Το ημερολόγιό μου (2)

                       Τι τραγικό αλήθεια! Από πολύ νωρίς ήθελα να κρατάω προσωπικό ημερολόγιο. Όχι, κυρίως, για να καταγράφω τα συμβάντα στη ζωή μου ή στο περιβάλλον μου, αλλά περισσότερο να σώζω τις σκέψεις που διαχρονικά περνούσανε απ’ το μυαλό μου, τα συναισθήματα που με ταλαιπωρούσαν σε κάποιες φάσεις, τις συγκινήσεις που ένιωθα ενίοτε, τους φόβους που με κύκλωναν συχνά πυκνά κι όλα τα συναφή. Βεβαίως, όλα αυτά δεν είναι ανεξάρτητα και ξένα μεταξύ τους. Αντίθετα είναι στενά δεμένα με τα γεγονότα που διαδραματίζονταν στην ίδια περίοδο και ίσως αυτά είναι οι αιτίες της γέννησής τους.

 Χιλιάδες σκέψεις, ίσως κάποιες ενδιαφέρουσες, όνειρα μικρά ή μεγαλεπήβολα - με πήλινα όμως πόδια - επιθυμίες αθώες ή αμαρτωλές, χαρές μεγάλες ή μικρές, λύπες αφόρητες τις πήρε πλέον το ποτάμι αφού ποτέ δεν καταγράφτηκαν κάπου και τις πέταξε στον απέραντο κι απρόσωπο ωκεανό της λησμοσύνης.

 Τώρα που το σκέπτομαι μια νέα ιδέα γεννιέται στο μυαλό μου. Πόσο χρηστικό, πόσο νεωτερικό, αλλά και πόσο ριψοκίνδυνο θα ήταν, αν όλα αυτά μπορούσαν να ήταν ήδη καταγραμμένα σ’ έναν ενσωματωμένο σκληρό δίσκο μέσα στον εγκέφαλό μας. Βεβαίως επικαλούμαι τεχνολογία που για μεγάλο τμήμα της προσωπικής μου διαδρομής δεν ήταν ακόμη κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά το φαντάζεστε, κάνοντας ένα απλό κλικ να μπορούσες ανά πάσα στιγμή ν’ αναβιώνεις το κάθε τι μ’ όλες τις αυτονόητες θετικές ή αρνητικές τους συνέπειες; Τουλάχιστον θα είχε, για μένα κι ίσως για λίγους δικούς μου, ενδιαφέρον.

 Η τραγικότητα του πράγματος βρίσκεται αλλού. Ενυπάρχει στο γεγονός ότι η έναρξη, τα εγκαίνια, για την πραγμάτωση αυτής της διακαούς- παλαιόθεν- επιθυμίας μου για την τήρηση του ημερολογίου, πραγματώνεται (;) μόνο σήμερα. Αργά και καθυστερημένα, αφού αυτή η έναρξη συμπίπτει με την ημέρα των γενεθλίων μου και τη συμπλήρωση των εβδομήντα και ένα συναπτών ετών της ζωής μου! Τώρα που στέγνωσε η σπιρτάδα της νιότης, οι φιλοδοξίες για μεγάλα άλματα και τολμηρές πρωτοβουλίες. Αντιθέτως έχω πλησίστιος μπει  στην περίοδο που οι πνευματικές μου ικανότητες βαίνουν στην παρακμή τους κι ο νεοφανής συντηρητισμός σκοτώνει στη γένεση της κάθε καινοφανή πρωτοβουλία. Δηλαδή τώρα, που έχω πια διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της προσδοκώμενης ζωής μου, τώρα που έχω καταπιεί όλο τον γάιδαρο και μου απομένει-δυστυχώς- μόνο η ουρά του. Βρίσκομαι στη φάση που, σκεπτόμενος λογικά, σύντομα αναμένω ν’ ακούσω το καμπανάκι της προσωπικής μου κλίσης προς την ανυπαρξία.

 Τι με παρακίνησε, αλήθεια, σ’ αυτή την πρωτοβουλία; Ποια είναι η υπόγεια, η καλά κρυμμένη υστερόβουλη σκέψη μου; Συνειδητή ή γιατί όχι κι ασυνείδητη. Να αφήσω κάτι στους επερχόμενους, μετά τον δικό μου αφανισμό; Σιγά τον πολυέλαιο, θα έλεγε ένας δεύτερος. Σιγά μην χάσει η Βενετιά βελόνι, ένας τρίτος. Σιγά μην τυχόν πάει χαμένη η «φλέβα του χρυσού» που υποκρύπτουν τα γραπτά μου, ο τέταρτος.

  Όχι, βεβαίως. Τίποτε από αυτά. Περισσότερο είναι μια προσωπική ανάγκη να δώσω τα ρέστα μου, ό,τι απόμεινε από την κατανάλωση τόσων ετών. Μια απόπειρα νοερής επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μου και ασφαλώς η μικρή δόση ματαιοδοξίας που έχει εμφιλοχωρήσει εντός μου. Κι αυτήν τώρα αργά την ανακάλυψα.

 

Δεκέμβριος 2011