Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ


«Ο έρωτας δε θέλει  φροντιστήριο» όπως λέει  κι ένα τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη, αλλά πόσοι εφηβικοί έρωτες δε γεννήθηκαν μέσα στις φροντιστηριακές αίθουσες! Αθήνα, αρχές της δεκαετίας  του '50.
Το τελευταίο κουδούνι  χτυπάει στις 10  το βράδυ. Μετά από λίγο εκατοντάδες νέοι πλημμυρίζουν την πλατεία Κάνιγγος, την Ομόνοια και τους γύρω δρόμους. Είναι  το σχόλασμα των φροντιστηρίων της περιοχής. Τα πούλμαν, παρατεταγμένα στις αρχές  της Ακαδημίας, θα μεταφέρουν κάποιους μαθητές στις απομακρυσμένες περιοχές της Αττικής.. Και μέσα σε όλο αυτό το παιδομάνι, ένα τσούρμο παιδιών από τον Έβρο. Τι θέλουν αυτά τα επαρχιωτόπουλα σε μια Αθήνα που προσπαθεί να ανακαλύψει την ταυτότητά της;

 

«Προσωπικά,  θυμάμαι ένα ολόκληρο τμήμα 20 παιδιών από το νομό Έβρου, που με ένα πρόγραμμα 36 ωρών εβδομαδιαίως, προσπαθούσαν να βγάλουν ένα σημαντικό τμήμα της ύλης, κατά  τη διάρκεια  των διακοπών του καλοκαιριού», σημειώνει ο Λευτέρης Τσίλογλου, εκπαιδευτικός και συγγραφέας του βιβλίου «Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα - Η Ιστορία και οι άνθρωποι», που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες από τις εκδόσεις Κέδρος.

 

Τα φροντιστήρια ήταν ανέκαθεν ο εύκολος στόχος του  επίσημου  κράτους, ένα μόνιμο πεδίο αφορισμού. «Ο φροντιστηριακός χώρος σχηματοποιήθηκε όχι μόνο ως ένας παράλληλος φορέας παιδείας με εξισωτικό ρόλο, αλλά και  ως καταφύγιο μεγάλων και ασυμβίβαστων δασκάλων, με κοινωνική  ευαισθησία και αγώνες ενάντια στους δικτάτορες και ανυπότακτοι στους  μηχανισμούς μιας πολιτείας βαθύτατα εκδικητικής», επισημαίνει σε σχετικό άρθρο του στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ο Γιώργος Χατζητέγας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδας (Ο.Ε.Φ.Ε.).

 

Το βιβλίο του Λευτέρη Τσίλογλου, μοναδικό  στο είδος του, πέρα από την ιστορική αξία του, αναπλάθει και μια ολόκληρη εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το αρχειακό υλικό  που παρουσιάζεται είναι σπάνιο και αποκαλυπτικό. Πόσοι άραγε γνωρίζουμε ότι στη μεταπολεμική Ελλάδα οι μαθητές ξεσηκώθηκαν, αντιδρώντας στην αύξηση των διδάκτρων των φροντιστηρίων;  Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, τα φροντιστήρια  εξέδωσαν ανακοίνωση παραθέτοντας σε συγκριτικό πίνακα τις  προπολεμικές και μεταπολεμικές τιμές ορισμένων ειδών πρώτης ανάγκης για να αποδείξουν ότι τα  δίδακτρα σημείωσαν τη μικρότερη μεταβολή! Αξιοσημείωτο είναι ωστόσο και το εξής: από τα πρώτα φροντιστήρια που λειτούργησαν στις αρχές  του  περασμένου αιώνα ήταν εκείνα που προετοίμαζαν μαθητές για  τις στρατιωτικές  σχολές. Οι καθηγητές τους μάλιστα ήταν ταυτόχρονα και καθηγητές στη Σχολή Ευελπίδων.  «Ο λοχαγός Ι. Βλαχάβας, καθηγητής εν τω Στρατιωτικώ Σχολείω, θέλει διδάξει: Ασκήσεις Γεωμετρίας και Παραστατικής», σημειώνεται σε σχετική  διαφήμιση προπολεμικού εντύπου.  Πάντως, το πιο γνωστό προπολεμικό φροντιστήριο ήταν η «Πανελλήνιος Ακαδημία θετικών και θεωρητικών επιστημών» του καθηγητή Απ. Παπαϊωάννου, το οποίο συν τοις άλλοις έκανε και καλό μάρκετινγκ. Εξέδιδε κάθε  χρόνο διαφημιστικό έντυπο 100 σελίδων με φωτογραφίες επιτυχόντων μαθητών του, με ευχαριστήριες ατομικές και ομαδικές επιστολές, αλλά και με πλήρη οδηγό σπουδών για το Πανεπιστήμιο. Το ελληνικό κράτος, με καθυστέρηση τουλάχιστον δύο  δεκαετιών, θα αναγνωρίσει τελικά  τα φροντιστήρια το 1940 με το νόμο 2545. «Στο κράτος υπάρχει πάντα αδρανειακή καθυστέρηση διαπίστωσης των φαινομένων», επισημαίνει ο συγγραφέας, παραπέμποντάς μας στη γνωστή αρχή της αδράνειας και με την ιδιότητά του ως καθηγητής φυσικής για περισσότερα από 30 χρόνια.  

 

 

http://www.diavalkaniko.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=95&Itemid=1

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου