Σωτήρης Αναστασιάδης- αναμνήσεις από φίλους που έφυγαν νωρίς
Όταν σε κάποια στιγμή της ζωής μου βρίσκομαι σε δυσχερή θέση είναι φυσικό αυτομάτως αυτό να μου δημιουργεί ένα αίσθημα ασφυξίας. Η εικόνα που έρχεται τότε στο μυαλό μου- φέρνοντας συγχρόνως ανακουφιστικά και ελπιδοφόρα αισθήματα παρηγοριάς- είναι το πάντα χαμογελαστό πρόσωπο ενός ανθρώπου που αδίκως έφυγε τόσο σύντομα από αυτή τη ζωή. Είναι ο Σωτήρης, ένας αγαπημένος μας φίλος. Τον γνώρισα για πρώτη φορά στις φυλακές του Αβέρωφ, όταν μεταφέρθηκα εκεί από την Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας το Ιανουάριο του 1969.
Για μένα ήταν πρότυπο στάσης ζωής σε πολλούς τομείς. Ο Σωτήρης ήταν από τη διαλεχτή εκείνη αισιόδοξη ράτσα των ανθρώπων που βλέπουν πάντοτε το ποτήρι μισογεμάτο. Την θετική κι αισιόδοξη εκδοχή σε κάθε εξέλιξη των πραγμάτων. Σε δέκα άσχημα κι ένα καλό, έμενε κι ευχαριστιόταν με το ένα καλό, σε αντίθεση με μένα που αν είχα δέκα καλά κι ένα κακό πήγαινα και χωνόμουν μέχρι απελπισίας στο τελευταίο και ανέπνεα τον αρνητισμό του. Αυτός αντιμετώπιζε με ψυχραιμία και στωικότητα τα σοβαρά προβλήματα υγείας που πραγματικά είχε κι εγώ με το πρώτο πονάκι μου κόβονται τα ήπατα. Έτσι ζήλευα αυτή του τη στάση και προσπαθούσα, πλην ματαίως, να του μοιάσω.
Με αυτή τη φιλοσοφική αντίληψη πρόλαβε κι έζησε έντονα και ουσιαστικά όλες τις εκδοχές της ζωής, αφήνοντας πίσω του πάντα μια θετική αύρα. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο εύκολα και φυσιολογικά κέρδιζε τους ανθρώπους, που πλησίαζε. Χαμογελαστός, ανοιχτόκαρδος, διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή για στήριξη και βοήθεια στον οποιοδήποτε άνθρωπο που ζητούσε τη βοήθειά του.
Στη φυλακή ζήσαμε μαζί σχεδόν πέντε χρόνια. Υπάρχουν πολλά επεισόδια που θ’ άξιζε να καταγραφούν για να περιγράψουν τον άνθρωπο, αλλά αυτό θα γίνει σε μια άλλη ευκαιρία.
Στη φυλακή για πρακτικούς αλλά και ουσιαστικούς λόγους δημιουργήθηκαν μικρές παρέες με στενότερες σχέσεις που ξεκινούσαν από το κοινό τραπέζι στο φαγητό και φτάνανε σε πιο ουσιαστικούς λόγους, όπως το ταίριασμα των χαρακτήρων αλλά και η προσέγγιση των πολιτικών απόψεων. Έτσι όλα τα χρόνια από μια στιγμή και μετά είχα την ευχαρίστηση να είμαι στην ιδιαίτερη παρέα μαζί του.
Όταν σε κάποια στιγμή της ζωής μου βρίσκομαι σε δυσχερή θέση είναι φυσικό αυτομάτως αυτό να μου δημιουργεί ένα αίσθημα ασφυξίας. Η εικόνα που έρχεται τότε στο μυαλό μου- φέρνοντας συγχρόνως ανακουφιστικά και ελπιδοφόρα αισθήματα παρηγοριάς- είναι το πάντα χαμογελαστό πρόσωπο ενός ανθρώπου που αδίκως έφυγε τόσο σύντομα από αυτή τη ζωή. Είναι ο Σωτήρης, ένας αγαπημένος μας φίλος. Τον γνώρισα για πρώτη φορά στις φυλακές του Αβέρωφ, όταν μεταφέρθηκα εκεί από την Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας το Ιανουάριο του 1969.
Για μένα ήταν πρότυπο στάσης ζωής σε πολλούς τομείς. Ο Σωτήρης ήταν από τη διαλεχτή εκείνη αισιόδοξη ράτσα των ανθρώπων που βλέπουν πάντοτε το ποτήρι μισογεμάτο. Την θετική κι αισιόδοξη εκδοχή σε κάθε εξέλιξη των πραγμάτων. Σε δέκα άσχημα κι ένα καλό, έμενε κι ευχαριστιόταν με το ένα καλό, σε αντίθεση με μένα που αν είχα δέκα καλά κι ένα κακό πήγαινα και χωνόμουν μέχρι απελπισίας στο τελευταίο και ανέπνεα τον αρνητισμό του. Αυτός αντιμετώπιζε με ψυχραιμία και στωικότητα τα σοβαρά προβλήματα υγείας που πραγματικά είχε κι εγώ με το πρώτο πονάκι μου κόβονται τα ήπατα. Έτσι ζήλευα αυτή του τη στάση και προσπαθούσα, πλην ματαίως, να του μοιάσω.
Με αυτή τη φιλοσοφική αντίληψη πρόλαβε κι έζησε έντονα και ουσιαστικά όλες τις εκδοχές της ζωής, αφήνοντας πίσω του πάντα μια θετική αύρα. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο εύκολα και φυσιολογικά κέρδιζε τους ανθρώπους, που πλησίαζε. Χαμογελαστός, ανοιχτόκαρδος, διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή για στήριξη και βοήθεια στον οποιοδήποτε άνθρωπο που ζητούσε τη βοήθειά του.
Στη φυλακή ζήσαμε μαζί σχεδόν πέντε χρόνια. Υπάρχουν πολλά επεισόδια που θ’ άξιζε να καταγραφούν για να περιγράψουν τον άνθρωπο, αλλά αυτό θα γίνει σε μια άλλη ευκαιρία.
Στη φυλακή για πρακτικούς αλλά και ουσιαστικούς λόγους δημιουργήθηκαν μικρές παρέες με στενότερες σχέσεις που ξεκινούσαν από το κοινό τραπέζι στο φαγητό και φτάνανε σε πιο ουσιαστικούς λόγους, όπως το ταίριασμα των χαρακτήρων αλλά και η προσέγγιση των πολιτικών απόψεων. Έτσι όλα τα χρόνια από μια στιγμή και μετά είχα την ευχαρίστηση να είμαι στην ιδιαίτερη παρέα μαζί του.