Δ- Ποιος φταίει για την κρίση ?

Μπαίνει αμείλικτα το ερώτημα. Γιατί οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες που μπήκανε σε μνημόνιο ξεμπέρδεψαν σύντομα ενώ εμείς στην Ελλάδα βασανιζόμαστε ακόμα; Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτον οι Βρυξέλλες βρήκαν εκεί συνεργάσιμες κυβερνήσεις, ενώ στην Ελλάδα οι αντίστοιχες το παίζανε κατενάτσιο. Μετά στη χώρα υπήρχε ισχυρή αντίδραση από όλα τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης με συνεχείς διαδηλώσεις, κλεισίματα δρόμων και σημαντικές καταστροφές, που δημιουργούσαν παράλυση στο εμπορικό κέντρο με όλες τις αρνητικές συνέπειες. Λειτουργούσαν  χωρίς να υπολογίζουν τη ζημιά που προκαλούν με εύλογη και την υπόνοια από μέρους μου ότι την επιδίωκαν κιόλας. Θυμηθείτε ότι το μπλοκ των κομμάτων και ομάδων που σήμερα αποτελούν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξαν χωρίς εξαιρέσεις κάθε αντιδραστική κίνηση εκείνης της περιόδου ανεξαρτήτως χρώματος και υπόγειων επιδιώξεων

Να θυμίσω ότι η κρίση δεν συνειδητοποιήθηκε αμέσως από μεγάλα στρώματα των λαϊκών μαζών, Ίσως για λόγους αδράνειας, ανεπαρκούς παρακολούθησης των συμβαινόντων και μόνο όταν οι συνέπειες χτύπησαν του καθενός την πόρτα ερχόταν η συνειδητοποίηση. Ακόμα υπάρχει και γεωγραφική κατανομή των συνεπειών. Πρώτα την ένιωσε η Αθήνα  με την ανεργία να χτυπά πολλές πόρτες και κάποιοι απ’ αυτούς να οφείλουν την απώλεια της  εργασίας τους σε εκείνους που ισχυρίζονταν ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντά τους. Σκεφτείτε πόσες επιχειρήσεις και καταστήματα έκλεισαν από τις αδιάκοπες συγκεντρώσεις και τα επεισόδια. Ακόμα ας μην ξεχνάμε την άδικη κι αδικαίωτη αφαίρεση ζωών στον οδό Σταδίου. Αυτές οι ζωές έπρεπε να μας κυνηγάνε, αλλά  δυστυχώς η ευαισθησία πολλών είναι επιλεκτική.

Όμως υπήρχε κι ένα άλλο ισχυρό  μέτωπο αντίδρασης στις αλλαγές. Για μένα και το πιο αποτελεσματικό. Αυτό είναι  ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός. Σημαντικός ο αρνητικός του ρόλος που εκκινούσε από τον αβάσιμο φόβο τους  μη τυχόν χάσουν κανένα από τα ισχυρώς εξοπλισμένα δικαιώματα τους. Αυτός ο ρόλος  δεν έχει καταμετρηθεί ακόμα από τους παρακολουθούντες τις εξελίξεις Λέω αβάσιμος φόβος γιατί για όλες -χωρίς εξαίρεση- τις κυβερνήσεις ήταν το χαϊδεμένο παιδί. Υπάρχει μια έλλειψη για μένα στον τομέα αυτόν.

 Κάποια ανεξάρτητη αρχή να καταμετρήσει τις φανερές και κρυφές δαπάνες  που χρειάστηκαν για να ικανοποιηθούν οι άπατες υποχρεώσεις  για αυτόν. Τότε θα δούμε ότι το ύψος των δαπανών καλύπτει όλα τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού. Όλες οι άλλες ανάγκες πληρώνονταν με δανεικά. Άλλη μαύρη τρύπα είναι τα δάνεια που έπαιρναν οι πολυπλόκαμοι οργανισμοί του ευρύτερου δημοσίου τομέα με την εγγύηση του δημοσίου. Σχεδόν όλες κατέπεσαν και «πληρώθηκαν» από το κράτος, δηλαδή στην πράξη προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος. Και στο θέμα αυτό υπάρχει μια τουλάχιστον ύποπτη σιωπή

Η βασική κατηγορία εναντίον των προ της κρίσεως κυβερνήσεων είναι ότι αυτές μας οδήγησαν στην κρίση, μηδενίζοντας έτσι κάθε θετική συμβολή τους. Ο ισχυρισμός αυτός βεβαίως έχει αρκετή βάση. Όλα ξεκινούν από την αδηφάγα τάση του ανθρώπου να κατακτήσει  και στη συνέχεια να διατηρήσει την εξουσία. Εκεί την πάτησαν οι πολιτικοί αυτών των κομμάτων. Υποχωρούσαν συνεχώς σε αιτήματα που υπερέβαιναν των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας. Για να ικανοποιήσουν τις οικονομικές απαιτήσεις δανειζόντουσαν αφειδώς ωθώντας τη χώρα σε πνιγμό  Αλλά θα ήταν αδικία να πιστέψουμε πως όλη η ευθύνη  ανήκει μόνο σε αυτούς. Ας δούμε και την πλευρά των κατηγόρων. Υπήρξε στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες μια γενική απουσία του μέτρου. Αν ανατρέξουμε στα προγράμματα των αντιπολιτευόμενων κομμάτων και τα αιτήματα των συνδικαλιστικών ενώσεων τα τελευταία χρόνια πριν το μνημόνιο θα δούμε ότι  η βασική τους κατηγορία είναι πως οι κυβερνώντες ακολουθούν πολιτική αυστηρής λιτότητας. Έναν ισχυρισμό αβάσιμο  σε μια χώρα που τα έξοδα υπερβαίνουν κατά πολύ τα έσοδα. Ας το δεχθούμε το πασιφανές. Τα τελευταία χρόνια ζούσαμε σε επίπεδο ανώτερο από τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας

Γ- Ποιος φταίει για την κρίση ?

Τι μπορούσαμε να κάνουμε πλέον ;   Η μια λύση ήταν να δηλώσουμε πτώχευση και συγχρόνως να αρνηθούμε την πληρωμή των υποχρεώσεων μας στους δανειστές. Για το μέσο Έλληνα ψηφοφόρο αυτό ακούγεται γοητευτικό, μα οι καιροί αγαπητοί μου άλλαξαν κι απομονωτισμός στην εποχή μας είναι αδύνατος, Αμέσως θα υπήρχαν ελλείψεις σε βασικά είδη διαβίωσης σε μια χώρα που μέσα στην ευωχία της ψεύτικης ευδαιμονίας εκείνης της περιόδου έπαψε να παράγει και τα στοιχειώδη. Στο εσωτερικό ο πλούτος θα κρυβόταν και η φορολόγηση με αστυνομικά μέτρα λίγα πράγματα θα απέδιδε κι αυτά για μια φορά, Μέσα σε λίγους μήνες η κεντρική κυβέρνηση θα αδυνατούσε να εκπληρώσει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μισθών και συντάξεων.

Ας θυμίσω ότι η χώρα μας την εποχή εκείνη είναι μέλος της ΕΕ και μάλιστα στο στενό πυρήνα  της Ευρωζώνης, μια ένωση που αντικειμενικά έχει την υποχρέωση της αλληλεγγύης σε μέλος που αντιμετωπίζει πρόβλημα. Λογικά αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν ν’ απευθυνθούμε σ’ αυτούς. Τότε οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, από όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων, άρχισαν το παλαιό βρώμικο παιχνίδι του άγονου εθνικισμού. «Εμείς είμαστε οι αληθινοί πατριώτες και οι άλλοι είναι οι προδότες, οι Νενέδες». Ανάμεσα σε αυτούς τους υπέρ-Έλληνες και αρκετοί που εισέπρατταν τις παχυλές ενισχύσεις της ΕΕ και πολλές φορές μη ανταποκρινόμενες στα πραγματικά στοιχεία, με τη σύμφωνη γνώμη του αρμόδιου κρατικού υπαλλήλου που εισέπραττε κι αυτός το κατιτίς του. Στο θέμα αυτό υπάρχει πολύ ψωμί και θα επανέλθω κάποια στιγμή σε μεταγενέστερη φάση

Αυτό έκανε η τότε Κυβέρνηση και ήταν η μόνη ρεαλιστική λύση. Με έναν όμως πλήρως λαθεμένο τρόπο. Επηρεασμένη από τους μονίμως φωνακλάδες, του άτυπου κόμματος  με τον τίτλο  ΠΛΟ δηλαδή «πάντα λέμε όχι» παρουσιάστηκαν στο Ελληνικό κοινό με ύφος ενόχου δικαιώνοντας στην πράξη όλους αυτούς που έσερναν το χορό του ολέθρου. Στη χώρα μας τις περισσότερες φορές διαμαρτύρονται οι ένοχοι, ένα φαινόμενοι που δεν πρέπει να αγνοούμε

Προσωπικά εγώ από την πρώτη στιγμή δήλωσα ένθερμος οπαδός της λύσης που δόθηκε και μάλιστα αρθρογράφησα πολλές φορές υπερασπίζοντας αυτή τη θέση. Υπήρχε όμως εκ μέρους μου και μια αθώα υστεροβουλία. Επειδή το στελεχικό δυναμικό των κομμάτων δεν ήταν -πλην εξαιρέσεων- στο ύψος των περιστάσεων ήλπιζα ότι η εμπειρία  των Βρυξελλών θα ωθούσε πιο αποτελεσματικά τις εξελίξεις. Τα γεγονότα δεν με επιβεβαίωσαν γιατί η καθυστέρηση στο εσωτερικό μέτωπο ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι φανταζόμουν εγώ αλλά και οι συντάκτες των όρων της συμφωνίας, αγνοώντας με τι τζαναμπέτη λαό είχαν μπλέξει . Σε αυτή την κρίσιμη φάση…ο  τότε ηγέτης της συντηρητικής παράταξης Αντώνης Σαμαράς, μιας παράταξης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό από τη γέννηση της ΝΔ… εμφανίστηκε σφόδρα πολέμιος του μνημονίου. Ήταν το…  δεύτερο έγκλημα της προσωπικής του προσφοράς στις Εθνικές υποθέσεις. Κάποια στιγμή θα αποτιμηθεί η αρνητική του επιρροή στην πορεία που πήραν τα πράγματα. Αργότερα ανένηψε, όταν έγινε πρωθυπουργός, αφού ήταν αδύνατο να σταθεί διαφορετικά, μα η ζημιά είχε ήδη διαπραχθεί. Άλλωστε γιατί να μην το πούμε. Έβαλαν κι οι Βρυξέλλες το χεράκι τους   

Β- Ποιος φταίει για την κρίση

Η μεγάλη έκπληξη είναι όταν στην εξουσία έρχεται ξανά  η συντηρητική    παράταξη με ηγέτη τον Κώστα Καραμανλή. Ενώ ένας σκεπτόμενος πολίτης θα ανέμενε ένα τρανταχτό σοκ αλλαγών που θα φρενάρουν την κατηφόρα, τίποτα τέτοιο δε συμβαίνει. Αντιθέτως ακολουθείται μια ψευδεπίγραφη πολιτική  «ήπιας  προσαρμογής». Η παροχολογία δεν ανακόπτεται, απλώς αλλάζουν κατά ένα ποσοστό  τα αρπακτικά που απομυζούν την κρατική μηχανή. Επιπλέον υπάρχει και κάτι χειρότερο, που σφραγίζει την αρνητική εικόνα της νέας αναποφάσιστης κυβέρνησης .  Αρχίζει πιο οργανωμένη η ατιμωρησία εξόφθαλμων παράνομων πράξεων με αρμόδιο υπουργό επί του θέματος τον σημερινό πρόεδρο  της δημοκρατίας. Αρχίζει έτσι να μεγαλώνει μια γενιά που θεωρεί δικαίωμα της την καταστροφή προϊόντων της «σάπιας αστικής κοινωνίας», χωρίς αυτό να έχει τις πρέπουσες συνέπειες.  Αν αποπειραθώ να ερμηνεύσω το γεγονός με βάση ψυχολογικά κριτήρια θα έλεγα  πως είναι το «κόμπλεξ ενοχής» της παράταξής τους απέναντι στην κατατρεγμένη Αριστερά. Αν δε λάβεις υπόψη σου και τις μελλοντικές εξελίξεις θα δεις ότι χωρίς ίσως να το θέλουν τελικώς εισέπραξαν την ανταμοιβή των πράξεων τους. Ο ένας με την νέα του θέση κι ο άλλος μένοντας στο απυρόβλητο  του κύματος των κατηγοριών που αργότερα εκτοξεύτηκαν χωρίς μέτρο κατά πάντων

Στη συνέχεια η εξουσία επανέρχεται στο ΠΑΣΟΚ με ηγέτη τον ονειροβατούντα φυσικό κληρονόμο Γεώργιο Παπανδρέου. Λόγια μεγάλα, παράπλευρες ασχολίες και επιτελείο από μία  άκαπνη ομάδα στελεχών με μόνα προσόντα οι άχρηστοι ακαδημαϊκοί τίτλοι και μερικές επί χάρτου ασκήσεις εξουσίας. Από  την πρώτη στιγμή τον ΓΑΠ κυνηγούσε μια άτυχη προεκλογική δήλωση ότι «λεφτά υπάρχουν». Στην περίπτωση του φάνηκε με σαφήνεια ότι του έλλειπαν πολλά από τα αναγκαία στοιχεία του ηγέτη και τιμονιέρη μιας χώρας που από πριν βάδιζε ολοταχώς προς την καταστροφή. Δεν έχω στοιχεία για να υποστηρίξω πως βρέθηκε στο Καστελόριζο να κάνει το διάγγελμά του. Αν το έκανε μόνος του είναι η μόνη σωστή κίνηση που έκανε στην περίοδο της διακυβέρνησής του. Περισσότερο βεβαίως ρέπω στην άποψη πως ακολούθησε συμβουλές φίλιων ηγετών της Ευρώπης. Θυμίζω το λόγο  ηγέτη και φίλου της χώρας «The game is over» . Τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Τα επιτόκια που ζητούσαν οι δανειστές ήταν σε απαγορευτικά πλέον ύψη.

 Το ερώτημα τίθεται από μόνο του. Τι έκαναν οι υπεύθυνοι φορείς που χειρίζονταν όλα τα χρόνια τα οικονομικά της χώρας και γι  αυτό το σκοπό σιτίζονταν από το δημόσιο κορβανά; Πότε και που  κτύπησαν  το καμπανάκι του κινδύνου ; Οι υπεράριθμοι μεγάλοι καθηγητές των πανεπιστημιακών σχολών πότε διατύπωσαν σχετικές απόψεις ; Ενημερώστε με για πιθανά, άγνωστα σε μένα άρθρα τους. Προσωπικά γνωρίζω τις διστακτικές προειδοποιήσεις του τότε διοικητή της τράπεζας της Ελλάδος και κάποιες, όχι όμως αναλυτικές, δηλώσεις του επίτιμου προέδρου της ΝΔ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τί ερμηνεία μπορώ να δώσω σε αυτήν την ένοχη σιωπή; Πολλά τα ενδεχόμενα Ή δεν ήξεραν που πάνε τα τέσσερα ή ήταν συμμέτοχοι κι άρα συνένοχοι στο πάρτι εκείνων των χρόνων. Για να μην είμαι άδικος υπάρχει και η περίπτωση να ήξεραν αλλά να σιωπούσαν. Τότε μπορεί να κατηγορηθούν μόνο για δειλία

 Α-Ποιος φταίει για την κρίση ? (σε πέντε συνέχειες)

Όπως σχεδόν πάντα, κάθε ερώτηση  δεν έχει μια πειστική και μονοσήμαντη απάντηση. Πολλαπλές είναι  οι αιτίες και η βαρύτητα της κάθε μιας  δεν έχει για όλους τους ανθρώπους την ίδια αποτίμηση. Η αξιολόγηση του καθενός σίγουρα έχει σχέση με τη θέση του στο χώρο της εργασίας και παραγωγής, τα πολιτικά του πιστεύω, και βεβαίως την προσωπική του ικανότητα διαπίστωσης κι ερμηνείας των προβλημάτων μέσα στην κοινωνία που ζει. Ένα όμως είναι σίγουρο και μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης. Δεν μπορεί μονίμως κάποιος να ξοδεύει περισσότερα χρήματα απ’ αυτά που διαθέτει. Είναι φανερό ότι κάποια στιγμή τα χρέη θα τον πνίξουν και θα χάσει ολοσχερώς την αξιοπιστία σου στο περίγυρο του. Αυτό συνέβη στη χώρα μας. Τα χρέη, που εδώ και χρόνια συσσωρεύονταν  έγιναν βρόχος που μας έπνιξε.

Πάντα στην Ελλάδα στους ετήσιους προϋπολογισμούς υπήρχε μια υστέρηση, αλλά με δυο τρείς παλαιότερες εξαιρέσεις, το πρόβλημα ήταν υπό σχετικό έλεγχο. Οι ισορροπίες τις τελευταίες δεκαετίες  χάλασαν όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Ανδρέας. Για δικούς του λόγους, που χρειάζονται μεγάλη ανάλυση και δεν αφορούν το αντικείμενο αυτού του άρθρου σκόρπισε πολλά χρήματα κι όχι μόνο αυτά που μπήκαν ως ενισχύσεις από την ΕΕ.  Η κίνησή του αυτή από τον απλό ψηφοφόρο ερμηνεύτηκε ως φιλολαϊκή πολιτική, μα πολύ λίγοι καταλάβαιναν ότι αυτή η πολιτική πέραν των άλλων άνοιγε την πόρτα στο αδιέξοδο που θα ερχόταν  στο μέλλον.

Επιπροσθέτως, όταν φάνηκε προς το τέλος της δεκαετίας του 1990 ότι  χάνει την εξουσία αλλάζει με τον ανεκδιήγητο Κουτσόγιωργα τον εκλογικό νόμο με τρόπο ώστε να υπάρξει σίγουρη ακυβερνησία. Πέρα και πάνω από τις συγκυριακές απόψεις και φανατισμούς της εποχής μια είναι η κρίση αποτυπώνεται από μόνη της :  Πλήρης απουσία πολιτικής ευθύνης και ενδιαφέροντος για την ομαλή πορεία της χώρας. Εκείνο που μόνο τον γεμίζει είναι να ακούει τις ιαχές των κοντόφθαλμων οπαδών του Τρεις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις -με ουσιαστική παράλυση του κράτους, με ανυπολόγιστη οικονομική κι όχι μόνο ζημιά- ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επικεφαλής πλέον της συντηρητικής παράταξης, παρά το σεβαστό ποσοστό 47% στις τελευταίες, δεν κατορθώνει να πάρει την πλειοψηφία της Βουλής. Έτσι δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει την διακηρυγμένη άποψή του για νοικοκύρεμα των δαπανών στη χώρα, άποψη που σηκώνει τις τρίχες όλων των τρωκτικών του δημόσιου κορβανά. Έτσι παίρνονται όλες οι αναγκαίες κι αποτελεσματικές πρωτοβουλίες για να μην περάσει αυτή η πολιτική. Αυτό δεν είναι και δύσκολο, αφού ποτέ δεν έγινε ο ίδιος μ’ ευχαρίστηση δεκτός από τους παραδοσιακούς δεξιούς της παράταξης. Πράγματι σε λίγο και με την προδοσία του Σαμαρά χάνει την εξουσία κι ο σοφός λαός επαναφέρει τον Ανδρέα. Αυτός, ερείπιο από πλευράς υγείας,  συνεχίζει απτόητος  την ίδια οικονομική πολιτική. Παρά το σοβαρό πρόβλημα της υγείας του επιμένει να παραμένει στην εξουσία, αφού δεκάδες χιλιάδες οπαδοί του τον στηρίζουν και τον αποθεώνουν. Η εξουσία όμως έχει ατύπως περάσει σε χέρια ανεύθυνων αυλοκολάκων. Μέσα στους πολυπληθείς και πιστούς οπαδούς του  υπάρχουν πολλοί, που με ανορθόδοξους τρόπους «φτιάχτηκαν» οικονομικά. Η ρεμούλα, ο φατριασμός αυξάνονται κατακόρυφα, ενώ συγχρόνως αμβλύνεται η άμυνα της κοινωνίας στην ηθική κατάπτωση. Το να βουτήξει κανείς το χέρι σου στο μέλι από ηθικό παράπτωμα μετασχηματίζεται σε εξυπνάδα και μαγκιά.

ΟΜΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΟΥΤΟ ΤΟ «ΠΑΡΑΞΕΝΟ»  ΕΝΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΔΕΥΕΙ ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΣΕ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΈΝΑ ΟΧΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟ ΠΟΣΟΣΤΌ ΤΩΝ ΥΠΗΚΌΩΝ ΤΟΥ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΠΛΟΥΤΟ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΣΈΓΓΟΝΑ ΤΟΥΣ

Η εκλογή του Σημίτη στην εξουσία μετριάζει τα φαινόμενα, μα οι καλές προθέσεις του νέου Κυβερνήτη δεν είναι πλέον αρκετές να επιβάλλουν την πρέπουσα στροφή. Ένας πανίσχυρος υπόγειος μηχανισμός ελέγχει και στην ουσία κυβερνά τη χώρα. Αυτός είναι ένας ετερόκλητος πολτός ανθρώπων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην αλλάξουν τα πράγματα και να συνεχιστεί η ρεμούλα

27/6/1776 γεννήθηκε
Η Μαρί-Σοφί Ζερμαίν (Marie-Sophie Germain), στο Παρισι

Αυτοδιδακτη μαθηματικός, φυσικός και φιλόσοφος. Παρά την αντίθετη άποψη των γονέων της και τις δυσκολίες της ανδροκρατούμενης κοινωνίας της εποχής της, κατάφερε να μορφωθεί διαβάζοντας μόνη της τα βιβλία που έβρισκε στη βιβλιοθήκη του πατέρα της. Αφού έμαθε για το θάνατο του Αρχιμήδη , ξεκίνησε μία δια βίου μελέτη των μαθηματικών και της γεωμετρίας, μαθαίνοντας ακόμη και τη λατινική και την ελληνική, ώστε να μπορεί να διαβάζει κλασικά έργα.
Αλληλογραφούσε με διάσημους μαθηματικούς, όπως τον Λαγκράνζ, τον Λεζάντρ και τον Γκάους, χρησιμοποιώντας αρχικά το όνομα Λε Μπλάν, ενός φοιτητή που είχε εγκαταλείψει τις σπουδές του και είχε φύγει από το Παρίσι. Όταν ο Λαγκράνζ έμαθε ότι ήταν γυναίκα, έγινε μέντορας της και η Ζερμαίν σύντομα άρχισε να συναντάται με άλλους εξέχοντες μαθηματικούς εκείνης της εποχής, αφού δεν την άφηναν να φοιτήσει στην École Polytechnique. Βεβαίως οι εργασίες της δυσκολεύτηκαν από την έλλειψη επίσημης βασικής εκπαίδευσης και την πρόσβαση σε πόρους που οι άνδρες μαθηματικοί είχαν εκείνη τη στιγμή.
Πρωτοπόρος σε θέματα θεωρίας της ελαστικότητας, η Ζερμαίν κέρδισε το μεγάλο βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας των Επιστημών με την πραγματεία της για τις ταλαντώσεις ελαστικών πλακών. Η εργασία της στο τελευταίο θεώρημα του Φερμά υπήρξε πρόδρομος της τελικής απόδειξής του . Έγινε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε βραβείο από τη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών για τις εργασίες της αυτές.
Όταν ο Ναπολέων το 1807 κατέλαβε τη Γερμανία, οι Γάλλοι επέβαλαν πολεμική αποζημίωση στους Γερμανούς και ο Γκάους έπρεπε να πληρώσει το μερίδιο του (2000 φράγκα) που δεν τα είχε. Ζήτησε λοιπόν με επιστολή του από το Γάλλο συνάδελφο του Λε Μπλαν ρουσφέτι, να μεσολαβήσει δηλαδή στο γάλλο στρατηγό και να μην τα πληρώσει. Και τότε κατάπληκτος ο μέγας Γκάους "έπεσε" πάνω σε μια όμορφη τριαντάρα κυρία την Σοφί Ζερμαίν. Πήρε όνομα άνδρα για να την πάρει σοβαρά και να μην πετάξει ενδεχομένως ο Γκάους τις επιστολές της. Αυτή η γυναίκα έκανε τη μεγαλύτερη πρόοδο προς την επίλυση του ιστορικού "τελευταίου" θεωρήματος του Φερμά που παρέμεινε άλυτο μυστήριο για 350 χρόνια και σχετικά πρόσφατα βρήκε τη λύση του.

Εξαιτίας των προκαταλήψεων κατά των γυναικών, δεν μπόρεσε να σταδιοδρομήσει ως μαθηματικός, αλλά για όλη της τη ζωή εργαζόταν μόνη της. Αναγνωρίζοντας τη συμβολή της στην πρόοδο των μαθηματικών, έξι χρόνια μετά το θάνατό της, της απονεμήθηκε τιμητικό πτυχίο από το Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, ενώ τιμώντας τα εκατό χρόνια από τη γέννησή της θεσμοθετήθηκε από την Ακαδημία των επιστημών το Μεγάλο βραβείο Σοφί Ζερμαίν.

Πέθανε το 1831 από καρκίνο του μαστού.

Ο ελληνόφωνος τύπος πριν την Επανάσταση του ‘21

Σπουδαίο ρόλο στην εδραίωση των φιλελεύθερων ιδεών του Διαφωτισμού έπαιξε το ελληνόφωνο έντυπο, δηλαδή οι εφημερίδες, τα περιοδικά και τα βιβλία που εκδίδονταν στις ευρωπαϊκές πόλεις που είχαν μεγάλη ομογενειακή παροικία (Βιέννη, Βενετία, Τεργέστη, Παρίσι κλπ.). Στις πόλεις αυτές είχε συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός εγγράμματων Ελλήνων, οι οποίοι εγκατέλειπαν την πατρίδα, μεταφέροντας μαζί τους την πολιτιστική κληρονομιά και το πνεύμα των προγόνων τους.
Τα πρώτα έντυπα αυτής της εποχής γεννήθηκαν στο τέλος του 18ου αι. στην τη Βιέννη, έδρα της αυτοκρατορικής εξουσίας των Αψβούργων, που είχε εξελιχθεί σε ακμαίο εμπορικό, πνευματικό και διπλωματικό κέντρο και αποτελούσε σημαντικό πόλο έλξης για τους Έλληνες εμπόρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή οι αυστριακές αρχές αποφάσισαν να επιτρέψουν την έκδοση εφημερίδων «εις όλας τας γλώσσας των εθνοτήτων που διαμένουν εις τας καισαροβασιλικάς χώρας». Αρχίζουν λοιπόν να υποβάλλονται προς την αυστριακή κυβέρνηση αλλεπάλληλες αιτήσεις χορήγησης άδειας για τη δημιουργία ελληνόφωνης εφημερίδας. Το 1784 η άδεια δίνεται στο Ζακυνθινό λόγιο, εκδότη και τυπογράφο Γεώργιο Βεντότη ή Βενδότη, ο οποίος εκδίδει και κυκλοφορεί τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου την πρώτη ελληνική εφημερίδα, ο Ταχυδρόμος της Βιέννης. Το πρώτο φύλλο της εκδόθηκε στις 28 Ιουνίου του 1784. Ο Ταχυδρόμος κυκλοφορούσε μία φορά την εβδομάδα, κάθε Παρασκευή. Η κυκλοφορία του διεκόπη στις 15 Ιουλίου 1784 μετά από πιέσεις της Υψηλής Πύλης προς τις αυστριακές αρχές. Συνολικά εκδόθηκαν τρία φύλλα. Μέχρι σήμερα δεν έχει εντοπιστεί κανένα αντίτυπο του Ταχυδρόμου της Βιέννης.
Στις 31 Δεκεμβρίου 1790 κυκλοφορεί επίσης στη Βιέννη, από τους αδελφούς Πούλιο και Γεώργιο Μαρκίδη-Πούλιου, το πρώτο φύλλο της 'Εφημερίδος', της πρώτης ελληνικής εφημερίδας, αντίτυπα της οποίας έχουν διασωθεί. Η Εφημερίς που είχε ικανοποιητικό αριθμό συνδρομητών, σταμάτησε μετά από εφτά συνεχή χρόνια την κυκλοφορία της, τον Δεκέμβριο του 1797, μετά τη σύλληψη του Ρήγα Φεραίου στην Τεργέστη. Οι εκδότες της, οι αδελφοί Πούλιου που συνεργάζονταν με τον Ρήγα για την έκδοση των βιβλίων του και άλλων εντύπων, συνελήφθησαν ως συνεργοί του. Ήταν όμως αυστριακοί πολίτες και έτσι δεν παραδόθηκαν στην Υψηλή Πύλη, όπως ο Ρήγας και οι σύντροφοί του, που λίγους μήνες αργότερα βρήκαν τραγικό θάνατο στο Βελιγράδι.
Τρίτο ελληνόγλωσσο έντυπο που εκδόθηκε και αυτό στη Βιέννη ήταν ο 'Ερμής ο Λόγιος', το σημαντικότερο και μακροβιότερο από τα φιλολογικά έντυπα της εποχής. Κυκλοφορούσε συνεχώς από το 1811 ως το 1821. Πρώτος εκδότης του Ερμή ήταν ο εφημέριος της ορθόδοξης εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Άνθιμος Γαζής για τη διετία 1811-13 και ακολούθησαν ο Θεόκλητος Φαρμακίδης {Ο ίδιος εξέδωσε την 1η Αυγούστου 1821 στην Καλαμάτα την πρώτη εφημερίδα που εκδόθηκε σε ελληνικό έδαφος με τίτλο Ελληνική Σάλπιγξ} και ο Κωνσταντίνος Κοκκινάκης. Ο Ερμής ο Λόγιος, προσπάθησε να μεταλαμπαδεύσει τις ιδέες της δυτικής παιδείας στον ελληνικό κόσμο.
Το 1811 εκδόθηκε από τον Αυστριακό λογοκριτή J. F. Hall και με συντάκτη τον Ευφρόνιο Ραφαήλ Πόποβιτς η εφημερίδα 'Ειδήσεις διά τα Ανατολικά Μέρη'. Το επόμενο χρόνο την έκδοση της εφημερίδας αναλαμβάνει ο Δημήτριος Αλεξανδρίδης με νέο τίτλο: Ελληνικός Τηλέγραφος. Η εφημερίδα εκδιδόταν κάθε Τρίτη και Παρασκευή και λίγο καιρό αργότερα και Σάββατο με τον τίτλο Παρατηλέγραφος. Ο Ελληνικός Τηλέγραφος υπήρξε από τα μακροβιότερα ελληνικά έντυπα του εξωτερικού. Το περιεχόμενο του ήταν πολιτικό, εμπορικό και φιλολογικό. Ο Ελληνικός Τηλέγραφος πέρασε πολλές δύσκολες στιγμές στην 24χρονη πορεία του (σταμάτησε την έκδοσή του το 1836), καθώς πολλές φορές κινδύνεψε να κλείσει. Από το 1817 η φιλολογική ύλη του περιοδικού εκδιδόταν σε ξεχωριστό περιοδικό με τον τίτλο «Φιλολογικός Τηλέγραφος».

Πως ονομάζονταν παλιά οι γειτονιές της Αθήνας (φώτο, βίντεο)

Παρασκευή, 12 Μαΐου 2017

Πού βρίσκονταν τα Κατσικάδικα; Πώς λέγονται σήμερα οι Κουκουβάουνες; Πού είναι το Τουρκολίμανο και ποια γειτονιά γνωρίζουν οι κάτοικοι της και ως Μαγκουφάνα; Ακολουθήστε μας, σε μια βόλτα στα παλιά τοπωνύμια των περιοχών της Αθήνας. 

Κατσικάδικα: Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμα σχεδιαζόταν η Πλατεία Δεξαμενής, το Κολωνάκι αποκαλούταν Κατσικάδικα, και βόρεια της πλατείας δεν υπήρχαν παρά καλύβες βοσκών. Τα κατσικάκια τους, μάλιστα, έφαγαν –στην κυριολεξία– την πρώτη απόπειρα δεντροφύτευσης του Λυκαβηττού.

Κουκουβάουνες: Λεγόταν η σημερινή Μεταμόρφωση, πριν η μανία να καταργήσουμε τα αρβανίτικα τοπωνύμια «χτυπήσει» την Αττική, και γίνουν τα Λιόσια Ίλιον, η Χασιά Φυλή, το Μενίδι Αχαρνές και το Λιόπεσι Παιανία.

Λοιμικό: Ήταν το Ελληνικό μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Αν δεν το μαντέψατε, το όνομα προέρχεται από ένα λοιμοκαθαρτήριο που υπήρχε στην περιοχή.

Μαγκουφάνα: «Θύμα» κι αυτή της από-αρβανιτοποίησης των αττικών τοπωνυμίων, άλλαξε το όνομά της σε Πεύκη με διάταγμα που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το 1960.

Μπραχάμι: Εντάξει, αυτό το ξέρετε –κυρίως επειδή οι παλαιότεροι κάτοικοι του Αγίου Δημητρίου και της Δάφνης αποκαλούν ακόμα έτσι τη γειτονιά τους.

Τουρκολίμανο: Κι αυτό θα το έχετε ακουστά, αν γνωρίζετε έστω και έναν Πειραιώτη άνω των 40. Είναι το Μικρολίμανο του Πειραιά, που κάποια στιγμή αποφασίσαμε πως παραέχει πολλά τούρκικα τοπωνύμια. Το Πασαλιμάνι έμεινε, το Τουρκολίμανο έφυγε.

Κακοσάλεσι: «Στου σπιτ’ στου Κακοσάλεσ’ δε ματαξαναγυρνώ» τραγουδούσε ο Γιάννης Μηλιώκας τότε που η Αυλώνα αποκαλούταν ακόμα από τους γηραιότερους κατοίκους της με το όνομα που είχε ως το 1927 –και το οποίο σήμαινε «κακό πέρασμα», επειδή το ορμητήριο των κλεφτών εκεί δυσκόλευε το πέρασμα των Οθωμανών.

Γράφει η Μαρία Φελάνη
Φιλόλογος

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
Ο ΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
Με αφορμή διάλογο που έχει ανοίξει στη σχολική κοινότητα σχετικά με τον μορφωτικό ρόλο του σχολείου στον 21ο αιώνα, γράφετε ένα άρθρο στη μαθητική εφημερίδα στο οποίο:
α) υποστηρίζετε την άποψη ότι το σχολείο οφείλει, παράλληλα με την εκπαιδευτική, να ασκεί και παιδευτική λειτουργία, και
β) προτείνετε, αιτιολογημένα, τρόπους με τους οποίους εκπαιδευτικοί και μαθητές /μαθήτριες μπορούν να συμβάλλουν στην ενίσχυση του παιδευτικού ρόλου του σχολείου.

Αλήθεια σε ποια μαθητική εφημερίδα γράφουν οι μαθητές;
Είκοσι και πλέον χρόνια δεν έχω διαβάσει ποτέ μαθητική εφημερίδα...
Πόσο αλήθεια μπορούν να συμβάλλουν οι καθηγητές και οι μαθητές στην αναβάθμιση της εκπαίδευσης;
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι...
Πρωταρχικά είναι θέμα πολιτικής βούλησης... Μικρές αλλαγές ναι μπορεί να κάνει και ο εκπαιδευτικός κι ο μαθητής... Όμως οι αποφασιστικές ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές θα προκύψουν από το Κράτος, από αυτό το Κρατος που κατά καιρούς ξοδεύει από το ΑΕΠ για την Παιδεία, λίγο κάτι τις παραπάνω από την Ουγκάντα...
'Έως πότε θα βάζουμε τα παιδιά μας να θεωρητικολογούν και να αισθάνονται έως ανόητα προσπαθώντας να βρουν τρόπους με τους οποίους θα συμβάλλουν στην εγκαθίδρυση της παιδείας, τη στιγμή που αναρωτιούνται για την τύχη τους και γιατί δεν μπορούν να βρουν δουλειά ανάλογη των προσόντων τους.
Τη στιγμή που η επιβράβευση τους και η αριστεία θεωρείται "ρετσινιά"....
Τη στιγμή που το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα τους εθίζει στη λογική " της ήσσονος προσπάθειας".
Σε ένα σχολείο όπου απουσιάζει η ανάληψη πρωτοβουλιακής δράσης, η συνειδητοποιηση της εθνικής ταυτότητας, η σύνδεση της θεωρίας με την πράξη, σε ένα σχολείο αποκομμένο από τα προβλήματα της κοινωνίας και των μαθητών.
Σε αυτά τα σχολεία με τις υποτυπώδεις υποδομές εργαστηρίων, έρευνας, πειραμάτων, με την ανυπαρξία αιθουσών για μουσικές και καλλτεχνικές δραστηριότητες, χωρίς γυμναστήρια και χώρους εκτόνωσης
ζητούμε από τα παιδιά να "βγάλουν το φίδι από την τρύπα".... Έως πότε αυτή η υποκρισία θα διαιωνίζεται;
Είναι πρωταρχικά θέμα πολιτικής βούλησης
ο συγκερασμός ανθρωποκεντρικού Προσανατολισμού στην εκπαίδευση
και η τεχνοκρατική εξειδικευμένη κατεύθυνση για την κατοχή ενός τίτλου Σπουδών.
Πανάκεια όλων δεν είναι η κατοχή ενός πτυχίου αλλά η δημιουργία ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων με σφαιρική αντίληψη για τα τεκταινόμενα, νεαρών ατόμων ευαισθητοποιημένων απέναντι στα κοινά προβλήματα με οράματα για ένα καλύτερο αύριο.
Μόνο τότε, αφού εξασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις μιας διευρυμένης και ειδικής παιδείας, με μέλημα την όξυνση της κριτικής ικανότητας και την ανάπτυξη της δημιουργικότητας κι όχι τον ευνουχισμό μέσω της παπαγαλίας ,μιας παιδείας που θα προωθεί την ανθρωποπλασία έχουμε δικαίωμα να ζητάμε από τους μαθητές να μας πουν πως θα συμβάλλουν στην ενίσχυση του παιδευτικού ρόλου του σχολείου.
Ας τεθεί τέλος στην υποκρισία των ιθυνόντων.
Κανείς δεν πρέπει να παίζει με τη νοημοσύνη των παιδιών μας.

Μαρία Φελάνη
Φιλόλογος

   Η πόλη αλλάζει

Η πόλη γύρω μου βουλιάζει. Γίνεται άμορφος, άχαρος κι άγευστος πολτός. Από αστικές γειτονιές ανθρώπων που ζούσαν εν ειρήνη, αγαπούσαν, τραγουδούσαν, αλλά φυσικά ενίοτε και μάλωναν. Από γωνιές της εργατούπολης που οι άνθρωποι γλεντάγανε σε ομάδες μέσα στις αλάνες, που γνωρίζονταν και επικοινωνούσαν μεταξύ τους μετασχηματίζεται καθημερινά σε μια πόλη φοβισμένη, με κατοίκους, που ανησυχούν για τη ζωή και το βιός τους κι έτσι απομονώνονται. Με ανθρώπους που  κλειδαμπαρώνονται πίσω από τις κλειστές τους πόρτες. Τώρα πια η επικοινωνία με το εξωτερικό περιβάλλον γίνεται περισσότερο με το τηλέφωνο, ίσως και με το ιντερνέτ. Η καθημερινή ενημέρωση για τα γεγονότα εξαντλείται μέσα από ό,τι σερβίρει επιλεκτικά η ισοπεδωτική τηλεόραση. Οι έξοδοι είναι σύντομες, σποραδικές και οι περισσότερες για την εξυπηρέτηση βιοτικών αναγκών και την προμήθεια των ημερήσιων τροφίμων.

 Ένα θέμα για προβληματισμό σήμερα είναι η επίδραση του φόβου και της σκοτεινής τρομοκρατίας στην αισθητική εικόνα της πόλης μας. Πλήρως αρνητική! Οι μικρές βελτιώσεις που έγιναν στη διάρκεια της προετοιμασίας για τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004, όχι μόνο εξαφανίστηκαν, αλλά και μια σειρά από τις προϋπάρχουσες όμορφες νότες μέσα στην πόλη καταστρέφονται από τους εγχώριους βάνδαλους.

Η όμορφη πόλη μας μετασχηματίζεται σιγά-σιγά σε σιδερόφρακτο φρούριο. Κάγκελα στα παράθυρα, πόρτες βαριές ασφαλείας, ρολά, που συμπληρώνουν τις εξωτερικές προθήκες των καταστημάτων και των δημόσιων κτιρίων, αλλά όταν κατεβαίνουν κρύβουν τα πάντα και χάνεται η όποια ομορφιά τους. Τράπεζες και  μαγαζιά που μοιάζουν με φυλακές, σπίτια που μετασχηματίζονται σε κλουβιά,. Είναι καιρός να γίνει μια μελέτη για την επίδραση του φόβου και της τρομοκρατίας στην αισθητική εικόνα της πόλης μας

Άνω Λιόσα Ξενάγηση στο παρελθόν

Η ξενάγηση στο παρελθόν αρχίζει με σκηνές ζωής από το παλιό χωριό. Τα πρόσωπα έρχονται να καταλάβουν τη θέση τους στο χώρο και το χρόνο ζωντανεύοντας τις μνήμες .

Η οικογένεια είναι παρούσα σε όλα τα στάδια της δημιουργίας της από το νιόπαντρο ζευγάρι μέχρι την πολυμελή οικογένεια . Πολλές από τις φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στα τότε αθηναϊκά φωτογραφικά στούντιο ή στα αυτοσχέδια στούντιο που στήνονταν πρόχειρα στα τοπικά πανηγύρια , και άλλες σε φυσικούς χώρους.

Στις φωτογραφίες των προσώπων γίνεται εμφανές το είδος και η εξέλιξη της φορεσιάς. Μεγάλη ποικιλία παρουσιάζει η γυναικεία φορεσιά που διατηρεί τον Λαϊκό χαρακτήρα  και αντιστέκεται στον εκσυγχρονισμό.

Στις ενότητες που ακολουθούν μπορείτε να απολαύσετε το φωτογραφικό υλικό από τα μέσα του 19^ου αιώνα ως τα μέσα του 20^ου αιώνα, προέρχεται από ιδιώτες και προσφέρθηκε στο Σύλλογο «Γρίζα» ο όποιος ανέλαβε και τη δημοσίευση του.

Αυτές οι φωτογραφίες αποτελούν τεκμήρια μια εποχής που καταγράφεται στα βλέμματα των ανθρώπων που κοιτούν  περήφανα τον φωτογραφικό φακό γιατί γνώριζαν πως κάποτε θα μιλούσαν και θα ζέσταναν τις καρδιές μας. 

Γλέντια, δημόσιοι  χοροί, παρέες σε Λιοσιώτικες ταβέρνες  και  θρησκευτικές εκδηλώσεις με πιο αντιπροσωπευτική τη λιτάνευση της εικόνας των πολιούχων Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης την 21 Μαΐου , καθώς και της εικόνας της Παναγίας που γινόταν από τη Μονή Κλειστών στα Λιόσια το Σάββατο μετά τους τελευταίους Χαιρετισμούς.

Ο Κόσμος συγκεντρώνονταν στη πλατεία του χωριού, σημερινή πλατεία Μητροπόλεως, για να παρακολουθήσει τις γυναίκες που θα χορέψουν τους τοπικούς χορούς.
Οι πρωτοχορεύτριες   τραγουδούν τους ρυθμούς του καλαματιανού και του συρτού , ενώ οι υπόλοιπες απαντούν επαναλαμβάνοντας.

Έως τις αρχές του 20^ου αι. ο χορός γινόταν χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων, μόνο με το τραγούδι των γυναικών στ΄ αρβανίτικα  και σπανιότερα στα Ελληνικά.

Η ξενάγηση στο παρελθόν αρχίζει με σκηνές ζωής από το παλιό χωριό. Τα πρόσωπα έρχονται να καταλάβουν τη θέση τους στο χώρο και το χρόνο ζωντανεύοντας τις μνήμες .

Η οικογένεια είναι παρούσα σε όλα τα στάδια της δημιουργίας της από το νιόπαντρο ζευγάρι μέχρι την πολυμελή οικογένεια . Πολλές από τις φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στα τότε αθηναϊκά φωτογραφικά στούντιο ή στα αυτοσχέδια στούντιο που στήνονταν πρόχειρα στα τοπικά πανηγύρια , και άλλες σε φυσικούς χώρους.

Στις φωτογραφίες των προσώπων γίνεται εμφανές το είδος και η εξέλιξη της φορεσιάς. Μεγάλη ποικιλία παρουσιάζει η γυναικεία φορεσιά που διατηρεί τον Λαϊκό χαρακτήρα  και αντιστέκεται στον εκσυγχρονισμό.

Στις ενότητες που ακολουθούν μπορείτε να απολαύσετε το φωτογραφικό υλικό από τα μέσα του 19^ου αιώνα ως τα μέσα του 20^ου αιώνα, προέρχεται από ιδιώτες και προσφέρθηκε στο Σύλλογο «Γρίζα» ο όποιος ανέλαβε και τη δημοσίευση του.

Αυτές οι φωτογραφίες αποτελούν τεκμήρια μια εποχής που καταγράφεται στα βλέμματα των ανθρώπων που κοιτούν  περήφανα τον φωτογραφικό φακό γιατί γνώριζαν πως κάποτε θα μιλούσαν και θα ζέσταναν τις καρδιές μας.

Ας το διαβάσουμε

Είναι ο μεγαλύτερος και ο πιο ύπουλος εχθρός μας. Γιατί είναι αόρατος δεν έχει με μας σύνορα, έστω απειλούμενα, είναι διάχυτος παντού, ακόμα και μέσα μας. Κυρίαρχος και υπεύθυνος των πλείστων δεινών μας, που μας κρατούν σε διαρκή καθυστέρηση σε σύγκριση με τις προηγμένες χώρες, είλωτες στην ουσία, παρά τις θορυβώδεις και υπερφίαλες δηλώσεις ότι κατακτήσαμε εδώ και δυο αιώνες την ανεξαρτησία μας. Είναι ύπουλος γιατί δε χρειάστηκε στρατεύματα για να μας κατακτήσει. Ήρθε περήφανος κατακτητής και δε βρήκε τις αναμενόμενες αντιστάσεις.  Δεν είναι πλάσμα. Είναι υφέρπουσα μολυσματική   ουσία που μας κυβερνά. Όμως έχει όνομα που συχνά ακούγεται και συχνότερα υπονοείται. Ονομάζεται     

                                 Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Ο  . Κ Ο Σ Τ Ο Σ

Αυτό ευθύνεται για την πολύχρονη καθυστέρηση επίλυσης μιας ακολουθίας προβλημάτων που αυτονόητα έπρεπε από χρόνια να είναι λυμένα. Συνεχώς καθυστερήσεις, αδιάκοπες αναβολές γι αργότερα. Ερωτήματα τραγικά : Πόσο θα μας στοιχίσει, τι λένε οι δημοσκοπήσεις, τι λέει η αντίπαλη παράταξη συνέχεια τελικά όχι βήμα σημειωτόν, αλλά οπισθοδρόμηση σε ολισθηρό έδαφος που στο άκρο του βρίσκεται ο γκρεμός.

Οφείλω μια πικρή εξομολόγηση. Επί δεκαετίες δεν ευχαριστιέμαι την ψήφο μου. Δε βρίσκω κάτι που στα βασικά να συμφωνώ.  Έτσι επιλέγω το κόμμα που σ’ εκείνη τη συγκυρία θεωρώ ότι έχει τα λιγότερα ελαττώματα. Ψηφίζω ανελλιπώς. Δεν συμφωνώ με τη αποχή, το λευκό και το άκυρο.

Όνειρό μου είναι να υπάρξει ένα κόμμα που να γράψει στα παλαιά του τα παπούτσια το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ Με οδηγό την κοινή λογική και το καλώς εννοούμενο εθνικό συμφέρον ν’ ανοίξει διάπλατα τα πανιά των εθνικών προτερημάτων. Είμαστε σε κλοιό  και χρειαζόμαστε φίλους. Έτσι είναι αδήριτη η ανάγκη να λύσουμε τα βασικά. Πρώτον τα ανοιχτά εθνικά μας θέματα προβαίνοντας σε λυσιτελείς διαπραγματευσεις με την άλλη πλευρά. Η διαπραγμάτευση εμπεριέχει και κάποιους λογικούς συμβιβασμούς. Δεν είσαι εσύ ο έξυπνος και οι άλλοι όλοι κορόιδα. Από τους  ανένδοτους υπερασπιστές στην ιστορία έχουμε πάθει τις μεγάλες εθνικές τραγωδίες. Αυτό πιστεύω εγώ.

Στη συνέχεια αντί να πηγαίνουν χιλιάδες νέα Ελληνόπουλα να σπουδάζουν στο εξωτερικό, με όλες τις αρνητικές συνέπειες, η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης για νέους απ’ όλο τον κόσμο να έλθουν να σπουδάσουν εδώ. Αλλά υπάρχουν οι ηλίθιες και καταστροφικές απαγορεύσεις που ενδύθηκαν και με «συνταγματική προστασία», από τους κατέχοντες το μονοπώλιο της μετριότητας και της προσκόλλησης στο δημόσιο κορβανά. Η Κύπρος στο θέμα αυτό μας ξεπέρασε έγκαιρά και βλέπουμε το αποτέλεσμα.

 Να δοθούν πραγματικά κι αξιόπιστα κίνητρα για επενδύσεις, το μόνο δρόμο να ανοίξουν οι δουλειές και να παραχθεί νέος εθνικός πλούτος. Ας κοπούν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ οι πολιτικές των επιδομάτων που μόνο αρνητικές επιπτώσεις έχουν στην οικονομία. Το κράτος δεν μπορεί να είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Αυτές τις ανάγκες ας τις καλύψουν άλλοι φορείς που υπάρχουν ή θα χρειαστεί να δημιουργηθούν. Αποφασιστικές κινήσεις, χωρίς τον υπολογισμό του πολιτικού κόστους. Και τότε που ξέρεις μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε έκπληξη. Στις επόμενες εκλογές ο σιωπηλός λαός να επιβραβεύσει την πολιτική τους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ολόπλευρη επίθεση σε κατεστημένα συμφέροντα. Ανθρώπους, θεσμούς κι ό,τι άλλο χρειάζεται