Κάτω από τις ειδικές συνθήκες της βαθιάς οικονομικής κρίσης και τον ευτελισμό των παραδοσιακά κυβερνητικών κομμάτων η Αριστερά έκανε ένα αφύσικα μεγάλο αυξητικό άλμα της εκλογικής της δύναμης -σε σύντομο χρονικό διάστημα- και βρέθηκε απροετοίμαστη σε νέα καθήκοντα. Αυτό έγινε πραγματικότητα από έναν λαό που, χωρίς να έχει τη συνολική εικόνα της χώρας, έδωσε την ψήφο του με το ωφελιμιστικό κριτήριο «Ας τους δοκιμάσουμε κι αυτούς» ελπίζοντας ιδιοτελώς πίσω από τη θέση αυτή την υλική ανταπόδοση.
Πρέπει εκ προοιμίου να ξεκαθαριστεί ότι τους ψηφοφόρους δεν τους κέρδισε «Η ακτινοβολία της Αριστερής ιδεολογίας», αλλά τις πιο πολλές φορές η ψήφιση οφειλόταν σε προσδοκίες, που αφειδώς μοιράστηκαν χωρίς μέτρο και υπευθυνότητα. Προφανώς η συμπεριφορά αυτή είχε τις συνέπειές της. Το επίπεδο της εμπιστοσύνης στη νέα εξουσία είναι κινούμενη άμμος και δε στηρίζεται σε κάτι ακλόνητο και διαρκές.
Η άσκηση της εξουσίας θα ήταν ευκολοδιάβατος λεωφόρος κάτω από κάποιες προϋποθέσεις. Πρώτον να έχει η ίδια μια από πριν σχεδιασμένη πορεία των μέτρων που θα πάρει, μια ξεκάθαρη πολιτική την οποία να στηρίζει ομόθυμα όλο το εύρος του στελεχικού δυναμικού της. Αυτή η προϋπόθεση εμφανώς δεν υπήρξε και στο γεγονός αυτό οφείλονται –κυρίως- οι εγκληματικές καθυστερήσεις στη λήψη των αναπόφευκτων μέτρων, μια καθυστέρηση που μετέτρεψε την ήδη κρίσιμη κατάσταση σε οδυνηρά απελπιστική. Μέσα στο στενό χρονικό εύρος που από αντιπολιτευόμενη δύναμη η Αριστερά μετατράπηκε σε κυβερνητική εξουσία, αποκαλύφθηκε με ανάγλυφο τρόπο πόσο απροετοίμαστη κι αθωράκιστη ήταν μπροστά στις νέες συνθήκες. Για μένα προσωπικά πολύ περισσότερο απ’ ό,τι λογικά ανέμενα. Η ερμηνεία βρίσκεται στο αναμφισβήτητο γεγονός ότι η επί χρόνια ασκούμενη αντιπολιτευτική πολιτική στηριζόταν μονίμως στην εύκολη άρνηση και καταδίκη. Ποτέ στην εισήγηση τεκμηριωμένων εναλλακτικών προτάσεων.
Υπάρχει ένα ελαφρυντικό. Έγινε εξουσία σε μια περίοδο ισχνών αγελάδων με ελαττωμένη την ικανότητα χειρισμών. Αλλά το ελαφρυντικό αποδυναμώνεται αν κοιτάξεις την διαδρομή που ακολούθησε. Στην πραγματικότητα έκανε τα πάντα για να επιτείνει την ήδη άσχημη κατάσταση. Αρνήθηκε για μήνες τις αναγκαίες αποκρατικοποιήσεις, αποθάρρυνε νέους επενδυτές, προσπάθησε να διώξει ήδη εγκαταστημένους, φούσκωσε έως σκασμού τον ήδη βεβαρυμμένο κρατικό μηχανισμό επαναφέροντας στη θέση τους, όλους εκείνους που με χίλια βάσανα, λόγω «συνταγματικών δυσκολιών», είχαν απομακρύνει από τις μη απαραίτητες θέσεις τους. Αντιμετωπίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία αρνητικά, ξεχνώντας ότι αυτή είναι η ατμομηχανή της οικονομίας. Δεσμευμένη από απλόχερες προεκλογικές υποσχέσεις χωρίς να σκεφτεί αν θα έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις δυσβάστακτες οικονομικές υποχρεώσεις που προκύπτουν.
Συνεχείς Οβιδιακές μεταμορφώσεις με κάποια μερική προσαρμογή τότε και μόνον όταν δεν πήγαινε τίποτε άλλο. Διαδοχικά βήματα: « Δε δεχόμαστε την τρόικα» «Οι συνομιλίες θα γίνουν μόνο με τους υπεύθυνους ηγέτες και όχι με τους υπαλληλάκους» «Όχι τρόικα. Με θεσμούς και εκτός Ελλάδος» «Εντάξει αλλά όχι στα υπουργεία. Σε άλλους χώρους» Και τώρα παρακαλάμε να επιστρέψουν στα υπουργεία !!
Τον ηγετικό πυρήνα της κυβερνητικής ομάδας κυνηγάει το κνίτικο παρελθόν της και οι ιδεοληψίες που εκεί απόκτησε. Μόνο που τώρα δεν παίζουν με την προσωπική τους διαδρομή. «Παίζουν» με την τύχη της χώρας και δευτερογενώς με την προοπτική και το μέλλον της Αριστερής ιδεολογίας. Έκαναν εγκλήματα, χωρίς κιόλας να έχουν και τη συνείδηση των πράξεων τους ! Ο Βαρουφάκης, ο μοιραίος άνθρωπος της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού, ανεξήγητα κυκλοφορεί με άπειρο θράσος ελεύθερος, αντί να δίνει λόγο για την απαράδεκτη συμπεριφορά του. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και γι αυτούς που πίστεψαν στα τρελά σχέδιά του…
Πρέπει εκ προοιμίου να ξεκαθαριστεί ότι τους ψηφοφόρους δεν τους κέρδισε «Η ακτινοβολία της Αριστερής ιδεολογίας», αλλά τις πιο πολλές φορές η ψήφιση οφειλόταν σε προσδοκίες, που αφειδώς μοιράστηκαν χωρίς μέτρο και υπευθυνότητα. Προφανώς η συμπεριφορά αυτή είχε τις συνέπειές της. Το επίπεδο της εμπιστοσύνης στη νέα εξουσία είναι κινούμενη άμμος και δε στηρίζεται σε κάτι ακλόνητο και διαρκές.
Η άσκηση της εξουσίας θα ήταν ευκολοδιάβατος λεωφόρος κάτω από κάποιες προϋποθέσεις. Πρώτον να έχει η ίδια μια από πριν σχεδιασμένη πορεία των μέτρων που θα πάρει, μια ξεκάθαρη πολιτική την οποία να στηρίζει ομόθυμα όλο το εύρος του στελεχικού δυναμικού της. Αυτή η προϋπόθεση εμφανώς δεν υπήρξε και στο γεγονός αυτό οφείλονται –κυρίως- οι εγκληματικές καθυστερήσεις στη λήψη των αναπόφευκτων μέτρων, μια καθυστέρηση που μετέτρεψε την ήδη κρίσιμη κατάσταση σε οδυνηρά απελπιστική. Μέσα στο στενό χρονικό εύρος που από αντιπολιτευόμενη δύναμη η Αριστερά μετατράπηκε σε κυβερνητική εξουσία, αποκαλύφθηκε με ανάγλυφο τρόπο πόσο απροετοίμαστη κι αθωράκιστη ήταν μπροστά στις νέες συνθήκες. Για μένα προσωπικά πολύ περισσότερο απ’ ό,τι λογικά ανέμενα. Η ερμηνεία βρίσκεται στο αναμφισβήτητο γεγονός ότι η επί χρόνια ασκούμενη αντιπολιτευτική πολιτική στηριζόταν μονίμως στην εύκολη άρνηση και καταδίκη. Ποτέ στην εισήγηση τεκμηριωμένων εναλλακτικών προτάσεων.
Υπάρχει ένα ελαφρυντικό. Έγινε εξουσία σε μια περίοδο ισχνών αγελάδων με ελαττωμένη την ικανότητα χειρισμών. Αλλά το ελαφρυντικό αποδυναμώνεται αν κοιτάξεις την διαδρομή που ακολούθησε. Στην πραγματικότητα έκανε τα πάντα για να επιτείνει την ήδη άσχημη κατάσταση. Αρνήθηκε για μήνες τις αναγκαίες αποκρατικοποιήσεις, αποθάρρυνε νέους επενδυτές, προσπάθησε να διώξει ήδη εγκαταστημένους, φούσκωσε έως σκασμού τον ήδη βεβαρυμμένο κρατικό μηχανισμό επαναφέροντας στη θέση τους, όλους εκείνους που με χίλια βάσανα, λόγω «συνταγματικών δυσκολιών», είχαν απομακρύνει από τις μη απαραίτητες θέσεις τους. Αντιμετωπίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία αρνητικά, ξεχνώντας ότι αυτή είναι η ατμομηχανή της οικονομίας. Δεσμευμένη από απλόχερες προεκλογικές υποσχέσεις χωρίς να σκεφτεί αν θα έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις δυσβάστακτες οικονομικές υποχρεώσεις που προκύπτουν.
Συνεχείς Οβιδιακές μεταμορφώσεις με κάποια μερική προσαρμογή τότε και μόνον όταν δεν πήγαινε τίποτε άλλο. Διαδοχικά βήματα: « Δε δεχόμαστε την τρόικα» «Οι συνομιλίες θα γίνουν μόνο με τους υπεύθυνους ηγέτες και όχι με τους υπαλληλάκους» «Όχι τρόικα. Με θεσμούς και εκτός Ελλάδος» «Εντάξει αλλά όχι στα υπουργεία. Σε άλλους χώρους» Και τώρα παρακαλάμε να επιστρέψουν στα υπουργεία !!
Τον ηγετικό πυρήνα της κυβερνητικής ομάδας κυνηγάει το κνίτικο παρελθόν της και οι ιδεοληψίες που εκεί απόκτησε. Μόνο που τώρα δεν παίζουν με την προσωπική τους διαδρομή. «Παίζουν» με την τύχη της χώρας και δευτερογενώς με την προοπτική και το μέλλον της Αριστερής ιδεολογίας. Έκαναν εγκλήματα, χωρίς κιόλας να έχουν και τη συνείδηση των πράξεων τους ! Ο Βαρουφάκης, ο μοιραίος άνθρωπος της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού, ανεξήγητα κυκλοφορεί με άπειρο θράσος ελεύθερος, αντί να δίνει λόγο για την απαράδεκτη συμπεριφορά του. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και γι αυτούς που πίστεψαν στα τρελά σχέδιά του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου