Χρόνος ; 25 Νοεμβρίου 1973
Τόπος ; Στην έξοδο της Εκκλησίας του Αγίου Νικολάου Πευκακίων της Ασκληπιού. Πάνω στα σκαλιά. Πέντε λεπτά παντρεμένοι.
Κανονικά ο γάμος ήταν προγραμματισμένος για το μεσημέρι, μα οι έκτακτες συνθήκες, μας ανάγκασαν να τον επισπεύσουμε. Πρωί-πρωί ο δικτάτορας Ιωαννίδης ανάτρεπε το προηγούμενο καθεστώς του Παπαδόπουλου κι αναλάμβανε αυτός την εξουσία. Κύρια πράξη του η προδοσία της Κύπρου. Η λειτουργία, κατόπιν εντολής, τελείωσε άρον -άρον και εμείς φτάσαμε στην εκκλησία. Το ζεύγος, η κουμπάρα μας Ελένη Πετροπούλου και οι γονείς της Ντόρας μου Φώκος και Φανή. Ας είναι καλά ο αγέραστος παπάς Φίλιας. Αφού του εξηγήσαμε την κατάσταση μας πάντρεψε σε μια σύντομη τελετή. Ο γάμος αυτός στέριωσε αφού σήμερα κλείνει τα 44 ολόκληρα χρόνια. Ο φωτογράφος της περιοχής το μυρίστηκε κι αποθανάτισε το συμβάν . Ο μόνος γάμος που τελέστηκε στην Αθήνα εκείνη την ημέρα, όπως με διαβεβαίωσε η υπεύθυνη του Ληξιαρχείου, όταν πήρα το χαρτί από την εκκλησία

Ευγενίδεια εκπαιδευτήρια στην Προύσα το έτος 1918

1. Κι όμως …
   Η ζωή αξίζει τον κόπο. Δεν είναι κυρίως χαρές. Αγκομαχητά περισσότερο και πόνοι είναι. Αγωνίες για πρόσωπα που αγαπάς και θέλεις το καλό τους. Όμως μέσα στον ωκεανό των σκιών και προβλημάτων υπάρχουν κάποιες στιγμές που σε γεμίζουν. Διαρκούν λίγο μα τις έχεις φυλαχτό για πάντα σε μια γωνιά της καρδιάς σου

1. Παιχνιδιάρικο σκίτσο του Facebook. Μου το έστειλε ο καλός φίλος από το Ηράκλειο Κωστής Σχιζάκης
   Kostis Schizakis

Το Δημοτικό Σχολείο Επιταλίου - Αγουλινίτσα
(1840 ~ δεκαετία 1970)
Από τα τέλη του 1829, ο Κυβερνήτης του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους Ιωάννης Καποδίστριας, προσπαθεί να δημιουργήσει τις βάσεις ενός σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος. Στο μικρό διάστημα που κυβερνά την φτωχή και κατεστραμμένη από την Επανάσταση χώρα, δημιουργεί σχολεία όπως το Πρότυπο για να εκπαιδεύσει δασκάλους στην Αλληλοδιδακτική Μέθοδο, το Εκκλησιαστικό, το Γεωργικό, το Κεντρικό και το Πολεμικό Σχολείο, χωροθετημένα στην Αίγινα, το Ναύπλιο κλπ. Ακολουθούν δύο χαοτικά χρόνια μετά την δολοφονία του Καποδίστρια στις 27/9/1831 στο Ναύπλιο, μέχρι την έλευση τον Ιανουάριο του 1833 στην ίδια πόλη του δεκαεπτάχρονου Βαυαρού πρίγκιπα Όθωνα.
Με την διοικητική διαίρεση του Β.Δ. του 1833 (ΦΕΚ 12/1833) της κυβέρνησης Μαυροκορδάτου η Αγουλινίτσα ανήκει στην επαρχία Ολυμπίας με έδρα το Φανάρι, του νομού Μεσσηνίας. Οι Βαυαροί σύμβουλοι της Αντιβασιλείας σε σύντομο χρόνο συντάσσουν τα πρώτα Διατάγματα της 6/2/1834 περί Δημοτικών Σχολείων και της 31/12/1836 περί Μέσης Εκπαίδευσης, που διαμορφώνουν το εκπαιδευτικό σύστημα στην χώρα μας κατά την διάρκεια της Οθωνικής περιόδου (1833 ~ 1862 ). Για την εκπαίδευση των μαθητών καθιερώνεται φοίτηση στο Δημοτικό για 4 χρόνια, στην συνέχεια στο Ελληνικό Σχολείο (το γνωστό και σαν Σχολαρχείο) για 3 χρόνια χωρίς εξετάσεις και μετά από εξετάσεις στο Γυμνάσιο για 4 χρόνια. Οι Βαυαροί βασίζουν την εκπαίδευση της χώρας σε Γαλλικά και Γερμανικά πρότυπα, διατηρώντας όμως την Αλληλοδιδακτική Μέθοδο του Καποδίστρια. Η αλληλοδιδακτική μέθοδος θα αντικατασταθεί αρκετά αργότερα, το 1880, από την Συνδιδακτική. Η εν λόγω μορφή του εκπαιδευτικού συστήματος θα διατηρηθεί για πάνω από 60 χρόνια για να ανατραπεί με την μεταρρύθμιση του 1895. Η φοίτηση στο Δημοτικό είναι υποχρεωτική που όμως εφαρμόζεται ελάχιστα στο ανοργάνωτο ακόμα Ελληνικό Κράτος, ενώ ως γλώσσα των βιβλίων καθιερώνεται η Αρχαία Ελληνική. Ο διορισμός των δασκάλων γίνεται από τον Νομάρχη, από πίνακα κατάταξης του διδασκαλείου που έχει προκύψει μετά από σχετικές εξετάσεις των υποψηφίων. Η μισθοδοσία των δασκάλων και τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων καλύπτονται από τους Δήμους (απ' όπου και η ονομασία Δημοτικό σχολείο), των οποίων όμως τα οικονομικά βρίσκονται γενικά σε τραγική κατάσταση. Αντιθέτως οι δαπάνες των Ελληνικών σχολείων και Γυμνασίων αναλαμβάνονται από το κράτος. Τα Δημοτικά σχολεία αρρένων, στα οποία δίνεται και προτεραιότητα, οφείλουν να είναι ξεχωριστά από τα σχολεία θηλέων. Τα σχολεία θηλέων όμως (στα οποία πρέπει να διδάσκουν μόνο δασκάλες) δεν υπάρχουν ή σπανίζουν, αφού η μόρφωση των κοριτσιών θεωρείται περιττή πολυτέλεια της εποχής και οι δασκάλες είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Με το Β.Δ. 9-4-1835 διαλύονται οι Κοινότητες, η Αγουλινίτσα με πληθυσμό 1.015 κατ. γίνεται η έδρα του Γ' τάξης Δήμου Βώλακος που περιλαμβάνει και τους οικισμούς Βολάντζα, Ανεμοχώρι και Λαδικού. Το 1836, χρονιά που παντρεύεται ο Όθωνας την Αμαλία, σε διοικητική αναδιάρθρωση καταργούνται οι Επαρχίες και οι Νομοί και η χώρα διαιρείται σε τριάντα διοικήσεις και δέκα υποδιοικήσεις με αντίστοιχες θέσεις διοικητών και υποδιοικητών. Ο Δήμος Βώλακος ανήκει πλέον στην Διοίκηση Τριφυλίας με έδρα την Κυπαρισσία. Ο μισθός του δημοδιδάσκαλου που υπηρετεί σε Δήμο Γ' τάξης έχει καθοριστεί στο ποσό των 50 δρχ. μηνιαίως, ποσό που καλύπτεται εν μέρει και από τις συνδρομές των δημοτών ( 10 έως 50 λεπτά το μήνα ανά μαθητή).
Σύμφωνα με τα διασωθέντα στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, στις 22 Μαρτίου 1838

Από τον τοίχο της Μαριάνθης  Μπελλα

Σχολή Παιγνιδίων και Εφηρμοσμένης Διακοσμητικής (Παπαστράτειος)

Στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 20ού αιώνα οι Ελληνίδες άρχισαν να αναπτύσσουν νέες μορφές δράσης, ιδρύοντας σωματεία για την διεκδίκηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Τον Ιανουάριο του 1920 ιδρύθηκε το φεμινιστικό σωματείο «Σύνδεσμος Ελληνίδων υπέρ των δικαιωμάτων της γυναικός» (εφεξής Σ.Ε.Δ.Γ.), με πρωτοβουλία της Αύρας Θεοδωροπούλου και της Μαρίας Νεγροπόντη, σε συνεννόηση με τη «Διεθνή Ένωση για τη Γυναικεία Ψήφο» (“International Woman Suffrage Alliance”). Ο Σ.Ε.Δ.Γ. διεκδικούσε την απελευθέρωση των γυναικών μέσα από την ισότιμη ένταξή τους στην αγορά εργασίας και την απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων, με τα οποία θα μπορούσαν να βελτιώσουν νομοθετικά τη θέση τους. Στον τομέα της εκπαίδευσης διεκδικούσε ευρύτερη μόρφωση που ήταν απαραίτητο εφόδιο για την πνευματική και ηθική ανύψωση των γυναικών και ένα σχολικό σύστημα που να αναγνωρίζει και να κατοχυρώνει το δικαίωμά τους στην εργασία. Ο Σ.Ε.Δ.Γ. στήριξε την ίδρυση σχολών, κυρίως επαγγελματικών, για να εφοδιάσει τις γυναίκες των χαμηλών κοινωνικών τάξεων με ένα επάγγελμα που θα τους επέτρεπε να ενταχτούν στην αγορά εργασίας και να γίνουν αυτοσυντήρητες.

Αρχικά ο Σ.Ε.Δ.Γ. στήριξε τη λειτουργία του «Κυριακού Σχολείου Εργατριών» το οποίο ιδρύθηκε το 1911, με πρωτοβουλία της Αύρας Θεοδωροπούλου και υποστήριξη του Εργατικού Κέντρου Αθήνας. Λειτούργησε ως το 1922 παρέχοντας δωρεάν στοιχειώδη εκπαίδευση, επαγγελματική μόρφωση και γνώσεις απαραίτητες για την βελτίωση των συνθηκών της ζωής των εργατριών. Για την οργάνωση του προγράμματος σπουδών συνεργάσθηκε και ο Δημήτρης Γληνός. Το 1921 ο Σ.Ε.Δ.Γ. συμμετείχε στην Εφορευτική Επιτροπή της «Ανωτέρας Γυναικείας Σχολής» που ιδρύθηκε με σκοπό να δώσει στις Ελληνίδες ανώτερη (μεταγυμνασιακού επιπέδου) φιλοσοφική, ιστορική, κοινωνιολογική και καλλιτεχνική μόρφωση. Η σχολή είχε διευθυντή τον Δημήτρη Γληνό και εκλεκτό εκπαιδευτικό προσωπικό από δημοτικιστές διανοούμενους και επιστήμονες (Γληνός, Σωτηρίου, Κλεάνθους, Παπαντωνίου, Τσούντας, Κουγέας, Τριανταφυλλόπουλος, Δοξιάδης, Χαριτάκης, Μηλιάδης, Βαρβαρέσος, Δοντάς, Χόνδρος). Λειτούργησε με επιτυχία επί δύο χρόνια (1921-1923) συγκεντρώνοντας μεγάλο αριθμό φοιτητριών.

Η Μικρασιατική Καταστροφή και η αθρόα άφιξη των προσφύγων δεν άφησαν ασυγκίνητες τις Ελληνίδες, οι οποίες ασχολήθηκαν με το προσφυγικό πρόβλημα προσφέροντας υπηρεσίες είτε ατομικά είτε συλλογικά. Την εποχή αυτή ιδρύθηκαν από τα φεμινιστικά σωματεία πολλά δημόσια και ιδιωτικά ορφανοτροφεία, οικοτροφεία, επαγγελματικές σχολές και βιοτεχνικά εργαστήρια για κορίτσια πρόσφυγες, τα οποία παρείχαν δωρεάν στοιχειώδη εκπαίδευση (μαθήματα ανάγνωσης, γραφής, αριθμητικής, οικοκυρικών και υγιεινής) και επαγγελματική μόρφωση πάνω στις «γυναικείες τέχνες» (κοπτική, ραπτική, πλέξιμο, κέντημα, ύφανση κ.ά.). Το 1922 ο Σ.Ε.Δ.Γ. ίδρυσε το ορφανοτροφείο «Εθνική Στέγη», που στεγαζόταν στο κτήριο του Χαροκόπειου, στην Καλλιθέα. Σε αυτό συντηρούνταν 85 ορφανές προσφυγοπούλες από τη Μικρά Ασία, οι οποίες εκπαιδεύονταν στην κατασκευή ψάθινων επίπλων και πλεκτών ειδών, τα οποία πωλούνταν σε τιμές ασυναγώνιστες. Το ίδρυμα συντηρούνταν από δωρεές και από τις εισπράξεις της εργασίας των ορφανών. Διευθύντριά του ήταν η Άννα Παπαδημητρίου, η οποία αφοσιώθηκε ολόψυχα στο έργο της οργάνωσης και λειτουργίας του. Λίγο αργότερα, το 1923,  ο Διεθνής Σύνδεσμος Γυναικών ίδρυσε ένα οικοτροφείο για τη στέγαση και περίθαλψη κοριτσιών προσφύγων, που ονομάστηκε «Το Σπίτι του κοριτσιού», το οποίο στεγάστηκε  σε κτήριο της οδού Νάξου 56, στην Κυψέλη. Σε αυτό στεγάζονταν δωρεάν, τρέφονταν, ενδύονταν και σπούδαζαν γράμματα και τέχνες 150 νεαρές προσφυγοπούλες. Σκοπός του ιδρύματος ήταν τα κορίτσια αυτά να ζήσουν σε ασφαλές περιβάλλον, να μορφωθούν και να αποκτήσουν επαγγελματικά εφόδια ώστε μελλοντικά να ενταχτούν στην αγορά εργασίας και να κερδίσουν το ψωμί τους.

Το 1925 ο Σ.Ε.Δ.Γ. ίδρυσε την «Εσπερινή Σχολή Γυναικών Υπαλλήλων» δίνοντας την δυνατότητα στις Ελληνίδες υπαλλήλους να συμπληρώσουν τη μόρφωσή τους. Το πρόγραμμα των μαθημάτων της σχολής καταρτίστηκε από διακεκριμένους επιστήμονες και καθηγητές της «Ανωτάτης Εμπορικής Σχολής», οι οποίοι συμμετείχαν στο εκπαιδευτικό προσωπικό της. Οι απόφοιτες μετά από επιτυχείς εξετάσεις έπαιρναν απολυτήριο και είχαν τη δυνατότητα, σε περίπτωση που ήταν διορισμένες στο δημόσιο, να πάρουν προαγωγή και σε περίπτωση που ήταν άνεργες να διοριστούν σε δημόσιες υπηρεσίες ή να προσληφθούν
σε εταιρείες και γραφεία. Το 1927 η σχολή αναγνωρίστηκε επίσημα από το Κράτος, μετονομάστηκε σε «Εσπερινή Πρακτική Σχολή Γυναικών Υπαλλήλων» και διέθετε διτάξιο εμπορικό, μονοτάξιο τεχνικό τμήμα και τμήματα ξένων γλωσσών. Το 1953 αναβαθμίστηκε, έγινε μέση εμπορική σχολή με επταετή φοίτηση και μετονομάστηκε σε «Εσπερινή Εμπορική Σχολή».

Σχολή παιγνιδίων και εφηρμοσμένης διακοσμητικής

Το 1929 ο Σ.Ε.Δ.Γ. ίδρυσε τη «Σχολή παιγνιδίων και εφηρμοσμένης διακοσμητικής», η οποία στεγαζόταν στο «ωραίο ευάερο και φωτεινό» σπίτι της οικογένειας Κολιάτσου (Πάτμου 39, στάση Λυσσιατρείο, στα Πατήσια). Μέχρι το 1928 αποτελούσε τμήμα της «Εσπερινής Πρακτικής Σχολής Γυναικών Υπαλλήλων». Διευθυντής του τεχνικού τμήματος της σχολής ήταν ο Γερμανός  καθηγητής Ερρίκος Χάνε, διπλωματούχος της Σχολής Καλών Τεχνών του Μονάχου, με ειδίκευση στην κατασκευή παιχνιδιών. Διευθύντρια του τμήματος γενικής παιδείας ήταν η φιλόλογος Έλλη Λαμπρίδη, με  ειδίκευση στα παιδαγωγικά. Στη σχολή δημιουργήθηκαν δύο ημερήσια τμήματα στα οποία γράφτηκαν 65 παιδιά, από τα οποία 39 ήταν κορίτσια. Βασική προϋπόθεση εγγραφής ήταν να έχουν τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Εκτός από το τμήμα των παιχνιδιών, τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της σχολής (1929) δημιουργήθηκαν και τέσσερα τμήματα διακοσμητικής: ξύλου, δέρματος, υφάσματος, χαρτιού και αγγειοπλαστικής. Οι μαθητές και οι μαθήτριες παρακολουθούσαν μαθήματα (τεχνικά και γενικής παιδείας) επί 6 ώρες την ημέρα. Στη σχολή λειτουργούσαν επίσης και ελεύθερα τμήματα, ένα απογευματινό διακοσμητικής για κορίτσια δυο φορές την εβδομάδα (Τετάρτη και Σάββατο 3-5) και ένα παιχνιδιών (Κυριακή 9-12 και Τετάρτη 6-8) στα οποία γράφτηκαν 40 μαθητές και μαθήτριες.

Η Διοικητική Επιτροπή της σχολής έλαβε την απόφαση τα ετήσια δίδακτρα να είναι χαμηλά και προσιτά για τα παιδιά των λαϊκών τάξεων (250 δρχ. τον χρόνο) και να χορηγηθεί συσσίτιο από το Πατριωτικό Ίδρυμα Περιθάλψεως, το οποίο κόστιζε ελάχιστα (3 δρχ.), ενώ 12 άπορα παιδιά τρέφονταν δωρεάν από εράνους. Με συνεισφορές των μελών του Σ.Ε.Δ.Γ. και άλλων κυριών εξασφαλίστηκε και το απογευματινό κολατσιό των παιδιών χωρίς να επιβαρυνθεί η σχολή. Παράλληλα, τα παιδιά είχαν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και παρακολουθούνταν από γιατρό. Εξασφαλίστηκε, επίσης, μισό εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε συνεργασία με την εταιρεία «Πάουερ». Επίσης, με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου (Κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου), εγκρίθηκε πίστωση για την πληρωμή των εισιτηρίων των άπορων παιδιών που δεν είχαν να πληρώσουν το μισό εισιτήριο. Για όσα παιδιά έμεναν σε μακρινές συνοικίες (Βύρωνας, Καισαριανή κ.ά.) η Διοικητική Επιτροπή της σχολής φρόντισε να μεταφέρονται με ιδιωτικό αυτοκίνητο από το σπίτι τους στη σχολή. Οι μαθητές και οι μαθήτριες δεν επιβαρύνονταν με την αγορά τεχνικών υλικών γιατί αυτά παραχωρούνταν δωρεάν από τη σχολή, αλλά πλήρωναν τα βιβλία γενικής παιδείας (με δόσεις), ενώ τα άπορα παιδιά τα έπαιρναν δωρεάν.

Η ίδρυση της σχολής ήταν πολύ σημαντική γιατί η τέχνη της κατασκευής παιχνιδιών ήταν καινούργια στη χώρα μας, θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας και θα κάλυπτε την ανάγκη των παιδιών για παιχνίδια φτιαγμένα από ελληνικά χέρια και σύμφωνα με τις παραδόσεις και τις συνήθεις του τόπου. Τα παιχνίδια που εισάγονταν από το εξωτερικό ήταν πανάκριβα και μόνο τα παιδιά των εύπορων οικογενειών μπορούσαν να τα αποκτήσουν και να τα χαρούν. Με τη δημιουργία του νέου επαγγέλματος του/της κατασκευαστή/στριας παιχνιδιών θα περιοριζόταν το συνάλλαγμα για την εισαγωγή παιχνιδιών από άλλες χώρες και θα δημιουργούνταν παιχνίδια φτηνά και προσιτά για τα παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων. Η σχολή ήταν διτάξια, απευθυνόταν κυρίως σε παιδιά που προέρχονταν από την εργατική και μικροαστική τάξη και άνοιγε νέους τομείς επαγγελματικής δραστηριότητας σε αγόρια και κορίτσια.

Ο διευθυντής του τεχνικού τμήματος Ερρίκος Χάνε ξεκίνησε, από το 1929, τη διδασκαλία κατασκευής παιχνιδιών από ξύλο, ύφασμα και ψάθα χρησιμοποιώντας νέες παιδαγωγικές μεθόδους. Παράλληλα, γίνονταν και βοηθητικά μαθήματα όπως η διακοσμητική σε ξύλο ή ύφασμα, καθώς και μαθήματα γενικής παιδείας για να συμπληρωθούν οι γνώσεις που είχαν αποκτήσει τα παιδιά στο δημοτικό σχολείο (ελληνικά, απλή αριθμητική, καταστιχογραφία, οικονομική γεωγραφία, ιστορία, ιστορία της τέχνης κ.ά.). Σκοπός της Διοικητικής Επιτροπής αλλά και των διευθυντών ήταν η σχολή να συνεχίσει τη λειτουργία της και να στηριχτεί από την ελληνική κοινωνία ώστε να γίνει αυτοσυντήρητη.

1. Πως αντιμετωπίζεις τη ζωή
   Κάθε βήμα, κάθε ανάσα είναι χτύποι του ρολογιού που μετράει τη διάρκεια της πεπερασμένης ζωής σου. Υπάρχουν διάφορες τακτικές και στάσεις αντιμετώπισης αυτής της σκληρής αλήθειας.
   Μια στάση είναι:
   Τ’ αφήνω όλα στη τύχη κι όπως έρθουν ή γιατί όχι όπως είναι προκαθορισμένα από την άπονη και ανένδοτη μοίρα. Γιατί να σκέφτομαι, γιατί να στεναχωριέμαι και να προσπαθώ για τα επόμενα βήματα, αφού ό,τι είναι να γίνει θα γίνει;
   Η αντίθετη στάση είναι :...
   Ο καθένας με τη συμπεριφορά του, με τις πρωτοβουλίες του καθορίζει κατά το μάλλον ή ήττον την πορεία της ζωής και τη διάρκειά της. Ο αστάθμητος παράγοντας πάντα υπάρχει και δεν είναι δυνατόν ν’ αγνοηθεί, αλλά δεν είναι και παντοδύναμος. Προνοώντας μπορείς να περιορίσεις το ειδικό του βάρος και τις δυνατές περιπτώσεις που μπορεί να έχει επιπτώσεις.
   Η δική μου θέση είναι:
   Ανεξαρτήτως αν τα πράγματα είναι καθορισμένα, ανεξαρτήτως της επιρροής του αστάθμητου παράγοντα ο κάθε άνθρωπος πρέπει να λειτουργεί αυτεξούσιος πιστεύοντας ότι αυτός και μόνο αυτός καθορίζει την προσωπική του πορεία, δίνοντας καθημερινές μάχες εξοπλισμού των προσόντων του κάτω από τη βαθιά πίστη, ότι όλα που ο καθένας κατακτά, είναι αποτέλεσμα πεισματικής προσπάθειας, και απολαβή πολύχρονου κόπου. Τότε μπορεί και να εισπράξει τη χαρά της κάθε επιμέρους επιτυχίας

•  

Εκπαίδευση και Παιδεία: Δύο έννοιες με ουσιώδη διαφορά

Όλοι οι  ασχολούμενοι ,διαχρονικά, με τα θέματα της Παιδείας και της εκπαίδευσης των νέων μας,  ενώ φαίνεται να αναγνωρίζουν τον καταλυτικό ρόλο της παιδείας στη διαμόρφωση της κοινωνίας και του έθνους, μολαταύτα στην πράξη παρατηρούμε ότι, πολλές φορές, οι λύσεις που δίδονται ,με τον  βαρύγδουπο  μάλιστα τίτλο των μεταρρυθμίσεων, είναι ημιτελείς, αποσπασματικές και συχνά εκτός στόχου και το χειρότερο οπισθοδρομικές.  

Ο Πλάτων κάπου στον 5ο με 4ο αιώνα π.Χ. τόνιζε : «Πάσα τε επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργία τις, και ου σοφία φαίνεται», δηλαδή κάθε επιστήμη, όταν χωρίζεται από τη δικαιοσύνη και την υπόλοιπη αρετή, γίνεται πανουργία και όχι σοφία. Μήπως το απόφθεγμα αυτό μας θυμίζει κάτι; Δεν είναι κάποιοι τεχνοκράτες επιστήμονες ,με τα τεχνολογικά επιτεύγματά τους, που συχνά  στηρίζουν τη σύγχρονη παγκόσμια επιβολή αντιδημοκρατικών ενεργειών;

Η αλήθεια  ,βέβαια,για την περιπέτεια  της σύγχρονης εκπαίδευσης κρύβεται πίσω από τις λέξεις που χρησιμοποιεί ο Πλάτων. Ας τις δούμε μία-μία:

Αρετή: Αποτελεί ουσιαστικά την υλοποίηση της ηθικής με έργα και στάση ζωής. Η ηθική εκπηγάζει από τη βιοθεωρία του ανθρώπου και τον οδηγεί προς τα άνω (άνω-θρώσκων). Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ηρακλής πριν ξεκινήσει τους άθλους του, δηλαδή κατ’ ουσίαν τον δημόσιό του βίο, έπρεπε να επιλέξει μεταξύ αρετής και κακίας.

Επιστήμη: Ετυμολογικά επ-ίσταμαι, γνωρίζω κάτι καλά, γνωρίζω σε βάθος. Και σ’ αυτό το σημείο ίσως υπάρχουν ελλείψεις ως προς το εκπαιδευτικό σύστημα, έχουμε  όμως  ως αποτέλεσμα μια νεολαία με τις κατά τεκμήριο περισσότερες -κυρίως τεχνικές- γνώσεις απ’ ό,τι οι προηγούμενες γενιές.

Σοφία: Είναι το απόσταγμα

1. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η ιστορία εμπεριέχει τα πάντα. Αλήθειες, ψέματα, υπερβολές κι αποσιωπήσεις. Η καταγραφή της στηρίζεται σε προφορικές διηγήσεις, που μεταφερόμενες αρχικά από στόμα σε στόμα υφίσταται διαστρεβλώσεις κι αυθαίρετες μεταβολές. Ο κάθε ενδιάμεσος κρίκος, μεταφορέας της είδησης, προσθέτει το δικό του αλάτι, αυτό που του ταιριάζει, αυτό που προσιδιάζει με τις απόψεις του. Ακόμα ρόλο παίζει αν αυτό έρχεται σε συμφωνία με τις αντικειμενικές κοινωνικές σκοπ...ιμότητες κι αναστολές της εποχής ή το αντίθετο. Λησμονεί ή ενσυνείδητα αποσιωπά γεγονότα και περιστατικά ή υποτιμά τη σημασία τους.
   Ακόμα η ιστορία στηρίζεται σε γραπτές αναφορές και σε επίσημα κείμενα. Κι αυτά με τη σειρά τους, ως ανθρώπινα δημιουργήματα, εμπεριέχουν το προσωπικό στοιχείο, ιδιαίτερα στις απομνημονευτικές διηγήσεις, όπου ο καθένας, πολλές φορές χωρίς υστεροβουλία, βάζει υπερβολικές πινελιές στην προσωπική του συμμετοχή, αποσιωπά τις αρνητικές πλευρές της δράσης του κι ενισχύει αντίθετα τις θετικές. Τέλος, η καταγραφή των ιστορικών γεγονότων περνάει μέσα από το φίλτρο γενικών κοινωνικών ή ηθικών αναστολών και αυθαιρέτως εξυπηρετεί τις προαιώνιες «εθνικές διεκδικήσεις», θρησκευτικές δοξασίες και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Αυτά είναι αναπόφευκτα. Απλώς πρέπει ο καθείς εξ ημών να μην το ξεχνάει ή να το αγνοεί και να τα λαμβάνει πάντα υπόψη του στην αξιολόγηση των πραγμάτων……

1. Σκέφτομαι και προβληματίζομαι, κατ’ εμέ δικαίως. Τι να υποθέσω; Η οικονομική επιστήμη είναι ελλειμματική ή οι εγχώριοι οικονομολόγοι είναι ανεπαρκείς; Γιατί τόσο καιρό δεν υπάρχουν βασικά στοιχεία δημοσιευμένα και σε καθολική θέαση για τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκε το κρατικό χρέος. Πού δαπανήθηκαν τα κολοσσιαία ποσά, αφαιρουμένων των τόκων; Και επειδή το ερώτημα είναι γενικό ας το εξειδικεύουμε.
   Οι εκατοντάδες πρακτικά άχρηστοι οργανισμοί, που σιτίζονταν από το κράτος..., αρκετοί από τους οποίους σήμερα αποτελούν παρελθόν, ενώ άλλοι απτόητοι συνεχίζουν να υπάρχουν, στα χρόνια της ασωτίας, όταν οι υπάρχουσες καρέκλες δεν κάλυπταν τις συνεχείς αφίξεις νέων ρουσφετολογικών διορισμών, δανείζονταν από ιδιωτικούς τραπεζικούς φορείς ποσά με την εγγύηση του κράτους. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτά τα δάνεια δεν αποπληρώθηκαν ποτέ από τους «διοικητές» των οργανισμών και μετά την πτώση των εγγυήσεων μετατρέπονταν σε κρατικό χρέος. Το αρνητικό του πράγματος δεν ήταν μόνο αυτό. Το κυριότερο ήταν ότι λόγω των υψηλών αμοιβών που παρείχαν σε σχέση με τους υπόλοιπους υπαλλήλους ήταν πόλος έλξης αξιόλογων στελεχών, που εγκλωβίζομενοι εκεί σύντομα αποκτούσαν την νοοτροπία του αργοκίνητου δημόσιου υπαλλήλου. Έτσι δεν άπλωναν όλο το εύρος των ικανοτήτων τους, που αν γινόταν στον ιδιωτικό τομέα θα είχε οφέλη γενικότερα η κοινωνία μας.
   Πόσα είναι αυτά τα ποσά και πώς δαπανήθηκαν ;
   Χειροκροτούσαμε τα «φιλολαϊκά μέτρα», δίχως τη σκέψη αν οι δυνατότητες της χώρας άντεχαν τέτοιες δαπάνες. Νοσοκομεία, πανεπιστήμια, πολυποίκιλοι και με τρανταχτά ονόματα οργανισμοί και ιδρύματα που σιτίζονταν από το δημόσιο κορβανά και παρ’ όλα αυτά σήμερα οι έξυπνοι ισχυρίζονται κι ομιλούν για τα «τεράστια κενά» που υπάρχουν παντού για να καλυφθούν «πάγιες ανάγκες» Με κανονισμούς λειτουργίας που να σου σηκώνεται η τρίχα στην εξειδίκευση των καθηκόντων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σ’ ένα νοσοκομείο με εκατοντάδες υπάλληλους αμφίβολης χρησιμότητας το νοσοκομειακό αυτοκίνητο δεν πήγε στην παραλαβή του ασθενούς γιατί ο οδηγός ήταν άρρωστος. Φαίνεται οι υπόλοιποι είναι παράλυτοι κι αδυνατούσαν να παίξουν προσωρινά αυτό το ρόλο.
   Αν συγκεντρώσεις τα αιτήματα των οργανισμών και υπουργείων για την κάλυψη των «κενών» φοβάμαι ότι δε θα έφτανε να τα καλύψει το σύνολο του ενεργού πληθυσμού της χώρας. Πώς θα καλυφθούν οι πρόσθετες οικονομικές υποχρεώσεις αυτών των διορισμών προβληματισμός κανένας. Δύσκολο αυτή η χώρα να σταματήσει την κατηφόρα. Χρειάζεται ν’ αναλάβουν άνθρωποι που θα ξεπεράσουν το φόβο του «πολιτικού κόστους». Αυτός ο φόβος τελικά μας οδήγησε εδώ

Μαρία Ευθυμίου: «Η εκπαίδευση, όπως όλα στη ζωή, είναι θέμα έρωτα»

Thessaloniki Arts and Culture Απόψεις

AddThis Sharing Buttons

Share to FacebookFacebook2.2KShare to Facebook MessengerFacebook MessengerShare to TwitterTwitterShare to ViberViber

Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, πέρα από την πολιτική, τις ρυθμίσεις, τις μεταρρυθμίσεις και το αμφιλεγόμενο περιεχόμενό τους, θέτει το ζήτημα του τι κινεί την Παιδεία – και του γιατί σήμερα αυτό απουσιάζει. Κατά κανόνα, οι Έλληνες πανεπιστημιακοί προτιμούν να εμμένουν στην πληροφορία παρά να κεντρίζουν το ενδιαφέρον του φοιτητικού κοινού με γοητευτικές λεπτομέρειες που μπορεί να γίνουν έναυσμα πρόσθετης έλξης για το αντικείμενο.

Ωστόσο, σε έναν χώρο που η στεγνή γνώση ήταν ο κανόνας, οι παραδόσεις της Μαρίας Ευθυμίου στο μάθημα της Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού διακρίνονταν πάντα για τη σπιρτάδα και την επινοητικότητά τους. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους οι ελεύθερες διαλέξεις της για κοινό ενηλίκων, εκτός πανεπιστημίου, μετρούν δεκάδες χιλιάδες ακροατές από το 2006, όταν και ξεκίνησαν, αλλά και πλήθος θεατών στο Διαδίκτυο.

Για την αναπληρώτρια καθηγήτρια του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών η σημερινή συγκυρία της εκπαίδευσης κάθε άλλο παρά ευτυχής είναι - και η καθοδική πορεία της ακολουθεί αυτήν της κοινωνίας.

Ακόμη όμως και αν η Παιδεία βρίσκεται κοντά στο σημείο μηδέν, η Μαρία Ευθυμίου αρνείται να συνταχθεί με την πλευρά της πλήρους απαισιοδοξίας: γιατί η εκπαίδευση δεν έχει τόσο ανάγκη από νόμους και μεταρρυθμίσεις όσο από «εκπαιδευτικούς που να αγαπούν αυτό που κάνουν».

Άλλος ένας διάλογος για την Παιδεία ολοκληρώθηκε. Η Επιτροπή Εθνικού Διαλόγου έχει δώσει στη δημοσιότητα τα πορίσματά της, ένα πρώτο νομοσχέδιο με εκπαιδευτικές ρυθμίσεις ψηφίστηκε από τη Βουλή στο τέλος Αυγούστου. Οι κατευθύνσεις που μοιάζει να θέλει να ακολουθήσει η κυβέρνηση συμβαδίζουν με τις διεθνείς αναζητήσεις;

«Στην Ελλάδα αλλάζουμε, υποτίθεται, το εκπαιδευτικό σύστημα πολύ συχνά. Κάτι που προφανώς δεν έχει νόημα. Πρόκειται για εθνική κωμωδία, γιατί όλοι γνωρίζουν πως κάθε «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» είναι τραγικά εφήμερη. Και, εξ αυτού, άνευ ουσίας. Η χώρα μας βρίσκεται σε κακό σημείο. Η Παιδεία της φθίνει εδώ και δεκαετίες. Σήμερα πια είναι σε ελεύθερη πτώση. Όσον αφορά τις διεθνείς αναζητήσεις, υπάρχουν πολλά και διαφορετικά εκπαιδευτικά πρότυπα - και όχι ένα.

Μπορεί κανείς, για τη συζήτηση, να επιλέξει διάφορα παραδείγματα γενικών κατευθύνσεων: εκείνα των αγγλοσαξονικών χωρών, για παράδειγμα, που κι αυτά δεν είναι ενιαία· ή της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Φινλανδίας, ή χωρών - δυτικών, κατά κανόνα - που έχουν δώσει κάποιο, θεωρούμενο ως επιτυχημένο, στίγμα. Και στο εξωτερικό, πάντως,  τα εκπαιδευτικά δεδομένα επανεξετάζονται - κατά καιρούς.

Σε εμάς, βέβαια, όλα είναι δραματικά εφήμερα. Το μόνο σταθερό είναι η διαρκής πτώση. Και αν κρίνω από κάποιες αποφάσεις που πάρθηκαν για τα Αρχαία Ελληνικά ή τα Συμβούλια των Πανεπιστημίων, τα οποία η παρούσα κυβέρνηση καταργεί, τότε μόνο ζοφερό μπορώ να φανταστώ το μέλλον. Αλλά έχουμε, πλέον, συνηθίσει ως κοινωνία να ωθούμαστε προς όλο και μεγαλύτερο χάος και καταστροφή. Και είμαστε, μάλιστα, ήρεμοι μπροστά στο κακό αυτό. Σαν έτοιμοι από καιρό...».

Υπήρχε στο παρελθόν η αίσθηση ότι θα ήταν ενδεχομένως καλύτερο η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να περάσει από τους επαγγελματίες πολιτικούς στα χέρια πανεπιστημιακών που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα προβλήματα του χώρου. Και τα τελευταία χρόνια γνωστοί πανεπιστημιακοί έγιναν όντως υπουργοί Παιδείας.

«Το πρόβλημα δεν είναι στα ονόματα. Γιατί σε όλους τους χώρους υπάρχουν άνθρωποι με γνώση, με ευαισθησία και με υψηλή αίσθηση ευθύνης ως προς την κοινωνία. Η ελληνική κοινωνία, όμως, σε όλα τα επίπεδα, πάσχει από το απόλυτο "δήθεν" - κατάσταση που διογκώθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οπότε ζήσαμε τη φούσκα των ιδεοληψιών και των μεγάλων λόγων. Μέσα σε αυτή τη φούσκα δημιουργήθηκε και ένα μεγάλο κομμάτι του λεγόμενου "πνευματικού κόσμου".

Το ζήτημα, άρα, δεν είναι αν είναι κανείς πανεπιστημιακός ή όχι, "διανοούμενος" ή όχι. Δεν είναι καν αν είναι κανείς ειδικευμένος σε θέματα εκπαίδευσης. Και το λέω αυτό γιατί έχει δοθεί μεγάλη έμφαση και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, με σημαντικές χρηματοδοτήσεις, που εδώ και δεκαετίες διοχετεύθηκαν σε παιδαγωγικές "μελέτες", "αναζητήσεις" και σε Παιδαγωγικά Τμήματα.

Τελικά, όμως, είχαμε ένα σαθρό αποτέλεσμα. Τα Παιδαγωγικά Τμήματα στην Ελλάδα έχουν, συχνά, φοιτητές χαμηλού επιπέδου - φέτος αξιοθρήνητα χαμηλού, αν κρίνει κανείς από τις εισαγωγικές εξετάσεις - και η εκπαίδευση που τους παρέχεται είναι, σε κάποιες περιπτώσεις, συζητήσιμη. Ενώ εδώ θα έπρεπε να έχουμε τους άριστους των αρίστων, οι οποίοι και να λαμβάνουν την πιο απαρέγκλιτα απαιτητική και συστηματική εκπαίδευση, από, επίσης, τους άριστους των αρίστων.

Βέβαια, όπως σε όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια, όπως και σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, δίπλα στους "εκπαιδευτικούς" και τους "μαθητές" που απλώς διεκπεραιώνουν και αδιαφορούν για τη δουλειά τους, γίνονται και πράγματα καταπληκτικά από μεμονωμένους, αφιερωμένους, φωτισμένους ανθρώπους. Τους οποίους λίγοι τιμούν, λίγοι επαινούν και πολλοί περιγελούν. Ενώ αυτοί, αταλάντευτα, συνεχίζουν το φωτεινό έργο τους».

Εξαντλούμαστε στην πολιτική χρήση και στα διαδικαστικά της Παιδείας αγνοώντας το ίδιο το αντικείμενο τελικά; «Η εκπαίδευση, όπως όλα στη ζωή, είναι θέμα έρωτα. Δεν είναι θέμα κανενός νόμου και καμιάς μεταρρύθμισης. Αν δεν είναι ο δάσκαλος ερωτευμένος με αυτό που κάνει, το αποτέλεσμα είναι, σε κάθε περίπτωση, μηδενικό έως αρνητικό. Με τη λέξη "έρωτας" εννοώ αυτό που κάνεις να σε αφορά. Με πάθος. Με πόνο.

Να κοιτάς τον μαθητή στα μάτια και να σε αφορά αν θα μάθει αυτό που του διδάσκεις. Ο δάσκαλος, εξάλλου, δεν μεταφέρει μόνον εγκύκλια γνώση στον διδασκόμενο. Μεταφέρει έναν ολόκληρο κόσμο, μια και η εκπαίδευση είναι άφατη μεταφορά χυμών, μεταφορά ήθους, μεταφορά στάσης ζωής. Δεν είναι διανοητική κατασκευή.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ TOY ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ
«ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ» ΤΟΥ ΒΙΟΛΟΓΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ

Για όσους γεννηθήκαμε και μοχθούμε σ αυτό τον τόπο η «ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ» αποτελεί Ουσιαστική Έκφραση του εθνικού προσώπου. Γι αυτό η διάσωση και προβολή στο ιστορικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι, είναι υπόθεση όλων μας.Κάθε μέρα πασχίζουμε για μια γνήσια ανθρώπινη ζωή και αισθανόμαστε δεμένοι πάντα με το παρελθόν. Οι προγονικές μας ρίζες αποτελούν το πλαίσιο αυτής της ποιότητας ζωής.Μέσα από τη «ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ» ζουν οι μνήμες, οι χαρές, οι λύπες, ο κύκλος της ζωής, οι δραστηριότητες των απλών ανθρώπων στο σχολείο, στην ταβέρνα, στο καφενείο, στο χωράφι. Δεν λείπουν οι οικογενειακές και προσωπικές στιγμές με τα προσφιλή μας πρόσωπα, μέσα από τις οποίες δένουμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.Υπάρχουν ακόμη διάσπαρτα οικογενειακά κειμήλια, συλλογές, λευκώματα, τα οποία θα πρέπει να δημοσιοποιηθούν, να γίνουν κοινό κτήμα όλων μας.Ο ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ , στον οποίο αναφερόμαστε, διαθέτει πλούσια ιστορία και μνήμη. Η αγάπη μας προς αυτήν μας οδήγησε στη συλλογή αυτού του υλικού, η έκδοση του οποίου αποτελεί για μας χρέος τιμής και σεβασμού.
Σκόρπιες πληροφορίες κυκλοφορούν για το ΜΕΛΙΓΑΛΑ οι οποίες έχουν πάρει τη μορφή της παράδοσης και καταλήγουν σιγά-σιγά στο μύθο
-Η παρούσα καταγραφή και έρευνα μοιάζει με τις σαϊτιές που ρίχνει ο τοξότης στο βαθύ σκοτάδι γιατί είναι δύσκολη στις απαιτήσεις των ερωτημάτων που απασχολούν κάθε ΜΕΛΙΓΑΑΙΟ ο οποίος αγαπά και θέλει να μάθει τα πάντα για το ΜΕΛΙΓΑΛΑ
Δεν μπορείς να ζεις και να πεθαίνεις σ έναν γενέθλιο τόπο και να αγνοείς την ιστορία του και τη δική σου, τις ρίζες του και τις δικές σου, αφού η ιστορία διδάσκει, διαπαιδαγωγεί, ενώνει,, γιγαντώνει, εκδικείται, μα αποτελεί και το εφαλτήριο για το αύριο. Δεν μπορείς να αγνοείς την ιστορία σου αφού είναι έργο δικό σου, την ιστορία που επιβάλλεται να σηκώνεις στους ώμους σου κάθε φορά που βαδίζεις μπροστά.
Γνωρίζοντας την τοπική μας ιστορία θα μπορέσουμε να προσθέσουμε έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα αγάπης, σεβασμού, και μέριμνας στη γενέθλια γη. Θα οδηγήσει σε μια καλύτερη ηθική για τον τόπο και την κοινωνία μας στην οποία ζούμε.
Επιβάλλεται να διδάσκεται η τοπική ιστορία τουλάχιστον ένα δίωρο την εβδομάδα, στο δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο και να εισαχθεί στα αναλυτικά και ωρολόγια προγράμματα, απαιτώντας και πιέζοντας οι εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες το υπουργείο παιδείας να το εφαρμόσει το δυνατόν συντομότερο, βοηθώντας προς αυτήν την κατεύθυνση και οι διάφοροι πολιτιστικοί σύλλογοι και μουσεία με το υλικό που διαθέτουν .
Τέλος επειδή και γεννιόμαστε και γινόμαστε, να ανεβάσουμε το δείκτη αφύπνισης, ανησυχίας, συνειδητοποίησης, δραστηριοποίησης, στα πλαίσια της πληρέστερης ιστορικής ενημέρωσης, για να έχουμε δείκτες ποιότητας ζωής, συστήματα αξιών, πρότυπα συμπεριφοράς, πρόγραμμα με όραμα και να είμαστε του είναι και του γίγνεσθαι και όχι του δήθεν και του φαίνεσθε, ώστε η καθημερινοτητά μας να είναι γόνιμη, δημιουργική, με ουσία, περιτύλιγμα και περιεχόμενο, για να βρισκόμαστε σε αρμονία-ισορροπία με τον εαυτό μας, το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον, έχοντας έτσι σωματική, ψυχική και κοινωνική υγεία, κυκλοφορώντας πάντα στο κορμί μας οι ενδορφίνες και οι κετοχολαμίνες να μας είναι παντελώς άγνωστες.
1831 ΓΕΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΦΥΛΛΟ 74
-Στην Πελοπόννησο λειτουργούσαν 19 Ελληνικά σχολεία με 678 μαθητές και 36 αλληλοδιδακτικά με 2970 μαθετές.
Νομοθετικό πλαίσιο για δασκάλους,μαθητές, εορτές ,εξετάσεις και υπηρέτες.
Το 1830 στη Μεσσηνία λειτουργούσαν 10 Ελληνικά στη Καλαμάτα, Μικρομάνη,

Σχολείο της Καρίτσας

Παρέλαση μαθητών, 25η Μαρτίου 1950
ίτημα του ελληνικού λαού, από το 1821 και μετά, ήτανε να χτιστούν σχολειά που θα κάνανε το ραγιά γραμματισμένο πολίτη της καινούργιας ελεύθερης Ελλάδας. Έτσι μια από τις πρώτες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια, το 1834, ήταν διακήρυξη γενικής, υποχρεωτικής και δωρεάν εκπαίδευσης με στόχο κάθε Ελληνόπουλο, αγόρι και κορίτσι, στην απελευθερωμένη Ελλάδα να τελειώνει τουλάχιστον τέσσερα χρόνια στο δημοτικό σχολείο. Δυστυχώς, όμως, η οικονομική πραγματικότητα και έλλειψη ειδικευμένων δασκάλων σήμαινε σταδιακή, ακόμη και αργή, ανάπτυξη του σχολικού συστήματος. Άλλος ένας λόγος ήταν ότι τον καιρό εκείνο την ευθύνη για τη διαχείριση των σχολείων την είχανε οι τοπικοί δήμοι. Η Καρίτσα μέχρι το 1912 υπαγόταν στον παλαιό Δήμο Γερονθρών και διαδοχικοί δήμαρχοι φαίνεται ούτε έδειχναν το ανάλογο ενδιαφέρον ούτε είχαν τις ανάλογες δυνατότητες να κάνουν περισσότερα για τα Καριτσιωτάκια. Κατά συνέπεια τα παιδιά της Καρίτσας έτυχε να περιμένουν κάπου 60 και 70 χρόνια για να χαρούν κι αυτά το δικαίωμα να πάνε σχολείο. Μέχρι τότε μπορούμε να πούμε όλοι, ή σχεδόν όλοι, στην Καρίτσα ήταν αγράμματοι.
Το σχολείο της Καρίτσας, από τα λεγόμενα των χωριανών, γιατί δεν έχουν βρεθεί ακόμα τα σχολικά μητρώα, φαίνεται να ιδρύθηκε προς το τέλος του προπερασμένου ή αρχές του περασμένου αιώνα. Μικρό αλλά καλά φροντισμένο χαιρότανε το δροσερό ίσκιο από τα σφεντάμια, δίπλα στην πλατεία, πιο κάτω από την Ευαγγελίστρια. Όλο-όλο είχε μια αίθουσα, ένα υπόγειο και το σπίτι του δασκάλου.
Ο δάσκαλος ήταν ένας και, μαζί με τον παπά και τον πρόεδρο, ασφαλώς σεβαστό πρόσωπο στην κοινωνική ζωή του χωριού. Πάντοτε καλοντυμένος, συχνά με γραβάτα, δίδασκε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κάθε πρωί, έξι μέρες την βδομάδα, από τη Δευτέρα μέχρι το Σάββατο, σήμαινε την καμπάνα της εκκλησίας για να πάνε τα παιδιά στο σχολείο. Λίγες οικογένειες είχανε ρολόγια. Οι περισσότεροι λέγανε την ώρα με τον ήλιο. Σήμαινε πρώτα κατά τις 7.30 το πρωί, όταν ο ήλιος χάραζε πάνω από την Αετοφωλιά της Ράχης Ασφάκα. Καθώς μεσουρανούσε, στις 12 το μεσημέρι, έστελνε τα παιδιά πίσω στο σπίτι για φαγητό. Ξαναγυρίζανε στο σχολείο, πάλε όταν ο δάσκαλος σήμαινε την καμπάνα, στις 1.30 και σχολάγανε το δείλι, στις 4.30, καθώς βασίλευε και χανότανε ο ήλιος σιγά-σιγά πίσω από την Τσούκα. Το πρωί κάνανε ανάγνωση, γραμματική και αριθμητική ενώ τα απογεύματα μαθαίνανε, ανάλογα με την ημέρα, γεωγραφία, ιστορία, φυσική ιστορία, χημεία και θρησκευτικά. Το Σάββάτο σχολάγανε το μεσημέρι και το απόγευμα πηγαίνανε κατηχητικό με τον παπά στην εκκλησία. Την Κυριακή πρωί τα Καριτσιωτάκια φορούσαν τα κυριακάτικα τα γιορτινά και μπαίνανε στη σειρά να ακολουθήσουνε το δάσκαλο στην εκκλησία. Δύο-τρία αγόρια ντύνονταν «παπαδάκια» για να βοηθήσουν στο Ιερό.
Τα πρώτα-πρώτα χρόνια παρά τη διακήρυξη του 1834 περί γενικής, υποχρεωτικής και δωρεάν εκπαίδευσης στο σχολείο πηγαίνανε μόνο αγόρια. Μετά το 1912, όταν ο Δήμος Γερονθρών χωρίστηκε σε κοινότητες και η Καρίτσα απόχτησε δική της αυτόνομη διοίκηση, αρχίσανε δειλά-δειλά να πηγαίνουνε και τα κορίτσια. Τα χρόνια ήταν δύσκολα, η φτώχεια μεγάλη και τα παιδιά αντί για τετράδια κουβαλάγανε την πλάκα με το κοντύλι. Σκοπός ήτανε να μη μείνουν εντελώς αγράμματα. Μέχρι το 1927 το σχολείο ήτανε τετρατάξιο με πρώτη, δευτέρα, τρίτη και τετάρτη. Από τη σχολική χρονιά 1927-28 έγινε εξατάξιο με επιπρόσθετες την πέμπτη και την έχτη, αλλά, όπως πριν, με ένα δάσκαλο σε μια αίθουσα.
Στην αίθουσα μπαίνανε με σειρά και ησυχία, πρώτα τα μικρά και μετά τα μεγαλύτερα. Τα θρανία ήτανε αραδιασμένα σε έξι σειρές, μια για κάθε τάξη. Μπροστά στους καθισμένους στα θρανία μαθητές της τρίτης και της τετάρτης βρισκότανε η έδρα του δασκάλου και δίπλα, μέσα σε εντοιχισμένο ντουλάπι που πάντοτε έμενε ανοιχτό, είχανε βάλει το μοναδικό τηλέφωνο του χωριού. Βρισκότανε εκεί ίσως από τη δεκαετία του ’20, ήταν από εκείνα με κουρντιστήρι και για να βγάλει ο δάσκαλος Γεράκι έπρεπε να το κουρντίζει κάμποσες φορές. Καταστράφηκε τον καιρό του πολέμου και κατά συνέπεια το χωριό έμεινε δίχως γραμμή, για περισσότερα από δέκα χρόνια, μέχρι να επανασυνδεθεί κατά το τέλος της δεκαετίας του ’50.
Στη μεριά της πρώτης και της δευτέρας είχε τοποθετηθεί ένας μεγάλος άβακας ή αριθμητήριο για να μαθαίνουν τα μικρά πώς να μετράνε και τί είναι οι μονάδες, οι δεκάδες και οι εκατοντάδες. Εκείνα, βέβαια, πάντοτε κουβαλάγανε μαζί τους, στις τσάντες ή στις τσέπες, ένα δεματάκι από ξυλάκια, που είχαν κόψει τα ίδια από τις βέργες στα σφεντάμια. Με τα ξυλάκια αυτά βοηθιόνταν στην αριθμητική όταν κάνανε την πρόσθεση, την αφαίρεση, τον πολλαπλασιασμό και τη διαίρεση.
Στη μεριά της πέμπτης και της έκτης ένας μεγάλος χάρτης της Ελλάδας έπιανε ολόκληρο σχεδόν τον πέρα τοίχο. Απορία και παράπονο από όλα τα Καριτσιωτάκια ήταν πώς ο σπουδαίος αυτός χάρτης, με τα έντονα χρώματα να διαχωρίζουν τα βουνά, τους ποταμούς, τις πεδιάδες και τα χωριά, να μην έχει το πιο σημαντικό, γι αυτά, χωριό σ’ όλη την Ελλάδα; Όλο γύρω στους τοίχους ήταν κολλημένες μικρές ζωγραφιές του Κολοκοτρώνη, του Διάκου του Φεραίου και άλλων ηρώων του ‘21, που τα παιδιά είχαν ξεσηκώσει με χαρτί αντιγραφής από το βιβλίο της ιστορίας. Για να ζεσταίνονταν το χειμώνα, στη μέση της αίθουσας στεκότανε μια σόμπα την οποία ανάβανε με ξύλα που εκείνα φέρνανε.
Οι δάσκαλοι ήτανε αυστηροί και για να επιβάλουν πειθαρχία και τάξη τιμωρούσανε τα παιδιά με πολλούς και διάφορους τρόπους. Όλοι κρατούσαν βέργες που τα παιδία φέρνανε από σκίντο, ελιά, πικροδάφνη ή μουριά. Τον καιρό εκείνο το ξύλο επιτρεπόταν και το τράβηγμα του αυτιού ή η σφαλιάρα δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστα. Ένας δάσκαλος, λένε, είχε βάλει χαλίκια στην πέρα γωνία, κοντά στην πέμπτη και την έκτη,

«H ιστορία του Σχολείου μου» - 2ο Δημοτικό Σχολείο Γρεβενών |
Δ1΄ τάξη
Tο πρώτο τμήμα της Τετάρτης τάξης (Δ1΄) του 2ου Δημοτικού Σχολείου Γρεβενών στα πλαίσια του προγράμματος Πολιτιστικών Θεμάτων πραγματοποίησε το Σχολικό Έτος 2011-2012 δραστηριότητα με τίτλο «η ιστορία του Σχολείου μου».
Στην αρχή οι μαθητές ζωγράφισαν με τη φαντασία τους το παλιό πέτρινο κτίριο του Δημοτικού Σχολείου που κατεδαφίστηκε το 1995. Αφού έγινε σχεδιασμός ...
των δραστηριοτήτων, το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης και η κατανομή των δράσεων κατά ομάδες και κατά άτομο, στη συνέχεια οι μαθητές με τη μέθοδο της συνέντευξης συγκέντρωσαν διάφορες πληροφορίες από τους ηλικιωμένους σχετικά με την ιστορία του Δημοτικού Σχολείου και έγινε ανακοίνωση στην τάξη και συζήτηση. Ακολούθησε έρευνα και συλλογή παλιών φωτογραφιών από δραστηριότητες του Δημοτικού Σχολείου στο παρελθόν, παρατήρηση και συζήτηση. Έγινε σάρωση όλων των φωτογραφιών από τους μαθητές (Όλες οι φωτογραφίες που συγκεντρώθηκαν ξεπερνούν τις τριακόσιες). Mε τη βοήθεια του συντονιστή εκπαιδευτικού Αργύρη Καραλιόλιου, τα κείμενα για την ιστορία του Δημοτικού Σχολείου που συγκεντρώθηκαν γράφτηκαν σε Η/Υ και αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα του Σχολείου μαζί με τις φωτογραφίες http://2dim-greven.gre.sch.gr/istoria%20synolika.htm.
Ακόμη πραγματοποιήθηκαν επισκέψεις στο Δήμο, σε Τυπογραφείο και Ραδιοφωνικό Σταθμό. Όλα αυτά θα παρουσιαστούν σε ειδική εκδήλωση στο τέλος της Σχολικής Χρονιάς όπου θα γίνει έκθεση φωτογραφίας και αναβίωση των γυμναστικών επιδείξεων. Επίσης με τη δραστηριότητα αυτή συμμετέχουμε στον 4ο Διαδικτυακό Εκπαιδευτικό Διαγωνισμό Ε.Ε.Ε.Π.-Δ.Τ.Π.Ε. (κατηγορία Ιστορία) "Δημιουργήστε ψηφιακά, κατασκευάστε ένα Website γίνετε πρεσβευτές του τόπου σας" (http://diagonismos2012.com).
Από όλη τη δραστηριότητα συγκεντρώσαμε τις παρακάτω πληροφορίες για την ιστορία του Σχολείου μας:
To 2o Δημοτικό Σχολείο Γρεβενών (σύμφωνα με το Διευθυντή Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης κ. Γεώργιο Νάστο), ιδρύθηκε το 1925 ή το 1926.
Στεγάστηκε σε κτίριο που χτίστηκε πιθανότατα για το σκοπό αυτό περίπου το 1920 (στην τοποθεσία "Μύλος Μπούσιου". Το κτίριο είχε πέτρινα θεμέλια και δύο ορόφους με τούβλα συμπαγή.

(Σύμφωνα με τον κ. Απόστολο Πήχα.) «Το παλιό σχολείο είχε είσοδο από πίσω (δυτικά). Οι Ιταλοί κατακτητές που είχαν εγκατασταθεί στο κτίριο, για λόγους ασφαλείας είχαν τοποθετήσει στην μπροστινή (ανατολική) πλευρά σιδερένια Π (για σκάλα), τα οποία αφαιρέθηκαν μετά και γι’ αυτό το κτίριο σοβατίστηκε. Μετά το 1970 άλλαξαν την είσοδο και την έκαναν μπροστά (ανατολικά). Αυτό όμως επηρέασε τη στατικότητα του κτιρίου και γι’ αυτό κατέρρευσε από το σεισμό του 1995.»
(Σύμφωνα με την κ. Μαρία Καραγιάννη - Λιούζα) «Το σχολείο ήταν διώροφο, μακρόστενο με μεγάλα παράθυρα. Η είσοδός του, ήταν από την πίσω πλευρά του σχολείου. Στο ισόγειο υπήρχαν δύο μεγάλες αίθουσες για την πρώτη και δεύτερη τάξη. Υπήρχε και μία μικρότερη αίθουσα για το νηπιαγωγείο του β΄ δημοτικού. Νηπιαγωγός πρέπει να ήταν η σύζυγος του δασκάλου Παπανικολάου Ευάγγελου. Πιο πίσω ήταν αποθηκευτικοί χώροι.
Στον επάνω όροφο ανεβαίναμε από μια μεγάλη τσιμεντένια εξωτερική σκάλα. Στον πάνω όροφο υπήρχε ένας μεγάλος-φαρδύς διάδρομος (χωλ) όπου κάνανε προσευχή οι μαθητές κατά τους χειμερινούς μήνες, επίσης ένα αρκετά μεγάλο γραφείο (του Δ/ντή), δύο πολύ μεγάλες ευάερες - ηλιόλουστες αίθουσες για την πέμπτη και έκτη τάξη και άλλες δύο μικρότερες στο βάθος για την τρίτη και τετάρτη τάξη.
Οι δύο μεγάλες αίθουσες διαχωρίζονταν μεταξύ τους με ξύλινες μεγάλες πόρτες, οι οποίες

Η ελληνική εκπαίδευση στο Μελένικο (bul. Мелник)
Η Αστική Σχολή Μελενίκου.   (Λειτουργούσε πριν το 1800)
Ιωάννης Θ. Μπάκας
"Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΜΕΛΕΝΙΚΟΥ 1850 - 1912
Διδακτορική διατριβή υποβληθείσα στο Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής θεολογίας
του Α. Π. Θ. Θεσσαλονίκη 2003 (οι φωτογραφίες επιλογές Yauna)

Το πρώτο ελληνικό σχολείο στο Μελένικο ιδρύθηκε, κατά τον Τρύφωνα Ευαγγελίδη, στα τέλη του 18ου αιώνα .
Αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη της ελληνικής παιδείας στην πόλη διεδραμάτισε ο μητροπολίτης Μελενίκου Ανθιμος (1796-1820).

Επί αρχιερατείας του, το 1813, η γενική συνέλευση των Μελενικίων ψήφισε «Κανονισμό» ή «Σύστημα» διοίκησης του «Κοινού» της πόλης, που φρόντιζε ανάμεσα στα άλλα και για την ομαλή λειτουργία των δύο σχολείων του Μελενίκου.
Η κατάσταση αυτή ίσχυσε έως το 1860, οπότε άλλαξε και ο «Κανονισμός» 67.
Ο «Κανονισμός» της κοινότητας Μελενίκου του 1813, προέβλεπε ότι οι επίτροποι του Κοινού και οι έφοροι, με συνεργασία θα φρόντιζαν την ίδρυση ενός σχολείου (των κοινών γραμμάτων) με ένα διδάσκαλο «επιτήδειον εις τούτο τό εργον καί καλής διαγωγής, οστις χρεωστεΐ νά κάμη τούς νέους νά γνωρίσουν τά 24 γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου νά τούς γυμνάση νά άναγινώσκουν έλεύθερα καί τέλος νά τούς διδάξη τήν κατήχησιν τής Αγίας ημών πίστεως προς δε ήθη χρηστά».
Στη φροντίδα των Επιτρόπων και των Εφόρων ήταν και η ίδρυση του Ελληνικού Σχολείου με δύο διδασκάλους ( αρχιδιδάσκαλος και υποδιδάσκαλος ).

Ο πρώτος όφειλε να ήταν τίμιας και εναρέτου ζωής και δυνατός
« εις το να φωτίση τους μαθητές του αναδεικνύοντας αυτούς αξίους του Ελληνικού ονόματος». (…..)

Οι διδάσκαλοι θα λάμβαναν μισθό μόνο από την «Κάσσα (Ταμείο) του Κοινού» ενώ απαγορευόταν να λαμβάνουν οποιοδήποτε ποσό ή δώρα από ντόπιους ή ξένους μαθητές της σχολής.
Οι επίτροποι όφειλαν μία φορά την εβδομάδα να επισκέπτονται τη σχολή και οι έφοροι δύο φορές το μήνα ώστε να εξετάζουν την σωστή εκτέλεση των καθηκόντων διδασκάλων και διδασκομένων.
Οι έφοροι και επίτροποι είχαν το δικαίωμα να προβαίνουν σε απόλυση του διδασκάλου που κρινόταν ανεπαρκής, κυρίως στο ήθος, καθώς και να αποβάλουν του σχολείου, τον αμελή ή κακού ήθους μαθητή, όταν μετά από τρεις νουθεσίες παρέμενε αδιόρθωτος, ανεξάρτητα από την καταγωγή και την οικονομική επιφάνεια του πατέρα του.
Οι διδάσκαλοι όφειλαν παρουσία των εφόρων και επιτρόπων μία ή δύο φορές το χρόνο να εξετάζουν τους μαθητές πάνω στις γνώσεις που διδάχτηκαν και να επιβραβεύουν με βραβεία, κατάλληλα ετοιμασμένα από τους επιτρόπους και εφόρους και χειροκροτήματα, όσους πετυχαίνουν, ενώ αντίθετα, προβλέπονταν επιπλήξεις για τους αμελείς.
Ιδιαίτερη φροντίδα λαμβανόταν για τους φτωχούς μαθητές, ώστε απερίσπαστοι να συνεχίσουν τη φοίτησή τους στο σχολείο .
Το 1831, πρώτη ανάμεσα στις πόλεις της Μακεδονίας η πόλη του Μελενίκου ίδρυσε σχολείο εισάγοντας σε αυτό την αλληλοδιδακτική μέθοδο Μελενικίου διαδασκάλου αποφοίτου της Εθνικής Κεντρικής Σχολής Αιγίνης.
Στο σχολείο αυτό μαθήτευσαν μαθητές, όχι μόνο από το Μελένικο αλλά και από τις Σέρρες, τη Φιλιππούπολη και τα Βελεσσά.
Κατά τα έτη 1804-1820, 1823-1830 και 1839-1852,

Δημοτικό σχολείο Θραψανού, μια ιστορία 142 χρόνων<
του Αλέκου Ανδρικάκη
Το δημοτικό σχολείο Θραψανού έχει τη δική του μακρά ιστορία. Ήδη συμπλήρωσε τα 142 χρόνια του, καθώς για πρώτη φορά λειτούργησε το 1870, αμέσως μετά τη μεγάλη κρητική επανάσταση 1866-69. Είναι από τα παλαιότερα σχολεία της Κρήτης.
Για την κατασκευή του σημερινού διδακτηρίου, στα 1930, εργάστηκαν σχεδόν όλοι οι Θραψανιώτες, ακόμη και οι μαθητές
Η φωτογραφία είναι από το σημερινό κτίριο του σχολείου, που έχει ηλικία 82 χρόνων και είναι ίσως η πρώτη αποτύπωσή του, αμέσως μετά τη λειτουργία του, το 1930. Οι δάσκαλοί του φωτογραφίζονται στα σκαλιά του νέου κτιρίου. Για την κατασκευή του εργάστηκαν σχεδόν όλοι οι Θραψανιώτες.
Η εικόνα ανήκει στη συλλογή της εκπαιδευτικού κ. Ρένας Ταβλά –Γενειατάκη.
Το κτίριο θεμελιώθηκε το 1927 και ολοκληρώθηκε 3 χρόνια αργότερα. Ψυχή της προσπάθειας να ανεγερθεί το διδακτήριο ήταν ο διευθυντής, τότε, του σχολείου Δημήτριος Τσαγκαράκης, παππούς της κ. Ταβλά – Γενειατάκη. Ένας φωτισμένος Κρητικός εκπαιδευτικός, με πολύπλευρη κοινωνική δραστηριότητα. Ήταν εκείνος που ηγήθηκε της προσπάθειας να ενταχθεί η κατασκευή του διδακτηρίου στα κυβερνητικά σχέδια της εποχής, να βρεθούν χρήματα, και τελικά να αποδοθεί στη νεολαία του χωριού.
Ο ίδιος ήταν πρόεδρος της επιτροπής ανοικοδομήσεως του σχολείου, που ανέλαβε όλη την ευθύνη, τη φροντίδα και την εποπτεία της οικονομικής διαχείρισης και των εργασιών, που διήρκεσαν επί τρία χρόνια. Στην επιτροπή, εκτός από τον Δημήτριο Τσαγκαράκη, ήταν μέλη οι, Μιχαήλ Βασιλάκης, πρόεδρος του Ταμείου Εκπαιδευτικής Προνοίας Θραψανού, Γεώργιος Μαυραντωνάκης, ταμίας του ίδιου Ταμείου, Ιωάννης Βεκράκης και Ιωάννης Χατζάκης, μέλη του Ταμείου.
Το κτίριο θεμελιώθηκε στις 20 Mαρτίου του 1927 και με πολλά προβλήματα και αγώνα, παραδόθηκε στις 3 Aπριλίου του 1930. Xρήματα για τις εργασίες προσέφεραν το κράτος, η τότε κοινότητα Θραψανού, η τοπική εκκλησία, πολλοί κάτοικοι της περιοχής αλλά και απόδημοι Θραψανιώτες, κυρίως από την Αμερική. Στις εργασίες κυριολεκτικά εργάστηκε όλο το χωριό, καθώς οι κάτοικοι του, παρά το γεγονός ότι, όπως αναφέρει ο ίδιος ο Δ. Τσαγκαράκης στο ημερολόγιό του, αρχικά είχαν επιφυλάξεις για τη χρησιμότητα ενός τόσο δαπανηρού αλλά κοπιώδους έργου. Τελικά το όραμα και ο αγώνας του διευθυντή του σχολείου τους, που μέχρι τότε λειτουργούσε σε διάφορες ακατάλληλες αίθουσες, τους ενέπνευσαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και τα μικρά παιδιά, οι μαθητές, συνέλαβαν στην προσπάθεια, μεταφέροντας λίθους από τα χωράφια, νερό σ’ αυτούς που εργάζονταν, κλπ.
Αργότερα, στη διάρκεια της κατοχής, το κτίριο, από τα ομορφότερα στην ευρύτερη περιοχή, χρησιμοποιήθηκε από τους κατακτητές για τους δικούς τους σκοπούς και στη συνέχεια επιστράφηκε για τη φυσική του αποστολή. Για τον αείμνηστο Δημ. Τσαγκαράκη θα πρέπει να αναφέρουμε ότι είναι παράλληλα κτήτορας του ιερού ναού Αγίου Αντωνίου, επίσης στο Θραψανό, στη μνήμη του αδελφού του Αντωνίου, που έπεσε στο μικρασιατικό μέτωπο, και του γιού του, επίσης Αντωνίου, που σκοτώθηκε στο αλβανικό μέτωπο. Ο ναός εγκαινιάστηκε το 1964, παρόντος του μακαριστού Ευγενίου Ψαλιδάκη, μητροπολίτη Κρήτης, τότε.
Φωτογραφίες που καταγράφουν μια ιστορική στιγμή. Ενός ολόκληρου κόσμου ή μιας ομάδας ανθρώπων. Από σήμερα το Cretalive θα παρουσιάζει καθημερινά αδημοσίευτες ή σπάνιες φωτογραφίες - ντοκουμέντα ιστορικών προσώπων, στιγμών ή εποχών, αλλά και δικών μας ανθρώπων, από την οικογενειακή συλλογή, που εντάσσονται στο χώρο του χρόνου και του τόπου. Για τη δική σας συμβολή, μπορείτε να στέλνετε φωτογραφίες στο mail: polites@cretalive.gr , με την ένδειξη "Για το Cretalive", που θα συνοδεύονται από ένα σημείωμα - επεξήγηση της φωτογραφίας. Με τον τρόπο αυτό θα τιμηθούν οι δικοί μας άνθρωποι, αλλά θα διασωθούν και τα ντοκουμέντα τους.

Η  Ραδιοτεχνική σχολή της Αθήνας
 Α π ό σ π α σ μ α ο μ ι λ ί α ς
Ευάγγελος Σερβετάς, ΤΕΙ Πειραιά, Αιγάλεω, Ιανουάριος 2013
……………Το Μάρτιο του 1948 ιδρύεται η Ραδιοτεχνική Σχολή Αθηνών. Η φοίτηση, αρχικά, ήταν διετής με προσόν εισαγωγής το Απολυτήριο του τότε 8-ταξίου Γυμνασίου. Στο επόμενο εξάμηνο η φοίτηση γίνεται πέντε (5) εξάμ...ηνα και στο τέλος του 1949 οριστικοποιείται στα έξι (6) εξάμηνα (τρία έτη σπουδών). Στα 2 πρώτα εξάμηνα ο σπουδαστής ειδικεύεται στη Ραδιοτεχνία και μετά από ειδικές εξετάσεις σε κρατική επιτροπή του τότε Υπουργείου Βιομηχανίας, λαμβάνει Δίπλωμα Ραδιοτεχνίτη ειδικού στη μελέτη, κατασκευή, επισκευή και συντήρηση ραδιοφώνου αλλά και συναφών συσκευών. Έτσι δίνεται η δυνατότητα στο σπουδαστή, εάν το επιθυμεί, να ξεκινήσει αμέσως εργασία δική του (να ανοίξει Εργαστήριο) ή να προσληφθεί σε άλλο Εργαστήριο ή Υπηρεσία. Στα επόμενα 4 εξάμηνα, ο σπουδαστής ειδικεύεται στις συσκευές εκπομπής

Ραδιοτηλεγραφίας και Ραδιοφωνίας καθώς επίσης και στις Γραμμές Μεταφοράς του σήματος Υψηλών Συχνοτήτων πάνω από αυτές. Επίσης παρακολουθεί μαθήματα στα φίλτρα Χαμηλών και Υψηλών Συχνοτήτων και στη διάδοση Ηλεκτρομαγνητικής Ακτινοβολίας. Με ειδικές εξετάσεις σε κρατική επιτροπή του Υπουργείου Βιομηχανίας και αργότερα Παιδείας, ο σπουδαστής λαμβάνει Δίπλωμα Ραδιοηλεκτρολόγου, το οποίο πιστοποιεί την ικανότητά του να: «μελετήσει, κατασκευάσει, λειτουργήσει και συντηρήσει οποιονδήποτε σταθμό εκπομπής και λήψης ραδιοηλεκτρικών σημάτων». Κατά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της Ρ.Σ.Α., η βαθμολογία βάσης για να προαχθεί ο σπουδαστής από το ένα εξάμηνο στο άλλο ήταν 14 με άριστα το 20, σε όλα τα μαθήματα. Εάν ο σπουδαστής έπαιρνε μικρότερο βαθμό, έστω και σε ένα μάθημα, έχανε το εξάμηνο, οπότε ξαναγραφόταν και επαναλάμβανε τη φοίτηση στο ίδιο εξάμηνο! Στα επόμενα χρόνια και μέχρι το 1954, η βάση προαγωγής στο επόμενο εξάμηνο ήταν το 12 στα κύρια μαθήματα,

Μνήμη Μιχαήλ Αναστασιάδη

Πέμπτη, 30 Οκτώβριος 2014
Τριάντα έξι χρόνια (1978 - 2014) συμπληρώνονται το μήνα αυτό από τον αιφνίδιο θάνατο του προέδρου της Ενώσεως Σμυρναίων Μιχαήλ Αθ. Αναστασιάδη. Αντί άλλου αφιερώματος στη μνήμη του, φιλοξενούμε στη συνέχεια αποσπάσματα από την επιμνημόσυνη ομιλία του  Σμυρνιού πρεσβευτή Αλέξανδρου  Στεφ. Βεϊνόγλου, η οποία εκφωνήθηκε στην κοινή εκδήλωση που διοργάνωσαν η ΄Ενωση Σμυρναίων και ο Σύλλογος των Φοιτησάντων στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης, στη Βιβλιοθήκη της οδού Καρύτση 3, στις 25 Οκτωβρίου 1979.
O Σμυρναίος καθηγητής Μιχαήλ Αθαν. Αναστασιάδης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1909. Ανήκε στην τελευταία σειρά των αποφοίτων της περιώνυμης Ευαγγελικής Σχολής της γενέτειράς του, που αποφοίτησαν λίγο πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μετά το 1922 πρόσφυγας στην Αθήνα, συνέχισε τις σπουδές του στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή. Ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στην Γκρενόπλ και στο Παρίσι. Με την επιστροφή του στην Αθήνα άρχισε μια λαμπρή σταδιοδρομία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, φθάνοντας μέχρι τη βαθμίδα του τακτικού καθηγητή, στην έδρα της Ηλεκτρονικής Φυσικής και ήταν ο Ιδρυτής και Διευθυντής του Ιονοσφαιρικού Ινστιτούτου του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. Υπήρξε θεμελιωτής της Ηλεκτρονικής Παιδείας στην Ελλάδα, με ξεχωριστή συμβολή σε διάφορους τομείς της Φυσικής Επιστήμης.  Εκτός από το πολύπλευρο επιστημονικό - ερευνητικό έργο του, διεθνώς αναγνωρισμένο, αξιόλογη παραμένει η προσφορά του στην υπόθεση της διατήρησης της μνήμης των πέραν του Αιγαίου ελληνικών πατρίδων. Διετέλεσε πρόεδρος της Ενώσεως Σμυρναίων, του Συλλόγου των Φοιτησάντων στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης, γενικός γραμματέας της Διασωματειακής Ενώσεως του Εθνικού Μουσείου του Ελληνισμού της Ανατολής, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών και άλλων οργανώσεων το έργο των οποίων πολυειδώς ενίσχυσε. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η απόφασή του να κληροδοτήσει την κατοικία του επί της οδού  Σκουφά 71Α στο Κολωνάκι, προκειμένου να λειτουργήσουν σ' αυτήν τα γραφεία του ιστορικού Σωματείου των Σμυρναίων της Αθήνας και ο αγώνας του για την ίδρυση του Πανεπιστημίου του Αιγαίου στα απέναντι από τα μικρασιατικά παράλια ελληνικά νησιά, που τη θεωρούσε απαραίτητη όχι μόνο για επιστημονικούς αλλά και για εθνικούς λόγους.
Κ.Μ. - Ν.Β.

Ο ανατροπέας του Χόλιγουντ Τζον Κασσαβέτης

Ο ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης που «ίδρυσε» το ανεξάρτητο σινεμά!

Παρά το γεγονός ότι ήταν δημοφιλέστατος ηθοποιός, η πραγματική κληρονομιά του Κασσαβέτη είναι η δουλειά του πίσω από τις κάμερες.

Κι αυτό γιατί είναι αναμφίβολα ένας από τους πρωτεργάτες του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, ψάχνοντας τρόπους χρηματοδότησης που θα προσυπέγραφαν τον αδέσμευτο χαρακτήρα των ταινιών του.

Ο ανυπότακτος λοιπόν εικονοκλάστης προκάλεσε τις παραδεδομένες νόρμες για την κινηματογραφική μορφή, την ίδια στιγμή που έβαλε στο στόχαστρο και τον ίδιο τον τρόπο της παραγωγής ταινιών.

Ο πιονέρος λοιπόν της αυτοχρηματοδότησης και της αυτο-διανομής των ταινιών στις κινηματογραφικές αίθουσες θα άνοιγε τον δρόμο για όλους τους κατοπινούς ανεξάρτητους σκηνοθέτες και κινηματογραφιστές, βοηθώντας τους να κόψουν μια και καλή τους δεσμούς με την εξάρτηση του Χόλιγουντ και τον ακραίο έλεγχο που ασκεί στην παραγωγή.

Ας δούμε λοιπόν τη ζωή του ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη που θα θα τα έβαζε με το ίδιο το χολιγουντιανό «κύκλωμα»...

Πρώτα χρόνια

Ο Τζον Κασσαβέτης γεννιέται στις 9 Δεκεμβρίου 1929 στη Νέα Υόρκη, ως ο νεότερος από τους δύο γιους των ελλήνων μεταναστών Νικόλα και Κατερίνα Κασσαβέτη.

Ο μικρός πηγαίνει σχολείο στο Λονγκ Άιλαντ, ενώ κατόπιν σπουδάζει αγγλική φιλολογία στο Mohawk College και το Colgate University, πριν γραφτεί τελικά στη Δραματική Σχολή της Νέας Υόρκης (New York Academy of Dramatic Arts), από την οποία και αποφοιτά το 1950.

Πρώτες υποκριτικές δουλειές

Περιπλανιέται για σύντομο