονίστηκε με το βηματισμό της φάλαγγας.

Για να μην ξεχωρίζει, δικαιολογήθηκε από μέσα του.

Μα ο ρυθμός βαθμηδόν άρχισε να του αρέσει,

όπως κι ομαδικότητα που γύρω του έβλεπε.

Ο ίδιος προς το παρόν δεν τους γνώριζε, αλλά τι στην ευχή

Είχε όλο το χρόνο να τους πλησιάσει

Μα τι στο διάολο νομίζουν, ανίκανος είναι;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    14.   Ανταπόδοση                      

 

  Άνοιξε ο κρουνός της ζωής και το ξερό χώμα ράγισε.

 Μέσα απ’ τη στενή χαραμάδα πρόβαλε

το απαιτητικό κεφαλάκι ενός άνθους

που ήθελε να κατακτήσει το μερίδιο του στη ζωή.

 Με όλη τη δύναμη και την επιμονή

που οπλίζει κάθε ύπαρξη η ζωή

έδωσε θαρραλέο αγώνα και ψήλωσε

 ζώντας χωρίς πότισμα.

Μόνο με την αναρρόφηση της πρωινής δροσιάς.

Τώρα ανταποδίδει στο περιβάλλον

την όμορφη μυρωδιά και εικόνα του

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

15. Αντικείμενα

 

Αντικείμενα,

όπως ένας σουγιάς, το σαξόφωνο, μια μπαταρία.

 Ένα σουβλί,  μια κουβαρίστρα, ο κασμάς.

 Όλα άψυχα φτιαγμένα από τον άνθρωπο

για την εξυπηρέτηση των αναγκών του

Έμψυχα όντα

 όπως ο ψαράς, το πουλί, η κοπελιά.

Η πεταλούδα, το κουνούπι, ο μουσικός.

 Κινούνται, έχουν φωνή, διαβιούν κι αναπνέουν

 Άλλα μεγάλα, άλλα μικρά γεννιούνται,

έχουν ένα βίο  και στο τέλος πεθαίνουν.

Έχουν συναισθήματα όπως αγάπη ή μίσος,

φόβο, χαρά ή λύπη και τόσα άλλα.

 

 

 

 

 

 

 

16.  Δ ι ψ ώ  κ α ι   θ έ λ ω

 

Θέλω με λαιμαργία να δοκιμάσω

κάθε κομμάτι του κορμιού σου

Να ξεδιψάσω, ρουφώντας

 την υγρασία των χειλιών σου

Θέλω να κολυμπήσω

στην ερεβώδη θάλασσα των ματιών σου

κι ας πνιγώ μέσα τους

 Κάνε με πρώτα ευτυχισμένο

κι ύστερα χώσε το θανατηφόρο μαχαίρι

βαθειά στο στήθος.

 Να  μη μάθει κανείς την ευτυχία

 που έζησα μαζί σου και ζηλέψει

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

17. Διψασμένα όνειρα

 

Διψασμένα όνειρα.

Γεννήθηκαν κι έζησαν

 πίσω από το παραπέτασμα της ζωής.

 Όταν τόλμησαν να ξεπροβάλλουν

 το κεφάλι τους στο φως χτυπήθηκαν ανελέητα

 από την πραγματικότητα και το ρεαλισμό.

 Όταν έσκυψαν  να πιουν λίγο δροσερό νερό

από το ρυάκι της σκαμπιλίστηκαν

επανειλημμένα από τον αόρατο,

πλην παντοδύναμο ρυθμιστή των λόγων και των πράξεων.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

18.  Ε λ π ί δ α

 

Στις παρυφές του ταλαίπωρου μυαλού μου

ένας ταραγμένος ωκεανός χτυπιέται με μανία

Μια σειρά σκέψεων, απόψεων κι αναμνήσεων.

Απογοητεύσεις, λάθη, γκρεμίσματα

μυστικές κι ανομολόγητες αμαρτίες.

Όλα μαζί! Αχταρμάς !

Αναζητώ απεγνωσμένα τη λύτρωση

που θα φέρει γαλήνη και συγχώρεση

Ξέρω ότι δεν υπάρχει το μαγικό κουμπί

που μ’ ένα πάτημα θα λύσει

σαν το σπαθί του Αλέξανδρου τα πάντα

Αδιέξοδο; Όχι δεν παραιτούμαι

Όλα τα καλά στη ζωή θέλουν

το χρόνο και τον κόπο τους

Έχω το πείσμα και θα συνεχίσω

Ελπίζοντας στη  θετική κατάληξη

 

 

 

 

 

19. Ε ξ ο μ ο λ ό γ η σ η

 

Μην κοπιάζεις για μένα

Μόνος θέλω να μπλεχτώ

στα δίχτυα της σαγήνης σου

Για μένα δεν είναι παγίδα

αλλά το «διάνα» στη στόχευσή μου

Τιθάσευσέ με, λύτρωσέ με απ’ τη στέρηση

Διψάω, πότισέ με,

πεινάω χόρτασέ με.

Οδήγα με στα ενδότερα της ύπαρξής σου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

20. Ε ρ ω τ ή μ α τ α

 

Πού πήγε εκείνο το σφρίγος

πού χάθηκε η εσωτερική φωτιά;

Η ασίγαστη πεθυμιά γι αγώνα;

Η βαθειά πίστη ότι όλα θ’ αλλάξουν

 

Ναι! Νιώθαμε ο ομφαλός της Γης

συντροφιά με μια άφατη ευτυχία

παρά τις υπάρχουσες συνθήκες

της πολύπλευρης στέρησης

 

Πώς αλλάξαμε τόσο πολύ;

Είναι ο χρόνος που πέρασε

κι αντικειμενικά οι δυνάμεις μειώθηκαν

ή  είναι η διάψευση του αρχικού ονείρου;

 

Ερωτήματα που απαιτούν

πειστικές απαντήσεις

 αλλά υπάρχουν τόσες πολλές και

 διαφορετικές από άτομο σε άτομο

 

 

 

 

 

  21. Έ σ ο   έ τ ο ι μ ο ς

 

Δυστυχώς τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα λογαριάζεις.

 Σήμερα είσαι κι αύριο πας μια για πάντα στον αγύριστο.

 Πάντοτε να έχεις κατά νου τη θνητότητα του ανθρώπου.

 Δεν αναφέρομαι μόνο στους άλλους,

 αλλά και στον ίδιο τον εαυτό σου.

Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος.

Κάνε, λοιπόν, το προσωπικό σου κουμάντο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

22. Ε σ ω τ ε ρ ι κ ή  π ά λ η

 

Σήμερα ξύπνησα φαίνεται Ούννος ή Βάνδαλος

Δεν εξηγείται αλλιώς η εσωτερική προδιάθεση

 να βιάσω καταστάσεις, να εκμαυλίσω τη συνείδηση.

Είμαι κακός με τον εαυτό μου και δεν ξέρω το γιατί

 

Πιέζω τη σκέψη να μου δώσει μια λέξη

 κι αυτή πεισματικά αρνείται

Σφίγγω το μυαλό να σχηματίσει μια πρόταση

 και το μόνο που προκύπτει είναι μια κολοβή

κι ανάπηρη συρραφή λέξεων

 

Άσε το περισσότερο: Να είχαν τουλάχιστον έστω ένα απλό νόημα;

Τίποτα, τίποτα ! Κοινοτυπίες, ασυναρτησίες και

συνολικό αποτέλεσμα χωρίς ειρμό, άξιο  μόνο

να πεταχτεί  στον κάδο της ανακύκλωσης.

 

 

 

 

 

23. Έγραψα στον τοίχο τ’ όνομά σου

 

Έγραψα στον τοίχο τ’ όνομά σου

Στην άμμο με όμορφες κροκάλες το σχημάτισα

Στο φρέσκο ακόμα τσιμέντο του δρόμου το αποθανάτισα.

Μα πιο οδυνηρά το χάραξα με κοφτερό μαχαίρι

πάνω στην καρδιά μου.

Αυτό άνοιξε πληγές που έτρεξαν αίμα και πονώ

αλλά χαλάλι σου, καλή μου

Όλα για σένα και τα καλά και τα κακά

και τα πικρά και τα γλυκά

Εγώ το αποφάσισα

Όλα από σένα θα μου φαίνονται όμορφα

 

 

 

 

 

 

 

 

24. Ερωτηματικό

 

Σε κάποια χρονική στο διάβα του στιγμή

Άδηλο το πού, το πώς και το γιατί

βρέθηκε κρεμασμένος στο κράσπεδο

ενός τρικλίζοντος σύννεφου

Αιωρούμενος στην σκοτεινή αβεβαιότητα της αβύσσου,

ταρακουνήθηκε από τις ριπές του άπονου ανέμου

και  τρεμούλιασε μέσα του.

Όταν το απόθεμα των δυνάμεων άρχισε να εξανεμίζεται

το σκέφτηκε αλλιώς.

Κράτησε σφικτά στη χούφτα

 το ύστατο κομμάτι της δύναμης

 με τη στερνή ελπίδα, καθώς θα βυθίζεται όλο και πιο βαθειά

 να έχει την τύχη μην αδραχτεί από κάπου, πιο κάτω….

… Κανείς δεν έμαθε μέχρι σήμερα κάτι για την τύχη του

 

 

 

 

 

 

25. Ζ ω ή   κ α ι   θ ά ν α τ ο ς

 

Με σιγανές φωνές μου στέλνουν

 αδιακόπως μηνύματα

Ψιθυρίζουν  τα μυστικά της ζωής

και του θανάτου.

Το φθαρτό της ανθρώπινης  ύπαρξης

Τι να κάνουμε;

Είναι στην ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου

να ζητάει την συνέχεια.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η αντοχή

μέσα στους αιώνες των διαφόρων θρησκειών

Ονόματα διάφορα, θεοί ένας ή πολλοί,

είδωλα, εικόνες, ιερά κείμενα

Όλα θωπεύουν τον αιώνιο φόβο του ανθρώπου

στον κίνδυνο της οριστικής εξαφάνισης

 

 

 

26.  Η       Μ π ι ρ μ π ί λ ω 

 

Έριξε ανεμόσκαλα και κατέβηκε οικειοθελώς

απ’ τον όμορφο παράδεισο που, ως τώρα, ζούσε

Ήρεμη κι ανέμελη ήταν  η ατμόσφαιρα

είχε ό,τι επιθυμεί κάποιος να έχει.

Τότε γιατί λοιπόν;

Α! Κάθε μέρα που περνούσε εκεί πάνω

ένιωθε όλο και πιο οδυνηρά την απουσία τους

 Τα μπιρμπίλικα εκείνα μάτια  που κάθε φορά

που τον κοίταζαν, πέθαινε και ξαναγεννιόταν σαν τον φοίνικα,

Τόσο, μα τόσο πολύ, τα νοσταλγούσε

 Βασανιστήριο γλυκό, ατμόσφαιρα προσμονής,

 διαρκής αγωνία για την κατάκτησή τους.

 Έτσι από την ασφάλεια προτίμησε την αμφιβολία,

 από τη σιγουριά,  τον κίνδυνο της απόρριψης.

 Πάντα του άρεσαν οι ανηφόρες και τα δύσκολα 

 Βλέπεις τα χούγια ο άνθρωπος τα σέρνει μαζί του

Αυτός δεν μπορούσε να είναι η εξαίρεση  

 

 

  27.   Η     έμπνευση

 

Μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα του μυαλού,

 ο ποιητής ρίχνει το αγκίστρι

μήπως τσακώσει ένα δυσεύρετο ψάρι

που είναι καλά κρυμμένο στις σκοτεινές γωνιές της

κι ακούει στο όνομα έμπνευση.

Όσο απεγνωσμένα το κυνηγάς

τόσο αυτό με τέχνη σου ξεφεύγει

κι όταν πια κουρασμένος σταματάς

κι αφήνεις το μυαλό να ταξιδεύσει

στα απλά πράγματα της ζωής

 ξαφνικά αισθάνεσαι  

το ανεπάντεχο τράβηγμα της πετονιάς.

Αν δεν αρχίσεις με προσοχή να μαζεύεις τη μεσινέζα

εκείνη τη σπάνια στιγμή, το κακούργο πάλι θα ξεφύγει

αφήνοντάς σε έρημο και παραπονεμένο…..

 

 

 

28.   Η    ν έ α    τ ά ξ η

 

Διμοιρίες ευθυτενών ανδρών, απόλυτα στοιχισμένες

παρελαύνουν περήφανες ενώπιον του λαού.  

Είναι ντυμένοι με απαστράπτουσες στολές

και φέρουν στους ώμους τους βαριά όπλα.

Ψηλά το κεφάλι, μέσα η κοιλιά, έξω το στήθος

σίγουροι και στοχοπροσηλωμένοι όλοι σαν γροθιά

στον ιερό σκοπό της καθαρότητας του αίματος,

τον εξορκισμό του κακού και τις βρώμικες αναμείξεις

Έτοιμοι να φέρουν σε πέρας το καθήκον και κάθε αποστολή

Η κάθε διαταγή πρέπει, χωρίς ένσταση, να εκτελείται

Δεν κρίνεται, ούτε αμφισβητείται. Ο αρχηγός ξέρει!

Εμπρός, εμπρός της γης οι δοξασμένοι. Εμπρός για νίκες πάντα εμπρός…

Κι από μέσα τους κοινή η επιθυμία:

 Θα βγάλουμε τίποτα τελικά ή όλα όσα κάνουμε θα πάνε στράφι;

 

 

 

 

29.  Η    σ ο ύ μ α

 

Είναι στιγμές που αξίζουν για χρόνια

Κι υπάρχουν μέρες ή και μήνες ολόκληροι

άξιοι μόνο για τον κάλαθο των αχρήστων

Είναι μεγάλη η διάρκεια της ανθρώπινης ζωής

ιδωμένη στο ατομικό επίπεδο.

Αλλά, αγαπητέ, απάντησε σ’ αυτό που σε ρωτώ

Κάνε τη σούμα και πες μας

 Πόση είναι η διάρκεια των στιγμών που θυμάσαι

απ’ όλη την πορεία της;

Βάλε μαζί αυτές που σε ταξίδευσαν στον ουρανό,

 αλλά κι αυτές που σε βύθισαν στα κατάβαθα

 των σκοτεινών κι ανάερων σπηλιών

Τι ήταν τελικά η ζωή πέρα από ένα σύντομο ταξίδι;

 

 

 

 

      30.     Η   α γ ά π η

 

Όταν αγαπάς,

 είσαι σε διάθεση

να δώσεις, να σκύψεις, να υπομείνεις

Αν χρειαστεί, να πονέσεις και να κλάψεις

Όταν αγαπάς,

θέλεις κάθε στιγμή την εικόνα της  μπροστά σου

μέσα στο οπτικό σου πεδίο

Φοβάσαι μήπως κάτι συμβεί και τη χάσεις,

ανησυχείς μην πάθει  οτιδήποτε

Ζηλεύεις που η εικόνα μοιράζεται και σ’ άλλους

Όταν αγαπάς

 θέλεις  να τη βάλεις σ’ ένα σεντούκι,

 μα προφανώς αυτό δε γίνεται

Τι ανακουφιστικό όμως θα ήταν  να τ’ ανοίγει

μόνο αυτός για να τη βλέπει

Η αγάπη είναι απαιτητική κι εγωίστρια,

ζητάει αποκλειστικότητες

γίνεται στενός κορσές κι έτσι πολλές φορές

 η ίδια μετατρέπεται στην αιτία

του θανάτου της

 

 

 

31. Η   γ ρ α μ μ ή

 

 

Μια ζωή περπατούσε

πάνω στις γραμμές του τραμ.

Γιατί πίστευε στην γραμμή

γιατί νόμιζε ότι είναι το γενικό καλό.

 

Αργότερα είδε το μάταιο του αγώνα

κι εγκατέλειψε οριστικά τις γραμμές

Περπατάει, λέει, στο δικό του μονοπάτι

Ποιο, αλήθεια είναι αυτό;

 

Κανείς δεν ξέρει. Ίσως ούτε ο ίδιος

Είναι απαραίτητο όμως να υπάρχει σχέδιο;

Μήπως όταν αφεθεί στο τυχαίο

κι όπου τον φέρουν τα βήματα

φτάσει στην πολυπόθητη ευτυχία;

 

 

 

 

 

       32.    Η   ε λ π ί δ α

 

Με ελπίδα κι αντοχή μετράει τις μέρες

που χωρίς έλεος και κατανόηση διαβαίνουν

Πώς ν’ αντιδράσει; Πώς ν’ αμυνθεί;

Βλέπεις ο χρόνος είναι άκαρδος

συνεχίζει χωρίς να σε λογαριάζει

την αδιάκοπη και μονόδρομη πορεία του.

Όμως δεν παραιτείται.

Μέσα σ’ αυτή την πορεία - που ξέρεις; -

μπορεί να υπάρξει και γι αυτόν η ευλογία

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   33.  Η   κ ά ψ α

 

Καιγόταν ολόκληρος.

 Αυτή δεν ήταν επιθυμία.

 Ήταν κάτι περισσότερο.

 Ένα θανατηφόρο πάθος.

 Πρόσφερε όλο του το είναι να δώσει ευχαρίστηση,

αλλά συγχρόνως να ρουφήξει τη μέγιστη δυνατή.

 Πότε μέχρι τώρα δεν βρέθηκε σε τέτοια έξαρση.

 Αναρωτήθηκε.

 Αίτιο η προσωπική προδιάθεση

ή το αντικείμενο του πόθου;

 Η απάντηση έρχεται από μόνη της:

 Ο συνδυασμός τους!

Αυτή η ευτυχισμένη συνεύρεση

 

 

 

 

 

 

 

 

 

34.  Η   μ η χ α ν ή   τ ο υ   χ ρ ό ν ο υ

 

Με τρώει σα σκουλήκι η σκέψη.

Να μπορούσα καθώς προχωρώ σε ένα δρόμο

με κάποιο τρόπο να ξέρω ποιοι και πότε πάτησαν

πριν από μένα κάτω από τα δικά μου βήματα 

Ποια δράματα, ποιες χαρές και λύπες

συνόδευαν αυτούς μέσα στους αιώνες

Ποιες σκέψεις γεννήθηκαν στο μυαλό τους,

τι όνειρα κι επιθυμίες είχαν.

Ποιες πρόλαβαν να ζωντανέψουν και ποιες

τις κήδεψαν πριν καν να γεννηθούν…

Μια μηχανή του χρόνου να μπορούσε  να προβάλει

μπρος στα μάτια μου όλα τα συμβάντα.

Μήπως αυτή η διαχρονική μνήμη

θα μας έκανε καλύτερους ;

Άγνωστο ! Η απάντηση μένει εκκρεμής…….

 

 

 

35.  Η   μ ο ί ρ α        (πεζές σκέψεις)

 

Είναι καλό να ονειρευόμαστε μια ιδανική κοινωνία,

μέσα στην οποία θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας.

Το ίδιο επαινετό είναι να παλεύεις γι αυτόν το σκοπό

Η ζωή χωρίς όνειρα είναι ανούσιο έδεσμα. Ναι!

Για το στόχο αυτό μπορείς να δίνεις ένα κομμάτι

του εαυτού μας, μικρό ή μεγάλο. Προς θεού όμως όχι όλον

Πάντα ας κρατάμε ένα τμήμα για ιδιωτική χρήση.

Βεβαίως όσο η ζωή χωρίς όνειρα είναι άνοστο φαγητό

άλλο τόσο και χειρότερο είναι να ζεις με την ψευδαίσθηση

ότι κάποια στιγμή αυτό θα γίνει πραγματικότητα.

Μέσα στη διαδρομή των αιώνων εκατομμύρια άνθρωποι προσπάθησαν,

χιλιάδες απόπειρες και ισάριθμες διαψεύσεις επισυνέβησαν.

Τότε γιατί, κύριε, με προτρέπεις να προσπαθήσω κάτι

που είναι καταδικασμένο ν’ αποτύχει;

Γιατί αυτή είναι η μοίρα μας, η μοίρα του Προμηθέα

Γιατί το είπε ο ποιητής: Σημασία έχει το ταξίδι…

 

 

 

 

 

36.  Η   μ ο ρ φ ή

 

Ημίφως και το τζάμι θολό

Το μόνο που βλέπει

μια λυγερή μορφή

να κινείται με σβελτάδα

Σίγουρα κάνει λάτρα στο σπίτι

Πώς αλήθεια να’ ναι το πρόσωπό της;

Να’ χει τουλάχιστον όμορφα μάτια;

Ίσως θα μπορούσε τότε

και να την αγαπήσει…

 

 

 

 

 

 

 

37. Η   Ο Μ Ο Ρ Φ Ι Α  Τ Η Σ    Ζ Ω Η Σ   (πεζές σκέψεις)

 

Μ’ αρέσουν τα παραμύθια κι ιδιαίτερα το επιμύθιό τους

«Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»

Μ’ αρέσουν οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα,

οι παλαιές ζυμωμένες συνήθειες των ανθρώπων.

Το κύμα του εκσυγχρονισμού, που είναι της μόδας σήμερα,

ο σύγχρονος καθωσπρεπισμός μπορεί να τα θεωρεί

ξεπερασμένα κι εμπόδιο στην ανάπτυξη της κοινωνίας.

Κακώς, όμως !   Ευτυχώς κάποιοι αντιστέκονται

Προσωπικά και για πολλά χρόνια ακολούθησα το δρόμο της ανάγκης

να ερμηνεύονται τα φαινόμενα και να ζητείται η αιτιότητα των πραγμάτων.

Βάζω ειλικρινά το ερώτημα ! Τι κέρδισε στην αναζήτηση αυτή ο άνθρωπος

μέσα στην ατέλειωτη ακολουθία των ανακαλύψεων κι εφευρέσεων ;

Όσο κι αν η επιστήμη προχωρήσει το μυστικό της ζωής

 είναι καλά κρυμμένο σ’ ένα άγνωστο αστέρι

 που κανένα τηλεσκόπιο δεν θα μπορέσει  ποτέ να εντοπίσει

Ίσως κι εδώ να βρίσκεται η ομορφιά της

Οι γλυκές ψευδαισθήσεις είναι το αλατοπίπερό της ζωής!

 

 

38. Η   π ά λ η

 

Με μια ανθοδέσμη από σφριγηλά, νεανικά

φρέσκα και μυρωδάτα όνειρα ήρθε ελαφροπατώντας στη Γη

και πίστευε σ’ έναν κόσμο που θα κυβερνούν

η δικαιοσύνη και η προσφορά στο συνάνθρωπο.

Από την πρώτη στιγμή ένιωσε τη δυσάρεστη οσμή

που ήταν διάχυτη παντού γύρω του.

Όμως ήταν δυνατός, ήταν αισιόδοξος

Ένιωθε πως μπορεί να μετακινήσει βουνά

Έδωσε σκληρές κι επίμονες μάχες μόνος και με άλλους

μα κάποια στιγμή απόκαμε και δέχτηκε την ήττα

Η ανθοδέσμη με τα όνειρα μαράθηκε

Τα άνθη κύρτωσαν το κεφάλι

τα φύλλα έπεσαν καταγής και ποδοπατούνται

απ’ τους αδιάφορους περαστικούς…

Παρ’ όλα αυτά η ελπίδα μέσα του δεν έσβησε

Ξέρει πως κάποιος άλλος θα τον αντικαταστήσει

στο ακοίμητο μετερίζι, στην αδιάκοπη πάλη

ανάμεσα στο καλό και το κακό

Θα έχει τη μοίρα του Προμηθέα ή κάποια στιγμή

θα πατήσει νικηφόρα την κορυφή ;

 Ίδωμεν…. 

 

39.   Η   σ υ γ κ α τ ά β α σ η

 

Απαλά πλησίασε την παλάμη του στο μάγουλό της

και ίσα- ίσα που το ακούμπησε.

Ένιωσε την εσωτερική της ζέστα να τον διαπερνά.

Δεν κινήθηκε καθόλου, ούτε θετικά ούτε αρνητικά

Μόνο τον κοίταζε διαπεραστικά κι επίμονα

Τόλμησε ένα απαλό χάδι και τότε έγειρε λίγο

όλο το κεφάλι προς το μέρος της παλάμης

Τόλμησε δεύτερο χάδι μέχρι  το άκρο του αυτιού της

κι αυτή γύρισε σιγά το πρόσωπο στην παλάμη του

κι ενώ συνέχισε να τον κοιτά από το πλάι

κόλλησε τα καυτά χείλη της στο εσωτερικό της

Ανατρίχιασε σύγκορμα κι αυτή νιώθοντας

την αναστάτωσή του χαμογέλασε αμυδρά…. 

 

 

40. Η   σ υ ν ά ν τ η σ η

 

Σε είδα ανεπάντεχα και για λίγο, φίλε των νεανικών μας χρόνων.

Μια καλησπέρα προλάβαμε να πούμε, πριν από τον αναγκαστικό χωρισμό

Κι όμως αυτή η συνάντηση άνοιξε βάραθρα αναμνήσεων μέσα μου.

Έγινε αιτία αναπόλησης του παρελθόντος  και σύγκριση με το παρόν

Δεν ξέρω ακόμα τους μετέπειτα σταθμούς της δικής σου πορείας

Δεν ξέρω αν ακλόνητος συνεχίζεις να υπηρετείς  το νεανικό όνειρο

ή αν έφαγες στην  πορεία και συ τις κατραπακιές σου. 

Όμως θέλω να ξέρεις κάτι

Έτσι κι αλλιώς σ’ αγαπάω, όπως πάντα αγαπούσαμε αυτή τη χώρα

Απλώς οι εξουσιαστές δεν κατανοούσαν ότι τη θέλαμε αλλιώς

Για μένα είναι ευκαιρία να σου πω δυο- τρία πραγματάκια

έστω κι αν δεν φτάσουν στ’ αυτιά σου.

 Δε με πειράζει! Τη δική μου ανάγκη περισσότερο καλύπτουν

Στη ζωή, φίλε, συνάντησα φουρτούνες πολλές, μα κι ωραία απάγκια

Οι φουρτούνες δεν με άλλαξαν.

Ίσα- ίσα μου έδιναν κουράγιο και δύναμη να συνεχίζω

Άλλα είναι αυτά που με ταρακούνησαν.

Βλέπεις τα πράγματα δεν πήγαν καλά

Κατηφόρισαν πολύ χαμηλά κι ήρθε με τραγικό τρόπο

 η αποκάλυψη των ψευδαισθήσεων.

Τίποτε δεν επαληθεύτηκε, τίποτα δεν ήταν, όπως ονειρευτήκαμε

Όμως - να το ξέρεις - ακόμα κι αυτό θα το άντεχα

γιατί μέσα μου υπάρχει απόθεμα δύναμης

Εκείνο που δεν υποφέρεται είναι η εσωτερική διάψευση.

Ο εχθρός δεν ήταν μόνο ο ταξικός. Ο εχθρός βρίσκεται και στις γραμμές μας

Το σκουλήκι μπήκε στα σπλάχνα και μετάδωσε την αρρώστια παντού

Χριστέ μου, πού να στηριχτείς πλέον;  Δώσε μια απάντηση παρακαλώ;

 

 

 

 

41. Η  α λ λ α γ ή

 

Κάτω από τον έναστρο ουρανό η θάλασσα

 φαντάζει σαν μια μαύρη άγρια μάζα

 που ταράσσεται από τις ριπές του ισχυρού ανέμου.

 Τα ψηλά κύματα στην πορεία τους ενώνονται 

γίνονται θεόρατα, σαν ορδές πολεμιστών

που ένωσαν τα χέρια τους στη στιγμή της επέλασης.

 Όταν φτάνουν στα βράχια ξεσπούν πάνω τους με λύσσα

 κι ορθώνουν για τελευταία φορά το μπόι τους,

 μέχρι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή.

 Όμως οι φουρνιές των κυμάτων είναι ασταμάτητες.

Άλλα φιλόδοξα έρχονται να πετύχουν τον αρχικό στόχο,

που είναι το γκρέμισμα των ακλόνητων βράχων.

Ο συγκυριακός παρατηρητής βλέπει τους βράχους

 ανεπηρέαστους να αντέχουν την αδιάκοπη επίθεση

Όμως αυτό είναι απατηλό. 

Αν υπήρχε ένας διαχρονικός θεατής των συμβαινόντων

θα διαπίστωνε τις ανεπαίσθητες μικρές φθορές

που συμποσούμενες στο διάβα των αιώνων

τότε θα είχε σαφή την εικόνα των αλλαγών.

Τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δε μένει ίδιο.

 

 

 

42. Η  δ ι ά ψ ε υ σ η

 

Σκέφτηκε να διευρύνει τον ορίζοντά του

Χόρτασε να βλέπει τα ίδια πρόσωπα

 να κάνει τα ίδια  πράγματα  μια ζωή

Καθώς αποπειράθηκε το μάτι να εισχωρήσει

στο παραπέρα

συνάντησε το τίποτα…

«Αυτό είναι», του είπε μια αόρατη φωνή

«Αν δε σ’ αρέσει πες μας αντίο…»

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

43. Η  δ ύ ν α μ η  τ η ς  ζ ω ή ς

 

Μέσα στην ερεβώδη ομίχλη της απελπισίας,

εκεί που πιστεύεις ότι όλα τέλειωσαν,

σαν η αυλαία να σφαλίζει οριστικά

την τελευταία παράσταση της ζωής σου

 

Εκεί που φιλοδοξίες και τα όνειρα

μιας γκρινιάρας κι άνοστης ζωής

σαν τα χαλάσματα του σπιτιού θα ριχτούν,

ως άχρηστα μπάζα στο άπατο βάραθρο

 

Μια ασθενική αχτίδα φωτός

αρχίζει να σπάει το σκότος

σαν μια σταγόνα νερού, μια μπουκιά ψωμιού

κι ένα νεύμα συγκατάβασης

 

Ανοίγουν πάλι την πόρτα της συνέχειας

επιβεβαιώνοντας την πίστη πως η ζωή είναι ανίκητη

κι απτόητη θα συνεχίσει

την αδιάλειπτη κι αιώνια πορεία της

 

 

 

 

 

44. Η  ν ύ χ τ α

 

Νύχτα ηλιόλουστη,

στιγμή δικιά μου

Ολόκληρο το δωμάτιο

Οι μακρινοί ήχοι

σ’ άλλη πολιτεία ανήκουν

 

Νύχτα μεσουρανούσα

κρυφή ελευθερία

νησάκι απόμερο κι ιδιόκτητο 

Απληστία και την τελευταία σταγόνα

μέχρι το τέλος να ρουφήξεις

 

Νύχτα γλυκόπικρη

σχίζεις τους δισταγμούς,

ξεκλειδώνεις τα διλήμματα,

υπόγειες λεωφόρους ανοίγεις

σε παράνομα όνειρα

 

Νύχτα αμαρτάνουσα

Τα μέλη κουρασμένα

μετρούν τις ανάσες

 Σε λίγο θα γίνουν

φυσιολογικές

 

Νύχτα θνήσκουσα

Το μόνο σου αντίδωρο είναι

οι παλαιές αναμνήσεις

από ατρύγητες αγάπες  

 

 

 

 

45.   Η  π ό λ ι ς   ε ά λ ω

 

Ανίσχυρος υπομένει κι αμύνεται

στις αλλεπάλληλες επιθέσεις του χρόνου

Ανθίσταται πεισματικά με τα δόντια σφιγμένα

Έχει τη συνείδηση της φθαρτότητας του

αλλά όσο περνάει απ’ το χέρι του η πόλη δε θα πέσει,

 ούτε θα υψώσει ποτέ τη λευκή σημαία της παράδοσης.

Φυλάει  τις κερκόπορτες,  μα τι να το κάνεις;

Το αναπόφευκτο μια μέρα θα νικήσει.

Τότε και μόνο τότε ας ειπωθεί  το

« Η πόλις εάλω…»

 

 

 

 

 46.   Κ ά θ α ρ σ η

 

Φευγαλέες εικόνες, μνήμες αχνές,

πράξεις -ίσως ντροπιαστικές-

κλωθογυρίζουν στο μυαλό του.

Έντομα ενοχλητικά, σκιάζουν σαν μαύρος μανδύας

την καθαρή σκέψη.

Μουντά σύννεφα στον ουρανό έτοιμα

να αυτοκαταργηθούνε σε ψιλοβρόχι

Ίσως τότε μαζί με την ατμόσφαιρα καθαρίσει

και το εσωτερικό τοπίο μέσα στο κεφάλι του,

που τώρα μοιάζει με τοπίο πολύνεκρης μάχης

μετά τη μάχη

 

 

 

 

 

 

47. Κ λ ή σ η

 

Κάθε τόσο στον ύπνο του βλέπει τον εξής εφιάλτη:

Μορφές ακαθόριστες, άγνωστες κι  αναπάντητες μαζί του

που κινούνται στο χώρο ασυντόνιστα, χωρίς προορισμό.

Κι όμως!

Κάποια στιγμή μέσα σ’ αυτό το ασαφές κι ανώνυμο πλήθος

μια μορφή γνωστή κι εξαιρετέα του  γνέθει με το χέρι και τον καλεί κοντά της.

Και τότε θυμάται ότι αυτός που τον καλεί

 αναχώρησε με τραγικό τρόπο απ’ τη ζωή πριν λίγο καιρό

Ποιο είναι τότε το νόημα της κλήσης;

 Του στέλνει απλώς χαιρετίσματα ή είναι πρόσκληση να τον συντροφεύσει;

 

 

 

 

 

 

 

 

48. Κ ο ί τ α    μ π ρ ο σ τ ά

 

Κοίτα μπροστά

μην  ορρωδείς σε αναποδιές

Κάλπασε με τη σκέψη

σ’ απάτητα μονοπάτια

με ρωμαλέα βήματα

δοκίμασε το άγνωστο

ζήσε τολμηρά πάνω  στο όριο.

Κι αν υπάρχουν αποτυχίες

μη σταματάς

Σήκω όρθιος και συνέχισε

Ό,τι μεγάλο έγινε στη ζωή

πίσω του είχε πείσμα και κόπο

 

 

 

 

 

 

 

49.  Κ ρ υ φ έ ς   ε π ι θ υ μ ί ε ς

 

Όταν για μια στιγμή και μόνο

τα βλέμματα τους συναντήθηκαν

γεμάτος φόβο και συστολή

απέστρεφε το μάτι του αλλού

 

Όμως παραμόνευε σαν πεινασμένο αγρίμι

Όταν η άλλη κοίταξε δίπλα

τότε το βλέμμα του γλίστρησε με τρυφεράδα

  στα χαρακτηριστικά του προσώπου της.

 

Στο αυτί, το μάγουλο, το άκρο των χειλιών

το πηγούνι και την ισάδα του λαιμού,

 τα μαλλιά που ο άνεμος τα περιπαίζει.

Ναι! Είναι όμορφη και την ποθεί

 

Να μπορούσε ν’ ακουμπήσει τα χείλη του

εκεί, κάτω από τ’ αυτί στο πίσω μέρος

του λευκού λαιμού κι ας ήταν η τελευταία

πράξη της άνοστης ζωής του

 

 

 

  50. Καθαρή θέση

 

Μην περιμένεις πια να σ’ ακούσουμε

τα περιθώρια της υπομονής στέρεψαν

Ας φρόντιζες εγκαίρως κύριε!

Ο καλός ο καπετάνιος προβλέπει

και αποφεύγει τις φουρτούνες

Εσύ, λοιπόν, τι έκανες;

Γιατί άφησες το πλήρωμα απροετοίμαστο;

Τώρα χωρίς ντροπή βγαίνεις πάλι

στα παράθυρα να μας καθοδηγήσεις.

 Όχι κύριε! Δε θέλουμε τις συμβουλές σου,

Εκείνο που θέλουμε είναι να σε ξεχάσουμε!

Ήσουν τόσο χρήσιμος όσο κι ένα φορτίο

 απορριμμάτων που φτάνει στη Φυλή.

Στα τσακίδια λοιπόν!

 

 

 

 

 

  51. Λόγια του κλήδονα

 

Κλειστοφοβικά κελιά με κάγκελα και μέσα κλεφτρόνια αποκλεισμένα

Κλεψιμαίικα κοσμήματα και πολύτιμα κτερίσματα αρχαίων τάφων

που συλήθηκαν από κλούβια κνώδαλα, κουμάσια ολκής.

Κλούβες κλουβιά κουκουλώνουν τις κλεψύδρες του εναπομείναντος χρόνου.

Υπόκωφα κλαψουρίσματα για την  κακή τους τύχη

που τους κρατάει κατάδικους σε βαριόκλειστα κάτεργα

με μια αλυσίδα μεγάλων αρχαϊκών κλειδιών.

Κλώσα που κλώθει με κόκκινη κλωστή τη μαύρη τους τη μοίρα

 σαν θεϊκή κατάρα και κατακραυγή. Κουβέντες στον αέρα…

 

52. Μ έ θ η

Μεθάω με διάφορα, σπανίως με το ποτό.

Αυτό το κρατάω υπό έλεγχο

Κυρίως μεθάω με τα όνειρα

Εκεί δε βάζω περιορισμούς

Αφήνω το πεδίο ελεύθερο

Όσο με παίρνει κι όπου με πάνε

Μεθάω με την ομορφιά

κάθε λογής και τέχνης

Θέλω να τη βλέπω, να τη θαυμάζω

κι όταν μπορώ κι επιτρέπεται

να την ψαύω και να την γεύομαι

Ανθρώπινες ιδιότητες

Τις δέχεσαι ή εθελοτυφλείς

 

53. Μ ε τ α ξ ύ

 

Μισοτελειωμένα έργα, αδέξιοι χειρισμοί

σφάλματα, λάθη κι αστοχίες

Αχνά ίχνη σκέψεων, εικόνες θολές ζωής

μνήμες ανάμεσα στον ύπνο και το ξύπνιο

μη γνωρίζοντας τι είναι αλήθεια και τι ψέμα

καταστάσεις αιωρούμενες ανάμεσα

στην πραγματικότητα και το όνειρο

στο μεταίχμιο έλξης και άπωσης

της ύπαρξης και της ανυπαρξίας

Αυτά  ήταν τα ρέστα που είχαν απομείνει

από μια πολύχρονη διαδρομή

 

 

54. Μ έ τ ρ η σ η   χ ρ ό ν ο υ

 

Ανώνυμες χαρακιές πάνω στον ασβεστωμένο τοίχο

μετράνε μέρα με τη μέρα το γύρισμα του χρόνου.

Ήδη έχουν σχηματιστεί παράλληλες γραμμές

η μια κάτω απ’ την άλλη

Το ερώτημα είναι βαρύ.

Ποιός και πότε άρχισε τη μέτρηση

και πότε στο διάολο θα τελειώσει αυτή;

 

 

 

55. Μ ε τ ρ ι ο π ά θ ε ι α

 

Άντεξε καλή μου!

Περίμενες περισσότερα απ’ τη ζωή και δεν ήρθαν

Εντάξει!

Αλλά όταν διαβαθμίζεις μια κατάσταση

είναι απαραίτητο να κοιτάς μόνο προς τα πάνω;

Παθαίνεις ίλιγγο και δε χαίρεσαι τη ζωή

Δε λέω, έχει το καλό του κάποιος να φιλοδοξεί

Αλλά για να πάρεις θάρρος κι αισιοδοξία

κοίταξε και προς τα κάτω

Υπάρχουν χιλιάδες που δεν πρόλαβαν να χαρούν

κι άλλοι που προχωρούν κουτσαίνοντας

Απόλαυσε αυτό που είσαι. Δεν υπάρχει πολύς χρόνος…

 

 

 

 

 

 

 

 

  56. Μ ν ή μ ε ς

Παιδικά σφραγίσματα, μνήμες παλαιές,

φυτεμένες στα γύρω τοπία,

διηγήσεις παππούδων, παραμύθια της γιαγιάς,

νουθεσίες του παπά, διδαχές του δασκάλου...

Όλα κοιμούνται ύπνο ελαφρύ

και με το πρώτο φύσημα  του αγέρα ξυπνούν και ζωντανεύουν.

 Δυναμώνουν τη διάθεση για ζωή κι αγώνα.

Εθνική έξαρση και περηφάνια.

Έτσι εξηγείται η μεγάλη ζωοποιός δύναμη της πατρικής εστίας,

 η ταυτότητα της εθνικής μας παράδοσης.

Μέσα στον καθένα μας κρύβεται ένας ταξιδευτής

που ζει με τις μνήμες της πατρίδας,

με το όραμα της απελευθέρωσης του γένους,

 με την άδολη αγάπη να δώσει πλούτο στον τόπο του,

ν’ αφήσει το όνομά του στην ιστορία.

Μέσα στον καθένα μας ξαγρυπνά

 σιωπηλά και «εν δυνάμει» ένας αρματολός,

 που πάνω στα βουνά δίνει τη μάχη με τον Τούρκο,

 ένας Μακεδονομάχος που κονταροχτυπιέται με τους κομιτατζήδες,

ένας αντάρτης μαχητής για την απελευθέρωση της χώρας

 από τον Γερμανό κατακτητή……

... Όμως συχνά πυκνά αυτά τα τρυφερά και ηρωικά όνειρα

 με μια μικρή στραβοτιμονιά εκτρέπονται σε εμφύλιους σπαραγμούς,

 σε εθνοκαθάρσεις, σε αίμα και τάφους...

Αλήθεια!   Ποιο είναι το μεταξένιο νήμα που χωρίζει τη χαρά από το χάρο;  

 

 

57. Μνήμες αγκιστρωμένες στο μυαλό

 

Μνήμες αγκιστρωμένες στο μυαλό

δεμένες με διπλούς ναυτικούς κόμπους

Σ’ ακολουθούν πεισματικά και

 πιο βασανιστικά από τη σκιά σου

Τι είναι η Νέμεση που τιμωρεί

άπαξ και τελεσίδικά σε σύγκριση

με το ισόβιο βασανιστήριο που

σου επιδαψιλεύουν οι μνήμες ;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

58. Μ π ο τ ί λ ι α     σ τ ο    π έ λ α γ ο

 

Χουχούλιασε με στοργή τ’ ανεκπλήρωτα όνειρά του

τα περιέχυσε με άδολη αγάπη

τα μοσχοβόλησε με ευχές

 και τα ράντισε με τη χρυσόσκονη της ελπίδας.

 

Τα τύλιξε προσεκτικά σ’ ένα μαύρο περιτύλιγμα

και τέλος τα εφτασφράγισε σε μια μποτίλια.

Στο ταξίδι προς το νησί  στη μέση της διαδρομής

την πέταξε στο ανοιχτό γαλάζιο πέλαγο…

 

Π ο ύ  ξ έ ρ ε ι ς ;

 σκέφτηκε από μέσα του

Μπορεί να πέσει στα στιβαρά χέρια ενός νέου

με καθαρό βλέμμα και δύναμη,

να την ανοίξει και να τα κάνει δικά του

 

Τότε εκεί μέσα στο σκότος της ακινησίας

ν’ ανάψει μια νέα σπίθα ελπίδας για την εκπλήρωσής τους

Τότε ίσως λάχει και σ’ αυτόν

  ένα μικρό μερίδιο νοερής χαράς,

 μια και μόνο ανάσα νέας ζωής….

 

 

 

59.  Ο    α π ο λ ο γ ι σ μ ό ς

 

Ποιος είναι ο απολογισμός μέχρις εδώ;

Εκείνο που μόνο σχεδόν γνώρισε είναι

το τσαλαβούτημα στη λασπουριά της ζωής

Τι είναι αλήθεια αυτό το φρούτο που

κάποιοι το λένε ευτυχία και χαρά;

Είναι γλυκό, είναι ξινό ή παντελώς άγευστο;

Δεν το έχει, δυστυχώς, ποτέ δοκιμάσει να ξέρει

Εκείνο που μόνο θυμάται είναι

οι ημιτελείς προσπάθειες του

και οι οδυνηρές απογοητεύσεις.

Σπαραγμένο απ’ τις κακουχίες το κορμί

λαβωμένη από τις πίκρες η καρδιά.

Είναι η μόνη σοδειά που μέχρι τώρα έχει μαζέψει

Που να στηριχτείς πλέον άνθρωπέ μου;

Υπάρχει άραγε πρόθυμο χέρι

που θα απλωθεί να σε συγκρατήσει

από την μοιραία πορεία προς το βάραθρο;

Ίδωμεν !

 

 

 

 

 

 

60.  Ο   λ α ο π λ ά ν ο ς

 

Έχεις, έστω, τη δυνατότητα της άρθρωσης

Ξέρεις να χειρίζεσαι εκφράσεις του συρμού,

λόγια που ξυπνούν ταπεινά ελατήρια του ανθρώπου.

Κι εμφανίζεσαι σαν ο υποστηρικτής του λαού

Σε κάθε μικρόφωνο που βρίσκεις ψάχνοντας

επαναλαμβάνεις τις ίδιες σοφίες για άτομα

που έχουν χαμηλή γνώση και κρίση

Κι έχεις την ψευδαίσθηση κακομοίρη μου

ότι αυτές οι γλυκερές ζητωκραυγές

που ακούς από κάτω είναι η απόδειξη της επιτυχίας σου

Θυμήσου,  σύγχρονε Δελαπατρίδη, ότι τέτοιοι άνθρωποι

 υποδέχτηκαν τη μια Κυριακή το Χριστό με βάγια

και επόμενη κάρφωσαν τα καρφιά στο σταυρό του

Τότε θα νιώσεις ότι είσαι ένας «μαγνήτης» που

δεν έλκει μέταλλα αλλά μόνο ζαρζαβατικά…

 

 

 

 

 

61. Ο   Μ ο ν ο φ α γ ά ς

 

Στάσου ρε φίλε!

Εντάξει, καταλαβαίνω τη βιασύνη σου

μα κι άλλοι άνθρωποι έχουν ψυχή.

Η ζωή δεν είναι μόνο το λαβείν, είναι και το δούναι.

Εσύ γιατί άραξες μονίμως στο πρώτο;

Έχεις μπάρμπα στην Κορώνη;

Αν πράγματι έχεις το χάρισμα, εντάξει

Τότε θα παραμερίσουμε

Α!  Η αλήθεια να λέγεται

 Όταν υπάρχει ταλέντο τότε

κι  εμείς θα να βάλουμε πλάτη

Αλλά απόδειξέ το όμως πρώτα;

Όχι μόνο με λόγια αλλά και με… έργα!

 

 

 

 

 

 

 

62. Ο   π ο λ ι τ ι κ ά ν τ η ς

 

Ατάκες φτηνιάρικες, χαμόγελα απεγνωσμένα

με εκπνοή που λες ότι έρχεται από τον Βόρειο Πόλο

Αγκαλιές ανεπιθύμητες, μυρωδιές αποπνικτικές

ψεύτικα δάκρυα συμπόνιας, κουτοπονηριές,

λόγια γλυκερά, αισθήματα ελεημοσύνης

καταγραμμένα εμφανώς στο πέτο ενός άψογου κουστουμιού….

Αυτά κυρίως είναι τα χαρακτηριστικά του κατ’ επάγγελμα πολιτικού

Ε! λοιπόν δεν αντέχονται οι κύριοι πλέον

Καλή μου Παναγιά και Δέσποινα κάνε το θαύμα σου

Δος μας μια εναλλακτική λύση !

Ας μην είναι τέλεια, ας είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής!

 

 

 

 

 

 

 

 

  63.   O   τ ι μ η τ ή ς

 

Ανέξοδοι λεκτικοί ηρωισμοί,

λόγια τολμηρά με πήλινα πόδια,

 που σωριάστηκαν  σε θρύψαλα 

στο πρώτο φύσημα του κινδύνου.

Το ζήσαμε καλά σε προηγούμενη φάση.

 Όμως χωνεύτηκε εύκολα γιατί είναι ανθρώπινο.

 Εκείνο που κάθισε σαν πέτρα στο στομάχι 

και δεν χωνεύεται με τίποτα είναι η έλλειψη μνήμης.

 Μ’ έναν αξιοθαύμαστο τρόπο  η άτακτη φυγή

 ξεχάστηκε παντελώς  από την πρώτη μέρα της νέας  περιόδου.

 Κι όχι μόνο. Υπήρξε και κάτι χειρότερο.

 Ο  επιλήσμων  σήκωσε και το λάβαρο του αδιάλλακτου τιμητή,

 στολίζοντας με τα κατάλληλα επίθετα

 αυτούς που η παρουσία τους ξυπνούσε τις άσχημες μνήμες…

« Τσακίστε τους!

 Δημιουργούν κλίμα ηττοπάθειας ενώ

το κίνημα βρίσκεται σε άνοδο!»

Ως απολογισμό λέω, ότι σε μερικές περιπτώσεις το πέτυχαν.

Στη συνέχεια τιμήθηκαν και  με τον της «δικαιοσύνης στέφανο»

έχοντας στο μέτωπο τη βούλα της «λαϊκής επιδοκιμασίας».

 

 

 

 

64. Ο  θ υ μ ό ς

 

Ένας θυμός συμπυκνωμένος σαν χυλός

Βράζει σε χύτρα χωμένη βαθειά στη θράκα

ανεκδήλωτη πίεση χρόνων και χρόνων

από καταστάσεις, πράγματα κι ανθρώπους.

 

Σκέφτεσαι με τρόμο η κοχλάζουσα λάβα

να διασπάσει το λεπτό φλοιό και να πεταχτεί

σα φλεγόμενο σύννεφο πάνω στα κεφάλια

επί δικαίων κι αδίκων χωρίς διακρίσεις

 

Την ώρα της έκρηξης η κατανομή των ευθυνών

αγνοεί χωρίς ντροπή τη λογική

Η λογική λειτουργεί όταν συνυπάρχει

η ψυχραιμία και η  νηφαλιότητα

 

Σε διαφορετικές συνθήκες παραμερίζει

 Κάθεται στην άκρια σιωπώντας.

 Όμως κοιτάζει με απορημένα μάτια

τα συμβαίνοντα γύρω της….

 

 

 

65.  Ο  σ κ λ η ρ ό ς   δ ί σ κ ο ς     (πεζές σκέψεις)

 

Χιλιάδες σκέψεις, ίσως κάποιες ενδιαφέρουσες.

Όνειρα μικρά ή μεγαλεπήβολα - με πήλινα όμως πόδια –

 επιθυμίες αθώες ή αμαρτωλές, χαρές μεγάλες ή μικρές, λύπες αφόρητες

  τις πήρε πλέον το ποτάμι αφού ποτέ δεν καταγράφτηκαν κάπου

 και τις πέταξε στον απέραντο κι απρόσωπο ωκεανό της λησμοσύνης.

 Τώρα που το σκέπτομαι μια νέα ιδέα γεννιέται στο μυαλό μου.

Πόσο χρηστικό, πόσο νεωτερικό, αλλά και πόσο ριψοκίνδυνο θα ήταν,

αν όλα αυτά μπορούσαν να ήταν ήδη καταγραμμένα

σ’ έναν ενσωματωμένο σκληρό δίσκο μέσα στον εγκέφαλό μας.

 Βεβαίως επικαλούμαι τεχνολογία

που για μεγάλο τμήμα της προσωπικής μου διαδρομής

 δεν ήταν ακόμη κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού,

 αλλά το φαντάζεστε, κάνοντας ένα απλό κλικ

να μπορούσες ανά πάσα στιγμή ν’ αναβιώνεις

 το κάθε τι μ’ όλες τις αυτονόητες θετικές ή αρνητικές τους συνέπειες;

 Τουλάχιστον θα είχε, για μένα κι ίσως για λίγους δικούς μου,

 κάποιο ενδιαφέρον…

 

 

 

66. Ο ι   α φ α ν ε ί ς

 

Στην τροχιά που διέγραψαν αυτοί

υπάρχουν ανάλαφρες καταστάσεις, κινήσεις διστακτικές

πολύωρες σιωπές, απόψεις ασαφείς.

Μα οι αμφιβολίες και οι δισταγμοί πελώριες

Την ύπαρξή τους δεν θα την καταγράψει κανείς,

έστω και ο πιο ευαίσθητος ανιχνευτής της ζωής.

Ήταν επιλογή τους ή τόσα μπορούσαν τόσα έκαναν;

Ποιος μπορεί να δώσει απάντηση σ’ αυτό;

Μα έχει και καμιά σημασία;

 Έτσι κι αλλιώς το πέρασμα τους

δεν άφησε κανένα ίχνος και

δεν επηρέασε την εξέλιξη των πραγμάτων

Ίσως η μόνη απόδειξη για το πέρασμα τους να είναι

μια λαξευμένη επιγραφή που κάποιος

 φιλάνθρωπος απόγονος θα φρόντισε να στηθεί

 πάνω  στον χορταριασμένο τάφο τους…

 

67. Ο ι   ό ρ ο ι

 

Πότε η προσδοκία εκπληρώνεται;

Πότε η φιλοδοξία ικανοποιείται;

Στις ερωτήσεις αυτές πάντα

υπάρχει ένα «όταν»

που όμως δεν είναι κυρίως χρονικό

αλλά εμπεριέχει πλειάδα προϋποθέσεων

η ύπαρξη των οποίων θα ανοίξει

διάπλατα τις πόρτες.

Δεν είναι ευχές, δεν είναι «μακάρι»

Είναι συνδυαστικό αποτέλεσμα

προσωπικών ικανοτήτων

πείσματος υπομονής και

προσπαθειών που έχουν

το στοιχείο της διάρκειας

μέσα στο κύλισμα του χρόνου

 

 

 

 

68.  Ο ι   τ ύ ψ ε ι ς

 

Κάποιες πράξεις σου είναι κολλημένες

στο μυαλό  σαν πεινασμένη βδέλλα.

Νιώθεις το σφάλμα και την ενοχή σου

Θέλεις ν’ απαλλαγείς μα σ’ έχουν αιχμαλωτίσει

οι κληματσίδες του σαρκοβόρου φυτού. 

Τις νιώθεις σαν ένα πολυφορεμένο

και λιγδιασμένο ρούχο που μυρίζει ιδρωτίλα

κι  απεγνωσμένα προσπαθείς ν’ απαλλαγείς.

Μάταιη  όμως η προσπάθεια

Οι τύψεις θα σε κυνηγούν σ’ όλη τη ζωή

και θα γλυτώσεις μόνο όταν αυτές

καβαλήσουν το άρμα της ύστατης ανάσας

που θα εκβάλεις  ρυπαίνοντας τη γύρω ατμόσφαιρα.

Ευτυχώς ο χρόνος κι η διάχυση θα αφομοιώσουν τη ρύπανση.

Μα, άνθρωπέ μου, απορώ. Πώς τότε επιβιώνουν άνθρωποι

 που είναι πρόξενοι απάνθρωπων πράξεων;

Είναι πολύ εύκολο.

Στη γραμμή επικοινωνίας μυαλού  και συνείδησης

έχουν ενδιάμεσα βάλει έναν βολικό διακόπτη

Μ’ ένα απλό on κι ένα off λύνουν το πρόβλημα.

 

 

69. Ο ν ε ι ρ ε ύ ο μ α ι

 

Ονειρεύομαι έναν κόσμο ειρηνικό, χωρίς πολέμους

με τους διάφορους λαούς να συμβιούν εν ειρήνη,

Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που να στέκεται στέρεα στα πόδια της,

περήφανη κι αντάξια του παρελθόντος

Ονειρεύομαι την κοινωνία μας ανεβασμένη να ζει με αξίες

την πόλη που ζω να είναι όμορφη και καθαρή

με τους δρόμους γεμάτους από γελαστούς ανθρώπους

Τους νέους να γεμίζουν τα αμφιθέατρα γεμάτοι όρεξη για γνώση

Τα παιδιά να παίζουν αμέριμνα στις πλατείες και τα γήπεδα

Τον εαυτό μου όρθιο ν’ αντέχει τις συνέπειες του χρόνου

και όταν επέλθει το πλήρωμα του χρόνου,

 ονειρεύομαι…   μια αξιοπρεπή έξοδο.

 

 

 

 

 

  70. Ό ν ε ι ρ ο

  Αισθανόταν ότι πετάει,

ότι υπερνίκησε τον νόμο της βαρύτητας.

 Ένα αίσθημα πληρότητας τον γέμιζε

κι αλάφρωνε το βάρος των άλλων προβλημάτων

Τα σάλτα του ήταν της τάξης ενός πρωταθλητή,

 οι αντοχές ενός μαραθωνοδρόμου,

η ευκινησία ενός αίλουρου.

 Ζούσε πραγματικά αυτήν την κατάσταση ή μήπως ονειρευόταν;

 Μήπως όλα είναι ψευδαίσθηση και κάποια στιγμή θα ξυπνήσει

και γύρω του θα δει τη γνωστή μιζέρια

και τη γκρίνια των ανθρώπων του περιβάλλοντός.

 

 

 

 

 

 

71.  Ο π τ α σ ί α

 

 

Ονειρική οπτασία

ήρθες στον ύπνο

να συντροφεύσεις

τη μοναξιά μου

 

Αχνή παρουσία

άυλη ομορφιά

ήσουν τόσο γλυκιά

μα και τόσο άπιαστη

 

Όταν έκανα απόπειρα

να σ’ αγκαλιάσω

έπιασα το τίποτα

Έφυγες όπως ήρθες

 

 

 

 

 

72.  Ό τ α ν   η   π ι ά τ σ α     α ρ α ι ώ ν ε ι

 

Την εξέλιξη των πραγμάτων την ξέρεις

όπως ξέρεις και τις διαδοχικές φάσεις τους

Καθορισμένη η πορεία, απόλυτος μονόδρομος.

Συνεχώς κάποιοι συνεπιβάτες της ζωής αποχωρούν

κι αρκετοί ακόμα μαζεύονται στο καβούκι τους

Ποιος θα καταλάβει τη μοναξιά που έρχεται

και σιγά-σιγά καταλαμβάνει το είναι σου;

Πάντα να το ξέρεις

Άλλο η θεωρία κι άλλο η βίωση των γεγονότων…

 

 

 

 

 

 

 

 

73. Π ρ ο ς   ν έ ο ν

 

Κάνε τα λάθη σου, δε χάθηκε κι ο κόσμος!

