Το σύνδρομο του Ζορό

           
 Είμαι σχεδόν σίγουρος. Ο πατέρας και η μάνα μου, άνθρωποι που έζησαν συμφορές κι απώλειες αγαπημένων προσώπων, που ξεριζώθηκαν από τη γενέθλια γη τους, άνθρωποι γεμάτοι δύναμη για δημιουργία και προκοπή, δεν γνώριζαν παντελώς τους Μαρξ,  Έγκελς, Λένιν και όλους τους περί αυτών. Πολύ περισσότερο τα κείμενά και την ιδεολογική τους πλατφόρμα, Ιδιαίτερα η μάνα μου, η κυρά Δέσποινα, που δεν ήξερε καθόλου να διαβάζει, αλλά ήξερε πολύ καλά τα φαινόμενα της ζωής και ήταν ξεφτέρι στην αντιμετώπιση καταστάσεων και το χειρισμό των ανθρώπων.

Κάτω από συνθήκες ιδιαίτερης ένδειας έφερε στον κόσμο πέντε υγιή παιδιά, τα θέριεψε, αυτά, με τη στήριξή της, έκαναν με τη σειρά τους οικογένειες με παιδιά που τα σπούδασαν και τα έδωσαν εξοπλισμένα στην κοινωνία.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα. Τι ήταν αυτό που τους έκανε να συμπαθήσουν τους ανθρώπους της Αριστεράς και να τιμούν με την ψήφο τους τα αντίστοιχα κάθε φορά κόμματά της; Είμαι βαθειά πεπεισμένος ότι είναι τα αισθήματα, αλληλεγγύης και συμπαράστασης, που από τη φύση του έχει ο άνθρωπος στους κατατρεγμένους, αυτούς που νιώθουν στην πλάτη τους το κυνηγητό των εξουσιαστών. Μέχρις εδώ ήταν η συμμετοχή τους.

Αυτό το χαρακτηριστικό σε άλλη ευκαιρία μιλώντας για το τι οδήγησε εμένα στην παράταξη της Αριστεράς το ονόμασα- επιτυχώς κατ’ εμέ - σύνδρομο του Ζορό, τον λαϊκό Μεξικάνο ήρωα, ελπίδα και ασπίδα των εκεί κυνηγημένων. Και οι δικές μου μνήμες έχουν σφραγιστεί από αντίστοιχες καταστάσεις. Εκτοπισμοί και εξορίες γειτόνων, τίμιων επαγγελματιών και εργαζομένων, που αυθαίρετα αποσπώνταν από τις οικογένειες τους  για λόγους σωφρονισμού ή μόνον εκφοβισμού των υπολοίπων. Μια, από την αρχική σύλληψή της, αποτυχημένη μέθοδος, που το μόνο που επιτύγχανε ήταν να γεννοβολά νέους οπαδούς στη λαβωμένη Αριστερά. Πάνω σε αυτό το συλλογισμό στηρίζεται και η άποψή μου για τον εξαρχής λαθεμένο χειρισμό στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής.

Πριν μήνες( 1 Νοεμβρίου 2012) δημοσίευσα ένα άρθρο στην ιστοσελίδα του Παλμογράφου με τον τίτλο το «Φαινόμενο της Χρυσής Αυγής» (Κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να το αναζητήσει) Εκεί, μεταξύ άλλων, έλεγα

«………Το κύριο χαρακτηριστικό των αντιδράσεων είναι οι πάσης φύσεως κατάρες κι εξορκισμοί, οι προτροπές παραγόντων για απαγορευτικά μέτρα, οι εύκολες άρσεις των ασυλιών των βουλευτών της για οποιαδήποτε, έστω κι αμελητέα αφορμή, από ένα κοινοβουλευτικό σώμα με βεβαρημένο παρελθόν με απορρίψεις στις αιτήσεις άρσης της βουλευτικής ασυλίας σε τρανταχτές παραβιάσεις του αστικού και ποινικού ακόμα δικαίου. Ας γίνω προφήτης του εγγύς μέλλοντος. Το επόμενο βήμα, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, θα είναι τα άλογα χτυπήματα κι οι τυφλές ανταποδόσεις τους. Δηλαδή ένα νέο είδος βεντέτας με απρόβλεπτες συνέπειες..

  Έχω διαφορετική αντίληψη για το θέμα και ίσως αξίζει τον κόπο κάποιος εξ ημών να παίξει το ρόλο του εισαγγελέα του διαβόλου Όταν θέλεις να ερμηνεύσεις ένα κοινωνικό φαινόμενο, πέραν των άλλων χρήσιμων μεθόδων που έχει το ανθρώπινο οπλοστάσιο, είναι και η καταφυγή στο παρελθόν, η επίκληση ιστορικών αναλόγων περιστατικών και πώς στις περιπτώσεις αυτές λύθηκαν ή δεν λύθηκαν τα αντίστοιχα φαινόμενα.

 Βασική κι αμετάθετη θέση μου είναι πως οι πάσης φύσεως απαγορεύσεις αντί να περιορίζουν τα φαινόμενα, πολλές φορές γίνονται, έστω αθέλητα, το λίπασμα για τη γιγάντωση τους. Να ένα από τα αίτια της τερατογένεσης που επήλθε. Η μόνη αντιμετώπιση που μέχρι τώρα είχε η Χρυσή Αυγή ήταν η αυξημένη διασπορά του φόβου, η εμφάνιση πανικού για την ύπαρξή της. Αυτά καλλιεργήθηκαν κυρίως από αντίπαλες εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις ίδιας ή ανάλογης δογματικής λογικής με τους χρυσαυγίτες, που αυτοπροσδιορίζονται στο αντίθετο αριστερό άκρο.

 Θα μου επιτρέψετε την επίκληση ενός πρόσφατου αντίστοιχου παραδείγματος, που αρκετούς θα ξενίσει, αλλά τι να κάνω. Έτσι σκέφτομαι κι αυτό γράφω.. Θυμηθείτε -με την αναπόφευκτη ανατριχίλα - το κυνηγητό που υπέστη πριν μισό και περισσότερο αιώνα η ηττημένη αριστερή παράταξη από τους δεξιούς νικητές. Εκτελεστικά αποσπάσματα με συνοπτικές παρωδίες δικών σε στρατοδικεία, πειθαρχικά στρατόπεδα συγκέντρωσης με αφάνταστης έντασης βασανιστήρια, εξορίες σε ερημονήσια, αυστηροί περιορισμοί στις μετακινήσεις, απαγορεύσεις άσκησης μιας σειρά επαγγελματικών ασχολιών, πλήρης φραγμός στις πάσης φύσεως κρατικές υπηρεσίες κτλ, κτλ.

 Το ερώτημα έρχεται από μόνο του: Τι πέτυχαν όλες αυτές οι διώξεις τελικώς; Η Αριστερά στην πορεία ξαναβρήκε το βηματισμό της, ξαναέγινε - τουλάχιστον στο ιδεολογικό πεδίο – για κάποια χρόνια κυρίαρχη δύναμη και μόνο εξαιτίας των δικών της αδυναμιών αποκαθηλώθηκε. Αυτό συνέβη  όταν αποκαλύφθηκε η αδυναμία της ηγεσίας της να ερμηνεύσει τις πολιτικές εξελίξεις κι αργότερα, όταν φάνηκε ανάγλυφα το έλλειμμα του αναγκαίου ρεαλισμού και της ικανότητας να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Παρέμεινε κυρίαρχη στους συνδικαλιστικούς και τους κρατικούς μηχανισμούς. Όχι όμως ως προωθητική δύναμη ανάπτυξης, αλλά τώρα ως μοχλός ανάσχεσης της οποιασδήποτε αναγκαίας αλλαγής. Σε τόσο σύντομο χρόνο μετασχηματίστηκε από δύναμη αλλαγής σε δύναμη συντήρησης.

Το κάθε κοινωνικό φαινόμενο πρέπει να κάνει τον κύκλο του. Τώρα είναι η σειρά της Χρυσής Αυγής. Ο ιδεολογικός της εξοπλισμός, η ποιότητα των ανθρώπων που απαρτίζουν την ηγεσία της, η πολιτική της στα θέματα της επικαιρότητας είναι ασφαλές δείγμα ότι υπό φυσιολογικές συνθήκες ο κύκλος της θα κλείσει σύντομα ενώ η αποκαθήλωση του νέου φαινομένου θα είναι εκκωφαντική.

Λογικά κάποιος θα φέρει την ένσταση του: Καλά τι προτείνεις; Να τους αφήσουμε να αλωνίζουν ελεύθερα. Όχι βεβαίως. Οι πράξεις τους θα ελέγχονται από την άποψη της νομιμότητας και στις παραβάσεις θα εφαρμόζεται με αυστηρότητα ο νόμος. Όχι όμως με την καλλιέργεια του πανικού και τη διασπορά ενός παράλογου φόβου. Αυτό το λέω ιδιαίτερα σ’ εκείνους τους συμπολίτες μας που - ας με συγχωρήσουν - τους προσάπτω την κατηγορία της «μονόφθαλμης ευαισθησίας». Είναι άνθρωποι που θα χύσουν ειλικρινά δάκρυα για κάθε δοκιμαζόμενο όπου Γης, που αγωνίζονται «ψυχή τε σώματι» για τα δικαιώματα των εργαζομένων, που αφιερώνουν σημαντικό χρόνο της ζωής τους σ’ αυτά, αλλά αυτοί οι ίδιοι θα παραμείνουν σιωπηλοί, έως αδιάφοροι, αν το συμβάν αφορά τον «ταξικό τους αντίπαλο». Ίσως ένιοι εξ αυτών να ανακράξουν και το «καλά να πάθει». Η παρασιώπηση του συμβάντος σχεδόν πάντα επιβεβαιώνεται…….»

Θα μπορούσα σήμερα να πω πως επαληθεύτηκα. Δεν το τολμώ να το πω γιατί ήταν προφανές κάτι τέτοιο. Ήδη κύλισε πολύ νερό στο ποτάμι. Με τις πράξεις των εκατέρωθεν φανατικών δημιουργήθηκε το κατάλληλο κλίμα. Δράση-αντίδραση. Εκδίκηση- Αντεκδίκηση. Δρόμος για το επόμενο βήμα, που είναι το αίμα. Εκτός αν πληθύνουν οι χρήσιμες ψύχραιμες φωνές, που θα φρενάρουν τον κατήφορο.