Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Μ ι κ ρ ά κ ε ί μ ε ν α - Π ε ζ έ ς Σ κ έ ψ ε ι ς


1.     Α ν θ ρ ώ π ι ν ε ς   σ υ μ π ε ρ ι φ ο ρ έ ς    

 

Ποτέ ο άνθρωπος δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που έχει.

 Το βλέμμα του στρέφεται στο διπλανό  και όταν δει κάτι διαφορετικό

 μέσα του γεννιέται πιεστική  η επιθυμία να το αποκτήσει κι αυτός.

Ο άνθρωπος είναι από τα πιο ζηλιάρικα ζώα που έχουν επιβιώσει στη φύση.

 Η διαφορά δημιουργείται από την επιλογή του τρόπου απόκτησής του.

Ο πλέον υγιής τρόπος είναι να αρχίσει να συγκεντρώνει

με την εργασία του τις υλικές προϋποθέσεις για την απόκτηση του.

 Και ο πλέον αρρωστημένος να γίνει το άπονο αρπακτικό

και να το πάρει από τον άλλο. Αυτό θα έχει τα συνέπειές του νόμου.

 Η ακόμα χειρότερη περίπτωση είναι να καθορίζει αυτός

ποια πράξη είναι νόμιμη και ποια παράνομη.

Η αυθαιρεσία έχει πολλές φορές καθορίσει

 τις νέες ισορροπίες στην κατανομή του παγκόσμιου πλούτου,

 αλλά κι αποτέλεσε την αφορμή  πολλών δυστυχιών, πολέμων,

 θανάτων και περιπετειών στην ανθρώπινη ιστορία.

Ανάμεσα στις δυο αυτές ακραίες περιπτώσεις υπάρχει ποικιλία

άλλων, που το πολυμήχανο ανθρώπινο μυαλό επινόησε.

 

 

 

 

 

2.     Α ν τ ί β α ρ ο     

 Αντίβαρο στη δυστυχία

  την τάση για μελαγχολία και αυτοαπομόνωση

 είναι ένα ελεύθερο σεργιάνι

 στα ευχάριστα μονοπάτια της μνήμης.

 Κόντρα στον άνεμο, αντίθετα στο ρεύμα,

 ελαφροπατώντας με το νου πάνω

 στον αφρό των κυμάτων,

 μέσα  στη φουρτουνιασμένη θάλασσα,

ακολουθώντας το δικό σου

μυστικό μονοπάτι των ψευδαισθήσεων

 

3.      Α ν τ ι π ά θ ε ι α  κ α ι  π ρ ο τ ί μ η σ η  

 Αντιπαθώ την απληστία,

 την ανώφελη κατανάλωση,

τη σκληρότητα στους συνανθρώπους μας,

την αυταρέσκεια στα πρόσωπα

 και την απόλυτη σιγουριά.

Προτιμώ την αμφιβολία

 έστω κι αν αυτό συνεπάγεται

 ελλιπή πληροφόρηση και κράτημα στη δράση.

 Με αφήνει αδιάφορο

το ανηλεές κυνηγητό νέων εμπειριών,

η  τάση και η ανάγκη να δοκιμάσεις

ντε και καλά τα πάντα…

 

 

4.  Α π ο κ α λ υ π τ ή ρ ι α             

 

Κάνεις πολύχρονες και επίπονες προσπάθειες,

επενδύεις με πείσμα και υπομονή χρόνο και χρήμα,

μεταφέρεις μικρά λιθαράκια

με την προοπτική της μελλοντικής αξιοποίησης.

 Ρίχνεις στο κελάρι που αποθηκεύεις τα αγαθά σου

 ό,τι πολύτιμο φτάνει στα χέρια σου,

 Οικοδομείς σχέδια, εφευρίσκεις

 ευφάνταστα σενάρια μελλοντικών εφαρμογών.

 Και μια μέρα των ημερών - έτσι στη ψύχρα - ανακαλύπτεις

 ότι μετά από τόσο κόπο έφτιαξες μια τρύπα στο νερό,

 ένα άδειο και κατάξερο πηγάδι, άχρηστο,

 ένα κύμβαλο αλαλάζον. Οποία απογοήτευση!

 

 

 

 

 

 

 

 

5.  Α π ό σ τ α γ μ α

 

Ο καθένας μας είναι επιρρεπής

στην αποκλειστική αφοσίωση σε κάτι που σε μια φάση αγάπησε,

 συμφώνησε κι έδωσε τα πάντα.

 Έχει την προδιάθεση εύκολα να γίνεται οπαδός

 και με το φανατισμό που αυτόματα προκύπτει,

περιορίζει τον οπτικό του ορίζοντα.

Τότε παύει να σκέπτεται κριτικά,

 να βλέπει τους ενδεχόμενους εναλλακτικούς δρόμους

 και να παράγει το καινούριο.

Όταν δίνεσαι ολοσχερώς σε κάτι

το μόνο που μπορείς είναι να αναζητάς τρόπους

 για την πραγματοποίηση αυτού

και μόνο του συγκυριακού σκοπού.

 Όμως στο κόσμο υπάρχουν άπειρες δυνατότητες,

 χιλιάδες ενδιαφέροντα, μυριάδες εναλλακτικές λύσεις κι ενδεχόμενα

 Γιατί  εσύ να δαπανάσαι μόνο σ’ ένα σκοπό;

Ας βάλεις το ερώτημα: Ο κόσμος έχει μια διάσταση;

 Προφανώς όχι!

Εσύ γιατί να δεσμεύεσαι τότε στη μία και μοναδική;

 Εγώ αυτό θα έκανα στην φανταστική περίπτωση

που η ζωή θα άρχιζε πάλι απ’ την αρχή.

 

 

 

  6.   Α π ρ α ξ ί α     

 

Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που φεύγουν στο βρόντο

και  χωρίς καμιά  αξιοποίηση

Ενώ το χωράφι είναι οργωμένο και

ενώ υπάρχει η απαιτούμενη υγρασία.

