Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018










                    Οι φοιτητές   

                     Περιεχόμενα 



                    Α.     Εισαγωγή

  

1.             Το αιώνιο ερώτημα



                        Β. Κεφάλαιο πρώτο

        2.  Η Ράνια

      3. Η ανατροφή

       4. Ο μανάβης της γειτονιάς

       5.  Χήρα στα τριάντα της

        6.   Ο έρωτας

        7.   Η προσγείωση

        8.   Η νέα κατάσταση     

      9.   Ο χωρισμός



     Γ. Κεφάλαιο δεύτερο



10.   Νέος προσανατολισμός

11.   Η γέννηση του παιδιού

12.   Ο Λάμπρος αναπολεί

13.   Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

14.   Το σχίσμα Μόσχας-Πεκίνου

15. Το πρώτο ράγισμα

16.   Ο Λάμπρος πτυχιούχος



Δ. Κεφάλαιο τρίτο



17.   Ποιος φταίει τελικά;

18.   Ο Μήτσος κάνει τη στροφή

19.   Επιτέλους κάτι όμορφο στη ζωή του

20.   Η εξομολόγηση του Τάσου





Κεφάλαιο τέταρτο



21.   Τα σύννεφα μαζεύονται πάνω απ’ το κεφάλι μας

22.  Ραγδαίες εξελίξεις και αλλαγές

23.   Η συνάντηση Λάμπρου και Τάσου

24. Η ανωμαλία τους πρόφτασε

25. Προετοιμασία για αντίσταση

26.  Το νερό μπαίνει στο αυλάκι

27. Η ατμόσφαιρα της εποχής

28.  Ο Τάσος

29.  Ο Λάμπρος πάνω στα αναμμένα κάρβουνα



Δ. Κεφάλαιο πέμπτο



30.  Τι έγινε η Ράνια;

31. Ο Λάμπρος αποσύρεται απ’ τη κυκλοφορία

32. Ο κλοιός σφίγγει

33. Η δημοσιότητα κινητοποίησε κόσμο

34. Η έκπληξη

35.  Η  δίκη στο στρατοδικείο

36.  Η Ράνια με πρόβλημα

37.  Η κατάσταση επιδεινώνεται

38.  Η εξομολόγηση

39. Οι τελευταίες επιθυμίες



Ε. Κεφάλαιο έκτο



40. Το πολιτικό τέλμα

41. Η προσπάθεια από την αρχή

42.  Η αποκάλυψη

43. Οι επόμενες εξελίξεις

44. Προσωρινοί διακανονισμοί

45. Η Ντίνα

46.  Η συνάντηση

47.  Πρόταση συγκατοίκησης

48. Με την αγωνία, αλλά και τη χαρά

49. Οι επόμενες κινήσεις

50. Νέα σχέδια

51. Η έκπληξη και η χαρά

52.  Χτίσιμο οικογένειας

53. Ένας κύκλος έκλεισε



ΣΤ. Κλείσιμο

 54.   Η μέση οδός

                                     









                                      







  

                        Εισαγωγή

  

         1.      Το αιώνιο ερώτημα





Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για το θέμα κι έχουν σε κείμενα καταγραφεί ποικίλες απόψεις και πληθώρα ενδεχομένων. Κι όμως! Παρά την επίμονη κι αγωνιώδη αναζήτηση λύσης το ερώτημα  παραμένει ακέραιο κι αναπάντητο.

  Τι είναι, αλήθεια, χαμένος χρόνος;

 Ο κύκλος της ζωής ενός ανθρώπου είναι αμελητέος μες στην αιωνιότητα, αλλά ιδωμένος στο μικρόκοσμο του καθενός, τα συνήθη χρόνια ζωής του μπορεί να φαντάζουν αρκετά έως ατέλειωτα. Πώς μπορεί αυτός ν’ «αξιοποιήσει» αυτό το «σύντομο πέρασμα»;

  Μια στάση είναι να ζεις έντονα αναζητώντας αδιακόπως εμπειρίες, επιδιώκοντας συνεχώς γνωριμίες με νέους ανθρώπους, ταξιδεύοντας σε όλο και νέους τόπους, δοκιμάζοντας άγνωστες γεύσεις, νιώθοντας πρωτόγνωρα αισθήματα. Να ζεις με τρόπο ώστε να μην αφήνεις λεπτό να πηγαίνει «χαμένο», χωρίς καμιά στιγμή που να μην τη γεμίζεις από μια ασχολία, με μια δραστηριότητα. Είναι η πραγμάτωση της γνωστής παραίνεσης που λέει:

 « Ζήσε την κάθε μέρα λες κι είναι η τελευταία σου»

 Όμως το ερώτημα μπαίνει από μόνο του. Αυτό το ασταμάτητο κυνηγητό είναι λύση; Αναρωτιέσαι εύλογα αν μια τέτοια στάση σου αφήνει χρόνο για μια ανάσα, μια ενδοσκόπηση, ένα διάλειμμα για  ήρεμη συναγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων. Μέσα σ’ αυτό το αέναο κυνηγητό προλαβαίνεις, άραγε, να αφομοιώνεις τις γνώσεις και τα συναισθήματα; Είναι ερωτήματα που πολλές φορές δεν έχουν τις αυτονόητες απαντήσεις. Υπάρχει εναλλακτική λύση; Δεύτερος άλλος δρόμος; Σίγουρα πρέπει να υπάρχει γιατί τότε, αλίμονο!

  Πάμε το συλλογισμό στην άλλη άκρη.

 Μια άλλη στάση περιλαμβάνει το χουζούρεμα, την ραστώνη, την ανέμελη βόλτα χωρίς κανένα προορισμό, το οργανωμένο- κατά το δυνατόν- άδειασμα του μυαλού από οποιαδήποτε ενοχλητική σκέψη. Αυτά και τόσα άλλα αντίστοιχα, είναι χάσιμο χρόνου; Μήπως καμιά φορά τέτοιες ανούσιες, εκ πρώτης όψεως ενασχολήσεις, είναι μια καταφυγή, ένα δροσερό αεράκι μέσα στη θανατερή νηνεμία;

 Ας προσγειώσουμε τη σκέψη μας.

  Η ζωή είναι μια αλυσίδα περιστατικών. Η συνάθροιση όλων αυτών είναι εκείνο που  ονομάζουμε ο «βίος του ανθρώπου». Δεν υπάρχει «χαμένος χρόνος». Όλα αποτελούν ψηφίδες του προσωπικού σου περάσματος από τον μάταιο αυτόν κόσμο.  Βεβαίως, κάποια από αυτά τα περιστατικά, πέρασαν κι έφυγαν στη λησμονιά μην αφήνοντας πίσω τους εμφανείς ή σημαντικές επιπτώσεις, ενώ άλλα, αντιθέτως, έβαλαν ανεξίτηλη την σφραγίδα μέσα σου και σε σημάδευσαν δια βίου.

  Η βαρύτητα ενός συμβάντος στην πορεία της ζωής αξιολογείται και από τη διάρκεια που η επίδρασή του επιβιώνει εντός σου. Αυτό που σύντομα ξεχνιέται ή πέρασε απαρατήρητο από σένα το πήρε ο άνεμος και στη συνέχεια είναι σαν να μην υπήρξε στην πραγματικότητα δεν θα ήταν ίσως σημαντικό.  Όμως, ας μην αγνοηθεί και μια άλλη διάσταση. Όταν ένα γεγονός αναβιώνει και ανασταίνεται, σαν τον Λάζαρο στην μνήμη σου, από γνωστή ή άδηλη αφορμή, τότε ξαναζείς το γεγονός, πολλές φορές μάλιστα εντονότερα από την πρώτη φορά.

 Μακάρι να υπήρχαν σταθερά αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης των συμβαινόντων στην καθημερινότητά μας. Όμως κάτι τέτοιο μάλλον δεν υπάρχει. Είναι κοινός τόπος ότι κάθε αυτόπτης ήρωας ή μάρτυς  ενός γεγονότος, όταν προκληθεί να περιγράψει τα συμβάντα, δίνει τη δική του εκδοχή, επισημαίνει κάποια σημεία ενώ παραγνωρίζει κάποια άλλα, που για τον επόμενο αποτελούν την καρδιά του συμβάντος.

 Δεν υπάρχουν στάνταρ απαντήσεις και ίσως αυτό είναι η ιδιαίτερη γεύση της ανθρώπινης ζωής.

 Δεν υπάρχει «χαμένος χρόνος». Το κάθε τι που συμβαίνει στη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των αναμνήσεων που θα τον  ακολουθούν μέχρις ότου το χώμα σκεπάσει το νεκρό πλέον σώμα του.







Α. Κεφάλαιο πρώτο



2.   Η Ράνια



Όπου φτωχός κι η μοίρα του. Σε μερικούς ανθρώπους από τη γέννα τους είναι καθορισμένα τα όρια της ζωής τους, οι ευκαιρίες που δίνονται και τα ενδεχόμενα που υπάρχουν. Είναι πολύ δύσκολο σε έναν νέο άνθρωπο λόγω έλλειψης γνώσεων, λόγω οικονομικών αδυναμιών και πολλές φορές λόγω αδράνειας να σπάσει το τσόφλι της μιζέριας μέσα στην οποία μεγαλώνει και ν’ ανοίξει τα φτερά του σε νέες δυνατότητες, ανώτερους στόχους, μια καλύτερη πορεία. Και από αυτούς που επιχειρούν τη δραπέτευση από την αρχική μιζέρια λίγοι είναι εκείνοι που το επιτυγχάνουν στο τέλος. Χρειάζεται πολύχρονο πείσμα, αδιάκοπη προσπάθεια, επιμονή  και προσήλωση. Τέτοια χαρακτηριστικά δεν υπάρχουν εν αφθονία στη ζωή. Όπου τα συναντήσεις αντιμετώπισέ τα ως εξαιρέσεις που απαιτούν παραδοχή και σεβασμό.

Δε θυμάται, η Ράνια

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018

  1. Ένα παλαιό κείμενο τη χρονιά που είχα τις μαύρες μου (χτενισμένο λίγο)
    Άλλα αντ’ άλλων -1978
    Ήταν αργότερα από την εποχή που «τραβούσαν τα σκυλιά με το λουκάνικα»
    Τώρα η τιμή τους τα έκανε πολυτέλεια, μα η ποιότητά τους παρέμενε ίδια: Για τα σκυλιά.
    Κι εμείς ανηφορίζαμε στο χρόνο, ψάχνοντας τη χαμένη μας μοίρα, τα χρόνια που ανώφελα φύγανε, τα ατέλειωτα σχέδια που μείνανε στα χαρτιά ή σε κάποια ντροπαλή γωνιά του μυαλού μας. Είναι σωστά τ...ελικά αυτά που λένε. «Τι σου έμελλε να πάθεις κακομοίρη μου!» ή αλλιώς «Πού είσαι χαμένη νιότη που έλεγες πως θα γινόμουν άλλος;»
    Κι εγώ τραβάω κόντρα στα δευτερόλεπτα, που όλο τ’ ακουμπάω και όλο μου ξεφεύγουν. Κάνω τεχνητή αναπνοή στα θνήσκοντα όνειρά μου.
    Γιατί η γνώση, μωρέ, δεν έρχεται με τα νιάτα και σου κάνει συντροφιά στη δύση της ζωής, τότε που είναι σχεδόν άχρηστη; Ναι! Παξιμάδι στα χέρια φαφούτη στην έρημο.
    Κάνοντας έναν απολογισμό σκέφτομαι τι απόμεινε: Τρεις κι εξήντα! Λίγα ψιλά κέρματα το κέρδος μιας ολάκερης ζωής. Μα καλά τι έκανα όλα τα χρόνια; Κι εγώ που νόμιζα πως έζησα μια έντονη ζωή! Κυνηγητό χιμαιρικών ελπίδων σ’ ένα κόσμο δίχως μέλλον.
    Στα δίχτυα του ψαρά οι φελλοί επιπλέουν τα βαρίδια αναζητούν τον πάτο και μιλάνε με τα αμίλητα ψάρια. Εγώ μέτραγα τα αστέρια όταν οι άλλοι μοίραζαν τα λάφυρα. Απέμεινα ρέστος, ασκεπής κάτω απ’ τον ήλιο με το παγούρι άδειο και στεγνό.
    Ας κάνω μια προσθαφαίρεση:
    Από τη μια, τα χρόνια της πείνας και της στέρησης, οι μέρες των συνεδριάσεων και των κυνηγητών, τα χρόνια του εγκλεισμού στα σίδερα. Και από την άλλη; Οι λιγοστές και δυσεύρετες αλκυονίδες μέρες. Λίγες στιγμές μόνο, που νανουρίζονται στα νούφαρα της λίμνης και παίρνουν λαίμαργες ανάσες για λίγο οξυγόνο. Ποια ζυγαριά, σύντροφέ μου, θ’ αντέξει τούτη τη διαφορά;
    Τι να πρώτο θυμηθώ; Τις γυναίκες που κέρδισα ή αυτές που μου ξέφυγαν όταν λιμάζανε για επαφή ; Εκείνο που τελικά μένει είναι μια πίκρα, πικρή σαν το κινίνο. Κι εγώ παραπονούμενος στην αναφορά του λόχου. Ας είναι καλά ο γεραμπής. Ο πόλεμος με τη συνείδηση δεν ήταν κι αδιάκοπος. Υπήρχαν μεγάλα διαλείμματα ανακωχών. Φαντάζεσαι να είσαι συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση;
    Τώρα τι μπορείς να κάνεις αν το σαράκι σιγοτρώει τα μέσα σου; Είναι η παντοκράτειρα απληστία που κρύβουμε μέσα μας. Κι αυτό δικό μου κι εκείνο το θέλω. Ε ! Όχι κύριε δεν είσαι μόνος σου μες τη ζωή. Δισεκατομμύρια σαν και σένα διεκδικούν μια θέση στον ήλιο.
    Μανία κι αυτή! Τι το θέλεις το οικοπεδάκι σε θερμοκρασία 6.000 βαθμών άνθρωπέ μου; Τα αστέρια είναι πολλαπλάσια. Σκέψου πως, αν γίνει μια δίκαιη μοιρασιά, θα έχεις και το δικό σου! Τι κι αν οι Κροίσοι αγοράζουν δικά τους νησιά; Εσύ θα έχεις δικό σου ολάκερο αστέρι

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018






 


                  Η     λύτρωση


 




































Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Η Σ       Τ Σ Ι Λ Ο Γ Λ Ο Υ









                     Η     λύτρωση









Περιεχόμενα



ΚΕΦΑΛΑΙΟ   ΠΡΩΤΟ



1. Το  όνειρο  της  Μαριγώς

2. Ο  Τάσος

3. Η Μαριγώ σπάει την παράδοση

4. Ο Τάσος και η Μαριγώ ευλογούνται στην εκκλησία

5. Η  προσγείωση στην πραγματικότητα

6. Ο Τάσος προβληματίζεται

7. Η εγκατάσταση στην πόλη

8. Ο  χρόνος   τρέχει,  ο  άτιμος



ΚΕΦΑΛΑΙΟ   ΔΕΥΤΕΡΟ



9. Πως  μπλέκει  τα  πράγματα  η  μοίρα

10.Η   θεαματική  συνάντηση

11. Νέες προοπτικές



ΚΕΦΑΛΑΙΟ   ΤΡΙΤΟ



12. Το  αθόρυβο  ζευγάρι

13. Η  δική μου αναχώρηση

14. Ο  Ηλίας στην Αθήνα

15. Τα αποτελέσματα

16. Αρχίζει η φοιτητική περίοδος

17. Η ζωή συνεχίζεται

18. Εξελίξεις με τον κυρ Αντώνη

19. Η κηδεία

20. Ο Ηλίας  συνεχίζει  τις  σπουδές  του

21. Η  πρώτη  φορά



ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ



22. Ο όμορφος  έρωτας του Νίκου και της Μαριώς

23. Το τραγικό συμβάν

24. Η κατάσταση οδηγείται σε αδιέξοδο

25. Η παραίτηση

26. Τα  επακόλουθα



ΚΕΦΑΛΑΙΟ   ΠΕΜΠΤO



27. Το επόμενο βήμα του Ηλία 

28. Παρηγοριά σε άλλη αγκαλιά



ΚΕΦΑΛΑΙΟ   ΕΚΤΟ



29. Ο Τάσος και η Μαριγώ

30. Ο Φώτης φοιτητής

31. Είναι σύμπτωση ή θεϊκή βούληση

32. Η εξομολόγηση του Φώτη στον Ηλία

33. Ο  Ηλίας αποφασίζει

34. Επικοινωνία Ηλία και Φώτη

35.  Η χαρά της Μαριγώς

36. Σχεδιάζοντας  τις  επόμενες  ενέργειες

37.  Απόπειρα επανασύνδεσης

 38. Η  συζήτηση με τον δικηγόρο



ΚΕΦΑΛΑΙΟ   ΕΒΔΟΜΟ



39.  Ο  Μπάμπης  θυμάται

40.  Η νέα φάση της ζωής του

41.  Το  πεδίο του Άρεως



ΚΕΦΑΛΑΙΟ   ΟΓΔΟΟ


42.  Το άνοιγμα της υπόθεσης

43. Η  Ματίνα  κι  ο  Ηλίας

44.  Η αρχή έγινε

45. Οι εξελίξεις συνεχίζονται





 ΚΕΦΑΛΑΙΟ   ΕΝΑΤΟ

46. Ο Μπάμπης σε έλλειψη

47.  Η επανεμφάνιση του δράκου του Πεδίου του Άρεως

48.  Το νέο πρόσωπο  

49.  Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται

50.  Η δημοσιοποίηση της σύλληψης

51. Οι ανακοινώσεις

52. Η ευτυχία αυτών που πρόλαβαν















                                               















ΚΕΦΑΛΑΙΟ   ΠΡΩΤΟ

1. Το  όνειρο  της  Μαριγώς

«Ψες το βράδυ, Τάσο μου, σε είδα στ’ όνειρό μου. Ήσουν λέει ψηλά στο λόφο του χωριού κι αγνάντευες τα σπίτια, τις ράχες και τους μπαξέδες μας. Σιμά στα πόδια σου ήταν ξαπλωμένος ο αγαπημένος Μούργος, ο πιστός κι αφοσιωμένος φύλακας. Σιγοτραγουδούσες για τη κακή σου μοίρα. Για τον στενάχωρο τόπο που γεννήθηκες και μεγάλωσες. Τι είναι αλήθεια το χωριό μας; Ένα βαθούλωμα περικυκλωμένο από απότομα βουνά. Να ‘ ναι όλος και μόνο αυτός ο κόσμος σου. Ενώ ο παππούς, που έφυγε πριν λίγο απ’ τη ζωή, σου έλεγε πως πέρα, μακριά και πίσω απ’ τα βουνά, υπάρχουν άλλες μεγάλες κι όμορφες πολιτείες με παλάτια και χρυσάφια με μυριάδες κόσμο που τις γεμίζει και πιο πέρα μια θάλασσα πλατειά που δεν τελειώνει ποτέ και τη διασχίζουν μεγάλα καράβια μ’ ανθρώπους κι εμπορεύματα. Υπάρχουν σου έλεγε απίθανες ομορφιές που καμιά γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει. Ήξερε, βλέπεις, πολλά ο παππούς γιατί διάβαζε βιβλία και τα είχε δει με τα μάτια του στα ταξίδια που είχε κάνει. Λίγοι ξέρανε όσα αυτός»

Τα λόγια αυτά τα έλεγε μόνη της ελπίζοντας στο θαύμα. Ένα καλό πουλάκι να τα ταξιδέψει μέχρι τα αυτιά του αγαπημένου της. Τα έλεγε για την δική της ηρεμία και παρηγοριά. Απτόητη συνέχισε

«Αυτά έλεγε το τραγούδι σου με το βαθύ παράπονο αν κάποια στιγμή θα μπορέσεις κι εσύ να δεις και θα ζήσεις σ’ αυτούς τους άγνωστους τόπους. Όταν δε έβαλες τη φλογέρα στο στόμα ο θρηνητικός της ήχος ξεχύθηκε παντού, η γύρω φύση έκανε μια στάση σεβασμού και κατανόησης. Λες και τα πουλιά που πριν κελαηδούσαν χαρούμενα σταμάτησαν για λίγο ν’  ακούσουν και να συμμεριστούν κι αυτά τον πόνο σου»

 «. Κι εγώ που σ’ αγαπώ; Κι εγώ που ζω κι αναπνέω με
Θόδωρος Πρώιας
Τη φωτογραφία μου την έδωσε ο ίδιος ο εικονιζόμενος, παλαιός και καλός φίλος, εδώ και πενήντα πέντε χρόνια. Παιδί ατόφιο της Νέας Ιωνίας Βόλου, περήφανος για την καταγωγή του. Εγγλεζονησιώτης. Είναι ο αγαπημένος Θόδωρος Πρώιας. Από νωρίς δονήθηκε με το σύνθημα για την απελευθέρωση της χώρας από τη Γερμανική Κατοχή και συντάχτηκε με τις αντιστασιακές δυνάμεις του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ. Ήταν φυσικό να συναντήσει την άδικη κι εκδικητική μανία των αντιπάλων μέσα στο κλίμα του εμφύλιου. Με αστήρικτες κατηγορίες και συνοπτικές διαδικασίες καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο και ευτυχώς, η απόφαση του στρατοδικείου ήταν τρία κατά δύο και δεν εκτελέστηκε. Ήταν 16 ετών νέο παιδί, που ακόμα δεν είχε προλάβει να ζήσει τη ζωή. Μετά τις περιπέτειες της σύλληψης της δίκης και καταδίκης, Βασανισμένος οδηγήθηκε στις φυλακές της Γιούρας, Αυτή η φωτογραφία είναι το 1948 στις φυλακές της Γιούρας (4ος όρμος) από το φωτογράφο της φυλακής, έναντι κάποιας αμοιβής. Ακλόνητος στις πεποιθήσεις του, και αρνούμενος να αποκηρύξει το νεανικό του πιστεύω, άργησε να δει το φως της ελευθερίας. Όταν απελευθερώθηκε εντάχτηκε χωρίς καμιά καθυστέρηση στην ΕΔΑ και εργάστηκε δραστήρια μέσα από τις γραμμές της.
Εκεί συναντήθηκαν κι οι δρόμοι μας. Δραστήριος εργάστηκε για το μεροκάματο στο λιμάνι του Βόλου. Σύντομα εκτιμήθηκε η αγωνιστικότητά του και εκλέχτηκε πρόεδρος στο σωματείο των Εκτάκτων Λιμενεργατών, εξασφαλίζοντάς με διεκδικήσεις δικαιώματα και καλύτερες αμοιβές για τον κλάδο. Έχαιρε ιδιαίτερης εκτιμήσεως στους χώρους που κινούταν και ιδιαίτερα στη συνοικία μας, την Νέα Ιωνία. Αυτό το επιβεβαίωσα στις εκλογές του 1963 και του 1964 όταν, κοντά του κι εγώ, έμπαινε στα σπίτια της συνοικίας μας και οι νοικοκύρηδες του άνοιγαν με εμπιστοσύνη τις πόρτες για να τους δώσει ψηφοδέλτια και τη γραμμή για τη σταυροδοσία. Νέος εγώ σε αυτού του είδους τις δραστηριότητες, μου έκανε αυτό μεγάλη εντύπωση. Χαθήκαμε στη συνέχεια, όταν έφυγα για το Στρατό τον Ιανουάριο του 1966. Στην κατάλυση των θεσμών από τους επίορκους συνταγματάρχες της Χούντας, ήταν από τους πρώτους που στάλθηκαν στην εξορία κι από τους τελευταίους που αφέθηκαν ελεύθεροι. Ήρθε στην Αθήνα και δούλεψε, ως πλασιέ υφασμάτων, αλωνίζοντας καθημερινώς επί δεκαετίες όλους του εμπορικούς δρόμους της Αθήνας κουβαλώντας την βαριά τσάντα με τον παραδοσιακό τρόπο. Δηλαδή ποδαρόδρομο. Γνώρισε την αδελφή ενός γνωστού και σε μένα συνεξόριστου και την παντρεύτηκε. Ένας ευτυχισμένος γάμος που ευλογήθηκε από δυο αγόρια, που μεγάλωσαν και σπούδασαν. Συχνά περνούσε από τη δική μου δουλειά και συζητούσαμε για την κοινή μας πατρίδα και κάποια θέματα της επικαιρότητας. Σε μια από τις συζητήσεις μας, με ενημέρωσε για την επιθυμία του να γράψει ένα βιβλίο για την πατρίδα των γονέων του. Το Εγγλεζονήσι ένα νησάκι στον κόλπο της Σμύρνης. Στη Νέα Ιωνία υπήρχε μια μεγάλη ομάδα με ίδια προέλευση και μάλιστα οι περισσότεροι εξ’ αυτών ασχολήθηκαν, λόγω παράδοσης, με το ναυτικό επάγγελμα. Ήξερε ότι γυρνάω σε παλαιοπωλεία και μου ζήτησε να ψάξω για έναν χρήσιμο σε αυτόν τίτλο. Έψαξα με δεν το βρήκα. Αυτός δούλευε, μάζευε φωτογραφίες και αφηγήσεις και κάποια στιγμή μου έφερε περήφανος το πόνημά του. Μόνο η συλλογή των στοιχείων δικαιώνει την ευγενική αυτή του προσπάθεια.
Όλη η ζωή του ήταν αξιοπρεπής και παράδειγμα προς μίμηση. Είναι πια επιβεβαιωμένο πολλές φορές στην ιστορία ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι για όλες τις εποχές και τις συνθήκες. Στις δύσκολες καταστάσεις ο θόδωρας ήταν από τους πρωταγωνιστές. Στα ήρεμα χρόνια, όσα του επέτρεψαν οι έκτακτες συνθήκες, πήγε στην άκρη κι ασχολήθηκε με της ατομικές χαρές της ζωής : Εργασία, γάμος και παιδιά. Ποτέ δε θέλησε να αναδειχθεί σε μια δημόσια θέση, κάτι που αν ήθελε με άνεση θα μπορούσε να την κατακτήσει.
Τώρα που μεγάλωσε ήρθαν και σοβαρά θέματα υγείας. Τ’ αντιμετωπίζει με θάρρος, αισιοδοξία και στωικότητα. Στον τομέα αυτό δυστυχώς δεν του έμοιασα καθόλου….
Σήμερα ανακοινώθηκε ο θάνατός του 

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018


Το ξενοδοχείο Ακταίον

Μια λανθασμένη εικόνα περί μοντερνισμού είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο υπέροχα κτίρια του παρελθόντος που αποτελούσαν χαρακτηριστικά μιας ιστορικής πρωτεύουσας δεν υπάρχουν πια. Μέσα σε 50 χρόνια ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της Ακρόπολης απέκτησε τη λάμψη μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας με ανάκτορα, νεοκλασικά μέγαρα, βουλεβάρτα και μερικά από τα ομορφότερα δείγματα νεοκλασικισμού στον κόσμο – που τότε ήταν και απολύτως της μόδας. Όμως τα οικονομικά οφέλη και συμφέροντα, η ανάπτυξη, η ανοικοδόμηση, ο υπερβολικός εκμοντερνισμός αλλά και ο πόλεμος σε συνδυασμό με την έλλειψη χρημάτων συνετέλεσαν ώστε μερικά από τα πιο αξιόλογα κτίρια να χαθούν για πάντα στη δίνη του χρόνου. Κτίρια που αν δέσποζαν ακόμα και σήμερα, η εικόνα της Αθήνας θα ήταν  σίγουρα ομορφότερη.

Αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εμβληματικού κτιρίου, που δεν υπάρχει πια. Βρισκόταν στο Νέο Φάληρο -στη θέση όπου σήμερα έχει χτιστεί ιδιωτικό νοσοκομείο. Ο σχεδιασμός άνηκε  στον  Πάνο Καραθανασόπουλο (μαθητή του Τσίλερ) και βασίστηκε στα πρότυπα των παραλιακών palace ξενοδοχείων που ανθούσαν στις ευρωπαϊκές λουτροπόλεις. Εγκαινιάστηκε το 1903 και για δεκαετίες ήταν το κέντρο της αναψυχής για την ελίτ της Αθήνας, αλλά και των υψηλών επισκεπτών από όλη την Ευρώπη. Είχε 160 δωμάτια, μεγάλες αίθουσες δεξιώσεων, κήπους και παραλία. Η παρακμή του ήρθε λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου καταστράφηκαν πολλά μέρη του. Μετά τον πόλεμο η κατεστραμμένη και πάμφτωχη Ελλάδα δεν μπορούσε να συντηρήσει ένα τέτοιο οικοδόμημα και έτσι το ξενοδοχείο εγκαταλείφθηκε, για να καταλήξει να κατεδαφιστεί επί Αριστείδη Σκυλίτση, του αλήστου μνήμης διορισμένου από τη χούντα δημάρχου Πειραιά.


Δευτέρα 19 Μαρτίου 2018




Λευτέρης Τσίλογλου

Ο  Πέτρος

(Μυθιστόρημα)






Αθήνα 2018












































Πρόλογος

    Η ζωή είναι ένα πέρασμα από την ανυπαρξία στο άγνωστο. Μέσα στην αιωνιότητα  ο βίος ενός ατόμου είναι ένα σύντομο μικροεπεισόδιο. Στο επίπεδο όμως του ίδιου ατόμου είναι μια μεγάλη και πολυτάραχη διαδρομή. Σ’ αυτήν την πορεία υπάρχουν απειρία εντυπώσεων και συμβάντων. Περιπέτειες, χαρές, δράματα και πόνοι. Aπ’ όλα αυτά κάποια - πολύ λίγα όμως - είναι εκείνα που τον σφραγίζουν και η ανάμνησή τους τον συντροφεύει ή τον κυνηγά μέχρι την τελευταία του πνοή.       Στην καταγραμμένη ανθρώπινη ιστορία διάβηκαν αυτήν τη διαδρομή δισεκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα. Ανάμεσά τους υπάρχουν σημαντικές προσωπικότητες, λαμπεροί ήρωες, υπέροχα μυαλά και ταλαντούχα άτομα. Μαζί με αυτά υπάρχουν και τομάρια χειρίστου είδους, ειδεχθείς δολοφόνοι, φανατικοί καταστροφείς, που δε σεβάστηκαν την ανθρώπινη ζωή κι ό,τι άλλο υπάρχει στο βασίλειο του διαβόλου. Αυτοί όλοι είναι περασμένοι στις δέλτους της ιστορίας με διθυραμβικά κείμενα ή αντιστοίχως καταδικαστικές κι αποτρόπαιες περιγραφές. 

   Πίσω όμως και παράλληλα με αυτούς έζησαν και έδρασαν πολλοί που τ’ όνομα τους δεν καταγράφτηκε πουθενά και από μια περίοδο και μετά, πέρασε μόνο στα κοινοτικά κιτάπια χωριών και οικισμών, στα κατάστιχα των εκκλησιών κατά τη τέλεση των παραδοσιακών μυστηρίων ή στα ληξιαρχεία των πόλεων. Υπάρχουν λοιπόν αναρίθμητες ανθρώπινες υπάρξεις που το όνομά τους δεν ακούστηκε ποτέ, ούτε καταγράφτηκε πουθενά. Είναι οι άγνωστοι, οι άσημοι, οι ανώνυμοι. Αυτό δεν είναι απαραίτητα ένδειξη της μετριότητάς τους ή και της ασημαντότητάς τους. Είναι πιθανό ή σχεδόν σίγουρο ανάμεσα σ’ αυτούς να κρύβονται, καλυμμένα με τη σκόνη του χρόνου, πολύτιμα πετράδια που δε συντάραξαν την οικουμένη, μα έλαμψαν με τα ήρεμα χαρίσματά  στο οικείο τους περιβάλλον, εκεί όπου έζησαν κι έδωσαν καλό παράδειγμα στους δικούς τους. Ίσως έτσι η μυθιστορηματική αναφορά τους να είναι μια μικρή δικαίωση της σιωπηλής ζωής τους

































1.  



    Δεν ήταν συμπληρωμένα τα πέντε χρόνια του Πέτρου, όταν μια μοιραία μέρα ο χάρος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού παίρνοντας μαζί τον αγαπημένο του πατέρα. Ήταν πολύ μικρός για να έχει σαφή συνείδηση των γεγονότων, μα απ’ τις συζητήσεις πατέρα-μάνας, που άκουγε μέσα στο σπίτι τον τελευταίο καιρό είχε καταλάβει την ένταση με την οποία ζούσε τον τελευταίο διάστημα η οικογένεια του. Ο συνέταιρος στην επιχείρηση του πατέρα του έκανε τα πάντα για να τον σκάσει. Η επιχείρηση ήταν έκθεση σκαλιστών επίπλων πολυτελείας. Η ταμπέλα καλλιτεχνικά σκαλισμένη πάνω σε ξύλινη βάση από τον πατέρα του έγραφε με μεγάλα και όμορφα ανάγλυφα γράμματα

Αρτέμης  Λεγάκης – Αναστάσιος Τσακίρης
Σκαλιστά καλλιτεχνικά έπιπλα πολυτελείας

     Στην αρχή όλα πήγαιναν μέλι-γάλα. Βλέπεις ήταν παιδικοί φίλοι, μάθανε την τέχνη στο ίδιο σκληρό αφεντικό και

Κυριακή 18 Μαρτίου 2018


Νύξεις σε θέματα παιδείας

Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο κατάλληλοι για όλες τις δουλειές, δεν αντιδρούν με την ίδια επιτυχία κάτω απ’ τις ίδιες συνθήκες και δεν ευδοκιμούν σε όλες τις εποχές. Κάποιοι διαθέτουν περισσότερες δεξιότητες κι άλλοι λιγότερες. Όμως, με στήριγμα την πολύχρονη παρουσία μου στη ζωή και τη διδασκαλία, επιμένω ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουν ένα τουλάχιστον ταλέντο σε κάποιον τομέα, διαθέτουν μια κλίση και προδιάθεση προς μια χρήσιμη κατεύθυνση. Όσο  νωρίτερα το ανακαλύψουν οι ίδιοι ή το περιβάλλον τους, τόσο καλύτερα γι αυτούς και την κοινωνία.
Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος της εκπαίδευσης και ειδικότερα των λειτουργών της. Η γενική παιδεία είναι απαραίτητη και πολλαπλώς χρήσιμη, αλλά αν μείνουμε μόνο σε αυτό το επίπεδο από ένα σημείο και πέρα, καταντάει ανιαρή και γιατί όχι, μετασχηματίζεται σε φρένο για την πνευματική ανάπτυξη του νέου παιδιού. Σήμερα οι συνθήκες άλλαξαν δραστικά και το σχολείο έχει χάσει μεγάλο μέρος από την ελκυστικότητά του. Με την τηλεόραση, το διαδίκτυο, τα κοινωνικά μέσα, κάθε νέος βομβαρδίζεται καθημερινά, από χιλιάδες ήχους, μηνύματα και εικόνες. Θέλουμε δε θέλουμε όλα αυτά αφήνουν πάνω του θετικά, αλλά και αρνητικά αποτυπώματα. Και μάλιστα με ρυθμούς που το ανθρώπινο μυαλό δύσκολα προλαβαίνει να αφομοιώσει. Το θέμα είναι μεγάλο και απαιτεί σοβαρή και προσεκτική προσέγγιση.
Ο πιο ασφαλής δρόμος για το σκοπό αυτό είναι να ανατρέξουμε στις απαρχές της δημιουργίας του Ελληνικού κράτους. Πριν ακόμα οι Έλληνες κατακτήσουν την ανεξαρτησία τους χώθηκαν με εντυπωσιακή ορμή στις εμφύλιες διαμάχες, πληγή που τραυμάτισε πολλαπλώς την πορεία του νεοσύστατου κράτους. Το Ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε εξαρχής με τη στήριξη των ξένων δυνάμεων. Ένα χαρακτηριστικό που σφράγισε διαχρονικά την συμπεριφορά του. Για όσους έχουν - έστω και χοντρική - αντίληψη των ιστορικών συμβάντων θα δουν ότι η πορεία της χώρας καλύπτεται από ανοιχτές ή καλυμμένες επεμβάσεις των ξένων συμμάχων μας, σε όλη την ιστορική μας διαδρομή. Το τραγικό είναι η γνώση ότι αυτές οι επεμβάσεις δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι πάντα έβλαψαν τη χώρα. Εκείνο που σίγουρα μπορούμε να ισχυριστούμε είναι η μόνιμη ανικανότητα της εγχώριας πολιτικής ηγεσίας να ελέγξουν τις καταστάσεις. Από την αρχή εμφανίστηκαν τα αρνητικά χαρακτηριστικά του γένους, που μας συνόδευσαν όλα τα επόμενα χρόνια
Εκείνοι που καθόρισαν τις βασικές κατευθύνσεις της εκπαιδευτικής μας πολιτικής είναι οι τότε υπάρχοντες σπουδαγμένοι λόγιοι Ελληνικής καταγωγής και μια σειρά φιλέλληνες με αγάπη που πήγαζε από τη γνώση για το ένδοξο παρελθόν αυτού του τόπου. Στο αρχικά απελευθερωμένο κομμάτι της χώρας δεν περιλαμβάνονται τα κύρια πνευματικά κέντρα, όπου προϋπήρχανε σχολεία υψηλού επιπέδου. Οι υπάρχουσες υποδομές είναι σε στοιχειώδες επίπεδο.

 Το κυρίαρχο όραμα είναι η αναβίωση του χαμένου παράδεισου.

Στόχος εξαρχής ανέφικτος και μη ωφέλιμος για τις ανάγκες του νέου κράτους, που πρέπει να πλαισιωθεί με στελέχη ικανά να το κινήσουν. Εδώ δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις αυστηρές δεσμεύσεις που πηγάζουν από την ισχυρή επιρροή της ορθόδοξης Εκκλησίας σε όλες τις εκφάνσεις της τότε κοινωνίας



Ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας

Τρίτη 13 Μαρτίου 2018


Επειδή η Άνοιξη είν’ εδώ, αγαπητές/οί Πηλιορείτισσες/ες και μη...
-----------------------------------------------------------
Ο Στρατής Μυριβήλης σε μια από τις επισκέψεις του σε Βόλο και Πήλιο πέρασε κι απ' τα Λεχώνια. Σταμάτησε και φιλοξενήθηκε στην οικογένεια Σαράφη στα Κάτω Λεχώνια, που είχε τρεις κόρες νεαρές-νεράιδες τότε.(Η ίδια οικογένεια είναι ευεργέτιδα των Κάτω Λεχωνίων με την δωρεά οικοπέδου του Νηπιαγωγείου, λεωφορείου μεταφοράς μαθητών κ,ά.)
Εμπνευσμένος από τη φύση της περιοχής, αλλά και την ομορφιά, έγραψε το παρακάτω απολαυστικό κείμενο με τις εντυπώσεις του, που υπάρχει στο βιβλίο
«Απ' την Ελλάδα» - Εκδόσεις Εστίας, 1982 -Σελίδες 227-233
Α Ν Ο Ι Ξ Η Σ Τ Ο Π Η Λ Ι Ο
Για έναν άνθρωπο που αντιπαθεί απεριόριστα το χειμώνα, και δεν κάνει τίποτα σ' όλη τη διάρκειά του παρά να περιμένει με αγωνία την άνοιξη και το καλοκαίρι, έχει εξαιρετική σημασία το να τρέξει να την υποδεχτεί και να την καλωσορίσει στο πρώτο της ξεκίνημα, όταν ακόμα ό ουρανός και η γη και η θάλασσα της Ελλάδας μόλις αρχίζουν να ψιθυρίζουν τα πρώτα θροΐσματα των δειλών, των δισταχτικών της βημάτων. Ο αέρας, νοτισμένος ακόμα από την εαρινό βροχή, είναι γεμάτος από υπονοούμενα μηνύματα μιας γιορτής που δεν ήρθε ακόμη, όμως μαντεύεται από μακρινές ιαχές θριάμβων που πλησιάζουν, από πνιγμένους στεναγμούς συγκρατημένης χαράς, από μικρές εκρήξεις πολύχρωμων φώτων, πού ανάφτουν και σπιθίζουν πριν την ώρα τους.
Όποιος δεν έζησε τις πρώτες-πρώτες μέρες της άνοιξης, πού είναι μια αφάνταστη κλίμακα αποχρώσεων και εναλλαγών, δεν γίνεται να καταλάβει κατόπι το χαρμόσυνο περιεχόμενό της σ' όλη του την έκταση και την πληρότητα. Και το Πήλιο είναι μια από τις προνομιακές μορφές της Ελλάδας, όπου μπορεί κανείς να απολαύσει τη συγκίνηση και το ρίγος αυτής της ανήσυχης, της προγεννητικής, της προεφηβικής περιόδου. Από τα αμέτρητα φρουτόδεντρα, που στολίζουν το βουνό ως τα παραθαλάσσια κράσπεδά του, βρήκα ανθισμένα μονάχα τρία. Τις μυγδαλιές, τις βερικοκιές, και τις κορομηλιές. Ρόδινες οι πρώτες. Φορτωμένες κοκκινωπά μπουμπούκια οι δεύτερες. Κάτασπρες οι τελευταίες. Είναι η παρθενική πρωτοπορία της άνοιξης, που σαρώνει τα χιόνια με ανθισμένες φροκαλιές, να περάσει η Πεντάμορφη.
Αργότερα θα πάρουν φωτιά οι ροδακινιές και, πριν βγάλουν τα φρέσκα φύλλα τους, Θα φουντώσουν στα σκούρα κλωνιά τους οι ρόδινες φλόγες. Ύστερα οι κερασιές, οι βυσσινιές. Όμως όποιος δεν είδε πάνω στην άνθισή τους τις Πηλιορείτικες μηλιές, δεν μπορεί να πει πώς είδε καταπρόσωπο την άνοιξη, σ' όλη της την παρθενική τρυφεράδα.
Τα Κάτω Λεχώνια, απλωμένα μέσα στους κήπους των, περιμένουν τον Απρίλη για να στεφανώσουν με αμέτρητα άγρια τριαντάφυλλα τούς φράχτες και τις βραγιές των χωραφιών. Τότες ένα πλήθος ρόδα σκάνε, τρέμουν πάνω σε λυγερές γιρλάντες, κρέμουνται τσαμπιά κόκκινα από φυτικά τόξα και αψίδες, αγκαλιάζουν τα βράχια, τα ωραία, μαβιά και πρασινωπά και γκρίζα βράχια του Πηλίου, που μοιάζουν με ροδοστεφανωμένα κεφάλια Σειληνών και Αιγιπάνων. Στα ψηλώματα είναι τα δάση της οξυάς και της αγριοκαστανιάς. Λόχμες αδιάβατες, και σύδεντρα πυκνά, όπου ώ φυλλωσιές ψιθυρίζουν ερωτικά καλέσματα, και τα αόρατα νερά τραγουδούν ανάμεσα από τις γλαφυρές πέτρες την αιώνια ραψωδία τους. Εδώ ο μύθος έρχεται καταπόδι στα βήματά σου. Εδώ είναι η σπηλιά που κατοικούσε ο Κένταυρος Χείρωνας, ο δάσκαλος του Αχιλλέα. Μέσα σε τούτα τα δάση ο Πηλέας κυνήγησε κι έκανε δικιά του τη λευκαστράγαλη Θέτιδα, την κόρη του θαλασσοθεού Νηρέα, την πιο όμορφη από τις πενήντα αδερφές της, τις Νηρηίδες, που ζουν ακόμα μέσα στους θρύλους του λαού μας με το όνομα Νεράιδες. Πολύ τον παίδεψε τον Πηλέα τούτη η μαργιόλα, αφού για να του ξεφύγει, μεταμορφώθηκε σε φλόγα, κατόπι σε λιοντάρι, κατόπι σε φίδι, σε νερό, ακόμα και σε φώκια. Όλες αυτές τις μεταμορφώσεις τις ξαναβρίσκουμε σήμερα μέσα στα λαϊκά μας παραμύθια. Και σαν την καταπόνεσε ο Πηλέας, την έκαμε δικιά του μέσα σε τούτες τις λόχμες, και κατέβηκαν όλοι οι θεοί και γλεντοκόπησαν στους γάμους του θνητού με τη νεράιδα Θεά. Από τούτον τον έρωτα γεννήθηκε ο πιο όμορφος παλληκαράς των Ελλήνων, ο Αχιλλέας.
Από τούτα τα δέντρα έκοψαν οι Αργοναύτες τα ξύλα και σκάρωσαν κείνο το μαγικό κουρσάρικο καράβι, την Αργώ.
Οι νεράιδες δεν άφησαν ποτές το Πήλιο. Εκεί στα Κάτω Λεχώνια με υποδέχτηκαν τρεις από τις πενήντα κόρες του Νηρέα. Ξεπρόβαλαν μέσα από ένα χτήμα, όλο πορτοκαλιές, κι οι χρυσοί καρποί των δέντρων έτρεμαν πάνω από την πλούσια κόμη. Έτρεμαν στον κόρφο τους και άλλοι, ακόμα πιο χυμώδεις. Η κάθε μια είταν πιο όμορφη από την άλλη, όμως η μια τους είχε το πιο μουσικό, το πιο ξωτικό όνομα. Και τα πιο φωτεινά μάτια. Η Φρούτα! Μόνο στο Πήλιο μπορούσε να μεταπλαστεί έτσι το όνομα Αφροδίτη.
Πήγαμε στα Καλά Νερά[...]
-----------------------------------------------------------
Φωτογραφίες (από το βιβλίο του Γιαν. Μαντίδη ΣΟΦΙΚΑ...):
1.Οι αδελφές Σαράφη με την Σοφία Τοπάλη στον καταλανικό πύργο στα Λεχώνια.
2,3. Η Φρούτα Σαράφη και η αδελφή της Κατίνα.





Αρχή φόρμας