Άμεμπτος είναι ο παράλυτος, ο κιοτής κι ο απών

Ζήσε, έστω και με στραβά

Να’ χεις ύλη αύριο να θυμάσαι τα ημαρτημένα σου

Έτσι κι αλλιώς κόλαση και παράδεισος για τον καθένα

είναι ένας λάκκος σκαμμένος στο έδαφος ένα επί δύο

Δράσε, πράξε, νιώσε! Θα γίνουν και καλά

Το κυριότερο; Θα αποκτήσεις την ικανότητα

να χαρακτηρίζεις και να τα αξιολογείς…

 

 

 

 

 

 

 

74.  Π ρ ο ς   ν έ ο υ ς…

 

Αντί να κλαις  για τις δυστυχίες που σε κυκλώνουν

Αντί να παραπέμπεις σε άλλους τ’ αδιέξοδα σου

οπλίσου για την προσωπική σου μάχη

Ας αναρωτηθείς

Εξάντλησες τα όρια των δυνατοτήτων σου;

Διέθεσες τον απαιτούμενο κόπο και χρόνο;

Τα παράπονα δεν καταγράφονται στο ιστορικό σου

Αυτό πρέπει να περιέχει πράξεις και προσόντα

Δεν έκανες το καθήκον σου;  Πάω πάσο!

Η κοινωνία δεν αμείβει δίκαια την κάθε προσπάθεια

Μα να ξέρεις

Κάθε επιτυχία κρύβει πίσω της ιδρώτα και επιμονή

Κάποιοι τα βρήκαν έτοιμα κι άλλοι τ’ άρπαξαν με άτιμο τρόπο

Όμως μεταφέρουν ένα κενό

Τους λείπει η ευτυχία της δικαίωσης !

 

 

 

75.  Π ρ ό ω ρ η  α π ο χ ώ ρ η σ η      

 

Ζούσε όμορφα,

 χωρίς ιδιαίτερες έγνοιες.

Η γυναίκα του φρόντιζε για τα πάντα

 κι αυτός κρυβόταν

 πίσω από την αδυναμία του

 να βοηθήσει,

να συμβάλλει,

κατά το μέτρο που του αναλογεί,

 στις καθημερινές υποχρεώσεις.

Επειδή αυτό συνεχιζόταν για αρκετό καιρό

 λησμόνησε και τα βασικά.

Ή πιο καθαρά λησμόνησε ακόμα κι ότι….  ζει

 

 

 

 

 

 

 

76. Πεζές  σκέψεις

 

Είπε «τα πάντα ρει» κι είχε δίκαιο

Η αλλαγή είναι ευλογία στις

πρώτες φάσεις της ζωής μας

Στις ύστερες όμως

είναι σκέτη κατάρα!

Αχ! «Άτιμε» Ηράκλειτε

τι μας έκανες με τα ρητά σου!

 

 

77.   Πόνος οξύς

 

 …… Πόνος οξύς, διαπεραστικός πόνος.

Νιώθεις το σουβλί του τσαγκάρη να τρυπάει τα φυλλοκάρδια…

 Αισθάνεσαι να κόβεται  η ανάσα…

 «Βλέπεις» το αίμα να τρέχει απ’ το στήθος…

Κι εσύ, παραδομένος, λειώνεις σαν το κερί…

 Τα τυπικά συμπτώματα του μονόπλευρου,

  του χωρίς ανταπόκριση έρωτα!

 

 

 

 

78. Προσευχή στ’ αστέρια

 

Θέλω να σας παρουσιάσω ένα δικό μου ευφάνταστο σενάριο

Ας κάνει επιλογή ο καθένας μας ένα αστέρι

Μη φοβάστε είναι πολλά και φτάνουν για όλους

Εκεί στείλτε τις πιο απόκρυφες ενοχές κι επιθυμίες σας

Μη φοβάστε, βγάλτε τα όλα από μέσα σας

το σύμπαν κρατάει μυστικά…

Φαντάζεστε πόσο θα ξαλαφρώσει η κοινωνία μας;

Αν κάτι, χωρίς κίνδυνο, θέλουμε να συζητήσουμε

Θα έχουμε έναν καλό ακροατή, το δικό μας αστέρι

Αυτό θα είναι πάντα στη θέση του πρόθυμο ν’ ακούσει

Έτσι θα μείνουν άνεργοι οι πάσης φύσεως ψυχαναλυτές

Αυτούς όμως μην τους λυπάστε, κάπου αλλού θα βολευτούν

 

 

 

 

 

 

79. Προτροπή

 

Τι νόημα έχει να βλέπεις μόνο τα αρνητικά της ζωής;

Να γεμίζεις τη σκέψη σου με τα άσχημα που συμβαίνουν

Αυτά πάντα θα υπάρχουν γύρω σου.

Είναι ανάγκη εσύ να ζεις μόνο κοντά τους;

Δίπλα σ’ αυτά τα γκρίζα κι άραχνα, καλέ μου άνθρωπε

υπάρχει η ομορφιά και το θαύμα της φύσης,

 το μεγαλείο των ανθρωπινών πράξεων και δημιουργημάτων του

Ζήσε αυτήν την ομορφιά, δες την,  μύρισέ κι ακούμπα την

 Ενώσου με ανθρώπους που αγαπάνε τη ζωή

και ρουφάνε τη γεύση της

Γίνε, λοιπόν, ένα θετικό κομμάτι της κοινωνίας.

 

 

 

 

 

 

80. Σ υ ν θ η κ ο λ ό γ η σ η

 

Δεν εξηγείται αλλιώς

Μόλις το βλέμμα του συνάντησε

το γαλαζοπράσινο δικό της

ένιωσε τον κεραυνό κατά πρόσωπο

Το αστροπελέκι που χτύπησε το κεφάλι του

διέλυσε αυτοστιγμής όλες τις άμυνες κι αντιστάσεις

που τόσα χρόνια με κόπο κι επιμονή εγκαθιστούσε.

Γκρέμισε εκ θεμέλιων όλα τα κάστρα

που είχε χτίσει γύρω του

κι απέδειξε στην πράξη πόσο ψευδής

ήταν ο ισχυρισμός του ότι πλέον

είναι απρόσβλητος από τέτοιου είδους  επιθέσεις.

Χωρίς παράπονο και καθυστερήσεις….  υπέκυψε στο μοιραίο

 

 

 

 

 

 

    81. Τα   σ ύ ν ν ε φ α

 

Σύννεφα! Θύσανοι, στρώματα, σωρείτες.

 Τρέχουν συνεχώς, αλλάζουν αδιάκοπα σχήματα,

 ενώνονται, χωρίζουν, παίζουν, αλλά και μαλώνουν σκληρά

 με αστραπόβροντα και κεραυνούς.

Κάποια στιγμή «πεθαίνουν» και φτάνουν στη γη

Ως  βροχή, ως χαλάζι ή ως νιφάδες χιονιού.

Στις περισσότερες φορές ο «θάνατός» τους είναι ευλογία,

αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις, που δημιουργούν καταστροφές.

 Ποιο όμως είναι το καλό; Ποτέ δεν αφανίζονται για πάντα.

 Ο ζωοδότης ήλιος με τη θερμαντική του ικανότητα

 είναι ο γεννήτορας των νέων σύννεφων 

 

 

 

 

 

 

 

         82. Τ α   κ α τ α π ι ε σ μ έ ν α

 

Το απαλό θρόισμα των φύλλων από το θαλάσσιο αεράκι

ήταν ο μόνος θόρυβος που την απόλυτη έσπαγε σιωπή.

 Νόμιζες ότι όλα τα ζωντανά της πλάσης 

βουβάθηκαν ξαφνικά σε μια ομαδική συνωμοσία σιωπής.

 Νοερά ήρθε στο νου του η μελωδία του Μάνου Χατζηδάκη

από το τραγούδι «χάρτινο το φεγγαράκι»

και αποπειράθηκε να το σιγοτραγουδήσει.

 Παρά την προσπάθεια ήχος από το λάρυγγά δε βγήκε

 λες και οι φωνητικές χορδές είχαν παραλύσει

Δεν πανικοβλήθηκε ούτε το έβαλε κάτω.

 Νοερά αναπαρήγαγε στο μυαλό  της  τη μελωδία.

Πόσο πολύ ήθελε ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί!

Ναι! είχε μεγάλο κι αξόδευτο απόθεμα αισθημάτων μέσα της,

 που όμως παρέμεναν ακίνητα λες κι ήταν φυλακισμένα,

σαν να είχε εκδοθεί απαγορευτικό απόπλου.

Όχι φτάνει! Δεν πάει άλλο. Θα μπει με φόρα στο χορό

 Αλλού φωλιάζει ο κίνδυνος.

Μήπως με την έναρξη της κατανάλωσης χάσει το μέτρο.

που σχηματίζονται συνεχώς.

 Ο άνεμος τα ταξιδεύει, τα αλλάζει, γεννά τις συγκρούσεις.

 Μια, χωρίς διακοπές, ακολουθία ζωής, θανάτου κι ανάστασης.

 

83.  Τ α   ό ν ε ι ρ α

 

Τα νεανικά μου όνειρα, τα όνειρα του θέρους

καβάλησαν αστόχαστα στα φτερά των αποδημητικών χελιδονιών

Έτσι όταν τα φύλλα των δέντρων άρχιζαν να κιτρινίζουν

τα ταξιδιάρικα πουλιά τα πήραν μαζί τους σε νέους άγνωστους

σε μένα τόπους πριν καν προλάβουν να υλοποιηθούν.

Την επόμενη άνοιξη που θα επιστρέψουν θα μ’ αναζητήσουν άραγε

ή θα γίνουν απόκτημα νέων κτητόρων;

Ας είναι! Αυτό τελικά δε με πειράζει

Εκείνο που μόνο επιθυμώ είναι να γίνουν πράξη.

Δε μπορεί !

Ένα ψήγμα της χαράς  θα ταξιδέψει να χαϊδέψει την ψυχή μου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

84.  Τ έ τ α ρ τ η   δ ι ά σ τ α σ η      (πεζές σκέψεις)   

 

Για να συλλάβει κάποιος την «εικόνα» της τέταρτης διάστασης

ας κάνει τον εξής αντίστροφο συλλογισμό.

Ας φανταστεί ένα πλάσμα που έζησε μόνο στο δισδιάστατο κόσμο.

Πόσο δύσκολα θα του ήταν να συλλάβει την έννοια του όγκου!

Αυτός το μόνο που μπορεί να καταλάβει είναι οι έννοιες

 του μήκους και του εμβαδού, της γραμμής και της επιφάνειας.

Έτσι, λοιπόν, μην απορρίπτουμε ελαφρά τη καρδία κάποιες τολμηρές ιδέες.

Ίσως πρέπει να αφήνουμε στη σκέψη ένα ανοιχτό παράθυρο

 για να δούμε ή να μπει το αναπάντεχο,

 το αρχικά θεωρούμενο παράλογο κι ανεξήγητο

 με βάση την κυρίαρχη σημερινή αντίληψη των πραγμάτων

 

 

 

 

 

 

85.   Τ ο    Ε λ ν τ ο ρ ά ν τ ο          (πεζές σκέψεις)

 

Ποιο είναι το σωστό για τον άνθρωπο ν’ ακολουθεί στη ζωή του;

 Αυτό ή εκείνο; Το άλλο ή το διπλανό του;

 Ερωτήματα που ανέκαθεν έβαζε ο άνθρωπος

χωρίς να καταλήξει μέχρι τώρα σε μια απάντηση κοινά αποδεκτή.

 Και η εξήγηση είναι απλή και έως εκκωφαντική.

 Η αναζήτηση είναι μάταιη. Γιατί απάντηση δεν υπάρχει!

 Κυκλοφορούν εκατοντάδες συνταγές,

πληθώρα «σίγουρων» συμβουλών,

που αρκετοί ανασφαλείς τις δοκιμάζουν

 χωρίς όμως ν’ ανακαλύψουν το Ελντοράντο

 που εναγωνίως  προσδοκούν

 

 

 

 

 

 

86. Τ ο    π α ρ ά π ο ν ο

 

Ποτέ δεν έμαθες πόσο σ’ αγάπησα

και πόσο κυρίαρχη ήταν η εικόνα σου στο μυαλό μου.

Έχει όμως και το καλό του αυτό

Ποτέ δεν ένιωσα  την πίκρα της απόρριψης

κάτι που σίγουρα δε θα το άντεχα

Από τις πολλές αγκαλιές που νοερά μαζί σου έζησα

από τα χιλιάδες φιλιά που με τον αέρα σου έστειλα

τίποτε δεν έφτασε, μωρέ, σε σένα;

Ούτε μια υποψία, ούτε ένα φτάρνισμα;

Στράφι πήγαν όλα;

 

 

 

 

 

 

 

 

87. Τ ο    τ α ξ ί δ ι

 

Στο διάβα της ζωής του ο άνθρωπος

βλέπει, ακούει, γεύεται, μαθαίνει

και μαζεύει εμπειρίες.

Οικοδομεί σχέδια, κάνει όνειρα

μελλοντικών ενεργειών

Δημιουργεί το προσωπικό του γούστο

Στο μεσοδρόμι φτάνει στο ζενίθ της πορείας.

Και κει που ήρθε η ώρα να χαρεί τις κατακτήσεις του

το δρεπάνι του άχαρου χάρου θερίζει

όλες τις προσδοκίες που είχε.

Παρ’ όλα αυτά η πορεία, το ταξίδι που έκανε

έχει την αυτόνομη αξία του.

 

 

 

 

 

88. Τ ο    τ ε φ τ έ ρ ι

 

Ταπεινό μου τεφτεράκι με τις φαγωμένες  του γωνιές

Μόνιμη συντροφιά κι ελπίδα στους μοναχικούς περιπάτους

Στην εξοχή,  αλλά και στους πολυσύχναστους δρόμους

Πάνω του κάθε τόσο ακουμπώ με ψίχουλα σκέψης την ψυχή μου

Μια λέξη, μια φράση που περνά απ’ το μυαλό,

άγνωστό από ποια αφετηρία και με ποια νομοτέλεια.

Το μυαλό μόνο ξέρει το γιατί. Το μολυβάκι απλώς γράφει

 ως εκτελεστικό όργανο, υπακούοντας στις εντολές του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

89. Τ ο   β ο λ ι κ ό   ψ έ μ α

 

Τι εύκολα Χριστέ μου είναι τα ψέματα !

Τα ψέματα τα βολικά. Αυτά που μικραίνουν

έως εξαφανίζουν λάθη κι αδυναμίες

Κι αυτά που παχαίνουν ιδιότητες

και μεγεθύνουν προτερήματα.

Εκφέρονται εύκολα από το στόμα

Χωρίς δισταγμούς και τύψεις

Τόσο εύκολα που η συχνή επανάληψή τους

τα μετατρέπει και σ’ αλήθεια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

90. Τ ο   δ έ ν τ ρ ο  κ α ι  τ ο   ρ ο κ ά ν ι    (πεζές σκέψεις)

 

Η ζωή είναι σύμφυτη με την αντίθεση,

την πάλη των αντιθέτων, τα ναι και τα όχι,

 την ύπαρξη και την ανυπαρξία της.

Στα πρώτα βήματα, ως ένα δένδρο,

απλώνει με δύναμη κι όρεξη τις ρίζες  του,

ψηλώνει, δυναμώνει τον κορμό του κι απλώνει τα κλαδιά.

 Στη φάση αυτή πιστεύει ότι κέρδισε το βασίλειο.

Όμως απ’ την αφετηρία χωρίς στην αρχή να το νιώθει,

 ένα αεικίνητο ροκάνι αρχίζει να θερίζει

λίγο-λίγο τις ίνες που μεταφέρουν προς τα πάνω

τις αναγκαίες τροφές για τη συνέχιση της ζωής.

Μια πάλη άνιση με προκαθορισμένο αποτέλεσμα.

 Όσο οι άκοπες ίνες μειώνονται

τόσο κόβονται τα σχοινιά που το κρατάνε στη ζωή.

 Τελικό αποτέλεσμα; Δυστυχώς ο θάνατος…

 

 

 

 

 

91. Τ ο   ε ρ υ θ ρ ό   τ’  ο υ ρ α ν ο ύ

 

Μάτωσε ο ουρανός κατά δύση του ήλιου

Ποτάμια τα αίματα που γέμισαν το θόλο.

Δε θέλω να ξέρω ότι είναι φυσικό φαινόμενο

Βαρέθηκα κι ενοχλούμαι από τέτοιες ερμηνείες

της επιστήμης και της λογικής.

Θα ήθελα να είναι αποτέλεσμα μιας μάχης

εξοντωτικής ανάμεσα σε δαίμονες τ’ ουρανού

Αποτέλεσμα πάθους κι αντιζηλίας ερωτικής

 στα ανθρωπόμορφα σύννεφα

Συγκρούσεις, αστραπές και βροντές

Οι αστραπές αντανάκλαση των σπαθιών

που λυσσασμένα ξιφομαχούν

 κι οι βροντές κραυγές πόνου ή θριάμβου

των αντιμαχόμενων  αντιπάλων….

 

 

 

 

92. Τ ο   ν τ ι π   σ τ η   ζ ω ή   (πεζές σκέψεις)

 

Καθόταν ώρα στο παγκάκι του πάρκου,

 συνηθισμένο σημείο στον πρωινό του περίπατο

και έριχνε διαγώνιες ματιές στα μακροσκελή άρθρα,

 προσεκτικότερα διάβαζε τις ειδήσεις και τα σχόλια,

μελετούσε αναλυτικά τις φωτογραφίες

 και  προφανώς τα αθλητικά αποτελέσματα.

Τέλος έφτανε η ώρα για την πιο χρήσιμη απασχόληση:

 Να λύσει το σταυρόλεξο της τελευταίας σελίδας.

 Του άρεσε αυτή η απασχόληση.

 Πολλές φορές το έλυνε αμέσως κι άλλες τον παίδευε αρκετή ώρα.

 Αν κόλλαγε κάπου σηκωνόταν όρθιος, συνέχιζε τη βόλτα

στα χιλιοπερπατημένα μονοπάτια

 κι εκεί που το μάτι κοίταζε αφηρημένα τις γνώριμες  εικόνες

 σαν μια γλυκιά αστραπή η λέξη ερχόταν στο μυαλό και του φώναζε.

« Εδώ είμαι, ρε χαζέ!»

 Κι αυτός με το μολύβι στο χέρι συμπλήρωνε τα κενά….

 Μικρές γλυκές στιγμές ευτυχίας,

 μηδαμινής αγοραστικής αξίας στην ελεύθερη αγορά,

ανεκτίμητες όμως στην προσωπική, την εσωτερική του ζωή.

 

 

 

93.  Τ ο   ό ν ε ι ρ ο

 

Στη γειτονιά την παιδική το όνειρο τον πήγε.

Κι ήταν τόσο ζωντανό, σαν  νάτανε αλήθεια

Ξυπόλυτος, παντελονάκι το κοντό, τιράντες να  στηρίζουν

και μια τεράστια στο χέρι φέτα ζυμωτό ψωμί

με λάδι αλειμμένη κι αλάτι.

 Αγωνία να προλάβει μερικές μπουκουνιές

γρήγορα να καταπιεί πριν αρχίσει το μοίρασμα.

Δε γίνεται αλλιώς, αύριο θα είναι η σειρά του να ζητήσει μερίδιο

Τόση, μα τόση στέρηση πασαλειμμένη όμως με μια

γενναία στρώση- χαμένης πλέον- ευτυχίας

 

 

 

 

 

 

 

   94.   Τ ο   ό χ η μ α         (πεζές σκέψεις)

 

Η  σ ε μ ν ό τ η τ α, από τα γεννοφάσκια της διανύει το δρόμο αθόρυβα και πεζή.

Ο  κ ο ι ν ό ς   ν ο υ ς  ταξιδεύει ήρεμα πάνω στο ταπεινό γαϊδουράκι.

Η  ε λ π ί δ α  ελπίζει κάποια στιγμή να γίνει έφιππη.

Το  θ ρ ά σ ο ς  όμως, εξαρχής, είναι θρονιασμένο στον πυργίσκο του τανκ

και κυλάει θορυβωδώς πάνω στο δρόμο ισοπεδώνοντας

 τις ιδιομορφίες που συναντά στο πέρασμά του.

Βλέπεις λοιπόν, καλή μου, ότι η κάθε ανθρώπινη ιδιότητα

καβαλάει το αντίστοιχο ό χ η μ α,  ενώ η ζωή συνεχίζει το δρόμο της

 

 

 

 

 

 

 

 

 

95. Τ ο   π α ρ ά π ο ν ο

 

Στη ρωγμή εκείνη που χωρίζει

τη ζωή απ’ το θάνατο

 αρπάχτηκε με νύχια και με δόντια

αρνούμενος να πέσει  στην ανυπαρξία

 

Αμύνεται πεισματικά να δεχτεί το μοιραίο

Ικετεύει, παρακαλάει κι εξηγεί

Μα δεν πρόλαβα Θεέ μου τίποτα να ζήσω;

Μόνο αγάπησα, μα δεν αγαπήθηκα

 

Δε ζητάω πολλά, μια μυρωδιά να πάρω,

να νιώσω ότι κι εγώ υπήρξα

Λες πως είσαι σοφός και δίκαιος

Τότε γιατί δε μου δίνεις μια ευκαιρία;

 

Ήσουν τόσο βιαστικός μαζί μου.

Να πεις ότι ήμουν αμαρτωλός, ότι αδίκησα

ότι έκλεψα, ότι αφαίρεσα ζωή;

Τίποτε από αυτά δεν έκανα

 

Δε λέω ότι ήμουν άμεμπτος

ένας μέσος άνθρωπος ήμουν

Δεν άφησα πίσω μου έργο,

αλλά ούτε γκρέμισα κι έργα άλλων

 

  96.  Τ ο   π ρ ί σ μ α

 

Τη βλέπει μέσα απ’ το πρίσμα.

Όχι το οπτικό,

αυτό που αναλύει

τις σύνθετες ακτίνες σε απλές

Το πρίσμα που περιγράφει

τα μυστικά και τις διαθέσεις ενός ατόμου,

που λέει αναλυτικά τι ποθεί και τι  αρέσει

Έτσι στο συναγωνισμό με τους ανταγωνιστές

 για την κατάκτησή της φυσικά πλεονεκτεί

Παρ’ όλα αυτά αυτός δεν είναι σίγουρος

 φοβάται ότι θα χάσει…  πάλι.

 

 

 

 

 

 

 

97. Τ ο   σ ύ ν θ η μ α   σ τ ο ν    τ ο ί χ ο

 

Μισοσβησμένο στον τοίχο σύνθημα

Μόνο σπαράγματα λέξεων έχουν απομείνει

…ελ….. ..σοτ… …υνη   

Τι άραγε απαρχής έλεγε; Νόημα δε βγαίνει

Σκέφτηκε τον  άνθρωπο τη στιγμή που

το χάραζε στον τοίχο

Τη  φλόγα που έκαιγε τότε μέσα του

Τη θέληση να φέρει τον κόσμο ανάποδα..

Τι σημασία έχει αν είναι δίκαιο ή όχι;

Αν λέρωσε τον ξένο τοίχο;

Την ώρα εκείνη ζούσε την αλλαγή

ζωγράφιζε τ’ όνειρό του

 

 

 

 

 

98.  Τ ο   τ α ξ ί δ ι

 

Νηνεμία παντού.

Στις καιρικές συνθήκες,

στη προσωπική διάθεση

στα συναισθήματα.

Υπήρξαν καταιγίδες,

βίωσε φουρτούνες,

ρούφηξε απογοητεύσεις.

