1ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ

ΙΩΑΝΝΕΙΟ ΚΑΙ ΤΑΡΑΣΕΙΟ

Λίγα λόγια για την ιστορία του σχολείου μας...

Η ιστορία του σχολείου μας αρχίζει το ...........μακρινό 1939, όταν το πρακτικό Λύκειο μετονομάστηκε σε Γυμνάσιο και στεγάστηκε στο παλαιό κτήριο του Ιωάννου Ιωάννου.

Επειδή το κτήριο αυτό δεν κάλυπτε πλέον τις ανάγκες των μαθητών της περιοχής, η "Διδακτηριακή επιτροπή του Γυμνασίου Ξυλοκάστρου " απευθύνθηκε προς τους Έλληνες της Κορινθίας που ζούσαν στην Αμερική και ζήτησε την οικονομική τους συνδρομή για την ανέγερση νέου σχολικού κτηρίου.

Η σημαντικότερη των χορηγιών ήταν του Π. Ταράση, με αποτέλεσμα το 1956 να εγκαινιασθεί η πρώτη πτέρυγα του νέου Γυμνασίου. Τέσσερα χρόνια μετά ολοκληρώθηκε η οικοδόμησή του με την προσθήκη και δεύτερης πτέρυγας.

Στο ίδιο κτήριο αργότερα συστεγάστηκαν το 2ο Γυμνάσιο και το Λύκειο της πόλης μας που στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε ανεξάρτητα κτήρια.

Σήμερα το 1ο Γυμνάσιο Ξυλοκάστρου εξακολουθεί να λειτουργεί στο ιστορικό κτήριο που βρίσκεται απέναντι από το κόσμημα του τόπου μας, τον Πευκιά και ανήκει στο Ιωάννειο και Ταράσειο συγκρότημα. Έχει ανακαινισθεί μερικώς και λειτουργούν σε αυτό εργαστήρια πληροφορικής, τεχνολογίας και εικαστικών. Ακόμη διαθέτει κλειστό γυμναστήριο, αξιόλογο εργαστήριο Φυσικών επιστημών και αίθουσα Μουσικής. Περιλαμβάνει δέκα αίθουσες διδασκαλίας στις οποίες γενιές παιδιών της περιοχής μας πέρασαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους και έπλασαν τα πρώτα τους όνειρα.πηγή:  Στ. Κουτίβας " Τα ιστορικά του Ξυλοκάστρου"

_{Δημιουργοί του άρθρου: Αναστασία Κωτσιοπούλου, Σοφία Υψηλάντη}

Ένα απόσπασμα από έργο του Βραζιλιάνου Ποιητή, Συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, του Mario de Andrade (1893 – 1945).

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΩΡΙΜΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼόσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…».

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος στο θέμα
Τη γνώμη μου, για τη σημερινή ομάδα των κυβερνώντων τη χώρα, την έχω πει πολλές φορές και με πολλούς τρόπους. Μικροί, υποδεέστεροι των απαιτήσεων για αυτό το ρόλο και με αμφιβολίες και σκιές σε κάποιους τομείς των δραστηριοτήτων τους. Ήρθαν στην εξουσία από τη συνύπαρξη ποικιλίας ευνοϊκών συγκυριών και συμπτώσεων. Όμως, ανεξαρτήτων των άδηλων πραγματικών τους προθέσεων, η πρωτοβουλία τους στο Εθνικό θέμα των Σκοπίων εμένα με βρίσκει σύμφωνο. Γνωρίζω ότι μια σειρά φίλοι μου έχουν αντίθετη γνώμη, αλλά στα Εθνικά θέματα δεν μου επιτρέπονται εκπτώσεις εξαιτίας τέτοιων τακτικών και σκοπιμοτήτων. Με προβληματίζει ισχυρά η αδιέξοδη στάση πάνω στο θέμα της μετριοπαθούς Δεξιάς.
Θέλω δε να εξηγήσω που εδράζεται αυτή μου η άποψη. Η χώρα βρίσκεται σε δεινή θέση και οι προοπτικές για το μέλλον είναι ακόμα δυσμενέστερες. Έτσι είναι ανάγκη οι ανοιχτές πληγές σε Εθνικά θέματα να κλείσουν εγκαίρως και με τον καλύτερο ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΥΝΟΤΟΝ ΤΡΟΠΟ.
Οι αστείοι λεονταρισμοί του αναξιόπιστου αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων προς τη γείτονα Τουρκία ηχούν στα αυτιά μου σαν σειρήνες συναγερμού. Κάποιοι που έχουν την ευθύνη, που ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται σε αυτή την υπεύθυνη θέση, ας φροντίσουν το θέμα. Δεν αξίζουν οι λίγοι μήνες ακόμα εξουσίας να έχουν αρνητικές συνέπειες στα εθνικά θέματα. Ας προκηρυχθούν εκλογές να βγει μια νέα Κυβέρνηση αναβαθμισμένη από την ψήφο του λαού. Αλήθεια πόσες φορές, στο παρελθόν η Κυβέρνηση εξάντλησε την τετραετία ;
Στη σημερινή συγκυρία, με την δεδομένη ικανότητα της κάθε χώρας και τις εφεδρείες και συμμαχίες εκατέρωθεν, αυτή η γλώσσα το λιγότερο που μπορεί να σημαίνει είναι άγνοια της πραγματικότητας. Πρέπει να αναζητηθεί και στο θέμα αυτό μια φόρμουλα κοινής συμβίωσης, γιατί δεν υπάρχει κι εναλλακτική διέξοδος. Πολλά δε μας αρέσουν αλλά να αιθεροβατείς είναι ακόμα χειρότερο

Μαιρη Παπαδοπουλου

12 ώρες ·

Αρθρογραφηματα
Πατριδα των μυθων της ιστοριας πατριδα ομορφη ΒΟΛΟΣ.... ♡♡♡♡
17 Σεπτεμβρη 2006
Εγινε η καθέλκυση του πλοίου «Αργώ»,

στην αρχέγονη θέση ναυπήγησης του πλοίου των Αργοναυτών, στα Πευκάκια Βόλου.
Η Αργώ κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν το πλοίο στο οποίο επιβιβάστηκαν οι Αργοναύτες με σκοπό να μεταβούν στην Κολχίδα και να πάρουν το χρυσόμαλλο δέρας.
Πήρε το όνομα της από τον κατασκευαστή της Άργο, υιό του Φρίξου κι της Χαλκιόπης.

Ναυπήγηση

Η ναυπήγηση της Αργούς έγινε, μετά από αίτημα του αρχηγού της εκστρατείας Ιάσονα, από τον Άργο και τα αδέρφια του, Κυτίσουρο, Μέλανα καιΦρόντιδα. Τόπος της ναυπήγησης ηταν οι Παγασές, θεσαλλικό επίνειο που απείχε απόσταση είκοσι σταδίων από την Ιωλκό.
Ο βασιλιάς της Ιωλκού, Πελίας, πρόσταξε τον Άργο να μην καρφώσει στέρεα το πλοίο, ούτως ώστε στην πρώτη τρικυμιά να βυθιστεί. Ο Άργος, όμως, αγνόησε την εντολή του Πελία κτίζοντας ένα πλοίο άψογο, κατασκευαστικά, ενώ συμμετείχε και ο ίδιος στην εκστρατεία.

Εκδοχες κατασκευαστων του πλοιου

1.... Η Αργώ ναυπηγήθηκε από το υιό του Φρίξου,
2....η κατασκευή της αποδίδεται στον Άργο, ήρωα του Άργους
3.....ή και στον Άργο από τις Θεσπιές.
4.....Διασώζεται ακόμη μύθος να ναι κατασκευαστής του πλοίου ο Ηρακλης, ο οποίος επέλεξε το όνομα για να τιμήσει τον ευνοούμενο του, Άργο.

Χαρακτηριστικά Επεξεργασία

Η Αργώ περιγράφεται ως το γρηγορότερο και το πλέον στέρεο σκάφος της εποχής του.
Επιπλέον, ήταν εξαιρετικά ελαφρύ, ώστε να παρέχει τη δυνατότητα μεταφοράς του στη στεριά από το πλήρωμά του.
Το μήκος του πλοίου ηταν 50 έως 60 μέτρα (μακρά ναυς).
Κυβερνήτης του πλοίου ήταν ο Τίφυς.
Επίσης η θεά Αθηνά (ή η Ήρα) τοποθέτησε στην πλώρη του ένα κλαδί από τη δωδωναία Δρυ.
Αυτό είχε μαντικές ιδιότητες, μιλούσε με ανθρώπινη λαλιά και προειδοποιούσε τους Αργοναύτες για τους αναμενόμενους κινδύνους.
Η χωρητικότητα του σκάφους αποτελεί ένα θέμα, στο οποίο παρατηρούνται σημαντικές αποκλίσεις μεταξύ των διαφόρων αφηγήσεων.
Κάποιες πηγές αναφέρουν θέσεις για εξήντα κωπηλάτες, άλλες για πενήντα (πεντηκοντήρης) και άλλες για λιγότερους.

9 Αργοναύτες - Οι σύντροφοι του Ιάσονα

Ιάσων, ο αρχηγός της εκστρατείας
Ηρακλής
Άργος των Θεσπιών, κατασκευαστής της Αργώ, γιος του Φρίξου
Τίφυς ο τιμονιέρης, από Σίφαι της Βοιωτίας
Κάστωρ ο Σπαρτιάτης παλαιστής και ο
Πολυδεύκης ο πυγμάχος αδελφός του ( οι Διόσκουροι)
Ίδας, γιος του Αφαρέως της Μεσσήνης και ο
Λυγκέας, ο παρατηρητής, αδελφός του
Αταλάντη της Καλυδώνος, η παρθένος κυνηγός
Μελέαγρος της Καλυδώνος
Άκαστος, γιος του βασιλιά Πελία

Διδάσκουμε με ό,τι είμαστε;

Του Νίκου Τσούλια //

– Μα μπορεί να ξεχνάμε ότι είμαστε παιδαγωγοί και να μη δημιουργούμε στη διδασκαλία μας κλίμα δημιουργικό και ευχάριστο;

– Ναι αλλά δεν μπορούμε να αντιδικούμε για τα παιδαγωγικά ζητήματα και να μην έχουμε νοοτροπία διαλόγου και σύνθεσης στο Σύλλογο Διδασκόντων.

– Μα πρέπει να είναι λυμένο το πιο βασικό ζήτημα του σχολείου. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να αγαπάει τους μαθητές του, να τους ενθαρρύνει και όχι να τους απαξιώνει στα μάτια των άλλων συμμαθητών του. Εγώ έχω πλέον συνειδητοποιήσει ότι «διδάσκουμε με ό,τι είμαστε»!

«The Village School», 1912, Ralph Hedley (1848-1913)

Ήταν θυμωμένη με μια συνάδελφό της που εξέθεσε και ντρόπιασε έναν μαθητή της Β΄ Γυμνασίου μέσα στην τάξη με την αιτιολογία ότι δεν διαβάζει. Και πράγματι έτσι ήταν· δεν διάβαζε. Αλλά το ερώτημα είναι το εξής. Απλώς ο εκπαιδευτικός θα παρατηρεί με οξύ τρόπο δίκην κατηγόρου τους μαθητές του και θα τους απορρίπτει δημόσια ή θα προσπαθεί να βρει τις «αφετηρίες των» και να ενισχύει τα θετικά στοιχεία των τροφοδοτώντας τα όνειρά του και τις φιλοδοξίες του;

Κάθε εκπαιδευτικός έχει και μια θεωρία παιδαγωγικής και συγκεκριμένες μεθόδους διδασκαλίας. Και κάθε θεωρία παιδαγωγικής είναι και θεωρία για τη ζωή και αντίστροφα. Αν λοιπόν το αξιακό σύμπαν ενός εκπαιδευτικού δεν έχει βαθύ ουμανιστικό περιεχόμενο και δεν προάγει μια αγωνιστική στάση για τη ζωή, σε τι ακριβώς θα συνίσταται η παιδαγωγική του λειτουργία; Γιατί ενώ στη διδακτική των μαθημάτων υπάρχει μια σχετική ανεξαρτησία με την έννοια ότι θα υιοθετηθεί μια συγκεκριμένη επιστημονική αντίληψη και πρακτική, στην παιδαγωγική υπάρχουν μεν βασικές αρχές και αξίες αλλά υπεισέρχεται η κουλτούρα και η κοσμοθεωρία του εκπαιδευτικού – και θα είναι αυτές που θα δίνουν το στίγμα στην εκπαιδευτική λειτουργία.

Το όλο ζήτημα αποκτά τελικά και άλλες διαστάσεις. Αν ένας εκπαιδευτικός έχει κακό χαρακτήρα ή έστω κακή συμπεριφορά, μπορεί να διαπαιδαγωγεί ή θα αντιδιαπαιδαγωγεί οχυρωμένος πίσω από την αυτονομία που του παρέχει το επάγγελμά του και θα εμφανίζει μάλιστα την εικόνα του ως «υπερβολικό ενδιαφέρον» για τους μαθητές του με την επίκληση ότι δεν τους αφήνει να χαλαρώνουν; Προφανώς ο εκπαιδευτικός δεν είναι άγιος. Αλλά αν δεν μετασχηματίζει την προσωπική κοσμοθεωρία του και την κουλτούρα του – ως ένα βαθμό τουλάχιστον – από τα μεγάλα προτάγματα της παιδαγωγικής, τότε πλήττει ευθέως την εκπαιδευτική του αποστολή και τον κοινωνικό ρόλο του σχολείου.

Ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να ασκεί το επάγγελμά του με βάση τα επιστημονικά και μόνο προσόντα του. Οφείλει να κατακτήσει το σχήμα του εκπαιδευτικού – παιδαγωγού. Ο Paulo Freire στο εμβληματικό έργο του «Δέκα Επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν» θέτει ένα ορθολογικό πλαίσιο προσανατολισμού. «Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω, τα οποία θεωρώ απαραίτητα για τον προοδευτικό δάσκαλο, είναι προσόντα που αποκτώνται σταδιακά, μέσα από την καθημερινή πρακτική. Επιπλέον, αναπτύσσονται μέσα από την πρακτική, παράλληλα με την πολιτική απόφαση ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι εξαιρετικής σημασίας. Έτσι, τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω δεν μπορούμε να τα έχουμε εκ γενετής ούτε μπορούν να μας δοθούν με διάταγμα ή ως δώρο».

Ο εκπαιδευτικός στο πιο κρίσιμο σημείο πρέπει να θέσει τη βάση της διδασκαλίας του. Το αναδεικνύει η Μ. Μοντεσσόρι στο «Παιδαγωγικό Μανιφέστο» της. «Δύο δρόμοι ανοίγονται στην ανάπτυξη της προσωπικότητας – ο ένας οδηγεί στον άνθρωπο που αγαπάει κι ο άλλος στον άνθρωπο που κατέχει». Απ’ εδώ ξεκινάει ή η ακτινοβολία της αγάπης του εκπαιδευτικού και η διαμόρφωση ενός δημιουργικού μαθησιακού κλίματος ή η πρόκληση μιας ατμόσφαιρας πειθαναγκασμού ή και αυταρχισμού. Κατά τη γνώμη μου, αν ο εκπαιδευτικός δεν αγαπάει το σχολείο και τα παιδιά, αν δεν αγαπάει τους συγκεκριμένους μαθητές που έχει και τον καθένα χωριστά, δεν μπορεί να διαπαιδαγωγήσει. Δεν μπορεί να θεωρηθεί εκπαιδευτικός. Όλα τα άλλα: γνώσεις, δεξιότητες, προσόντα, μόρφωση, διδακτική είναι μετέωρα αν δεν ενοικούν στο φωτεινό ορίζοντα της αγάπης.

Και απ’ εδώ έχει την αφετηρία η κοινωνική και η βαθιά ανθρωπιστική λειτουργία του εκπαιδευτικού. Ο Π. Φρέιρε προσδιορίζει με σοφία το δημοκρατικό καθήκον μας. «Οι προοδευτικοί εκπαιδευτικοί πρέπει να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν είναι μόνο δάσκαλοι – κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί – δεν είναι μόνο ειδικοί της διδασκαλίας. Είμαστε πολιτικοί αγωνιστές, επειδή είμαστε δάσκαλοι. Η δουλειά μας δεν τελειώνει στη διδασκαλία των μαθηματικών, της γεωγραφίας, του συντακτικού, της ιστορίας. Η δουλειά μας είναι να διδάξουμε αυτά τα πράγματα με σοβαρότητα και επιδεξιότητα, αλλά και να συμμετέχουμε, να αφιερωθούμε στον αγώνα για να νικηθεί η κοινωνική αδικία».

André Breton

Λεωνίδας Μαργαρίτης

7 Σεπτεμβρίου 2017

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ…

Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ. ΠΑΙΔΕΊΑ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΛΈΞΕΙΣ ΜΑΣ, Η ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΌΤΗΤΆ ΜΑΣ, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά. Παιδεία είναι Η ΤΑΠΕΙΝΌΤΗΤΑ ΑΛΛΆ ΚΑΙ Η ΕΠΙΜΟΝΉ ΣΤΙΣ ΑΞΊΕΣ ΜΑΣ, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο. Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας. Παιδεία είναι το να ΠΡΟΣΤΑΤΕΎΟΥΝ ΤΑ ΧΈΡΙΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΑΔΎΝΑΜΟ, να τα βάζουνε με το θηρίο. Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη. Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα ΝΑ ΚΑΊΓΕΤΑΙ ΤΟ ΜΈΣΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΌ ΚΑΛΌ. Για το ωραίο και τη σωτηρία του. «Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΕΊΝΑΙ Η ΑΠΆΝΤΗΣΗ, ΌΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΊΝΑΙ Η ΕΡΏΤΗΣΗ»

André Breton