Οι φοιτητές
Περιεχόμενα
Α. Εισαγωγή
1.
Το αιώνιο ερώτημα
Β.
Κεφάλαιο πρώτο
2. Η Ράνια
3. Η ανατροφή
4. Ο
μανάβης της γειτονιάς
5.
Χήρα στα τριάντα της
6.
Ο έρωτας
7.
Η προσγείωση
8.
Η νέα κατάσταση
9.
Ο χωρισμός
Γ. Κεφάλαιο δεύτερο
10. Νέος προσανατολισμός
11. Η γέννηση του παιδιού
12. Ο Λάμπρος αναπολεί
13. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες
14. Το σχίσμα Μόσχας-Πεκίνου
15.
Το πρώτο ράγισμα
16. Ο Λάμπρος πτυχιούχος
Δ.
Κεφάλαιο τρίτο
17. Ποιος φταίει τελικά;
18. Ο Μήτσος κάνει τη στροφή
19. Επιτέλους κάτι όμορφο στη ζωή του
20. Η εξομολόγηση του Τάσου
Κεφάλαιο
τέταρτο
21. Τα σύννεφα μαζεύονται πάνω απ’ το κεφάλι μας
22. Ραγδαίες εξελίξεις και αλλαγές
23. Η συνάντηση Λάμπρου και Τάσου
24.
Η ανωμαλία τους πρόφτασε
25.
Προετοιμασία για αντίσταση
26. Το νερό μπαίνει στο αυλάκι
27.
Η ατμόσφαιρα της εποχής
28. Ο Τάσος
29. Ο Λάμπρος πάνω στα αναμμένα κάρβουνα
Δ.
Κεφάλαιο πέμπτο
30. Τι έγινε η Ράνια;
31.
Ο Λάμπρος αποσύρεται απ’ τη κυκλοφορία
32.
Ο κλοιός σφίγγει
33.
Η δημοσιότητα κινητοποίησε κόσμο
34.
Η έκπληξη
35. Η δίκη
στο στρατοδικείο
36. Η Ράνια με πρόβλημα
37. Η κατάσταση επιδεινώνεται
38. Η εξομολόγηση
39.
Οι τελευταίες επιθυμίες
Ε.
Κεφάλαιο έκτο
40.
Το πολιτικό τέλμα
41.
Η προσπάθεια από την αρχή
42. Η αποκάλυψη
43.
Οι επόμενες εξελίξεις
44.
Προσωρινοί διακανονισμοί
45. Η Ντίνα
46. Η
συνάντηση
47.
Πρόταση συγκατοίκησης
48. Με την αγωνία, αλλά και τη χαρά
49. Οι επόμενες κινήσεις
50. Νέα σχέδια
51. Η έκπληξη και η χαρά
52.
Χτίσιμο οικογένειας
53. Ένας κύκλος έκλεισε
ΣΤ. Κλείσιμο
54. Η μέση οδός
Εισαγωγή
1. Το αιώνιο ερώτημα
Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για το θέμα κι έχουν
σε κείμενα καταγραφεί ποικίλες απόψεις και πληθώρα ενδεχομένων. Κι όμως! Παρά
την επίμονη κι αγωνιώδη αναζήτηση λύσης το ερώτημα παραμένει ακέραιο κι αναπάντητο.
Τι
είναι, αλήθεια, χαμένος χρόνος;
Ο
κύκλος της ζωής ενός ανθρώπου είναι αμελητέος μες στην αιωνιότητα, αλλά
ιδωμένος στο μικρόκοσμο του καθενός, τα συνήθη χρόνια ζωής του μπορεί να
φαντάζουν αρκετά έως ατέλειωτα. Πώς μπορεί αυτός ν’ «αξιοποιήσει» αυτό το
«σύντομο πέρασμα»;
Μια
στάση είναι να ζεις έντονα αναζητώντας αδιακόπως εμπειρίες, επιδιώκοντας
συνεχώς γνωριμίες με νέους ανθρώπους, ταξιδεύοντας σε όλο και νέους τόπους,
δοκιμάζοντας άγνωστες γεύσεις, νιώθοντας πρωτόγνωρα αισθήματα. Να ζεις με τρόπο
ώστε να μην αφήνεις λεπτό να πηγαίνει «χαμένο», χωρίς καμιά στιγμή που να μην
τη γεμίζεις από μια ασχολία, με μια δραστηριότητα. Είναι η πραγμάτωση της
γνωστής παραίνεσης που λέει:
« Ζήσε
την κάθε μέρα λες κι είναι η τελευταία σου»
Όμως
το ερώτημα μπαίνει από μόνο του. Αυτό το ασταμάτητο κυνηγητό είναι λύση;
Αναρωτιέσαι εύλογα αν μια τέτοια στάση σου αφήνει χρόνο για μια ανάσα, μια
ενδοσκόπηση, ένα διάλειμμα για ήρεμη
συναγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων. Μέσα σ’ αυτό το αέναο κυνηγητό
προλαβαίνεις, άραγε, να αφομοιώνεις τις γνώσεις και τα συναισθήματα; Είναι
ερωτήματα που πολλές φορές δεν έχουν τις αυτονόητες απαντήσεις. Υπάρχει
εναλλακτική λύση; Δεύτερος άλλος δρόμος; Σίγουρα πρέπει να υπάρχει γιατί τότε,
αλίμονο!
Πάμε
το συλλογισμό στην άλλη άκρη.
Μια
άλλη στάση περιλαμβάνει το χουζούρεμα, την ραστώνη, την ανέμελη βόλτα χωρίς
κανένα προορισμό, το οργανωμένο- κατά το δυνατόν- άδειασμα του μυαλού από
οποιαδήποτε ενοχλητική σκέψη. Αυτά και τόσα άλλα αντίστοιχα, είναι χάσιμο
χρόνου; Μήπως καμιά φορά τέτοιες ανούσιες, εκ πρώτης όψεως ενασχολήσεις, είναι
μια καταφυγή, ένα δροσερό αεράκι μέσα στη θανατερή νηνεμία;
Ας
προσγειώσουμε τη σκέψη μας.
Η ζωή
είναι μια αλυσίδα περιστατικών. Η συνάθροιση όλων αυτών είναι εκείνο που ονομάζουμε ο «βίος του ανθρώπου». Δεν υπάρχει
«χαμένος χρόνος». Όλα αποτελούν ψηφίδες του προσωπικού σου περάσματος από τον
μάταιο αυτόν κόσμο. Βεβαίως, κάποια από
αυτά τα περιστατικά, πέρασαν κι έφυγαν στη λησμονιά μην αφήνοντας πίσω τους
εμφανείς ή σημαντικές επιπτώσεις, ενώ άλλα, αντιθέτως, έβαλαν ανεξίτηλη την
σφραγίδα μέσα σου και σε σημάδευσαν δια βίου.
Η
βαρύτητα ενός συμβάντος στην πορεία της ζωής αξιολογείται και από τη διάρκεια
που η επίδρασή του επιβιώνει εντός σου. Αυτό που σύντομα ξεχνιέται ή πέρασε
απαρατήρητο από σένα το πήρε ο άνεμος και στη συνέχεια είναι σαν να μην υπήρξε
στην πραγματικότητα δεν θα ήταν ίσως σημαντικό.
Όμως, ας μην αγνοηθεί και μια άλλη διάσταση. Όταν ένα γεγονός αναβιώνει
και ανασταίνεται, σαν τον Λάζαρο στην μνήμη σου, από γνωστή ή άδηλη αφορμή,
τότε ξαναζείς το γεγονός, πολλές φορές μάλιστα εντονότερα από την πρώτη φορά.
Μακάρι
να υπήρχαν σταθερά αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης των συμβαινόντων στην
καθημερινότητά μας. Όμως κάτι τέτοιο μάλλον δεν υπάρχει. Είναι κοινός τόπος ότι
κάθε αυτόπτης ήρωας ή μάρτυς ενός
γεγονότος, όταν προκληθεί να περιγράψει τα συμβάντα, δίνει τη δική του εκδοχή,
επισημαίνει κάποια σημεία ενώ παραγνωρίζει κάποια άλλα, που για τον επόμενο
αποτελούν την καρδιά του συμβάντος.
Δεν
υπάρχουν στάνταρ απαντήσεις και ίσως αυτό είναι η ιδιαίτερη γεύση της ανθρώπινης
ζωής.
Δεν
υπάρχει «χαμένος χρόνος». Το κάθε τι που συμβαίνει στη διάρκεια της ζωής του
ανθρώπου είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των αναμνήσεων που θα τον ακολουθούν μέχρις ότου το χώμα σκεπάσει το
νεκρό πλέον σώμα του.
Α. Κεφάλαιο
πρώτο
2. Η Ράνια
Όπου φτωχός κι η μοίρα του. Σε μερικούς
ανθρώπους από τη γέννα τους είναι καθορισμένα τα όρια της ζωής τους, οι
ευκαιρίες που δίνονται και τα ενδεχόμενα που υπάρχουν. Είναι πολύ δύσκολο σε
έναν νέο άνθρωπο λόγω έλλειψης γνώσεων, λόγω οικονομικών αδυναμιών και πολλές
φορές λόγω αδράνειας να σπάσει το τσόφλι της μιζέριας μέσα στην οποία μεγαλώνει
και ν’ ανοίξει τα φτερά του σε νέες δυνατότητες, ανώτερους στόχους, μια
καλύτερη πορεία. Και από αυτούς που επιχειρούν τη δραπέτευση από την αρχική
μιζέρια λίγοι είναι εκείνοι που το επιτυγχάνουν στο τέλος. Χρειάζεται πολύχρονο
πείσμα, αδιάκοπη προσπάθεια, επιμονή και
προσήλωση. Τέτοια χαρακτηριστικά δεν υπάρχουν εν αφθονία στη ζωή. Όπου τα
συναντήσεις αντιμετώπισέ τα ως εξαιρέσεις που απαιτούν παραδοχή και σεβασμό.
Δε θυμάται, η Ράνια