Μια Ψωροκώσταινα, που είχε έτσι κι αλλιώς μικρά περιθώρια αυτόνομης
ανάπτυξης, από τις αλλεπάλληλες βίαιες μεταβολές του πολιτεύματος με τις
δικτατορίες και από την έλλειψη κεντρικού οράματος της κυρίαρχης τάξης, μετά
την κατάρρευση της «μεγάλης ιδέας», δεν άφηνε περιθώρια αισιόδοξων προσδοκιών.
Πρόσθεσε στα ανωτέρω ότι η χώρα έβγαινε, μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη, από τον
αιματηρό 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο με τα δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπινα
θύματα και τη λαίλαπα των υλικών καταστροφών. Ενώ όμως στις άλλες χώρες αμέσως με
το πέρας του πολέμου άρχισε η εκ νέου ανοικοδόμηση του μέλλοντός τους, η δική
μας χώρα ζούσε τη χειρότερη κατάρα του εμφύλιου σπαραγμού, που την τράβηξε
ακόμα πιο πίσω.
Έτσι εκ των πραγμάτων συνεχίστηκε η από ιδρύσεως
του νεοελληνικού κράτους ανάγκη στήριξης της χώρας από ξένες δυνάμεις,
χαρακτηριστικό που σφραγίζει όλη την ιστορική της διαδρομή. Για τους όψιμους υπερασπιστές της Εθνικής μας
Ανεξαρτησίας, ας θέσουν με ειλικρίνεια και νηφαλιότητα στον εαυτό τους το
ερώτημα, πως θα ήταν η χώρα μας χωρίς αυτή τη στήριξη και με πολιτικό εγχώριο
στελεχικό δυναμικό αυτό που εμφανίστηκε και σταδιοδρόμησε όλα τα τελευταία χρόνια
Είναι ωραία κι εύκολα τα μεγάλα παραπλανητικά
λόγια που χωρίς κανένα συγκρατημό εκφωνούνται από τα επίπεδα ή- ακόμα χειρότερα-
υπολογιστικά μυαλά. Εκείνα που είναι δύσκολα είναι τα έργα και μέσα στην ιστορική διαδρομή πολύ λίγα
τέτοια υπήρξαν. Μετά μια δύσκολη ειρηνική πορεία ανάπτυξης με τα «απαραίτητα
σκαμπανεβάσματα» κι όλα τα αρνητικά
συμπαρομαρτούντα, η ζωή μου έδωσε ακόμα την ευκαιρία να προλάβω και μια
οικονομική κρίση. Κρίση που βεβαίως δεν μπορούσε να είναι μόνο οικονομική, αφού
διαχέεται σ’ όλες τις δραστηριότητες της ταλαίπωρης κοινωνίας μας.
Τώρα μόνο
ζώντας αυτήν την εμπειρία μπορώ να δώσω μια εξήγηση για τα αλλεπάλληλα ιστορικά
λάθη που έκανε ο λαός μας σε αντίστοιχες κρίσιμες φάσεις της ιστορίας μας, όπως
για παράδειγμα στη τραγωδία της μικρασιατικής καταστροφής.
Έχουμε χιλιάδες ενηλίκους «πολιτικοποιημένους»
συμπατριώτες μας που πιστεύουν αφελώς ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση κι όχι
ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Κι όμως υπάρχει,
με αφετηρία έναν κομματικό φανατισμό, ισχυρή αντίθετη άποψη. Η μόνη αντίρρηση που
έχει κάποια βάση είναι αν η επιλογή να απευθυνθούμε
στους συμμάχους μας ήταν η καλύτερη ή όχι. Εδώ χωράει συζήτηση, αλλά εκ
προοιμίου έχω να πω ότι η οποιαδήποτε επιλογή έχει προαπαιτούμενο την
μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση γύρω της. Όρος
που στοιχειωδώς δεν υπήρξε. Και για αυτό δε θα μπορούσε να επιτύχει
Όλα ξεκινούν από την αμβλυμμένη
έγνοια σε αυτό που λέμε αγάπη για την πατρίδα και το κράτος. Από σημαντική
μερίδα του λαού μας το κράτος αντιμετωπίζεται ως τρίτος παράγοντας που δεν τον
αφορά και ακόμα χειρότερα τον θεωρεί ως εχθρό. Δεν είναι διαδεδομένη η πεποίθηση ότι όλοι μας είμαστε
μέλη αυτού του συνόλου με δικαιώματα και υποχρεώσεις και ότι σ’ αυτή τη δύσκολη
φάση όλοι θα έπρεπε να βάλουμε πλάτη για το ξεπέρασμά της. Δυστυχώς αυτό το πνεύμα λείπει. Αντίθετα
κάποιοι κάνουν ότι μπορούν για την χειροτέρευση της κατάστασης γιατί αυτό θα
τους οδηγήσει δήθεν στην κατάκτηση της εξουσίας, που στην πραγματικότητα δε θα
είναι παρά η διαχείριση των ερειπίων, που θα απομείνουν.
Δε μου επιτρέπεται να είμαι
απαισιόδοξος. Θέλω εκ βάθους καρδίας η χώρα μας να ξεπεράσει την κρίση και να
σταθεροποιηθεί στο επίπεδο, που οι αντικειμενικές της δυνατότητες το επιτρέπουν.
Ο φόβος μου βρίσκεται στη διαπίστωση της αναντιστοιχίας ανάμεσα στο υπάρχον στη
συγκυρία στελεχικό πολιτικό δυναμικό και στις δυσκολίες που μας ζώνουν. Φοβάμαι
πως δύσκολα θα αποφύγουμε το επόμενο Εθνικό παραστράτημα.
Εγώ όμως οφείλω να είμαι αισιόδοξος
παραδίδοντας σε φίλους την έγνοια και την αγάπη για τον τόπο στην επόμενη γενιά.
Ας έρθουν νέοι φιλόδοξοι, που δε θα φοράνε στενές ιδεολογικές στολές, κι
αγαπούν τον τόπο να δώσουν την νικηφόρα μάχη τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου