Δάσκαλοι και δασκάλες που προσέφεραν έργο
Γιάννης Κάκανος 25 Ιανουαρίου 2016
Ευχές από μία παλιά δασκάλα 103 ετών
Υγιέστατη και ομιλητική η παλιά δασκάλα Χρυσούλα Λουκάκη – Ζερβουδάκη που διορίστηκε στα 18 της χρόνια στο “νέο” Δημοτικό Σχολείο Πατελαρίoυ Κυδωνίας, διανύει σήμερα το 103 έτος της ηλικίας της. Για την άξια αυτή εκπαιδευτικό έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα και επανερχόμαστε ξανά για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι τις δυσκολίες της εκπαίδευσης εκείνης της περιόδου.
Ευχές για να είναι καλή η νέα η χρονιά στέλνει σε όλους η κα Χρυσούλα, ενώ αναφέρθηκε πάλι στην περίοδο που ήταν έφηβη και ήθελε να σπουδάσει, υπογραμμίζοντας: «Ηθελα να γίνω γιατρός γιατί ήμουν καλή μαθήτρια, πλην, όμως, η φτώχεια που κυριαρχούσε δεν επέτρεπε στις περισσότερες οικογένειες να έδιναν αυτή τη δυνατότητα στα παιδιά τους. Ομως, δοξάζω τον Θεό που κατάφερα κι έγινα δασκάλα. Τότε, είχαμε το δικαίωμα μετά την Δ’ τάξη του Γυμνασίου να σπουδάζουμε σε Ανώτερα Ιδρύματα για να βγούμε δασκάλες. Ηθελα να πάω στο Αρσάκειο γιατί υπήρχε η φήμη ότι από εκεί αποφοιτούσαν οι καλύτερες δασκάλες και διορίζονταν αμέσως. Ενας νόμος που ίσχυε για τα παιδιά που προέρχονται από “άλλες χώρες” με βοήθησε να εγγραφώ έχοντας αποφοιτήσει από την Γ’ Γυμνασίου αντί για τη Δ’, που ίσχυε για τα άλλα παιδιά της υπόλοιπης Ελλάδας. Διορίστηκα στο Πατελάρι Κυδωνίας και ήμουν 18 χρονών, η πιο μικρή δηλαδή σε ηλικία δασκάλα που δίδασκε σε όλη την Ελλάδα και έπρεπε να νοικοκυρέψω ένα παλιό τούρκικο σπίτι που μας δώσανε για σχολείο, δίχως χρήματα από το κράτος».
Η ίδια συνεχίζοντας την αφήγησή της αναφέρθηκε με μία αυτοσχέδια προσευχή που έλεγε στους μαθητές για τους τρεις Ιεράρχες, οι οποίοι εορτάζουν κάθε χρόνο στις 30 Ιανουαρίου καθώς επίσης και λίγα αυτοσχέδια κάλαντα της Πρωτοχρονιάς που τραγουδούσε στο Πατελάρι και στα γύρω χωριά με τους μαθητές της για να συγκεντρώσουν χρήματα με σκοπό να νοικοκυρέψουν το σχολείο τους.
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ
«Τρεις Ιεράρχες θαυμαστοί, χριστιανισμού πατέρες, που η ψυχή σας βρίσκεται στις ουρανίους σφαίρες. Από ψηλά το βλέμμα σας ρίξε τε στο σχολειό μας, να είσαστε βοήθεια πάντοτε στο πλευρό μας. Φώτιζε Αγιε Βασίλειε πάντα φιλανθρωπία, παρηγοριά, ανακούφιση στην κάθε δυστυχία. Κι εσείς Θείε Γρηγόριε, Χρυσόστομε Ιωάννη, πλέξετε με τα λόγια σας παρηγοριάς στεφάνι. Στη σκέπη σας να έχετε τον κόσμο πέρα ως πέρα, τα ορφανά και τους φτωχούς, τη δύστυχη μητέρα. Τα ονόματά σας σήμερα σεμνά δοξολογούμε, στη σκέπη σας να είμαστε θερμά παρακαλούμε».
ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΑΤΕΛΑΡΙ
«Ο γέρος χρόνος φεύγει πια, παίρνει μαζί του τα παλιά, πέρασε η σειρά του και πάλιωσαν τα χαρτιά του. Ερχεται ο νέος με χαρά, νέο τραγούδι αρχινά μαζί με τα καλά του με τα δώδεκα παιδιά του. Ο νέος εις τα χέρια του μαζί με την παρέα του κρατά την ευτυχία, τη χαρά και την υγεία και τη σκορπά όπου περνά μ’ όλη την προθυμία. Ευχόμαστε και εις εσάς και σ’ όλη σας τη συντροφιά να φέρει ευτυχία, τη χαρά και την υγεία».
Τελειώνοντας όμως η παλιά δασκάλα και τις άλλες ιστορίες από τη ζωή της από την εκπαίδευση στα πρώτα δύσκολα χρόνια που δίδαξε έχοντας μαθητές της και “παιδιά” μεγαλύτερα της ηλικίας της, αφιέρωσε στη μακαριστή μητέρα μου τα παρακάτω συγκινητικά λόγια:
«Για τη μητέρα σου προσευχήθηκα με δακρυσμένα μάτια και τον Θεό παρακάλεσα, η ψυχή της να βρίσκεται στου παραδείσου τα παλάτια».
Στα Πλοκαμιανά Κισάμου
Κατόπιν πρόσφατης επίσκεψης στα Εννιά Χωριά πληροφορηθήκαμε από μεγάλη παρέα, η οποία είχε γυρίσει το ρολόι του χρόνου στο μακρινό παρελθόν, ενθυμούμενη δασκάλες και δασκάλους που δίδαξαν με πολύ άσχημες συνθήκες σε διάφορα ορεινά ή απομακρυσμένα χωριά, κάνοντας ιδιαίτερο λόγο για τα Πλοκαμιανά.
Για να μαθαίνουν προφανώς εκείνα τα δύσκολα χρόνια περισσότερα γράμματα τα παιδιά “έπεφτε” αρκετό ξύλο στους αδιάβαστους και κακούς μαθητές και αυτό επειδή οι δάσκαλοι τότε δεν ήξεραν για τα μαθησιακά προβλήματα που είχαν ορισμένοι μαθητές. Ομως, κάθε κανόνας, έχει την εξαίρεσή του και στη συγκεκριμένη περίπτωση, εξαίρεση αποτελεί ο μακαριστός, εδώ και πολλά χρόνια, δάσκαλος Βασίλειος Περιβολάκης που υπήρξε πρωτεργάτης για να κτισθεί σχολικό οίκημα ώστε να μην χρησιμοποιείται η Εκκλησία ως σχολείο στα Πλοκαμιανά.
Οι κάτοικοι του χωριού αποκαλούσαν κυρ Βασίλη τον δάσκαλο και τον θεωρούσαν ιδανικό εκπαιδευτικό και πάνω απ’ όλα άνθρωπο με πλούσιο εσωτερικό κόσμο συναισθημάτων. Διακρινόταν για τη γλυκύτητα της ομιλίας του, την καλοσύνη και την Ιώβειο υπομονή του, αιτία που έκανε τον πληθυσμό του χωριού και των απανταχού ευρισκομένων Πλοκαμιανών να συνεισφέρουν οικονομικά στην ανέγερση σχολείου. Και πράγματι, το 1952 είχε κτισθεί το μονοθέσιο σχολείο του χωριού για να σταματήσουν τα μαθήματα που γινόνταν δύο χρόνια στην Εκκλησία. Εγιναν τα εγκαίνια και συνέχισε να διδάσκει σε αυτό για 20 ολόκληρα χρόνια ο κυρ Βασίλης.
Μικρές πολιτείες ήταν τότε όλα τα χωριά, αφού και στο πιο απομακρυσμένο υπήρχαν μικρά παιδιά. Υποδομή, δυστυχώς, δεν υπήρχε εξαιτίας της αντιαγροτικής πολιτικής των περισσότερων κυβερνήσεων με συνέπεια να έχει δημιουργηθεί ένα ισχυρό ρεύμα μετανάστευσης με άλλους να επιλέγουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής στο εξωτερικό και άλλους σε κωμοπόλεις και πόλεις της χώρας μ’ επίκεντρο την Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη.
Στο χρονικό διάστημα, όμως, των 22 ετών της εκπαιδευτικής περιόδου του κυρ Βασίλη ωφελήθηκε ακόμα το χωριό και η περιοχή με την επιπλέον σημαντική προσφορά του ως ιδιοκτήτης μικρού Ι.Χ. αυτοκινήτου, μεταφέροντας αβάρετα ασθενείς στο Νοσοκομείο και σε κλινικές των Χανίων κάθε φορά που οι περιστάσεις το απαιτούσαν.
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/daskali-ke-daskales-pou-prose…/…
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Γιάννης Κάκανος 25 Ιανουαρίου 2016
Ευχές από μία παλιά δασκάλα 103 ετών
Υγιέστατη και ομιλητική η παλιά δασκάλα Χρυσούλα Λουκάκη – Ζερβουδάκη που διορίστηκε στα 18 της χρόνια στο “νέο” Δημοτικό Σχολείο Πατελαρίoυ Κυδωνίας, διανύει σήμερα το 103 έτος της ηλικίας της. Για την άξια αυτή εκπαιδευτικό έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα και επανερχόμαστε ξανά για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι τις δυσκολίες της εκπαίδευσης εκείνης της περιόδου.
Ευχές για να είναι καλή η νέα η χρονιά στέλνει σε όλους η κα Χρυσούλα, ενώ αναφέρθηκε πάλι στην περίοδο που ήταν έφηβη και ήθελε να σπουδάσει, υπογραμμίζοντας: «Ηθελα να γίνω γιατρός γιατί ήμουν καλή μαθήτρια, πλην, όμως, η φτώχεια που κυριαρχούσε δεν επέτρεπε στις περισσότερες οικογένειες να έδιναν αυτή τη δυνατότητα στα παιδιά τους. Ομως, δοξάζω τον Θεό που κατάφερα κι έγινα δασκάλα. Τότε, είχαμε το δικαίωμα μετά την Δ’ τάξη του Γυμνασίου να σπουδάζουμε σε Ανώτερα Ιδρύματα για να βγούμε δασκάλες. Ηθελα να πάω στο Αρσάκειο γιατί υπήρχε η φήμη ότι από εκεί αποφοιτούσαν οι καλύτερες δασκάλες και διορίζονταν αμέσως. Ενας νόμος που ίσχυε για τα παιδιά που προέρχονται από “άλλες χώρες” με βοήθησε να εγγραφώ έχοντας αποφοιτήσει από την Γ’ Γυμνασίου αντί για τη Δ’, που ίσχυε για τα άλλα παιδιά της υπόλοιπης Ελλάδας. Διορίστηκα στο Πατελάρι Κυδωνίας και ήμουν 18 χρονών, η πιο μικρή δηλαδή σε ηλικία δασκάλα που δίδασκε σε όλη την Ελλάδα και έπρεπε να νοικοκυρέψω ένα παλιό τούρκικο σπίτι που μας δώσανε για σχολείο, δίχως χρήματα από το κράτος».
Η ίδια συνεχίζοντας την αφήγησή της αναφέρθηκε με μία αυτοσχέδια προσευχή που έλεγε στους μαθητές για τους τρεις Ιεράρχες, οι οποίοι εορτάζουν κάθε χρόνο στις 30 Ιανουαρίου καθώς επίσης και λίγα αυτοσχέδια κάλαντα της Πρωτοχρονιάς που τραγουδούσε στο Πατελάρι και στα γύρω χωριά με τους μαθητές της για να συγκεντρώσουν χρήματα με σκοπό να νοικοκυρέψουν το σχολείο τους.
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ
«Τρεις Ιεράρχες θαυμαστοί, χριστιανισμού πατέρες, που η ψυχή σας βρίσκεται στις ουρανίους σφαίρες. Από ψηλά το βλέμμα σας ρίξε τε στο σχολειό μας, να είσαστε βοήθεια πάντοτε στο πλευρό μας. Φώτιζε Αγιε Βασίλειε πάντα φιλανθρωπία, παρηγοριά, ανακούφιση στην κάθε δυστυχία. Κι εσείς Θείε Γρηγόριε, Χρυσόστομε Ιωάννη, πλέξετε με τα λόγια σας παρηγοριάς στεφάνι. Στη σκέπη σας να έχετε τον κόσμο πέρα ως πέρα, τα ορφανά και τους φτωχούς, τη δύστυχη μητέρα. Τα ονόματά σας σήμερα σεμνά δοξολογούμε, στη σκέπη σας να είμαστε θερμά παρακαλούμε».
ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΑΤΕΛΑΡΙ
«Ο γέρος χρόνος φεύγει πια, παίρνει μαζί του τα παλιά, πέρασε η σειρά του και πάλιωσαν τα χαρτιά του. Ερχεται ο νέος με χαρά, νέο τραγούδι αρχινά μαζί με τα καλά του με τα δώδεκα παιδιά του. Ο νέος εις τα χέρια του μαζί με την παρέα του κρατά την ευτυχία, τη χαρά και την υγεία και τη σκορπά όπου περνά μ’ όλη την προθυμία. Ευχόμαστε και εις εσάς και σ’ όλη σας τη συντροφιά να φέρει ευτυχία, τη χαρά και την υγεία».
Τελειώνοντας όμως η παλιά δασκάλα και τις άλλες ιστορίες από τη ζωή της από την εκπαίδευση στα πρώτα δύσκολα χρόνια που δίδαξε έχοντας μαθητές της και “παιδιά” μεγαλύτερα της ηλικίας της, αφιέρωσε στη μακαριστή μητέρα μου τα παρακάτω συγκινητικά λόγια:
«Για τη μητέρα σου προσευχήθηκα με δακρυσμένα μάτια και τον Θεό παρακάλεσα, η ψυχή της να βρίσκεται στου παραδείσου τα παλάτια».
Στα Πλοκαμιανά Κισάμου
Κατόπιν πρόσφατης επίσκεψης στα Εννιά Χωριά πληροφορηθήκαμε από μεγάλη παρέα, η οποία είχε γυρίσει το ρολόι του χρόνου στο μακρινό παρελθόν, ενθυμούμενη δασκάλες και δασκάλους που δίδαξαν με πολύ άσχημες συνθήκες σε διάφορα ορεινά ή απομακρυσμένα χωριά, κάνοντας ιδιαίτερο λόγο για τα Πλοκαμιανά.
Για να μαθαίνουν προφανώς εκείνα τα δύσκολα χρόνια περισσότερα γράμματα τα παιδιά “έπεφτε” αρκετό ξύλο στους αδιάβαστους και κακούς μαθητές και αυτό επειδή οι δάσκαλοι τότε δεν ήξεραν για τα μαθησιακά προβλήματα που είχαν ορισμένοι μαθητές. Ομως, κάθε κανόνας, έχει την εξαίρεσή του και στη συγκεκριμένη περίπτωση, εξαίρεση αποτελεί ο μακαριστός, εδώ και πολλά χρόνια, δάσκαλος Βασίλειος Περιβολάκης που υπήρξε πρωτεργάτης για να κτισθεί σχολικό οίκημα ώστε να μην χρησιμοποιείται η Εκκλησία ως σχολείο στα Πλοκαμιανά.
Οι κάτοικοι του χωριού αποκαλούσαν κυρ Βασίλη τον δάσκαλο και τον θεωρούσαν ιδανικό εκπαιδευτικό και πάνω απ’ όλα άνθρωπο με πλούσιο εσωτερικό κόσμο συναισθημάτων. Διακρινόταν για τη γλυκύτητα της ομιλίας του, την καλοσύνη και την Ιώβειο υπομονή του, αιτία που έκανε τον πληθυσμό του χωριού και των απανταχού ευρισκομένων Πλοκαμιανών να συνεισφέρουν οικονομικά στην ανέγερση σχολείου. Και πράγματι, το 1952 είχε κτισθεί το μονοθέσιο σχολείο του χωριού για να σταματήσουν τα μαθήματα που γινόνταν δύο χρόνια στην Εκκλησία. Εγιναν τα εγκαίνια και συνέχισε να διδάσκει σε αυτό για 20 ολόκληρα χρόνια ο κυρ Βασίλης.
Μικρές πολιτείες ήταν τότε όλα τα χωριά, αφού και στο πιο απομακρυσμένο υπήρχαν μικρά παιδιά. Υποδομή, δυστυχώς, δεν υπήρχε εξαιτίας της αντιαγροτικής πολιτικής των περισσότερων κυβερνήσεων με συνέπεια να έχει δημιουργηθεί ένα ισχυρό ρεύμα μετανάστευσης με άλλους να επιλέγουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής στο εξωτερικό και άλλους σε κωμοπόλεις και πόλεις της χώρας μ’ επίκεντρο την Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη.
Στο χρονικό διάστημα, όμως, των 22 ετών της εκπαιδευτικής περιόδου του κυρ Βασίλη ωφελήθηκε ακόμα το χωριό και η περιοχή με την επιπλέον σημαντική προσφορά του ως ιδιοκτήτης μικρού Ι.Χ. αυτοκινήτου, μεταφέροντας αβάρετα ασθενείς στο Νοσοκομείο και σε κλινικές των Χανίων κάθε φορά που οι περιστάσεις το απαιτούσαν.
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/daskali-ke-daskales-pou-prose…/…
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου