Τα «καλά» της κρίσης
Η κρίση δεν είχε μόνο αρνητικές συνέπειες! Αυτές όλοι, λίγο έως πολύ, τις ζήσαμε. Αποκάλυψε και μερικές χρήσιμες αλήθειες σε πολύ περισσότερους απ’ ότι πριν απ’ αυτή. Ίσως αυτό, να αποτελέσει θετική πείρα για τη μελλοντική μας πορεία. Αν βεβαίως δεν λειτουργήσει, για μια ακόμη φορά, η κακή συνήθεια της λήθης σε ό,τι δεν είναι βολικό στο εφησυχασμένο μυαλό μας Η κρίση, αποκάλυψε «κρυμμένες» ασθένειες στην νοοτροπία και αντιμετώπιση των πραγμάτων από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
α) Αυτός είχε συνηθίσει στην εύκολη αντιπολιτευτική τοποθέτηση πάνω στις συγκυριακές εξελίξεις και περιόριζε τη σκέψη του μόνο σε αυτό το επίπεδο. Έτσι δεν αξιολόγησε τη βελτίωση του επιπέδου ζωής του τις τελευταίες δεκαετίες. Ποτέ αυτό δεν το εκτίμησε. Ήθελε εδώ και τώρα να γευτεί όλα τ’ αγαθά του πολιτισμού κι όταν αυτό δε γινόταν αυτόματα εύρισκε τον ένοχο. Έφταιγαν πάντα οι «άλλοι». Ποτέ αυτός! Ελαφρυντικό γι’ αυτή του τη στάση- όχι όμως και αθώωση- ίσως πρέπει να δεχθούμε τις υπερβολικές κολακείες με τις οποίες τον συνήθισε το παραδοσιακό ηγετικό κατεστημένο. Σχεδόν πίστεψε ότι είναι το κέντρο του κόσμου και όλοι πρέπει να εργάζονται για το καλό του. Με βάση αυτή τη θέση ξέχασε ή δεν έμαθε ποτέ να σκέφτεται κριτικά και υπεύθυνα για το γενικό καλό. Κυριάρχησε το ατομικό, και μάλιστα χωρίς αρχές, το προσωπικό ιδιοτελές συμφέρον. Έγινε ατομιστής και όχι μια μονάδα ενός ευρύτερου συνόλου. Δεν του πέρασε απ’ το μυαλό έγκαιρα ότι ζούμε με έναν ρυθμό ανώτερο από τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας κι έτσι μέρα με τη μέρα γινόμαστε υποχείρια των δανειστών μας
β) Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού αντιμετώπιζε το κράτος σαν έναν τρίτο παράγοντα, έξω απ’ αυτόν κι όχι σαν μια οντότητα, που και οι ίδιοι ήταν μέλη της. Έτσι το να το αρμέγει- με νόμιμο ή όχι τρόπο- ήταν δικαίωμά του αν όχι και απόδειξη της μαγκιάς του. Το κράτος είναι ένα άπατο πηγάδι, που μπορείς χωρίς ενοχές να το βυζαίνεις και χωρίς περιορισμούς. Τώρα με την κρίση αυτή η αντίληψη δεν επαληθεύτηκε και αρκετοί συνειδητοποίησαν ότι έχουμε ένα χρεωκοπημένο πλέον κράτος, αλλά με πολλούς λειτουργούς του -και τους γύρω αυτών- σε ανθηρή οικονομική κατάσταση
γ) Συνειδητοποιήθηκε αρκούντως, με τρανταχτή εξαίρεση τους σημερινούς κυβερνώντες, ότι το βάρος του παχυλού κρατικού μηχανισμού είναι δυσβάστακτο και δεν αντέχεται πλέον. Οι πονηρές συγκρίσεις με ευρωπαϊκές χώρες δε λαβαίνουν υπόψη δυο παράγοντες. Πρώτον είμαστε φτωχή χώρα και δεύτερον αυτός ο μηχανισμός δεν ανταποδίδει τα έξοδα που κάνουμε για αυτόν. Σκεφτείτε ένα- δυο από τα πάρα πολλά παραδείγματα, που μπορούμε να επικαλεστούμε. Πόσο μας προστάτευσε αυτός ο μηχανισμός από τα χιλιάδες αυθαίρετα, όταν οι υπεύθυνοι έκαναν τα στραβά μάτια με απλωμένο κι απαιτητικό το χέρι ; Πόσο μας προστάτεψε από το φακελάκι στο κρατικό ΕΣΥ που αρκετοί λειτουργοί του Ιπποκράτη, που πληρώνονται από το κράτος, απαιτούν επιπλέον αμοιβή ;
δ) Δυστυχώς όταν σ’ έναν άνθρωπο χωρίς αρχές του δώσεις μια εξουσία αυτός την εκμεταλλεύεται για ίδιο όφελος, ακόμα κι όταν ζητάς κάτι που δικαιούσαι, με τη μέθοδο της γραφειοκρατικής καθυστέρησης. Με τις ευνοϊκές συνθήκες εργασίας και τις καλές αμοιβές «φυλάκισε» εντός του σειρά από ικανά στελέχη που έμειναν αναξιοποίητα και ο ιδιωτικός τομέας στερήθηκε των ικανοτήτων τους
Θα μπορούσα να συνεχίσω την απαρίθμηση, μα δε θα πρόσθετε κανένα επιπλέον στοιχείο μπροστά στην επιτακτική ανάγκη κάθε πολίτης αυτής της χώρας να εξαντλήσει όλες τις ικανότητες του για να σταματήσει, σε πρώτη φάση, ο κατήφορος. Θα χρειαστούν πολλά για να πάρει εμπρός αυτός ο τόπος και πρώτα απ’ όλα η αναγκαία συνταγματική μεταρρύθμιση που θα εξαφανίσει τις αγκυλώσεις που κάποιες δυνατές ομάδες και λόμπι πέτυχαν νομική κάλυψη για τα συμφέροντά τους.