Εκείνο που μόνο λείπει είναι να

πέσει μέσα του ο χρήσιμος σπόρος

ν’ ανθίσει και να δώσει τους πλούσιους καρπούς

Κι αυτό ποτέ δε θα συμβεί αν το μόνο

που κάνεις είναι να κλαις τη μοίρα σου

αραχτός στο καφενείο

Είναι η ζωή τόσο ατέλειωτη ώστε

να χαραμίζεται στην απραξία;

 Το έγκλημα είναι βαρύ στον εαυτό σου και την κοινωνία

Σύνελθε και πράξε !…

 

 

7.  Α φ ο μ ο ί ω σ η  τ ω ν  ε ξ ε λ ί ξ ε ω ν      

 

Έχει, πιστεύω, ιδιαίτερη σημασία για τον κάθε άνθρωπο η απάντηση στο ερώτημα: Στη διάρκεια της ζωής σου συμβάδιζες - τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό - με τις εξελίξεις στους διάφορους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας;

 Μύριζες τις αλλαγές που συνέβαιναν, συμμετείχες κι εσύ εγκαίρως σ’ αυτές ή μήπως με καθυστέρηση και εκ των υστέρων αντιλαμβανόσουν τις νέες καταστάσεις;

 Δυστυχώς προσωπικά σε μένα μάλλον επικρατεί η δεύτερη κατηγορία. Οπωσδήποτε αυτό συνέβαινε στο παρελθόν. Μια επιφυλακτικότητα συνδυασμένη με τη συνομωσιακή αντίληψη, κυρίαρχη την περασμένη περίοδο στις τάξεις της αριστεράς με κρατούσε σε πολλούς τομείς μακριά από την επικαιρότητα, από τις ζωντανές εξελίξεις των πραγμάτων.  Είχα μια αισθητή χρονική καθυστέρηση στην αφομοίωση των εξελίξεων.

 Από καιρό όμως προσπαθώ να αλλάξω και να βλέπω τα πράγματα από απόσταση, χωρίς αρχικές παραδοχές και «κόκκινες γραμμές» που είναι και η φύτρα αυτής της καθυστέρησης. Αυτό δε σημαίνει ότι τα καταφέρνω. Το μόνο που μπορώ να ισχυριστώ είναι ότι βελτιώνομαι…

 

 

8.  Τ ο…  π α ι δ ί   

 

Γεμίζω με την εικόνα του μικρού παιδιού,

Διανύει ακόμα την εποχή της αθωότητας,

 δεν έχει μπλέξει στα παιχνίδια της εξουσίας,

 Ζηλεύω τα λαμπερά τους μάτια,

την απέραντη διάθεση για νέα γνώση,

 την μεγάλη αφομοιωτική που διαθέτουν ικανότητα.

Χριστέ μου, πώς  θα μπορούσαμε να τους

διατηρήσουμε αλώβητους από την κακία του κόσμου;

Είναι αυτό άραγε μπορετό;

Ας ρίξει κάποιος μια χρήσιμη ιδέα!

 

 

 

 

9. Δ ι α π ί σ τ ω σ η      

 

...   Βούτηξε χωρίς πρόνοια στο λαβύρινθο της ζωής

 Ήταν φυσικό να κουτουλήσει πάνω στις αντιξοότητες

 που αυτή μας επιφυλάσσει.

Η ζωή δεν είναι ένα ευκολοδιάβατο μονοπάτι,

δε χαρίζεται σε κανέναν.

Είναι τελικώς εκδικητική, άπονη και μονοφαγού.

Αδυσώπητη σε υποβαθμίζει συνεχώς

αφαιρώντας όλες τις ιδιότητες και προτερήματα

που αρχικά, ίσως με υστεροβουλία, σε προίκισε.

 Σου έδωσε την ψευδαίσθηση ότι είσαι

 κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το ξεχωριστό.

 Και τα μυαλά σου πήραν αέρα. Το πίστεψαν, το χώνεψαν!

 Τι ωραίες κι εύκολα αφομοιούμενες είναι οι ψευδαισθήσεις!

 Τελικώς σε στέλνει στον αγύριστο γυμνό κι εξουδετερωμένο.

 

 

10.  Ε π ι θ υ μ ί ε ς       

 

Πότε επιτέλους θα πάψει να επιθυμεί;

Πότε θα κλείσει με ταφόπετρα οριστικά

τις υλικές πλευρές του ανθρώπου;

 Τις επιθυμίες που χωρίς συγκρατημό

συνεχίζουν να τον ταλανίζουν;

 Αν το δει, ως χριστιανός θα τις ονομάτιζε αμαρτωλές.

Όμως επειδή αυτή η εξήγηση δεν τον καλύπτει,

παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό.

  Η σκέψη είναι πλανεύτρα κι αχόρταγη,

δεν ελέγχεται, σε ξεπερνάει.

Όμως - και δυστυχώς - η σάρκα είναι ασθενής.

Παρ’ όλα αυτά… έλεος.

 Δεν είναι και του θανατά.

Το υπόλοιπο της ζωής του δεν θα είναι μεν αμόλυντο,

 δε θα είναι ανεπαίσχυντο.

 Αλλά - τουλάχιστον στην εμφανή πλευρά - θα είναι ειρηνικό.

 Η εσωτερική του φουρτούνα ας απορροφηθεί 

μόνο από τις δικές του δυνάμεις.

 

 

11.  Ε ρ ω τ ή μ α τ α     

 

Ποιο είναι τελικά το ρεζουμέ της ζωής μας

 μέσα στην κοινωνία;

Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που θα μας κατατάξουν

 σε μια από τις κατηγορίες που εντάσσει

 ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός τα μέλη της;

Άξιζε το πέρασμά μας από τη ζωή

 ή αντίθετα ήταν μια παραφωνία.

Ποιος είναι ο κριτής και ποιος ο κρινόμενος

στις περιπτώσεις αυτές;

Ερωτήματα που θέτει ένας άνθρωπος στον εαυτό του,

αλλά δε βρίσκει τις οφειλόμενες απαντήσεις.

Και η απορία μένει ολόσωμη

και βασανιστική μπροστά στα μάτια του.

 

 

   12.   Ε ρ ώ τ η μ α          

 

… Ένα βλάσφημο ερώτημα έρχεται αυθόρμητα στο νου

 για τον άτυχο, τον ανήξερο κι αθώο εκείνον κάτοικο

που το διαμέρισμά του είναι στο ύψος

της ταράτσας του παλαιού κτιρίου της οδού Μπουμπουλίνας

 Εκεί που ήταν ο συνήθης τόπος μαρτυρίου

 για τόσους ανυπότακτους συμπατριώτες μας.

 Αλήθεια! Αναρωτιέμαι

μήπως κάποιες φορές στο κορύφωμα της νύχτας,

 εκεί που όλα θα έπρεπε να γλαρώνουν,

ο ένοικος στην νέα πολυκατοικία

 ακούει τις υπόκωφες, τις απελπισμένες κραυγές

 που ξεκινούσαν από κει και γέμιζαν

 με φόβο κι απόγνωση  ολόκληρο το γύρω χώρο.

……………………………..

 

 

 

 

13.   «Το πρώτο του φιλί»

 

… Είναι κάτι μνήμες, μικρές και μακρινές,

 που σε συντροφεύουν δεκαετίες

 κι όταν έρχονται απρόσκλητες στο μυαλό,

σου απαλύνουν το σκοτάδι

 που η ζωή πολλές φορές μας επιφυλάσσει.

Είναι σαν τα φτωχά ψιχουλάκια από το αντίδωρο

που πέφτουν στο χώμα από τον απρόσεκτο χριστιανό,

που μετά το τέλος της λειτουργίας βγαίνει

στο προαύλιο της εκκλησίας και τρώει

 σε μικρές μπουκιές το αγιασμένο σώμα του Χριστού.

 Τότε τα σπουργίτια έρχονται και λαίμαργα τα τσιμπολογάνε

 προσπαθώντας να κοπάσουν λίγο την πείνα τους.

 Έτσι κι οι μνήμες.

 Εκεί που η καταιγίδα ανταριάζει τη ζωή σου

αυτές σπάνε το αδιαπέραστο τείχος από τα νέφη

 που κρύβουν τον ουρανό και  μια στενή δέσμη

φωτεινών ακτίνων του ήλιου

 κατορθώνουν να ζεστάνουν την παγωμένη διάθεσή σου,

 να θωπεύσουν τον σπόρο ελπίδας και χαράς

που ζει ίσως κοιμισμένος εντός σου…

 

 

 

 

14.  Επιλογή ή επιβολή               

 

Ο μοναδικός άνθρωπος που ανταλλάσσω μια κουβέντα

(πέρα από τους τυπικούς χαιρετισμούς σε τρίτους,

 μια καλημέρα, μια καλησπέρα, τι κάνετε), είναι η γυναίκα μου.

Τελικά η μοναξιά, που σχεδόν μόνος μου επέβαλα,

μέρα με τη μέρα σαν το αναρριχητικό φυτό

 θα με πνίξει τελικά, με το σφικτό αγκάλιασμά του.

 

 

15.  Έ τ σ ι  γ ε ν ν ι έ τ α ι  η  ι δ έ α

 

 Κάποιος ρίχνει το σπόρο. Είναι η πρώτη αφορμή!

Αν πέσει σε ξερό, άγονο κι αφιλόξενο έδαφος

παραμένει σιωπηλός, αναμένοντας.

 Αν τίποτα δεν αλλάξει κάποια στιγμή πεθαίνει

 ενώ δεν είχε αρχίσει ακόμα καθόλου να ζει.

Αν όμως βρει μια μικρή συγκατάθεση,

 δίνοντας μάχες, σπάει το σκληρό τσόφλι του χώματος

 και το κεφαλάκι της νέας ζωής, με πίστη στην ύπαρξή του,

 υψώνεται προς τα πάνω, δημιουργώντας  συγχρόνως

 τα ριζίδια εκείνα που το στερεώνουν στη γη

που του δίνουν νέες πηγές τροφοδοσίας.

Αν βρει εξωτερικούς υποστηρικτές, να το ποτίζουν,

 να το κλαδεύουν και να του ρίχνουν λίπασμα, ακόμα καλύτερα.

 Θεριεύει, ψηλώνει και μετατοπίζει τον ορίζοντά του όλο και μακρύτερα.

 Γίνεται ορατό και υπολογίσιμο  από περισσότερους

Ίσως κάποια στιγμή  έλθει μια μπουλντόζα για να το καταστρέψει

 Περνώντας από πάνω νομίζει ότι το καταργεί.

 Οποία όμως ψευδαίσθηση! 

 Το υπόρριζο σύστημα πέφτει σε χειμέρια νάρκη,

 και κάποια στιγμή πετάγεται πάλι απ’ την αρχή, με δύναμη,

απαιτητικό δείχνοντας σ’ όλους μας ότι οι ιδέες δύσκολα πεθαίνουν.

 

 

16.  Η   α π ό φ α σ η     

 

 Να ενώσουν τις μοναξιές τους;

 Όχι! Δεν ήθελε να τις κάνουν δυο.

 Νισάφι πια. Χόρτασε απ’ αυτό το φρούτο.

 Ν’ ανοίξει δίαυλους επικοινωνίας ήθελε.

Ν’ αφήσει τα καταπιεσμένα συναισθήματά

επιτέλους να εκδηλωθούν, να επικοινωνήσουν αληθινά.

 Μια ζωή κρατιέται, μια ζωή βρίσκεται στην πρίζα της αναμονής.

 Δήθεν για την κατάλληλη ευκαιρία.

Μέχρι πότε όμως θα γίνεται αυτό;

Η ζωή δεν είναι ατέλειωτη. Έχει αρχή, μέση και τέλος.

 Αυτός βρίσκεται ήδη κοντά στο τέλος της μέσης.

 Αν δεν βιαστεί τα χρονικά περιθώρια θα στενέψουν,

 χωρίς δυνατότητα επιλογής.

 Όχι, φτάνει πια.

 Χρειάζεται ν’ αγαπηθεί και ν’ αγαπήσει.

 Θ’ αφήσει τα μπουκωμένα μέσα του να εκδηλωθούν,

χωρίς μέτρο κι αναστολές.

Άλλωστε τα περιθώρια του χρόνου έχουν ήδη στενέψει.

Το ψιλοκοσκίνισμα τέλος. Επιτέλους να ζήσει!

 

 

  17. Η  ζ ω ή  δ ε ν  α λ λ ά ζ ε ι 

 

  Πάντα αναρωτιέμαι,  όταν πατάω το χώμα ενός μονοπατιού,

 ποιοι άνθρωποι στο μακρινό παρελθόν διάβηκαν τα ίδια χώματα με μένα.

 Ποιες ήταν οι σκέψεις τους, τι καημούς σέρνανε μαζί τους,

τι χαμένα κι απραγματοποίητα όνειρα κηδέψανε στη διάρκεια του βίου τους.

Ποιες ομοιότητες και ποιες διαφορές είχαν με τις δικές μου εμπειρίες.

 Όμως να πω την αμαρτία μου. Κάτι μέσα μου ισχυρίζεται ότι

στη διαδοχή των αιώνων πολύ λίγο άλλαξαν οι άνθρωποι και τα όνειρα τους

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Παραμένει ίδια συνεχώς. Έτσι πιστεύω!

Η ζωή, βεβαίως, δεν άρχισε, ούτε τελειώνει μαζί μας.

 Απλώς είμαστε μια ενδιάμεση στάση, ένας κρίκος στην ατελείωτη αλυσίδα της.

Όμως, παρ’ όλα αυτά, μια ντροπαλή φιλοδοξία  ξημεροβραδιάζει στο μυαλό μου.

 Αλήθεια, στη διάρκεια της προσωπικής μου διαδρομής

 υπήρξε περίπτωση σε μια γωνιά της γης  το δικό μου - ναι το δικό μου - πέλμα

 να έκανε τα εγκαίνια της συνάντησης του ανθρώπου μαζί της;

 Να ήταν το παρθένο πάτημα πάνω της. Μάλλον απίθανο.

Πρώτον γιατί η προϊστορία της παρουσία του ανθρώπινου είδους  είναι ήδη μεγάλη

 και δεύτερον προσωπικά δεν φημίζομαι για περιπετειώδη ζωή. 

 

 

18.  Η  ζ ω ή  δ ε ν  κ α τ α ρ γ ε ί τ α ι        

Η απόγνωση είναι κακός σύμβουλος σ’ έναν άνθρωπο.

Τον ωθεί σε ακραίες κι ατελέσφορες λύσεις.

Πάντα πρέπει να έχεις ένα υπόλοιπο ελπίδας,

σαν το σχοινί που κρατάει αυτός

 που κινδυνεύει να πνιγεί κι απεγνωσμένα

 προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή,

ενώ οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν.

 Όχι!  Όχι!

 Κανένας λόγος δεν είναι ικανός

 να δικαιολογήσει τη δραστική κατάργηση της ζωής.

 Κανένας άνθρωπος δεν κατέχει τέτοιο δικαίωμα.

 

 

19.  Η  ν έ α  γ ε ν ι ά    

 

Καλά εμείς προλάβαμε και ζήσαμε χαρές.

 Οι νέες γενιές θα προλάβουν να νιώσουν τις ίδιες;

Η κάθε γενιά ορίζει τη μοίρα της.  Εγώ ευελπιστώ,

 γιατί η φιλοδοξία κινητοποιεί τον άνθρωπο,

Η φαντασία πλάθει το καινούριο όραμα,

  η δύναμη και η πίστη παράγουν έργο

Αυτή η αλληλουχία δημιουργεί τη νέα ελπίδα         

Πρέπει όμως ν’ ενώσουν τα χέρια!

Να νοιάζονται για τον διπλανό τους και

ν’ αγαπούν τον τόπο τους

να νιώθουν και να λειτουργούν

σαν μέλη μιας ευρύτερης ενότητας

 Τους το εύχομαι μ’ όλη μου τη ψυχή.

 

 

20.  Η  ρ ά τ σ α  τ ο υ  α ν θ ρ ώ π ο υ   

 

Είναι παράξενο ζώο ο άνθρωπος και βαθύτατα αντιφατικό.

 Αγαπάει παράφορα, αλλά το ίδιο εύκολα και μισεί.

 Έχει αρετές μαζί και ελαττώματα.

 Χαρακτηρίζεται από ευγενικά αισθήματα αλλά εύκολα

αναδύονται από μέσα του αισθήματα μοχθηρίας.

Διαθέτει συγκατάβαση κι ανοχή,

 αλλά το ίδιο καλά μπορεί να συμπεριφερθεί

με επιθετικότητα κι άλογη διεκδίκηση, μαζί με αρπακτικότητα.

 Συγκινείται από την ανθρώπινη δυστυχία,

αλλά κηρύσσει πολέμους και προκαλεί εκατόμβες θυμάτων

 

 

  21. Η  χ ί μ α ι ρ α     

 

  Αστήρικτες ελπίδες,  αδικαίωτοι στόχοι,

 θρυμματισμένα όνειρα γκρεμισμένες ελπίδες

 κρυφοί αμαρτωλοί πόθοι, φουσκωμένες φιλοδοξίες

  Όλα αποτελούν απόβλητα ανώφελου βίου

ενός ατόμου που δεν θ’ αφήσει πίσω του

 κανένα θετικό στίγμα, παρά μόνο λάθη κι αστοχίες

 ανάξιες για οποιαδήποτε ανακύκλωση.

 Μόνος προορισμός το οριστικό θάψιμο

 μέσα στο βρώμικο βούρκο της λήθης

 

 

22.   Η αξία του φωτός    

 

Το λιόγερμα είναι η άγια στιγμή της ημέρας

 είναι ένα σημείο καμπής

 Ίσως γιατί τότε καταλαβαίνεις

την αξία και τη σημασία του φωτός

που σε έλουζε σ’ όλη τη διάρκειά της μέρας.

 Είναι η στιγμή που αυτό το φως

μ’ έναν σταθερό και συνάμα δραματικό τρόπο

 αποσύρεται και αφήνεται να νικηθεί από το σκοτάδι

 που σε λίγο θα πλακώσει παντού.

Τότε αρχίζεις κι εσύ να διαλογίζεσαι

 και να θέτεις στον εαυτό σου

τα αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα.

 

 

 

 

 

23.   Η απόγνωση

 

Η απόγνωση είναι κακός σύμβουλος σ’ έναν άνθρωπο. Τον ωθεί σε ακραίες κι ατελέσφορες λύσεις. Πάντα πρέπει να έχεις ένα υπόλοιπο ελπίδας, σαν το σχοινί που κρατάει αυτός που κινδυνεύει να πνιγεί κι απεγνωσμένα προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή, ενώ οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν. Όχι! Κανένας λόγος δεν είναι ικανός να δικαιολογήσει τη δραστική αυτοκατάργηση της ζωής. Κανένας άνθρωπος δεν  έχει τέτοιο δικαίωμα.

 

 

 24.  Η αρχική προϋπόθεση   

 

 Δυο είναι τα χαρακτηριστικά που πρέπει

να συνοδεύουν στην ζωή ένα άτομο.

Πρώτον η αγάπη για τον τόπο που γεννήθηκε.

 Αυτό που με άλλο τρόπο το ονομάζουμε πατρίδα.

Δεύτερον η αγάπη στον άνθρωπο.

Σε αυτόν που συναπαρτίζει μαζί του,

την κοινότητα όπου ζει, εργάζεται και δημιουργεί. 

Αυτή είναι η αφετηρία…

Στη συνέχεια ο κάθε ένας  έχει τα δικά του

 ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

 

 

 

  25.   Η γλυκιά ζήλια            

 

Τι όμορφη εικόνα!

Βλέπεις- στο διάβα σου νέους στιβαρούς, δεσποινίδες χαριτωμένες.

να είναι γεμάτοι με  αυτοπεποίθηση.

 Αποφασισμένοι να δώσουν αισιόδοξα τη μάχη της ζωής.

 Έμπλεοι δυνάμεων, με όνειρα γλυκά κι όμορφες φιλοδοξίες.

 Ορμή κι αποφασιστικότητα.

  Εσύ  ίσως,  ξέρεις ότι οι περισσότεροι

θα φάνε στην πορεία τα μούτρα τους

 και θα κηδέψουν σιωπηλά πολλά από αυτά τα φιλόδοξα όνειρά τους.

Όχι, βεβαίως ότι το εύχεσαι. Απλώς το ξέρεις!

 Παρ’ όλα αυτά, κυρίαρχο αίσθημα μέσα σου

 είναι το αίσθημα της ζήλειας.

 Και τι δεν θα έδινα να βρισκόμουν κι εγώ στη θέση τους!

 Ας φάω, για μια ακόμα φορά, στη μάπα όλη τη διάψευση.

Ας σκοντάψω πάνω στα σκληρά βράχια της άπονης πραγματικότητας.

Θα είναι όμως λίγο να νιώσω

 την εσωτερική δύναμη που η φύση προικίζει τον νέο άνθρωπο;

 Να δω από την αρχή της βιολογικές μου λειτουργίες

 στις αρχικές τους δυνατότητες;

 Η αλήθεια πρέπει να λέγεται χωρίς ντροπή κι αναστολές!!

 

 

 

 

    26.     Η… ε  λ  π  ί  δ  α 

 

Ο μέσος άνθρωπος νιώθει την ανάγκη

κάπου να στηρίζεται, κάπου ν’ ακουμπάει,

 να νιώθει το στοιχειώδες αίσθημα της ασφάλειας.

Είναι σαν τον απελπισμένο ναυαγό,

 που αρπάζει με απόγνωση τη σανίδα

που συναντά λίγο πριν χάσει και την τελευταία ελπίδα

 και αφεθεί να τον ρουφήξει η αφιλόξενη θάλασσα.

 Σαν τον διψασμένο οδοιπόρο στην κατάξερη έρημο

όταν μπροστά του συναντά ένα παγούρι γεμάτο νερό,

 ενώ η κατάξερη γλώσσα του είναι πια πληγωμένη.

Ο μέσος άνθρωπος ζητάει μια νησίδα ελπίδας,

τρέφεται με την αναμονή ενός χαρμόσυνου γεγονότος.

Σαν τον κάτοχο ενός λαχείου που το σφίγγει στην τσέπη του

 και φαντάζεται σενάρια αν του πέσει ο πρώτος αριθμός.

Δεν ζητά όμως το υπερβολικό. Το ελάχιστο ζητά

Ένα καλό λόγο, ένα ζεστό βλέμμα, ένα υποσχετικό νεύμα.

 

 

 

 

 

 

 

27. Στιγμές

 

  Ήταν όμως και κάποιες στιγμές

που ήθελες να κρατήσουν για πάντα!

Στιγμές που σε έπνιγαν από ευτυχία και πλήρωση.

 Τότε αρπαζόσουν απ’ τα κρόσσια του χρόνου

 με νύχια και δόντια στην απέλπιδα προσπάθεια

 να σταματήσεις την μονόδρομη πορεία του.

Χωρίς όμως καμιά επιτυχία.

 Ήταν φωτεινά αστέρια, που έλαμψαν για λίγο

 στον σκοτεινό ουρανό και χάθηκαν στο αχανές έρεβος.

 Η μόνη εκ των υστέρων αμοιβή είναι

 η γλυκιά ανάμνηση που άφησαν και το άρωμα

 που διαχρονικά συντροφεύει τη σκέψη μου…

 

 

     28.  Ανασκόπηση             

 

Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία για ανάσα,

 για ανασκόπηση και συγχρόνως μια νέα αφετηρία.

Δε μπορείς να μην βάλεις στη ζυγαριά

 όλα τα δεδομένα των συμβάντων,

να κρίνεις τη δική σου συμμετοχή,

να βγάλεις τα απαραίτητα συμπεράσματα,

 που θα αποτελέσουν οδηγό για τη νέα αρχή.

 

 29.  Καταστάλαξη             

 

  Όμως αυτό δεν είναι η ζωή;

 Ένα σύνολο από ποικίλα γεγονότα,

 προβλήματα, στεναχώριες, μα και χαρές.

 Τελικό  καταστάλαγμα σε κάποια συμπεράσματα.

Παράδειγμα η έκπτωση από την ψευδαίσθηση

 ότι μια κατηγορία ανθρώπων

με μια ορισμένη ιδεολογική πανοπλία

 έχει όλα τα δίκαια με το μέρος της,

 ενώ οι άλλοι όλα τ’ άδικα.

 Εκείνο που είδα είναι ότι παντού,

 σ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις,

 σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης,

 σ’ όλα τα μορφωτικά επίπεδα

υπάρχουν και κατοικοεδρεύουν

 όλοι οι ανθρώπινοι χαρακτήρες

 με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους.

Καλοσύνη και μίσος,

 αγάπη και κακία,

 αλληλεγγύη κι αδιαφορία,

 συνύπαρξη κι επιθετικότητα,

δικαιοσύνη κι αρπακτικότητα.

Αυτή είναι η ανθρώπινη κοινωνία!

 Τα έχει όλα

και τα καλά και τα κακά…

 

  30.   Κομμάτι από ευρύτερο κείμενό μου….

 

   Όλοι είμαστε μικρές, αδιόρατες σχεδόν, δροσοσταλίδες,

που σχηματίζονται κάτω από κατάλληλες συνθήκες

 πάνω στα φύλλα των δένδρων και των λουλουδιών

 Η μοίρα μας είναι προκαθορισμένη

 Θα εξατμισθούμε από την θερμαντική δύναμη των ηλιακών ακτίνων

 όταν ο ήλιος φανεί στην κορυφή του βουνού κι αρχίσει

 την αιώνια πορεία του από την Ανατολή έως τη Δύση.

 Έτσι μέσα στην αιωνιότητα, η ζωή του ανθρώπου 

  είναι ένα γύρισμα της πορείας του ήλιου.

  Ο χρόνος συνεχίζει μονοδρομικά κι αδυσώπητα να κυλάει

 Δημιουργεί, χωρίς τις περισσότερες φορές εσύ να το αφομοιώνεις,

εκείνες τις παραδοχές που δεν κατάλαβες ποτέ,

  πότε τις δέχτηκες μέσα σου.

 Μια τέτοια παραδοχή είναι η συνειδητοποίηση ότι ξαφνικά μεγάλωσες.

Μια ολόκληρη ζωή ανέβαλλες πράγματα

που επιθυμούσες να κάνεις ή να γευτείς.

 Τα ανέβαλλες για αργότερα, για καταλληλότερες συνθήκες.

 Και κάποια στιγμή σου αποκαλύπτεται η τραγική αλήθεια:

 Ότι δεν υπάρχει αργότερα. Το τρένο πέρασε χωρίς εσύ να επιβιβαστείς.

 Έτσι θα μείνεις τελικά: Ελλιπής κι αδοκίμαστος.

 Δυστυχώς, αυτή είναι τελικά η ζωή!

Ο άνθρωπος είναι αναλώσιμο προϊόν μιας χρήσης.

 

 

31.    Μ ε ί ν ε   σ ε μ ν ό ς       

 

Τρέφεις μεγάλες προσδοκίες φίλε μου,

και θα φας  στη μάπα αντίστοιχου μεγέθους απογοητεύσεις.

 Συγκρατήσου, προσγειώσου, γίνε πιο ρεαλιστής.

 Δεν είσαι δα και το κέντρο της Γης!

Κινείσαι στο επίπεδο του μέσου όρου και σαν εσένα στη πιάτσα

 υπάρχουν χιλιάδες όμοιοι και πολλοί καλύτεροι σου.

Γιατί λοιπόν περιμένεις να σε δαφνοστεφανώσουν;

 Ποια είναι η επίδοσή σου, ποια είναι η διάκρισή σου που να αξίζει βραβείο;

 Σκύψε το κεφάλι γιατί έχεις πολλή δρόμο να διανύσεις

Βάστα μικρό καλάθι  στα υποσχόμενα γιατί πολύ καλά ξέρεις

  άλλο η προσδοκία κι άλλο η πραγματοποίησή της

 

 

32.  Μ ι κ ρ έ ς  χ α ρ έ ς         

 

Μικρές χαρές, ασήμαντες,

 συμβάντα που ήρθαν και πέρασαν χωρίς

ν’ αφήσουν κανένα ορατό ίχνος πίσω τους,.

 Μια εικόνα, μια λέξη, ένα γέλιο

 που έφτασε στ’ αυτιά, μια όμορφη εικόνα

 που πρόλαβαν να δουν τα μάτια.

 Ο πρωινός περίπατος στο γειτονικό πάρκο,

 τα δέντρα, τα λουλούδια,

οι μυρωδιές, τα όμορφα μονοπάτια,

οι επισκέπτες που έβγαλαν το σκύλο τους για περίπατο.

 Όλα αυτά εικόνες προσφιλείς, αποτελούν

 το έναυσμα για τη συνέχιση της ζωής.

 

 

 

  33.   Ο   υ π ε ρ θ ε τ ι κ ό ς   β α θ μ ό ς  

 

    …. Έχετε παρατηρήσει ότι βρισκόμαστε στη φάση

όπου οι ακραίοι λεκτικοί χαρακτηρισμοί

είναι στην ημερήσια διάταξη ακόμα και για την περιγραφή

 συνήθων και καθημερινών καταστάσεων;

Πόσες «Οδύσσειες» βιώνουμε ακούγοντάς τες καθημερινά ,

 πόσες φορές κάτι μετατρέπεται σε «κρανίου τόπο»

Πόσες και ποιες φορές έχουνε τα πράγματα γίνει «Γης Μαδιάμ»;

Ότι ζούμε σε συνθήκες «μεσαίωνα»,

οδηγούμαστε σε καταστάσεις που ξεπερνούν την «Γερμανική Κατοχή»

    Ο υπερθετικός βαθμός είναι πια το ελάχιστο γλωσσικό εργαλείο

που διαθέτουν οι «αρμόδιοι» των περιγραφών της έρημης καθημερινότητάς μας.

 Αναλογιζόμαστε – πράγμα που φυσικά απευχόμαστε –

αν παρουσιαστούν πράγματι οι καταστάσεις εκείνες

 που θα ευθυγραμμίζονται με τους προηγουμένους όρους

τότε σε ποιο δίλημμα οι άνθρωποι αυτοί θα βρεθούν.

 Εκ των πραγμάτων θα γίνουν – τουλάχιστον

 όσοι θα έχουν τη δυνατότητα – γλωσσοπλάστες

 με νέους,  πάνω από τον συνήθη υπερθετικό βαθμό, όρους.

 Θα είναι τότε επιτέλους η πρώτη θετική προσφορά

 στην κοινωνία που τους ανέχεται και δεν

τους αποστέλλει εγκαίρως στη χωματερή της Φυλής.

 

 

 

  34.   Ο  κ ή π ο ς            

 

 Το θυμάρι και το θρούμπι,

  κι όλα τα αγριολούλουδα

 γύρω τους

 ξύπνησαν απ’ το μακάριο ύπνο

 την όσφρηση 

 κι έστησαν μαζί ατέλειωτο χορό.

 Νοερά μετέχω κι εγώ

  στο γλέντι !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

35.   Ο εαυτός μου                          

 

Ξεφυλλίζω τις σελίδες του χρόνου που πέρασε

Είναι το βιβλίο της προσωπικής μου ζωής

με τα όμορφα με τα άσχημα

με τα σημαντικά κι ασήμαντα.

Σουμάρω, ζυγίζω,  αξιολογώ, απορρίπτω

Ίσως να μην είμαι ο αντικειμενικός κριτής

αλλά δεν έχει σημασία για μένα.

Θα είχε ίσως για τον άγνωστο τρίτο

Ας κάνει ένσταση, ας πει τις αντιρρήσεις του

Θα τις διαβάσω με τον πρέποντα σεβασμό

κι ό,τι κρίνω σωστό θα το λάβω υπόψη.

Όμως - πώς να το κάνουμε - έχω κι εγώ τον εγωισμό μου

Εγώ  γραδάρω καλύτερα τον εαυτό μου

Βλέπεις τον σέρνω πάνω και μέσα μου χρόνια και χρόνια

 

 

 

 

 

 

 

    36.   Οδηγία προς ναυτιλλόμενους    

 

 

  Βρίσκομαι σε περίοδο συνεχών εκπτώσεων.

 Οι δυνάμεις κι οι αντοχές του ανθρώπου δεν είναι για πάντα!

Ο πρωινός μου περίπατος έγινε μικρότερος,

η παραμονή μου μέσα στη θάλασσα κρατάει λιγότερο χρόνο.

 Το ίδιο ισχύει και για όλες τις πλευρές της ζωής.

Αυτό το προσωπικό ξεγύμνωμα που κάνω δεν είναι τυχαίο.

 Το κάνω με πλήρη συνείδηση του πράγματος και

ας θεωρηθεί σαν μια «οδηγία προς ναυτιλλόμενους».

Μην γίνει παρεξήγηση.  Δεν περιέχει παράπονα.

Είναι μόνο περιγραφές και διαπιστώσεις.

Οι μεμψιμοιρίες δεν μου ταιριάζουν.

 Εσύ να το ξέρεις.

Ενώ οι αλλαγές γίνονται σιγά- σιγά κι αδιάκοπα,

 η συνειδητοποίησή τους είναι απότομη έως εκκωφαντική.

 Ο καθένας πρέπει να είναι προετοιμασμένος.

 Προσωπικά καλά την έβγαλα.  Δόξα τω Θεώ.   

 

 

 

 

37.  Π ρ ο σ θ α φ α ί ρ ε σ η   

               

Περπατούσε αμέριμνος μέσα στο χορταριασμένο κτήμα,

 ενώ ψιχάλιζε και λίγο.

Οι μυρωδιές των λουλουδιών τον κύκλωναν,

τον αιχμαλώτιζαν ευχάριστα.

 Του θύμιζαν  ότι στην ύπαιθρο υπάρχουν τόσες ακόμα ομορφιές,

 που χάθηκαν από την καθημερινότητα της ζωής στη πόλη.

Βλέπεις ο πολιτισμός όταν δίνει στον άνθρωπο ένα νέο προϊόν,

 για να διευκολύνει τη ζωή του,

χωρίς να το συνειδητοποιεί, κλέβει από αυτόν

 ένα κομμάτι της φυσικής ομορφιάς.

Αυτή η πρόσθεση, που πάντα συνοδεύεται από μια αφαίρεση,

 είναι νόμος στο κύλισμα του χρόνου.

 Το δέχεσαι και συνεχίζεις τη ζωή

ή πελαγοδρομείς μέσα στις αβεβαιότητες.

 

 

   38.   Άτιτλο                                   

Πόσο είναι βολικό και χρήσιμο ένας άνθρωπος

να είναι ευαίσθητος δέκτης των μηνυμάτων της ζωής.

Να νιώθει τον πόνο και το πρόβλημα του διπλανού,

 να τείνει χείρα βοήθειας στον έχοντα ανάγκη.

Μέσα στη μονότονη πορεία του βίου των ανθρώπων

 να συλλαμβάνει τις μικρές διακυμάνσεις επιθυμιών.

 Να ψυχανεμίζεται τις μεταβολές στις διαθέσεις,

 να διαισθάνεται τις ανασφάλειες και να δρα πυροσβεστικά.

Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει θετική συμβολή στην εξέλιξη των πραγμάτων

 και οι γύρω του πρέπει να τον προσέχουν ως κόρη οφθαλμού.

 

 

    39. Σ ε ρ γ ι ά ν ι      

 

    Σεργιάνι  στα οικεία σοκάκια της πόλης.

Τα βήματα καταβροχθίζουν μηχανικά τις αποστάσεις,

 χωρίς πολλές φορές να παρατηρώ τους διπλανούς,

που περνάνε βιαστικοί ή αδιάφοροι.

 Ενώ τα τοπία γύρω συνεχώς εναλλάσσονται,

 εγώ, ζώντας στο δικό μου κόσμο,

 δεν ακούω τους ήχους που γύρω κάνουνε πάρτι.

 Μουσικές, κορναρίσματα, σειρήνες, οι φωνές των παιδιών,

 που αμέριμνα παίζουν στην κοντινή πλατεία.

  Κολλημένος στο παρελθόν αναπολώ τα συμβάντα,

προσπαθώ ν’ αναβιώσω παλαιές εικόνες και ήχους.

 Μνήμες που ζωντανεύουν,

σαν ν’ ανασταίνονται μέσα στο μυαλό μου,

 καθώς διαβαίνω από στέκια που στο παρελθόν

μου συνέβη κάτι το ιδιαίτερο και προσωπικό.

 Μορφές και γεγονότα που περνάνε από μπροστά μου σαν ταινία.

 Σπίτια που έμεινα στα φοιτητικά μου χρόνια.

Δωματιάκια μοναχικά ή υπόγεια.

 Αναβίωση των ημερών της αναγκαστικής στέρησης

ακόμα και των στοιχειωδών αγαθών

 που χρειάζεται ο άνθρωπος για να επιβιώσει.

 Ναι! Η κοιλιά να γουργουρίζει κι εγώ να ντρέπομαι

 να μοιραστώ την πείνα μου με άλλους φίλους.

Ένας ανεξήγητος εγωισμός και τίποτα περισσότερο.

 Ίσως και ντροπή για τη μειονεκτική μου θέση

Ναι, ντροπή!

………………………………………..

 

 

40.  Α ν α ζ ή τ η σ η   λ ύ σ η ς                            

 

Ποιες είναι οι πρόσφορες και πιο τελεσφόρες συμπεριφορές

 όταν φτάνεις σε κάποιο αδιέξοδο;

Όταν μπροστά σου αισθάνεσαι ότι ορθώνεται ένα αδιαπέραστο τείχος,

 ένα εκ πρώτης όψεως ανυπέρβλητο εμπόδιο;

Πρώτον να παραμείνεις ψύχραιμος να μην παραιτηθείς από την προσπάθεια

 χωρίς να εξαντλήσεις όλα τα λογικά περιθώρια που υπάρχουν

 ή μπορούν να δημιουργηθούν με κατάλληλες προσωπικές επεμβάσεις.

 Πολλές φορές έχει παρατηρηθεί το εξής φαινόμενο :

Κάτι που στην αφετηρία φάνηκε αδύνατο ή μη ρεαλιστικό

με την επίμονη ανάλυση των δεδομένων,

στη συνέχεια μετά από λογική επεξεργασία των πιθανών ενδεχομένων,

 να αρχίσει να φανεί μια αδιόρατη σε πρώτη ματιά χαραμάδα διεξόδου.

 Δεύτερον ν’ αναζητήσεις στην υπάρχουσα

 και γνωστή ανθρώπινη προϊστορία ανάλογα παραδείγματα

 κι οι λύσεις που τελικά βρέθηκαν ή δε βρέθηκαν,

με εξάντληση όλης της  προσβάσιμης  βιβλιογραφίας.

Τρίτον να ζητήσεις εξωτερική βοήθεια από άτομα του περιβάλλοντός σου.

 Μια δεύτερη ή τρίτη γνώμη  είναι πιθανό να βοηθήσει.

 Περισσότερα μυαλά από ένα είναι ισχυρότερα από τη μια προσωπική άποψη.

Τα δυο μάτια βλέπουν καλύτερα από το ένα.

 

 

 41.  Τ ο  φ ι λ ί      

 

Ένιωσαν τα αόρατα νήματα που τους τύλιγαν.

Αφέθηκαν στην πρόσκληση

Τα πρόσωπα πλησίασαν,

το μάγουλο του ενός ακούμπησε

 ανεπαίσθητα στο πρόσωπο του άλλου,

 τα χείλη ευθυγραμμίστηκαν κι άνοιξαν

εκφράζοντας με την αυτόματη αυτή κίνηση,

 την ογκούμενη επιθυμία να επικοινωνήσουν.

 Όχι με ανούσιες φλυαρίες.

Μόνο κάτω από τη σφοδρή θέληση

 να δοκιμάσει ο ένας τη γεύση του άλλου.

 Μια εσωτερική ακόρεστη λαχτάρα,

 που αν δεν σβήσει εδώ και τώρα

 θα τους πνίξει και τους δυο…

 

 

42. Τ ο… π α ι δ ί   

 

Γεμίζω με την εικόνα του μικρού παιδιού,

Διανύει ακόμα την εποχή της αθωότητας,

 δεν έχει μπλέξει στα παιχνίδια της εξουσίας,

 Ζηλεύω τα λαμπερά τους μάτια,

την απέραντη διάθεση για νέα γνώση,

 την μεγάλη αφομοιωτική που διαθέτουν ικανότητα.

Χριστέ μου, πώς  θα μπορούσαμε να τους

διατηρήσουμε αλώβητους από την κακία του κόσμου;

Είναι αυτό άραγε μπορετό;

Ας ρίξει κάποιος μια χρήσιμη ιδέα!

 

 

 

     43.  Τα  «θέλω»                 

 

Κάποιες φορές θέλεις, αλλά δε μπορείς.

Άλλες φορές ίσως μπορείς, αλλά δε θέλεις.

Τι παράξενη που είναι η ζωή και τα καπρίτσια της.

Σπανίως υπάρχει συντονισμός επιθυμίας και δυνατότητας,

σύμπτωση στα «μ’ αρέσει» και τα «πρέπει»

Όλο κάτι είναι πιο κοντό ή πιο ψηλό,

κάτι περισσότερο αδύνατο ή ακόμα πιο παχύ

κάτι να λείπει ή κάτι να περισσεύει..

Κι αν δεν είναι εμφανής η ασυμμετρία ή ακόμα κι αν απουσιάζει

τίποτε δεν τον σταματά. Απλώς την εφευρίσκει,

τη φαντάζεται και της δίνει το κατάλληλο όνομα και μορφή 

 

 

 

44. «Τ α  κ ο ι ν ω ν ι κ ά»  

 

Τι παρατήρησα κάποια στιγμή:

Παλαιότερα, διαβάζοντας την πρωινή εφημερίδα, τα μάτια μου,

μετά το ξεκοκάλισμα των πολιτικών συμβάντων,

 πέφτανε στα «κοινωνικά» των εφημερίδων

και πρόσεχα τις αναγγελίες των γάμων,

 Τώρα τα πολιτικά τα προσπερνώ με «διαγώνιο διάβασμα»

 και το ενδιαφέρον μου εστιάζεται

στις κηδείες και τα μνημόσυνα.

 Μήπως υπάρχει κανείς γνωστός;

Μήπως μας αποχαιρέτησε ένας ακόμα φίλος;

Άλλαξε η προσωπική μου «εποχή»

 Σημεία των καιρών!

 

 

 

 

 

    45.   Φαντασιώσεις

 

  Αισθανόταν ότι πετάει, ότι υπερνίκησε τον νόμο της βαρύτητας. Ένα πρωτόγνωρο αίσθημα πληρότητας τον γέμιζε κι αλάφρωνε το βάρος όλων των άλλων προβλημάτων του. Τα σάλτα του πρέπει να ήταν της τάξης ενός πρωταθλητή, οι αντοχές του ενός μαραθωνοδρόμου, η ευκινησία του ενός αίλουρου. Αναρωτήθηκε σιωπηλά  και γιατί όχι μ’ ένα κρυφό φόβο να υποβόσκει μέσα του:

 Ζούσε πραγματικά αυτήν την κατάσταση ή μήπως ονειρευόταν; Μήπως όλα είναι ψευδαίσθηση και κάποια στιγμή θα ξυπνήσει και γύρω του δει για μια ακόμα φορά τη γνωστή μιζέρια και τη γκρίνια των ανθρώπων του περιβάλλοντός του;

 Δεν ήταν μόνο αυτά. Υπήρχαν κι άλλα συνοδευτικά φαινόμενα. Νόμιζε ότι ζούσε σ’ άλλη διάσταση. Τα αντικείμενα γύρω έμπαιναν στα μάτια του παραμορφωμένα λες κι ένα παράξενο φίλτρο τους αφαιρούσε την οικεία μέχρι τότε εικόνα τους. Ήχοι πρωτόγνωροι έρχονταν ψιθυρίζοντας στ’ αυτιά του λόγια άγνωστης σ’ αυτόν γλώσσας. Κάτι παράξενο συμβαίνει είπε από μέσα του. Μπορεί οι αλλαγές να συμβαίνουν πράγματι στο έξω περιβάλλον. Κάτι φαίνεται να το επηρέασε.

  Μήπως όμως, ο ίδιος έχασε τον τρόπο που μέχρι τώρα οι αισθήσεις του επικοινωνούσαν μ’ αυτό, που συνέχιζε να είναι ίδιο κι απαράλλακτο και οι αλλαγές ήταν εντός του;  

   Η απειλή πλησίαζε και γινόταν όλο και πιο ανάγλυφη. Η ένταση που προκαλούσε αυτή η επερχόμενη αλλαγή παρέλυε τα μέλη, περιόριζε τη δυνατότητα αντίδρασης και στένευε τη σκέψη του. Την ίδια στιγμή που ο ηλεκτρισμός της ατμόσφαιρας, διάχυτος παντού, κυριαρχούσε στο χώρο, τα παιδιά ανέμελα τρεχαλάγανε στα σοκάκια της πόλης αδιάφορα κι ανεπηρέαστα από τα υπόκωφα φαινόμενα. Η παιδική αθωότητα υπερνικούσε το φόβο. Μήπως τελικά αυτό ήταν το φάρμακο; Η αθωότητα!

 Η αθωότητα είναι φάρμακο ή το εισιτήριο για εκμετάλλευση του αθώου και πρόσφορο έδαφος για προσπόριση άνομων κερδών από τον δήθεν εξυπνάκια; Αυτό είναι ένα αιώνιο ερώτημα που επικρέμαται συνεχώς πάνω στον άνθρωπο μέσα στην ιστορική διαδρομή του.

 

 

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου