Τ ο .. σ ε ν ά ρ ι ο
Ας κάνουμε την εξής υπόθεση. Κάποιοι πιστεύουν ή ελπίζουν στη μετεμψύχωση, δηλαδή, μετά το πέρας της «πρώτης ζωής», την επιστροφή και την αφετηρία μιας νέας «δεύτερης διαδρομής». Αυτή την εννοούν ως μια νέα ζωή χωρίς μνήμες και έρματα από το παρελθόν. Ένας αγνός νέος βίος. Προαιώνια ελπίδα του ανθρώπου που στην ιστορία ντύθηκε με διάφορα θρησκευτικά και φιλοσοφικά ενδύματα, εκφράζοντας στην πραγματικότητα το φόβο του ανθρώπου για το θάνατο και τον αφανισμό του.. Προφανώς η επάνοδος στη ζωή σε όλους αρέσει.
Εγώ θέλω να κάνω μια αλλαγή σ’ αυτό το άπιαστο όνειρο. Ας μη μιλάμε για δεύτερη ζωή. Ας θεωρήσουμε ότι συνεχίζεται η πρώτη με μια βασική διαφορά. Με μια πλήρη στροφή 180 μοιρών ακολουθούμε την αντίστροφη πορεία, μεταφέροντας μαζί μας όλες τις μνήμες και τις εμπειρίες της διαδρομής. Τα στάδια που θα περάσουμε τώρα θα είναι : Γέροντας, ώριμος άνδρας, άνδρας, νέος, παιδί και βρέφος. Ας ψάξουμε να δούμε τι αλλαγές μπορούν να συμβούν. Θεωρητικά το άτομο και η κοινωνία μέσα στην οποία ζει θα πρέπει να έχει όφελος. Ο «οπισθοδρομών», έχοντας το πλεονέκτημα της πρότερης γνώσης μπορεί να αποφεύγει τα λάθη που έκανε στην αρχική διαδρομή, να δώσει χρήσιμες συμβουλές και μ’ ένα λόγο να γίνει θετικό στοιχείο στην κοινωνία. Όμως μαζί με τη γνώση μεταφέρει και τα βιολογικά ελαττώματά του. Μήπως με αυτή τη γνώση, εκμεταλλευθεί προς όφελός του την απειρία των «πρωτοβάδιστων»;

   Είναι κι αυτό ένα ενδεχόμενο.
Έχει πολλαπλώς ειπωθεί ότι η γνώση απελευθερώνει τον άνθρωπο και τον κάνει αυτεξούσιο. Η ιστορική διαδρομή αυτό δεν το επαλήθευσε. Αντιθέτως πολλές φορές η γνώση έγινε όπλο στα χέρια επιτήδειων να ανακαλύψουν νέους τρόπους εκμετάλλευσης των συνανθρώπων τους. Οι πόλεμοι, οι αιματοχυσίες, οι χωρίς δισταγμούς αφαιρέσεις ζωής συνεχίζονται χωρίς διακοπή, ελαττώνοντας την ελπίδα κάποιων για βελτίωση των όρων ζωής της ανθρωπότητας

Αρχή φόρμας

 

 

 

              Φιλοδοξίες

 

Ο καθείς εξ ημών έχει απόκρυφες επιθυμίες, υπόγεια και καταπιεσμένα όνειρα, σχέδια μελλοντικών δράσεων, φιλοδοξίες για περιπέτειες στα πιο απίθανα μέρη της υφηλίου, πολλές φορές υπερβολικές με βάση τις πραγματικές του δυνατότητες. Ανθρώπινες καταστάσεις, συχνά απαντούμενες στη ζωή, εύκολα ερμηνευόμενες από το ανικανοποίητο αίσθημα που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο και τον κυνηγάει στη ζωή. Προσωπικά ήθελα τα πάντα, απλώς μου έλειψαν τα περισσότερα. Τι κυρίως, μετά τη μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου, θα ήθελα αλήθεια;

Θα ήθελα να χαράξω στο χαρτί με μαγικά λόγια και πλανεύτρες εικόνες αυτά που κοχλάζουν, χωρίς σταματημό, μέσα μου. Να μπορούσα να ζωγραφίσω με αδρές πινελιές πάνω στον άχρωμο καμβά τα ζωντανά αισθήματα που με πνίγουν και με παρασύρουν στο βάραθρο. Να σμιλέψω στο πάλλευκο μάρμαρο τα απόκρυφα κι αμαρτωλά όνειρά μου. Να σκαλίσω στο άμορφο κομμάτι του ξύλου τις αμαρτίες που με ζώνουν σαν φίδια και μου στερούν την ελεύθερη ανάσα.

Όμως, δυστυχώς, δεν κατέχω καμιά απ’ αυτές τις τέχνες.

 Είμαι τόσο ανίδεος και τόσο υποδεέστερος των περιστάσεων και αναγκών. Ούτε κατά διάνοια! Έτσι, ημιτελής κι ανολοκλήρωτος, το χνάρι που θα αφήσω πίσω μου, στο σύντομο πέρασμά μου από τον μάταιο αυτό κόσμο, θα είναι ένα αχνό δυσδιάκριτο τίποτα.

 

 Αν κάτσω και προσθέσω τα χρόνια της ανέχειας, τα χρόνια των κυνηγητών, τις ώρες των συνεδριάσεων και ολομελειών, τα τραγικά χρόνια του στρατού, τα χρόνια της φυλακής, από τη μια μεριά κα τις αλκυονίδες μέρες από την άλλη πια ζυγαριά είναι ικανή να δείξει τη διαφορά?

Κι όμως μένει μια γεύση γλυκόπικρη. Ορισμένες στιγμές νανουρίζονται πάνω στα νούφαρα μιας απόμακρης λίμνης. Κάτι δεν είναι κι αυτό? Ας είναι καλά ο συγκαταβατικός γεραμπής. Ο πόλεμος με τη συνείδηση δεν είναι αδιάκοπος. Υπάρχουν ολιγόχρονες μέρες ανακωχής , που δίνουν την ευκαιρία για ανάσες. Φαντάζεσαι τη δυστυχία να είσαι συνέχεια σε εμπόλεμη κατάσταση?

Τώρα αν το σαράκι σιγοτρώει τα εντός σου, είναι η αυτοκράτειρα απληστία, που με μεγάλη δεξιοτεχνία κρύβουμε όλοι μέσα μας. Κι αυτό και κείνο δικό μου! Ε.. Όχιδεν είσαι μόνος πάνω στη γη. Εκατομμύρια σαν και σένα διεκδικούν μια θέση στον ήλιο….

113Stathis Papajohns, Mpampinos Gant και 111 ακόμη

12 σχόλια

1 κοινοποίηση

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

 

                                    Το θράσος

     Η ζωή σου δίνει αληθινά μαθήματα. Ο παθός μαθός, λένε. Μόνο έτσι, στις πραγματικές συνθήκες, συνειδητοποιείς τις καταστάσεις. Στην πορεία της ζωής μου, έφαγα πολλές φορές στη μάπα το θράσος κυρίως από άτομα με περίσσεια – αλλά χωρίς δικαιολογητική βάση – αυτοπεποίθηση. Το παράπονο μου είναι ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις μέχρι τώρα, το απύθμενο θράσος με έκανε να παραλύω και να μη δίνω την απαραίτητη κι οφειλόμενη εκ μέρους μου απάντηση.

         Να σας πω κάτι; Το γεγονός ότι η ιδιοσυγκρασία μου με έχει κάνει συγκρατημένο κι εσωστρεφή δίνει διαφορετική εικόνα στους διαφορετικούς ανθρώπους. Στις περιπτώσεις που τώρα αναφέρομαι, η σιωπή μου, ίσως να ερμηνεύεται ως δειλία και γιατί όχι, ως απόδειξη των ισχυρισμών τους. Η μνήμη κάποιων ανθρώπων είναι στενά συνδεδεμένη με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης τους. Πολύ εύκολα και βολικά τους εξασφαλίζει την αμνησία στα ενοχλητικά συμβάντα και το δίκαιο των ισχυρισμών τους.

   - Αμ, του τα είπα νέτα σκέτα και κατάμουτρα! Δεν μπόρεσε ν’ αρθρώσει λέξη. Όχι θα το άφηνα να μου το παίζει υπεράνω ο κύριος.

 Έτσι σέρνω μαζί με τόσα άλλα το απωθημένο της μη απάντησης. Γι’ όσους δεν έχουν ζήσει αυτήν την εμπειρία σας λέω ότι είναι πολύ χειρότερο από μια μη αναμενόμενη χυλόπιτα.

  Υπάρχει όμως στη ζωή μου μια εξαίρεση που ο θρασύς εισέπραξε την πρέπουσα ανταπόδοση. Αυτήν θέλω εδώ να ιστορίσω. Ίσως η ψυχολογική ερμηνεία της να βρίσκεται στις ειδικές συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη.

    Γι’ όλους μας η Μάνα είναι ιερό πρόσωπο κι όσο περνάνε τα χρόνια τα αισθήματα της νοσταλγίας και της αγάπης μεγεθύνονται, έρχονται στο προσκήνιο τα προτερήματα κι απωθούνται οι ενδεχόμενες αδυναμίες. Είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό και πρέπει να το δεχτούμε ως έχει.  Κάποια στιγμή, μετά από μια ζωή γεμάτη βάσανα και περιπέτειες, ήρθε η ώρα η κυρά Δέσποινα να φύγει από κοντά μας. Αυτός είναι ο αμείλικτος κύκλος της ζωής και αυτός είναι ο τελικός προορισμός όλων μας.

         Ειδοποιήθηκα τηλεφωνικά από το Βόλο ότι η Μάνα πέθανε. Όλη η οικογένεια, η γυναίκα κι η κόρη μου σε λίγες ώρες φτάσαμε εκεί για το ξόδι της. Η κακομοίρα η αδελφή μου, που τράβηξε του Χριστού τα βάσανα, τα άλλα αδέλφια μου, όλοι μαζεμένοι, είχαν τακτοποιήσει ήδη όλες τις αναγκαίες και τυπικές διαδικασίες. Η ιδιομορφία βρίσκεται στο γεγονός ότι μέχρι την ταφή την επόμενη μέρα το σώμα της Μάνας, μέσα στην κάσα έμεινε στο σπίτι κι όλοι εμείς θα την ξενυχτούσαμε με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο.

     Ιστορίες από την κοινή και πολύχρονη ζωή κοντά της, πράγματα που αγαπούσε, τα χούγια της. Ο θάνατός της δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν από καιρό αναμενόμενος κι έτσι είχαμε απορροφήσει σιγά- σιγά τις επιπτώσεις του χαμού της. Αλλά ήταν η Μάνα μας, το ασφαλές καταφύγιο σε κάθε πρόβλημα, ο άνθρωπος που μας έφερε στη ζωή, που μας ανέστησε σε τόσο δύσκολες συνθήκες, καθόρισε τη συμπεριφορά  και το χαρακτήρα μας.

  Ανέκδοτα για να γελάσουμε, τραγούδια να τ’ ακούσει, φαγητό και κρασί να χαρεί μαζί μας. Όχι τα συνηθισμένα κλάματα κι οι οδυρμοί. Αναπόφευκτα έγιναν και κάποιες πολιτικές συζητήσεις ανάμεσα σ’ ανθρώπους με διαφορετική πια πρόσληψη των γεγονότων και των εξελίξεων μετά τα τόσα χρόνια απόστασης, αφού εγώ ζούσα  στην Αθήνα κι είχα αποκοπεί τελείως από τη γενέθλια πόλη μου. Οι λόγοι αυτής της αποκοπής δεν είναι της στιγμής ν’ αναφερθούν εδώ. Τότε η μάνα καθόταν με την κόρη της σ’ ένα νοικιασμένο διαμέρισμά στη γωνία Πολυμέρη και Κασαβέτη, απέναντι και διαγώνια της Εμπορικής σχολής

  Ένα από τ’ αδέλφια μου είχε φέρει κι ένα φίλο του στην παρέα. Τον γνώρισα αμέσως, με κοίταξε κι αυτός, αλλά δεν ειπώθηκε κουβέντα. Δίπλα ήταν η σορός της  Μάνας. Όμως ο θρασύς δεν κράτησε το στόμα του κλειστό. Σε κάποιες «καινοφανείς» γι’ αυτόν απόψεις μου, είπα κάτι που το ευθύγραμμο μυαλό του το εισέπραξε σαν υποστήριξη της «επάρατης δεξιάς». Έτσι, χωρίς συγκρατημό, μου λέει:

  - Καλά Λευτέρη αυτά τα λέει η δεξιά! Είναι σωστό να τα υποστηρίζεις κι εσύ;

  Σαν να διερράγη ο τελευταίος φλοιός του εσωτερικού μου ηφαιστείου. Εξερράγην. Η συσσωρεμένη πίκρα μου για την εξέλιξη των πραγμάτων στη χώρα  βγήκε σαν λάβα κι έπεσε στην κεφαλή του.

  - Καλά ποιος είσαι εσύ που θα χαρακτηρίσεις τις απόψεις μου, ρε πανάθλιο υποκείμενο; Με ποιο δικαίωμα λες αυτά που λες, όταν ξέρεις ότι δίπλα  είναι η νεκρή Μάνα μου. Εσύ δεν είσαι που πριν τη δικτατορία ήσουν παρών στην ανάκρισή μου στην Ασφάλεια και σιγοντάριζες τον Διοικητή; Καλά να στα συγχωρήσουμε όλα. Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να κάνει λάθη και ν’ αλλάζει. Αλλά να μας κάνεις από πάνω και τον τιμητή! Ε! Όχι. Αυτό δεν το σηκώνω. Τσακίσου και φύγε από δω μέσα θρασύδειλο υπανθρωπάριο!

   Τα μάζεψε κι έφυγε. Δεν φτάνει το φτύσιμο σ’ αυτής της ποιότητας των ανθρώπων. Το αντιλαμβάνονται σαν ψιχάλες βροχής. Θα χρειαζότανε ένα παρατεταμένο σκαμπίλισμα κι διώξιμο πιξ- λαξ . Όμως το γλύτωσε γιατί αυτά είναι πάνω από τις ικανότητες μου. Ο αδελφός μου που τον έφερε στην αρχή είχε την άποψη ότι δεν συμπεριφέρθηκα καλά. Ο εν λόγω κύριος ήταν τώρα στέλεχος κόμματος της δημοκρατικής παράταξης ομοτράπεζος του αδελφού μου. Έτσι ερμηνεύτηκε η προσωρινή του υποστήριξη. Αργότερα το γεγονός, με άγνωστο σε μένα τρόπο, γνωστοποιήθηκε στα αρμόδια κομματικά όργανα και υπήρξε σιωπηρή απομάκρυνσή του. Θα μπορούσε να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Τίποτα δε θα είχε συμβεί. Ίσως να τον βλέπαμε κι αυτόν δαφνοστεφανωμένο εκπρόσωπό μας στη Βουλή.  Πρώτη φορά άλλωστε θα γινόταν κάτι τέτοιο; Όμως δεν το κράτησε! Πες-πες πίστεψε μέσα του ότι δικαιούται να συμπεριφέρεται όπως αυτός νομίζει. Κάποιες στιγμές –όχι πάντα- έρχεται η ώρα της πληρωμής των πράξεων σου.  

 

 

 

                 Μικρά   Κείμενα

           

                   1.    Ο πανδαμάτωρ χρόνος

 

Μικρές στιγμές με ανθρώπους που αγαπάς. Ένα παλαιό τραγούδι, λίγο καλό κρασί και αναμνήσεις…

… -Θυμάσαι τότε που...

Μέσα σε λίγο χρόνο να πεις όλα τα μπουκωμένα μέσα σου. Να παραδεχθείς ότι τα χρόνια που πέρασαν άφησαν ανεξίτηλα σημάδια. Το δέρμα που ζάρωσε, τα μαλλιά που άσπρισαν και αραίωσαν, το μυαλό που πεταρίζει και δε φτουράει για σύνθετες και πολύπλοκες σκέψεις, η ικανότητα στον έρωτα, το περπάτημα, μ’ ένα λόγο οι αντοχές. Όλα μαζεύονται σαν πέτρες στο λαιμό σου έτοιμες να σε παρασύρουν στην άβυσσο...

Κι όμως!

Μέσα σ’ αυτήν τη μαύρη συννεφιά η καρδούλα σου, σα νιόβγαλτη κοπελίτσα, να τριγυρνά αμέριμνη πεταλούδα στον ανθισμένο ανοιξιάτικο κάμπο...

Γιατί οι επιθυμίες να μην ευθυγραμμίζονται με τις πραγματικές αντοχές; Γιατί ο πάνσοφος δημιουργός «ός  τά πάνθ’ όρά» μας έκανε όντα μιας χρήσης;         

 

   2005

 

 

                      2.      Νήμα από μετάξι

 

Παιδικά σφραγίσματα, μνήμες παλαιές, φυτεμένες στα γύρω τοπία, διηγήσεις παππούδων, παραμύθια της γιαγιάς, νουθεσίες του παπά, διδαχές του δασκάλου...

Όλα κοιμούνται ύπνο ελαφρύ και με το πρώτο φύσημα  του αγέρα ξυπνούν και ζωντανεύουν, δυναμώνουν τη διάθεση για ζωή κι αγώνα. Εθνική έξαρση και περηφάνια.

Έτσι εξηγείται η μεγάλη ζωοποιός δύναμη της πατρικής εστίας, η ταυτότητα της εθνικής μας παράδοσης.

Μέσα στον καθένα κρύβεται ένας ταξιδιώτης που ζει με τις μνήμες της πατρίδας, με το όραμα της απελευθέρωσης του γένους, με την άδολη αγάπη να δώσει πλούτο στον τόπο του, ν’ αφήσει το όνομά του στην ιστορία.

Μέσα στον καθένα μας ξαγρυπνά σιωπηλά «εν δυνάμει» ένας αρματολός που πάνω στα βουνά δίνει τη μάχη με τον Τούρκο, ένας Μακεδονομάχος που κονταροχτυπιέται με τους κομιτατζήδες, ένας αντάρτης μαχητής για την απελευθέρωση της χώρας από τον Γερμανό κατακτητή.

... Όμως συχνά πυκνά αυτά τα τρυφερά και ηρωικά όνειρα μια μικρή στραβοτιμονιά τα διολισθαίνει σε εμφύλιους σπαραγμούς, σε εθνοκαθάρσεις, σε αίμα και τάφους...

Αλήθεια! Ποιο είναι το μεταξένιο νήμα που χωρίζει τη χαρά από το χάρο;      2005

 

 

                         3.      Ο τιμητής

 

 

Όταν μιλάει η σιγουριά του σε παρασύρει. Αν είσαι ανυποψίαστος οικιοθελώς ευθυγραμμίζεσαι με το μήκος κύματός του. Έχει γνώμη και γνώση για τα πάντα. Ρετουσαρισμένος ξερόλας, ένας εγκυκλοπαιδιστής της κακιάς ώρας στην εποχή της αδήριτης εξειδίκευσης. Ο στόμφος του σπάει καρύδια. Όταν σε αιχμαλωτίσει στα δίχτυα του, τα μάτια του πετάνε φωτιές, η λεκτική αθυροστομία του σε χτυπά αλύπητα σαν ένα σκληρό μαστίγιο.

Το «θέαμα» είναι πιο παραστατικό όταν ντύνεται με «ανθρωπιστικά» χαρακτηριστικά και μοδάτες ευαισθησίες. Τότε «φτάνει» στην αποθέωση δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα σαν να ολοκληρώνει το σπασμό του.

Δεν ορρωδεί προ ουδενός. Αρκεί να ισχύουν όμως δύο «ασήμαντες» προϋποθέσεις.

Πρώτον να μην ενοχλεί τα υψηλά κλιμάκια που ορίζουν το εύρος της δικής του ασυδοσίας και δεύτερον όταν υπάρχει περίπτωση, πριν να ανοίξει το θέμα, να τρυγήσει μ’ έναν πρωθύστερο τρόπο «δι’ ίδιον όφελος» το γλυκό μέλι της υλικής ανταπόδοσης.

Σταυροφόρος της κάθαρσης ναι, ζιγκολό της τρέχουσας ιδεολογίας ναι, όχι όμως και κοροΐδο, να μη γευτεί τις χαρές της σύγχρονης τεχνολογικής μας ζωής...

2005

 

4.     Μέλλων Αυτόχειρ

 

 

Όταν τον βλέπω να σφίγγει με τα στιβαρά του χέρια το τιμόνι της θεόρατης μηχανής του, μου έρχεται στο μυαλό το αγέρωχο ύφος του «Γέρου του Μωριά» πάνω στο άλογό του, έξω από την Παλαιά Βουλή.

Ενώ όμως ο Γέρος κάθεται σιωπηλός και προσηνής μέσα στο πολύβουο πλήθος ανθρώπων και αυτοκινήτων που στροβιλίζονται γύρω του, αυτός είναι θορυβώδης και απειλητικός, βγάζοντας βρυχηθμούς από τα άσκοπα και επιδεικτικά μαρσαρίσματα της μηχανής.

Τα έντονα μεταλλικά χρώματα αντανακλούν τα γύρω φώτα, εισδύουν στο μάτι μου βιάζοντας ωμά την εναπομείνασα ηρεμία του τοπίου. Ήχοι παράφωνοι, εικόνα έντασης, σιγουριά και φιγούρα, ένας τσάμπα μάγκας για ότι υπάρχει γύρω του.

Εγώ, συντηρητικός και ξεπερασμένος από τα πράγματα, με λίγη μπαγιάτικη ζήλεια στα ξεραμένα χείλη, της ζωής κουνάω το κεφάλι μου με μια ανυπόστατη βεβαιότητα για το μέλλον του.

Σε λίγο θα ανέβω τα σκαλοπάτια για το σπίτι. Λέω ν’ αρχίσω να γράφω ένα σύντομο αλλά συγκινητικό επικήδειο για τον πρόωρο χαμό του.

Γνωρίζω περίπου τις συνθήκες. Θανατηφόρα σύγκρουση με άλλο κινούμενο ή ακίνητο κατασκεύασμα.

Δεν ξέρω τον ακριβή τόπο και χρόνο. Ας αφήσω στο κείμενό μου τα αντίστοιχα κενά...

Θα συμπληρωθούν αμέσως μετά το αδήριτο επερχόμενο συμβάν...

    2005

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Η ηδονή της κακιάς είδησης

Έχετε παρατηρήσει, φαντάζομαι, την αναστάτωση και τη διέγερση, που εμφανίζεται στα δελτία ειδήσεων των ΜΜΕ ή τους χτυπητούς ολοσέλιδους τίτλους των εφημερίδων, όταν οι κατέχοντες έχουν στα χέρια τους μια κακή είδηση. Πραγματική ή κατασκευασμένη. Μια δύσκολα αποκρυπτόμενη χαρά, μια αδημονία για το άκρατο φαγοπότι που θα επακολουθήσει, κυριεύει τους πάντες συνοδευμένη από μια ολομέτωπη επίθεση που επιστρατεύει όλα τα όπλα για να προκαλέσει τη μεγαλύτερη δυνατόν ζημιά, χωρίς κανένα κράτημα ή σεβασμό. Το Κολοσσαίο στολίζεται με το κατάλληλο σκηνικό, τα άγρια θηρία είναι ήδη πεινασμένα. Έτσι τα υποψήφια θύματα ρίχνονται μέσα στο στίβο χωρίς καμιά αναστολή και έλεος και πάντα βρίσκονται το αναγκαίο και επαρκές φιλοθεάμον κοινό να παρακολουθήσει και να ζητωκραυγάσει την κατασπάραξή τους.

Όπως απότομα και χωρίς έλεος εμφανίζεται μια υπόθεση και απασχολεί με αδιάκοπη ένταση για όλο το απαιτούμενο κατά την αντίληψή τους διάστημα τα μέσα ενημέρωσης, έτσι και ξαφνικά εξαφανίζεται χωρίς κανέναν απολογισμό, χωρίς κανένα συμπέρασμα. Η παρασιώπηση είναι ιδιαιτέρως εκκωφαντική όταν η εξέλιξη των πραγμάτων διαψεύσει πλήρως τους τόνους λάσπης που όλο τον προηγούμενο καιρό, χωρίς σκέψη και αιδώ, εκτόξευαν εναντίων των επιλεγμένων στόχων. Κάτι που είναι γεγονός για τη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων.

Περίπτωση υποβολής συγνώμης, περίπτωση έκφρασης μιας κάποιας αυτοκριτικής δεν τίθεται, καθόσον οι κάθε λογής αστέρες του γραπτού ή τηλεοπτικού λόγου έχουν, ως αυτονόητο, τοποθετήσει τους εαυτούς τους υπεράνω κριτικής και ευθυνών. Το μεγάλο κακό είναι ότι έτσι αντιμετωπίζονται από της πάσης φύσεως ελεγκτικές αρχές, αλλά και την ίδια την κοινωνία. Τη λέξη «δικαίωμα» την παίζουν στα δάχτυλα, όμως η λέξη «υποχρέωση» δεν συμπεριλαμβάνεται στο προσωπικό τους λεξιλόγιο, η δε μνήμη έχει κοντά ποδάρια εκτός αν κάποιοι για λόγους δικού τους συμφέροντος υπενθυμίζουν κάθε τόσο και νεκρανασταίνουν τα νοσηρά φαινόμενα.

Στην εκστρατεία επίθεσης από τα ΜΜΕ, προσέρχονται αρωγοί με ιδιαίτερη προθυμία και εθελοντισμό άφθονοι, αλλά σχεδόν πάντα οι ίδιοι, διάφοροι Ροβεσπιέροι που αυτοανακήρυξαν τους εαυτούς τους αδέκαστους εισαγγελείς της κάθαρσης και της καθαρότητας των θεσμών της δημόσιας ζωής. Το μεγαλύτερο κακό είναι ότι στη συνέχεια απαιτούν μέσα από τα κομματικά ψηφοδέλτια την αμοιβή των «κόπων» τους και πολλές φορές, δυστυχώς, την εισπράττουν. Πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα ότι και μέρος του φιλοθεάμονος κοινού είναι του αυτού και ιδίου φυράματος. Η χιμαιρική αντίληψη, που κάποιοι την πιπιλούν σαν καραμέλα, ότι ο λαός έχει πάντα δίκαιο διαψεύδεται συνεχώς από τα πράγματα. Συνεχώς παρασύρεται από πανέξυπνους δημαγωγούς και σε κρίσιμες φάσεις γυρίζει την ιστορία προς τα πίσω. Αυτό με έχει διδάξει η ανάγνωση της πορείας του τόπου μας.

Δυο είναι οι ομάδες που κυριαρχούν σήμερα στην σκηνή της χώρα μας και δημιουργούν στρεβλώσεις στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της.

Πρώτοι είναι οι συνδικαλιστές. Είναι, για αρκετούς πολίτες αυτής της χώρας, άδηλος ο τρόπος με τον οποίο εξελέγησαν, ποια ομάδα ανθρώπων εκπροσωπούν και στη συνέχεια με ποιο τρόπο ανανεώνουν αδιαλείπτως την συνδικαλιστική τους ιδιότητα. Ποιο ποσοστό των εργαζομένων στην πραγματικότητα λαμβάνει μέρος στις εκλογικές διαδικασίες και τι ψήφους παίρνουν. Τέτοια στοιχεία δεν ανακοινώνονται, αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν αναζητούνται από τους πολυπράγμονες ερευνητές-ρεπόρτερ, που σε άλλες περιπτώσεις μπορούν να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι.

Οι συνδικαλιστές στη χώρα μας διαθέτουν ένα ευρύ φάσμα προνομίων και ασυλιών Μπορούν στη πράξη να υπερβαίνουν το νόμο χωρίς τις αυτονόητες για τον οποιοδήποτε άλλο Έλληνα πολίτη συνέπειες στο όνομα της υπεράσπισης των κακώς εννοούμενων συμφερόντων των εργαζομένων και οπωσδήποτε των συμφερόντων του κοινωνικού συνόλου και της αυτονόητης αντίληψης της ισονομίας. Ανάμεσα στα άλλα έχουν απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις της εργασίας για την οποία όμως συνεχίζουν αδιαλείπτως να πληρώνονται. Δεν έχουν την πίεση του ωραρίου της καθημερινής απασχόλησης. Συγχρόνως οικοδομούν το δικαίωμα τους για την τιμητική και αφορολόγητη επιπλέον σύνταξη με την οποία θα αμειφθούν στο τέλος της συζητήσιμης, ως προς τη χρησιμότητα τους, αποστολής τους.

Έχοντας άπειρο ελεύθερο χρόνο, απαλλαγμένοι από το κυνηγητό του βιοπορισμού των εργαζομένων χώνονται μέχρι το λαιμό στους κομματικούς μηχανισμούς, γίνονται τα απαραίτητα γραφειοκρατικά γρανάζια για την «εύρυθμη λειτουργία» τους και αναμένουν τη κατάλληλη στιγμή που θα εξαργυρώσουν, έναντι δημοσίων θώκων, αυτή την « κοινωνική προσφορά» τους. Συνήθως εκπροσωπούν ένα σωματείο που έχει άμεση ή έμμεση σχέση με το δημόσιο, αυτόν τον ξέχειλο, αλλά παραλυμένο από άποψη απόδοσης και χρησιμότητας σάπιο πια θεσμό, αλλά δυστυχώς αδηφάγα μαύρη τρύπα από την πλευρά των απαιτήσεων.

Έχετε παρατηρήσει ότι για την πλευρά αυτή του συνδικαλισμού τα λαλίστατα συνήθως μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν κάνουν καμία αναφορά;. Οι «εκπρόσωποι» των εργαζομένων βρίσκονται στο απυρόβλητο εν ονόματι μιας παρεξηγημένης, αλλά ευρύτατα διαδεδομένης αντίληψης ότι αγωνίζονται για τα δίκαια τους. Πολλές φορές τα αιτήματα αλλά και οι «κατακτήσεις» τους περιλαμβάνουν δυσβάστακτους όρους για τους υπόλοιπους και γίνονται βρόχος στην οικονομία και την κοινωνία.

Σκεφτείτε το εξής απλό γεγονός. Ως παράδειγμα αναφέρω. Το κράτος με τη βοήθεια και της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπόρεσε με καθυστέρηση τόσων χρόνων να θέσει σε λειτουργία τις πρώτες γραμμές του μετρό. Πως είναι δυνατόν με μια απόφαση μιας ομάδας ευνοημένων μελών της κοινωνίας μας, που εκπαιδεύτηκαν δωρεάν, με άγνωστα αρχικά προσόντα, διορισθέντες με άδηλες στο ευρύ κοινό διαδικασίες, να κατεβάζουν με το έτσι θέλω τα ρολά όλων των γραμμών; Καλά, όλοι απεργούν στον κλάδο αυτό. Δεν υπάρχουν άνθρωποι με άλλη άποψη ή μήπως εδώ βασιλεύει ένας υφέρπων φασισμός φκιασιδωμένος με ψευδή δημοκρατικό μανδύα; Αποτυπώνεται το γεγονός αυτό στις μισθολογικές καταστάσεις της επιχείρησης ή μήπως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο εξόφθαλμης κοροϊδίας της υπόλοιπης κοινωνίας; Μια άλλη διάσταση είναι αν σε αυτούς τους χώρους εξασφαλίζεται το δικαίωμα της εργασίας. Δόθηκαν τόσοι αγώνες για το δικαίωμα της απεργίας. Μήπως θα χρειαστούν άλλοι τόσοι για το δικαίωμα της εργασίας;

Πολλές φορές γίνεται επίκληση λόγων ασφάλειας. Το πρόβλημα είναι αν η οργανωμένη πολιτεία παίρνει τα κατάλληλα προνοητικά μέτρα για την περίπτωση αυτή. Το προσωπικό που χρησιμοποιεί απόκτησε την ειδίκευσή του μέσα στην εταιρία, έμαθε ότι έμαθε μέσα σ’ αυτήν. Δεν είναι προσόντα που απόκτησαν με δικές τους ανεξάρτητες σπουδές και τις αντίστοιχες δαπάνες, άρα η επίκλησή τους δεν έχει δικαιολογητική βάση. Όταν κηρύσσουν απεργία στις κρίσιμες ώρες που ο απλός εργαζόμενος, με μισθό πολύ μικρότερο από τον ίδιο και με αίσθημα ασφάλειας πολύ ασθενέστερο από τον ίδιο, μπαίνει το ερώτημα:

Εναντίον ποιου στρέφεται στην πράξη και ποιον τελικά εκβιάζει;

Η κοινωνία αφοπλισμένη- προς το παρόν ελπίζω- σ’ αυτόν τον εξόφθαλμο φαβοριτισμό δεν αντιδρά, ως όφειλε, και δέχεται αδιαμαρτύρητα αυτό το γεγονός. Ίσως γιατί βρίσκουν πλάτες και απεριόριστη υποστήριξη, από τη δεύτερη ομάδα επηρεασμού αλλά και παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης:

Τους δημοσιογράφους! Μια ομάδα ανθρώπων που ασκούν αμείλικτη, έως υπερβολική, κριτική στους πολιτειακούς θεσμούς, όταν η κυβέρνησή δεν είναι της κομματικής τους προτίμησης. Αντίθετα γίνονται αρρωστημένα μύωπες και εθελοτυφλούν όταν το ολίσθημα αφορά κομματικούς μηχανισμούς της προτίμησης τους.

Μετρήστε τον αριθμό των πατέρων του έθνους, δηλαδή των βουλευτών, που βρίσκονται στα έδρανα της βουλής που ήταν δημοσιογράφοι και το επάγγελμα τους έγινε επιτυχές εφαλτήριο για την εκλογή τους ως εκπροσώπων του λαού και την πραγμάτωση των άκρατων, πολλές φορές, φιλοδοξιών τους. Ο αριθμός τους σίγουρα είναι δυσανάλογος με το ποσοστό που αντιπροσωπεύουν στην Ελληνική κοινωνία. Βέβαια δεν είναι οι μόνοι φταίχτες για αυτήν την κατάσταση. Η γνωστή εικόνα τους συνεχώς μέσα από την τηλεόραση βομβαρδίζει τους τηλεθεατές και μετατρέπεται σε δωρεάν διαφημιστική καμπάνια, αντί να αποτελεί κίνητρο αποφυγής και αποκλεισμού τους. Αυτό είναι μια ένδειξη ότι ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν έχει ακόμα αποκτήσει τα απαιτούμενα αντανακλαστικά και τους ανεπτυγμένους απαραίτητους μηχανισμούς άμυνας σε τέτοιου είδους επηρεασμούς.

Έχουν γίνει κράτος εν κράτει στη χώρα μας. Δείτε την επιθυμία και την αγωνία των άλλων πολιτικών ή πολιτευτών να είναι προσκαλεσμένοι σε μια από τις εκπομπές τους, δείτε το σκαιό τρόπο με τον οποίο μερικές φορές τους αντιμετωπίζουν και μάλιστα αδιαμαρτύρητα, το θάρρος που τους δίνουν και που εύκολα το μεταλλάσσουν αυτοί σε θράσος. Είναι παντοδύναμοι και παντοκράτορες, το μόνο είδος στο ζωικό βασίλειο που έχουν γνώμη και γνώση επί παντός επιστητού, που δικαιούνται να κρίνουν όλους τους άλλους, αλλά όχι και να κρίνονται, που κατακεραυνώνουν τα κακώς κείμενα εκτός αν άπτονται των ιδίων συμφερόντων τους ή των συμφερόντων για τα οποία αμείβονται και έχουν ταχθεί να υπερασπίζονται και που ασμένως το πράττουν.

Αυτοί που έχουν σηκώσει ψηλά τη σημαία της «κάθαρσης», αυτοδιορισθέντες ως σερίφηδες του Φαρ-Ουέστ, αναζητούν εκ προοιμίου το σκάνδαλο και αν δε το βρίσκουν το εφευρίσκουν, αδιαφορούντες παντελώς στο κατά πόσο ζημιώνουν γενικότερα τη χώρα. Αυτοί νομίζουν πως απλώς χτυπάνε την κυβέρνηση που σ’ αυτή τη συγκυρία βρίσκεται στην εξουσία.

Ο έντονος κομματισμός τους προφανώς γίνεται τροχοπέδη στην αντικειμενική ενημέρωση. Η αφετηρία της προβολής ενός γεγονότος πολλές φορές ξεκινάει εκ προοιμίου από την πολιτική τους άποψη να υπερασπίσουν ή να καταδικάσουν κάτι και όχι από την αυτονόητη υποχρέωσή τους για αντικειμενική ενημέρωση. Έτσι αυτή η ενημέρωση είναι το λιγότερο κολοβή αν και μερικές φόρες φτάνει στην πλήρη απόκρυψη γεγονότων και συμβάντων που δε «συμφέρουν». Ο δημοσιογράφος δεν εκτελεί λειτούργημα, αντίθετα λειτουργεί ως διατεταγμένο όργανο εξυπηρέτησης συμφερόντων. Τελικώς είναι ένας αργυρώνητος κονδυλοφόρος.

Μια άλλη πλευρά που αξίζει να αναφερθεί είναι ο εκβιασμός που ασκείται άμεσα στους δημοσιογράφους για διαγραφή τους από τα ευνοημένα με λεφτά άλλων ταμεία τους στη περίπτωση που δεν υπακούουν στα κελεύσματα της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας. Παραδείγματος χάριν στη συμμετοχή μιας εξαγγελθείσης απεργίας. Ήδη υπάρχουν παραδείγματα τέτοιων αυθαίρετων και αντιδημοκρατικών συμπεριφορών. Τα ποσοστά συμμετοχής θυμίζουν αποτελέσματα εκλογών στις πάλαι ποτέ «δημοκρατίες του υπαρκτού σοσιαλισμού».

Σημειώστε την υποχωρητικότητα των πολιτικών όλου του πολιτικού φάσματος, που τρέχουν να διαδηλώσουν την αμέριστη συμπαράστασή στα συζητήσιμα αιτήματα τους. Ναι, σωστό είναι να καταργηθούν οι αμοιβές υπέρ τρίτων, αλλά όχι και στη δική μας περίπτωση. Εμείς έχουμε τη «σφραγίδα της δωρεάς» και ούτως πως πρέπει να είμαστε στο απυρόβλητο.

Αυτό το χαρακτηριστικό είναι και το πιο ενοχλητικό. Η διαρκής επανάληψη του αμαρτήματος έχει εισχωρήσει. μέσω των αισθήσεών μας, βαθιά μέσα στο μυαλό μας κι έχει αμβλύνει τις φυσιολογικές και απαραίτητες αντιστάσεις μας και τα αναχώματα που θα έπρεπε να έχει η συνείδησή μας. Το πεδίο της απάνθρωπης κι ανεξέλεγκτης δράσης έχει μείνει ελεύθερο και αξιοποιείται στον ύψιστο βαθμό από τους διάφορους αργυρώνητους κονδυλοφόρους των εφημερίδων και γλυκανάλατους εκφωνητές- σταρ της μικρής οθόνης.

Το ερώτημα μπαίνει αυτονόητα μόνο του: Ποιο είναι το καθήκον ενός υπεύθυνου σημερινού πολίτη; Να δεχτεί αδιαμαρτύρητα αυτό το γεγονός ή να δράσει σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο κόντρα σε αυτή την κατάσταση; Δε προτείνω κανενός είδους αστυνομικού ή διοικητικού χαρακτήρα μέτρα. Είναι αναποτελεσματικά και τις περισσότερες φορές, αντί να λύσουν τα προβλήματα «δικαιώνουν» τον ένοχο. Προτείνω την ένταση της εκστρατείας για τη συνειδητοποίηση του φαινομένου στο μέγιστο δυνατό βαθμό και έτσι την ουσιαστική εξουδετέρωσή του.

Όταν οι σκοτεινοί και χαιρέκακοι κύκλοι συνειδητοποιήσουν τον αφοπλισμό αυτής της χρυσοφόρας φλέβας, μην έχετε ψευδαισθήσεις. Δε θα το βάλουν εύκολα κάτω. Μη τρέφετε τέτοιες φρούδες ελπίδες. Τα εφευρετικά, αλλά και σατανικά τους μυαλά θα κατασκευάσουν εναλλακτικές λύσεις, θα βρουν νέους τρόπους παραπλάνησης του κοινού τους. Σε καμιά περίπτωση δε θα περάσει όμως από το μυαλό τους ότι με αυτές τις μεθόδους πιθανόν να προξενούν κακό στη χώρα τους, αφού με αρκετά βολικό τρόπο έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι οι δικοί τους στόχοι είναι το αληθινό συμφέρον της χώρας μας.

Είναι λοιπόν αδιέξοδο; Δε σωζόμαστε με τίποτα; Πράγματι είναι η προαιώνια κι ατέλειωτη μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό. Θα πρέπει να συνεχιστεί με μοναδικό κίνητρο την ελπίδα μιας απρόσμενης, έστω και μακροπρόθεσμα, κάθαρσης.

Μάιος 2009

Σχόλιο

Κοινοποίηση