Ξέρει τι θα πει πόνος.

Έζησε και χαρές

Αγάπησε κι αγαπήθηκε

Μα τώρα, που το ταξίδι τελειώνει…

Έχοντας τακτοποιήσει εκκρεμότητες

αναμένει την ειρηνική κατάληξη.

Δεν έχει παράπονο,

στη διάρκειά του τα έζησε όλα ή σχεδόν….

 

 

 

 

99. Τ ο   ε ί π ε

 

Γύρισε το πρόσωπο απ’ την άλλη

και μ’ όλον το φόβο μέσα του

 ξεστόμισε με δύναμη τα λόγια που

ποτέ μέχρι τώρα δεν διανοήθηκε

ότι μπορεί να τα πει

 «Δεν θα ήθελα να ζω πουθενά αν δεν θα είσαι κι εσύ κοντά μου!»

Δεν περίμενε στιγμή να δει τις αντιδράσεις της.

 Το έβαλε στα πόδια.

 «Χριστέ μου, τι τόλμησα κι είπα;»

αναστατωμένος αναρωτήθηκε

« Και τώρα;»

 

 

 

 

 

100.   Τ ο   κ  ο  ί  τ  α  σ  μ  α

 

Μικρές λεπτομέρειες,

ασήμαντα περιστατικά,

ανθρώπινες φιγούρες

 με ασαφή χαρακτηριστικά.

Κάτι τέτοια ασήμαντα πράγματα

 είναι το υπόβαθρο της έμπνευσης.

Το κοίτασμα μπορεί να φαίνεται στην αρχή επιφανειακό

αλλά εκεί που δεν το περιμένεις

σου προσφέρει όλον τον υπόγειο πλούτο του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

101.  Τ ο  ν α ι  κ α ι  ό χ ι

 

Αχνά ίχνη σκέψεων, θολές εικόνες ζωής

μνήμες ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο

μη γνωρίζοντας αν αυτό που σκέφτεται ή βλέπει

 είναι αλήθεια ή ψέμα

Καταστάσεις αιωρούμενες ανάμεσα

στην πραγματικότητα και το όνειρο

στο μεταίχμιο έλξης και άπωσης

Έτσι πλέον θέλει από δω και πέρα να διαβιεί

 

 

 

 

 

 

 

102.   Τ ο   φ ι λ ί

 

Δεν είχα απαιτήσεις

Το μόνο που ήθελα ήταν

να μ’ αφήσεις να σε θαυμάσω

Δεν πίστευα στα θαύματα

μέχρι τη στιγμή που πέθανα

από το ξαφνικό φιλί σου

Αν το μέλι είναι γλυκό

ποιο επίθετο θα βρω ο χαμένος

για να το χαρακτηρίσω;

 

 

 

 

 

 

 

103.  Τ ο υ λ ά χ ι σ τ ο ν….  ζ ω

 

Απλωμένος ανακούρκουδα στο κράσπεδο του δρόμου

παίρνει λαίμαργες βαθιές ανάσες οξυγόνου.

Του έλειπε τόσο εκεί που τον είχαν κλείσει

αιχμάλωτο χωρίς φαί, νερό και φως.

Όταν τον παραπέταξαν από το φορτηγό

δεν πρόλαβε να πονέσει. Αυτό θα ερχόταν μετά

Όλα έχουν τις διαβαθμίσεις τους

Δόξαζε το Θεό! Τουλάχιστον Ζω, είπε…

 

 

 

 

 

 

 

 

 104.    Τ ο    «σ π ί τ ι»

 

Τα γράμματα είναι η πρώτη ύλη. Εύπλαστη και βολική

Οι λέξεις προκατασκευασμένα τμήματα που μπορείς να επιλέγεις

ή να πλάσεις και εύληπτα δικά σου

Ο συνδυασμός τους αποτελεί μια καλή ή κακή πρόταση

Ενδιαφέρουσα και γλαφυρή ή πλήρως αδιάφορη κι ακαλαίσθητη

Η αλληλουχία και η κατανομή τους

 ο συνδυασμός των προτάσεων

 είναι  επιλογή του δημιουργού

Το σύνολο τους ευελπιστεί να είναι ένα «σπίτι»

Μπορεί να ’ναι όμορφο ως εικόνα και να εκπέμπει θαλπωρή

ή αντίθετα να είναι κρύο κι απωθητικό

Μπορεί να σε καλεί να χωθείς στην αγκαλιά του

ή να σε πνίγει και να θέλεις να δραπετεύσεις.

Πάντα οι εντυπώσεις για το «σπίτι»

δεν είναι ίδιες για όλους τους ανθρώπους

Για το ίδιο δημιούργημα μπορείς να συναντήσεις

όλο το φάσμα των αντιδράσεων….

 

 

 

 

105.   Τα δάκρυα μου πέτρωσαν

 

Τα δάκρυα μου πέτρωσαν

έγιναν μπίλιες που παίζουν τα παιδιά

στα καλντερίμια

ανταλλάσοντας βρισιές

για την τύχη ή την ατυχία τους….

 

 

 106. Τα   «θέλω»          (πεζές σκέψεις)

 

Κάποιες φορές θέλεις, αλλά δε μπορείς.

Άλλες φορές ίσως μπορείς, αλλά δε θέλεις.

Τι παράξενη που είναι η ζωή και τα καπρίτσια της.

Σπανίως υπάρχει συντονισμός επιθυμίας και δυνατότητας,

σύμπτωση στα «μ’ αρέσει» και τα «πρέπει»

Όλο κάτι είναι πιο κοντό ή πιο ψηλό,

κάτι περισσότερο αδύνατο ή ακόμα πιο παχύ

κάτι να λείπει ή κάτι να περισσεύει..

Κι αν δεν είναι εμφανής η ασυμμετρία ή ακόμα κι αν απουσιάζει

τίποτε δεν τον σταματά. Απλώς την εφευρίσκει,

τη φαντάζεται και της δίνει το κατάλληλο όνομα και μορφή 

 

 

107.  Τ ι   κ ό π ο ς… 

               

Τι κόπος, τι λαχάνιασμα!

με τη καρδιά να θέλει

να σπάσει το στήθος

Ανηφοριές, χαράδρες και ρήγματα

Να πατήσει το πέλμα του την ανώτατη κορυφή

Πείσμα, λύσσα και επιμονή.

Γιατί;

Ματαιοδοξία;

 Ανεξέλεγκτος εγωισμός;

Ή αρρωστημένο πείσμα;

Στα πιθανά ενδεχόμενα είναι και η απάντηση:  

  «πάρτα όλα»

 

 

 

 

 

 

 

  108.   Το  γύρω  τοπίο

 

Τοπίο ήρεμο απλώνεται μπροστά του, σαν χάδι στο μάτι

Ποικιλία πραγμάτων, χρωμάτων και ήχων γλυκών

 να ικανοποιούν την κάθε απαίτηση

Πεύκα, φοίνικες, χαρουπιές, κουμαριές, θυμάρια και σκίνα

 Λουλούδια με τα τόσα εξωτικά ονόματα,

 γεμάτα πολύχρωμα ποικίλα άνθη.

 Κι απέναντι η θάλασσα, πλανεύτρα κι αλλοπαρμένη

πότε γαλήνια, σαν απλωμένο λάδι στο τηγάνι

 κι άλλοτε άγρια και φουρτουνιασμένη

 σε καλεί μέσα της, να σε καταβροχθίσει,

 ένα ακόμα στα τόσα θύματά της.

Εσύ ξέρεις πόσο ύπουλη είναι και δεν πέφτεις

με το πρώτο κάλεσμα στα δίχτυα της, μα ……

 

 

 

 

 

109.    Υ π ο ζ ύ γ ι ο

 

 

Τιμώ τη φιλία σου!

Δέχομαι τις καλές προθέσεις,

δεν είμαι αχάριστος

Αλλά σε παρακαλώ φτάνει

Δεν αντέχω πια κι άλλες

καλοσύνες

Χάνω τον εαυτό έτσι

έγινα υποζύγιο σου

Θέλω μια ανάσα

αλλά όλη δική μου…

 

 

 

 

 

  110.  Φ ι λ ο δ ο ξ ί α

 

Θα ήθελα να χαράξω στο χαρτί

με λόγια μαγικά και εικόνες πλανεύτρες

αυτά που, χωρίς σταματημό,

 κοχλάζουν μέσα μου.

 

 Θα ήθελα να ζωγραφίσω με αδρές πινελιές

πάνω στον άχρωμο καμβά

τα ζωντανά αισθήματα που με πνίγουν

 και με παρασύρουν στο βάραθρο.

 

Να σμιλέψω στο πάλλευκο μάρμαρο

τα απόκρυφα κι αμαρτωλά όνειρά μου.

Να σκαλίσω στο άμορφο κομμάτι του ξύλου

τις αμαρτίες που με ζώνουν σαν φίδια

 

 Όμως, τι δυστυχία!

 Δεν κατέχω καμιά απ’ αυτές τις τέχνες.

Πνευματικά ανέστιος και πένης

θα βιώσω το υπόλοιπο της ζωής……

 

 

 

111.   Φωτοσκίαση

 

                     Η μεγαλοσύνη

                    δεν κυκλοφορεί

                      στα σοκάκια

                     ως σπαταλημένη

 

                     Αποφεύγει το φως

                     μα δεν αγαπά

                    το σκοτάδι

                   γιατί το φοβάται

 

                     Κρύβεται διακριτικά

                     πίσω από μια

                    μια φωτεινή ακτίνα.

                    Για να μη φαίνεται

 

                     Βλέπει το φως

                    Παρατηρεί τα συμβαίνοντα

                     μα προτιμά τη σκιά

                    που αυτό δημιουργεί…….

 

 

 

 

 

 

 

112.  Χ ο υ ς   ε ι…..

 

 

Ζητούσε παράδεισο κι έπεσε στην παγίδα.

Μια ζωή έφαγε μέχρι να καταλάβει ότι

παράδεισος και κόλαση για τον καθένα

είναι οι πράξεις κι εμπειρίες που μάζεψε

σ’ αυτό  που λέγεται ζωή

Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου,

κύριε, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται

«Χους ει και εις χουν απελεύσει..»

Η μοίρα εκάστου εξ ημών ….

 

 

 

 

 

 

 

 

113.  Χθες το απομεσήμερο

 

Χθες το απομεσήμερο μες την καρδιά της άνοιξης συνέβη κι αυτό

Άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού κι έβρεξε «νιφάδες»

Δεν ήταν νιφάδες χιονιού. Ήταν  όμορφα,

 πολύχρωμα γεωμετρικά σχήματα, εντυπωσιακά

Δεν ήταν καιρικό φαινόμενο. Όχι !

Είναι μήνυμα φιλίας κι αδελφοσύνης από τα μακρινά αστέρια

Ταξίδεψαν την μεγάλη απόσταση καβάλα σε μια φωτεινή ακτίνα

και έφτασαν σε μας ανέπαφες να νιώσουμε την αίτημα της σχέσης

 

 

 

 

 

 

 

 

114.  Ω ς   ε δ ώ

 

Ξεφωνητά και χαρούμενες φωνές

που έρχονταν απ την πλατεία

 τον ξύπνησαν πριν την ώρα του

Από το παραθύρι του είδε

ένα σμάρι νέων παιδιών να τρέχουν

προς όλες τις κατευθύνσεις

ικανότητα που γι αυτόν

είχε πεθάνει οριστικά.

Τον πλημμύρισαν αισθήματα

γλυκιάς ζήλειας και νοσταλγίας

ενθυμούμενος το παρελθόν

Ώριμος όμως είχε δεχθεί το γεγονός

Έζησε, χάρηκε αγάπησε κι αγαπήθηκε

Τώρα είναι η σειρά των άλλων.

Ποτέ δεν ήταν μονοφαγάς…

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου