H ιστορία του κτηρίου της Οικοκυρικής Σχολής Φλώρινας
Η Οικοκυρική Σχολή το 1932
Γράφει ο Δημήτρης Μεκάσης
Η Φλώρινα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Βαβέλ γλωσσών μετά την τουρκοκρατία. Βέβαια, η ελληνική γλώσσα, από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, ήταν η γλώσσα του σχολείου και της εκκλησίας. Στην πόλη δεν υπήρχε πρόβλημα, στα χωριά όμως το πρόβλημα ήταν έντονο. Σχολεία
υπήρχαν, όμως οι χωρικοί ζούσαν σε πρωτόγονες συνθήκες, εξαιτίας του οθωμανικού φεουδαλικού συστήματος, και ελάχιστα τους ενδιέφερε η γνώση του σχολείου.
Στην δεκαετία του 1920, οι μουσουλμάνοι ανταλλάχτηκαν, και ήρθαν οι πρόσφυγες από την ανατολική Θράκη, την Μικρά Ασία και τον Πόντο. Αλλά και σε αυτούς τους πληθυσμούς υπήρχε γλωσσικό πρόβλημα. Το ελληνικό κράτος έκαμνε προσπάθειες, ώστε να υπάρξει γλωσσική ομοιομορφία και να μπορούν όλοι να συναλλάσσονται στα ελληνικά. Καλή η προσπάθεια, αλλά χωρίς σπουδαία αποτελέσματα. Στις δημόσιες υπηρεσίες και στις τράπεζες, υπήρχαν ταμπέλες στους τοίχους με την επιγραφή «Ομιλείτε την ελληνικήν». Το γλωσσικό πρόβλημα, για τους κατοίκους της υπαίθρου παρέμενε άλυτο.
Ούτε ο παπάς, ούτε ο δάσκαλος, ούτε ο χωροφύλακας θα μπορούσαν να καταφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, αν το μορφωτικό και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων των χωριών, δεν βελτιωνόταν. Αυτή την άποψη είχε ο αστισμός, δηλαδή η ιδεολογία της αστικής τάξης, που από τον 19ο αιώνα και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν η προοδευτική ιδεολογία στον ελλαδικό χώρο.
Ο αστισμός εκφραζόταν με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, και κυρίως με τις κυβερνήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, του 1929, μεταξύ άλλων προέβλεπε και την ίδρυση Οικοκυρικών Σχολών για κορίτσια της υπαίθρου. Οι Οικοκυρικές Σχολές ήταν κατώτερες επαγγελματικές σχολές, διετούς φοιτήσεως, και για την εγγραφή των κοριτσιών ήταν απαραίτητο το απολυτήριο δημοτικού σχολείου. Οι Οικοκυρικές Σχολές ήταν οικοτροφεία και σχολεία και τα κορίτσια ήταν εσώκλειστα. Το πρόγραμμα ήταν αυστηρό, αλλά ευχάριστο. Μάθαιναν ότι ήταν χρήσιμο για την μέλλουσα νοικοκυρά του χωριού.
Η Οικοκυρική Σχολή το 1932
Γράφει ο Δημήτρης Μεκάσης
Η Φλώρινα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Βαβέλ γλωσσών μετά την τουρκοκρατία. Βέβαια, η ελληνική γλώσσα, από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, ήταν η γλώσσα του σχολείου και της εκκλησίας. Στην πόλη δεν υπήρχε πρόβλημα, στα χωριά όμως το πρόβλημα ήταν έντονο. Σχολεία
υπήρχαν, όμως οι χωρικοί ζούσαν σε πρωτόγονες συνθήκες, εξαιτίας του οθωμανικού φεουδαλικού συστήματος, και ελάχιστα τους ενδιέφερε η γνώση του σχολείου.
Στην δεκαετία του 1920, οι μουσουλμάνοι ανταλλάχτηκαν, και ήρθαν οι πρόσφυγες από την ανατολική Θράκη, την Μικρά Ασία και τον Πόντο. Αλλά και σε αυτούς τους πληθυσμούς υπήρχε γλωσσικό πρόβλημα. Το ελληνικό κράτος έκαμνε προσπάθειες, ώστε να υπάρξει γλωσσική ομοιομορφία και να μπορούν όλοι να συναλλάσσονται στα ελληνικά. Καλή η προσπάθεια, αλλά χωρίς σπουδαία αποτελέσματα. Στις δημόσιες υπηρεσίες και στις τράπεζες, υπήρχαν ταμπέλες στους τοίχους με την επιγραφή «Ομιλείτε την ελληνικήν». Το γλωσσικό πρόβλημα, για τους κατοίκους της υπαίθρου παρέμενε άλυτο.
Ούτε ο παπάς, ούτε ο δάσκαλος, ούτε ο χωροφύλακας θα μπορούσαν να καταφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, αν το μορφωτικό και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων των χωριών, δεν βελτιωνόταν. Αυτή την άποψη είχε ο αστισμός, δηλαδή η ιδεολογία της αστικής τάξης, που από τον 19ο αιώνα και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν η προοδευτική ιδεολογία στον ελλαδικό χώρο.
Ο αστισμός εκφραζόταν με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, και κυρίως με τις κυβερνήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, του 1929, μεταξύ άλλων προέβλεπε και την ίδρυση Οικοκυρικών Σχολών για κορίτσια της υπαίθρου. Οι Οικοκυρικές Σχολές ήταν κατώτερες επαγγελματικές σχολές, διετούς φοιτήσεως, και για την εγγραφή των κοριτσιών ήταν απαραίτητο το απολυτήριο δημοτικού σχολείου. Οι Οικοκυρικές Σχολές ήταν οικοτροφεία και σχολεία και τα κορίτσια ήταν εσώκλειστα. Το πρόγραμμα ήταν αυστηρό, αλλά ευχάριστο. Μάθαιναν ότι ήταν χρήσιμο για την μέλλουσα νοικοκυρά του χωριού.