Κείμενα του Λευτέρη Τσίλογλου

Tο κουδούνι χτυπά και η ιστορία μας αρχίζει… Κάπου στην Κομοτηνή στα χρόνια του Μεσοπολέμου…

Πριν από το 1929 το Γ΄ και το Δ΄ Δημοτικό λειτουργούσαν στο χώρο του Κεντρικού Μουσουλμανικού σχολείου. Τον Σεπτέμβριο του 1925 ο επιθεωρητής κ. Δραγούμης πρότεινε το διαχωρισμό τους, έτσι ώστε το Γ΄ Δημοτικό να συμπεριλάβει όλα τα αγόρια και το Δ΄ Δημοτικό όλα τα κορίτσια.

Η ανέγερση του διδακτηρίου άρχισε το 1927, το έργο αποπερατώθηκε το 1928 και η μεταστέγαση έγινε το 1929.

Η παλαιότερη φωτογραφία του σχολείου μας από το 1930

Στην αρχή λειτούργησε ως Δημόσιο εξατάξιο Δημοτικό Σχολείο με πρώτο Διευθυντή τον κ. Φραγγιδάκη Γεώργιο και με πρώτους διδάσκοντες τους Καλογερίδη Λεωνίδα, Παπαδόπουλο Εμμανουήλ, Σαϊτίδου Μαρία, Αλβανοπούλου Λαμπρινή, Ρουμπγίδου Ζωηρό και Νηπιαγωγό την κ. Πατερίδου Βάσω.Μαθητές του σχολείου το 1930

Από την ίδρυσή του μέχρι και την κήρυξη του Πολέμου, το σχολείο πρόσφερε πολλά στην διαπαιδαγώγηση των μαθητών της περιοχής. Ήταν πλήρως εξοπλισμένο με όργανα Φυσικής Πειραματικής και Χημείας, χάρτες κάθε είδους και όλα τα εποπτικά μέσα διδασκαλίας. Στην κατοχή του σχολείου υπήρχε κινηματογράφος τύπου Patent που χρησίμευε για την επιπλέον μόρφωση και εμπλούτιζε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Οι δασκάλες είχαν στην κατοχή τους δύο ραπτομηχανές Singer για να βοηθούν τις μαθήτριες των μεγάλων τάξεων στην εκμάθηση της τεχνικής.

Το διδακτικό προσωπικό το 1939

Υπήρχε ήδη προπολεμικά ο Σχολικός Κήπος, μπαίνοντας από την Ανατολική είσοδο, που ήταν πανέμορφος, είχε ολοκληρωμένη υδραυλική εγκατάσταση και έμοιαζε περισσότερο με πρότυπο φυτώριο που περιείχε κάθε είδους άνθη, φυτά και δέντρα που ομόρφυναν την αυλή και έκαναν το περιβάλλον ευχάριστο για τους μαθητές και τους δασκάλους.

Μέχρι το 1932, χιλιάδες ελληνόπουλα από την Ανατολική Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία και την Μικρά Ασία φοίτησαν στο σχολείο, το οποίο με αυτόν τον τρόπο έδειξε το ενδιαφέρον του για τα παιδιά που ήρθαν πρόσφυγες και έπρεπε να πάρουν τις βασικές γνώσεις για τη γλώσσα που θα μιλούσαν στην συνέχεια της ζωής τους.Δυστυχώς η συγκεκριμένη προσπάθεια σταμάτησε με την έναρξη του πολέμου. Από το 1940 ως το 1944 το σχολείο δεν λειτούργησε, καθώς το κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως στρατιωτική αποθήκη από τους Βούλγαρους και αργότερα ως σχολείο για τα παιδιά τους.

Ο κήπος όπως ήταν το 1956.

Μετά την απελευθέρωση οι Βούλγαροι αποχωρώντας, αφαίρεσαν όλο το εποπτικό υλικό του σχολείου. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και ως το 1946 το σχολείο λειτούργησε στο τότε κτίριο της Ασφάλειας επί της οδού Ξάνθης.

Από το 1946ως το 1949 το κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως άσυλο για τους ανταρτόπληκτους και το σχολείο μεταφέρθηκε στο παράρτημα του Γυμνασίου Αρρένων Κομοτηνής. Είχε να αντιμετωπίσει πολλά λειτουργικά προβλήματα καθώς δημιουργήθηκαν πρόχειρες τάξεις διδασκαλίας, ενώ και οι μαθητές είχαν να διασχίσουν μεγάλη απόσταση μέχρι να φτάσουν στο χώρο του σχολείου.

Μαθητές στο μάθημα της Γυμναστικής 1968

Κατά το σχολικό έτος 1949-1950 με Διευθυντή τον κ. Ματθαίου Ανδρέα και μετά από εισήγηση της δασκάλας κ. Χατζηγεωργίου Ευπραξίας που είχε αναλάβει το γυμναστικό τμήμα, εγκρίνεται ως στολή για τις μαθήτριες η μπλε πλισέ φούστα, άσπρο ανδρικό πουκάμισο με μακριά μανίκια και παπιγιόν, μπλε γιλέκο με το σήμα του σχολείου Γ΄ Δ. Σ. κεντημένο με άσπρη κλωστή. Για τους μαθητές κοντό μπλε παντελονάκι, άσπρο πουκάμισο με μπλε παπιγιόν και το σήμα με μπλε νήμα στο στήθος, κοντές άσπρες κάλτσες και σκούρα παπούτσια. Από εδώ και πέρα και για αρκετά χρόνια τα κορίτσια προσέρχονται στο σχολείο με μαύρη ποδιά και άσπρο γιακαδάκι. Το σχολείο δείχνει να ξαναβρίσκει τον δρόμο της πολύπλευρης προσφοράς στα παιδιά και στον περίγυρο που τα καταχειροκροτεί σε κάθε δημόσια εμφάνιση ή εκδήλωση.

Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά προβλήματα που ξεκινούν από την παντελή έλλειψη εποπτικού υλικού μετά τον πόλεμο, εστιάζονται στο συσσίτιο που μοίραζε το σχολείο, στην δεκαπενθήμερη πρωί απόγευμα εναλλάξ λειτουργία, στα κατεστραμμένα καλοριφέρ και στις πρόχειρα τοποθετημένες παλιές θερμάστρες.

Παρέλαση πιθανόν την δεκαετία του 1950

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 και σε όλη τη διάρκειά της, οι προσπάθειες των διευθυντών και των δασκάλων οδηγούν στην υλικοτεχνική βελτίωση των εγκαταστάσεων που γίνεται φανερή στη βελτίωση του συσσιτίου, στο κτίσιμο εστίας συσσιτίου και τον εμπλουτισμό της με όλα τα απαραίτητα σκεύη το 1952, στην άνετη συστέγαση των δύο Δημοτικών, του Γραφείου Επιθεωρήσεως Δημοτικών σχολείων και των δύο Νηπιαγωγείων(Το Δ΄ Νηπιαγωγείο ιδρύεται το 1953 με παιδιά επίσης από την περιοχή της Ρέμβης), τη διόρθωση της σχολικής δεξαμενής, στην τοποθέτηση καινούριων βρυσών έξω από τους σχολικούς κήπους στους οποίους φυτεύτηκαν καινούρια δέντρα, στη δημιουργία κονικλοτροφείου και περιστερώνα κάτω από τη δεξαμενή, στη διόρθωση της περίφραξης της αυλής, στη δημιουργία νέας σιδερένιας περίφραξης, στη βαφή του κτιρίου εξωτερικά το 1955.

Μάθημα σε αίθουσα του σχολείου το 1954

Όλα αυτά τα χρόνια το σχολείο και οι μαθητές διοργανώνουν αλλά και συμμετέχουν σε γιορτές, παρελάσεις, επιδείξεις, σχολικούς αγώνες της πόλης μας, σε εράνους και γενικά δίνουν απλόχερα την προσφορά τους στην τοπική κοινωνία.

Ειδικά κατά τη σχολική χρονιά 1955-1956 το σχολείο λειτουργεί με διάθεση και φιλοδοξία να καταστεί ένα από τα καλύτερα της Κομοτηνής και έτσι λειτουργεί και εκτός ωραρίου με συγκεντρώσεις γονέων και ομιλίες για θέματα Εθνικού, Θρησκευτικού και Παιδαγωγικού περιεχομένου, Επιτροπές της εκκλησίας της Αγίας Σοφίας, εράνους και πλήθος κοινωνικών εκδηλώσεων όπου οι γονείς καμαρώνουν τα παιδιά για την επίπονη και αποδοτική τους εργασία.

Αντιγράφουμε ένα κομμάτι της εργασίας του κ. Στυλιανίδη Στυλιανού που για πολλά χρόνια υπήρξε Διευθυντής του Σχολείου μας, και ο οποίος ευτυχώς διέσωσε πλήθος πληροφοριών:

«Οι γονείς, μόλις τα παιδιά φτάσουν στην Τετάρτη τάξη ετοιμάζουν τη στολή τους χωρίς άλλη ειδοποίηση.

Ο κ. Πατρίδης συνεχίζει την εμφάνιση της χορωδίας και της μαντολινάτας κατά τας εορτάς του σχολείου με μεγάλην επιτυχία.

Ο κ. Κουτσούμπας φροντίζει δια τον κήπον τροφοδοτώντας τον με εκλεκτά άνθη, τα οποία προμηθεύεται από τους Δημοτικούς Κήπους και από ανθοπωλεία.

Ο κήπος γίνεται σωστός παράδεισος. Το δίκτυο υδρεύσεως που ήτο κατεστραμμένο από την κατοχή αρχίζει την λειτουργία. Η δεξαμενή διορθώνεται, οι βρύσες της παλαιάς στέρνας ποτίζουν τους μαθητές και τους διασκεδάζουν, εκσφενδονίζοντας το νερό στα στόματά τους. Φυτά όλων των ειδών, μέσα σε παρτέρια που σχηματίζουν ένα υπέροχο σχέδιο, δροσίζονται το απόγευμα με άφθονο δροσερό νεράκι. Δίπλα στον ανθόκηπο ο λαχανόκηπος, με όλων των ειδών τα λαχανικά για το μάθημα της Φυσικής Ιστορίας.

Κυψέλη σωστή το σχολείο ιδρύει σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, δίδει κάθε μήνα διαλέξεις για τους γονείς, δέχεται ορισμένες ώρες κάθε δάσκαλος τους γονείς της τάξης του, δια συζήτηση και κατατόπιση αυτών, προς διευκόλυνση των παιδιών τους.

Οι κ.κ Επιθεωρητές το επισκέπτονται συχνά και θαυμάζουν το επιτελούμενο έργο.»

Σχολικός Αγιασμός 1954

Κατά το σχολικό έτος 1958-1959 το σχολείο λειτούργησε ως Πρότυπο. Γίνεται μεγάλη και συντονισμένη προσπάθεια για την συντήρηση του κτιρίου, την επισκευή των αφοδευτηρίων, την αγορά σύγχρονου εποπτικού υλικού, τον εμπλουτισμό των εργαλείων κήπου κλπ.

Η δεκαετία 1960-1970 μπορεί να θεωρηθεί δεκαετία σταθμός για την ιστορία του σχολείου, καθώς σε μια εποχή γεμάτη ταραχές και πολύ σημαντικά γεγονότα τη διεύθυνση του σχολείου αναλαμβάνει ο κ. Στυλιανίδης Στυλιανός, ο οποίος θα συνδέσει το όνομά του με την καθοδήγηση και στόχευση προς σημαντικούς παιδαγωγικούς, πολιτιστικούς και κοινωνικούς στόχους.

Απόκριες του 1968 (Γ τάξη)

Η δεκαετία της καταξίωσης και καθιέρωσης του Γ΄ Δ. Σ. ως ένα από τα σημαντικότερα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά κέντρα της πόλης μας, ξεκινά με μια μεγάλη προσπάθεια να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των δύο Δημοτικών και των δύο Νηπιαγωγείων που εξακολουθούν να συστεγάζονται. Μέσα σε ένα κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης, με αλληλεγγύη και κοινό αγώνα και μόχθο τα προβλήματα επιλύονται και το σχολείο παρουσιάζει έργο σε όλους τους τομείς που το αφορούν.

Το 1960 εκτός από τη στολή παρέλασης καθιερώνεται για τα αγόρια των μεγάλων τάξεων, να φορούν μπλε μάλλινο μπλουζάκι με άσπρο γιακά.

Γίνεται προσπάθεια να ευπρεπιστεί ο χώρος των γραφείων, αγοράζονται νέα εποπτικά μέσα, γίνονται συγκεντρώσεις γονέων , ομιλίες, γιορτές. Η εταιρεία Singer προσφέρει ραπτομηχανές για την εκπαίδευση των μαθητριών των μεγάλων τάξεων.

Οι μαθητές χωρίζονται σε ομάδες και αναλαμβάνουν εργασίες καθ’ όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους. Ορίζεται υπεύθυνη κοπτικής και κεντήματος, υπεύθυνη Ερυθρού Σταυρού, υπεύθυνος χορωδίας και μαντολινάτας, υπεύθυνος κήπου, υπεύθυνος ομάδας αλληλεγγύης που συγκεντρώνει υλικό για τους άπορους μαθητές του σχολείου, υπεύθυνος χορού και εκγύμνασης. Όλοι οι συνάδελφοι δουλεύουν και προσφέρουν, απασχολούνται ακόμη και τα δύο ελεύθερα απογεύματα, αναλύοντας τα προβλήματα των παιδιών των μεγάλων τάξεων, κάνουν διαλέξεις με ομιλητές τα παιδιά, συγκεντρώνουν πρωτότυπο υλικό που το εκθέτουν στον κάτω διάδρομο:γλυπτά από σαπούνι, βραχιόλια από χάντρες, πλεχτές τσάντες, κούκλες κλπ.

Το 1962 αλλάζει η μαύρη ποδιά σε μπλε για να συμβαδίζει με το χρώμα της Ελληνικής σημαίας.

Έπαρση σημαίας 1963

Τα επόμενα χρόνια ο οργασμός συνεχίζεται. Το τσιμέντο του υπογείου αντικαθίσταται από μωσαϊκό, διορθώνεται το καλοριφέρ, ξαναβάφεται το σχολείο. Γεμίζουν οι τοίχοι με κάδρα ηρώων, χάρτες τόπων, πατριδογνωσίας και φυσικής ιστορίας. Τα μαθήματα εξακολουθούν να γίνονται με πολλούς μαθητές ανά τάξη. Δευτέρα και Πέμπτη τα απογεύματα είναι ελεύθερα. Οι τάξεις Α’ και Β’ καθώς και τα Νήπια στεγάζονται στο υπόγειο του σχολείου και έτσι όλο το προσωπικό δουλεύει για την ανάδειξη του ρόλου του σχολείου μας.

Το 1967-1968 συνθέτουν τρεις μεγάλους πίνακες του Αγίου Γεωργίου σε μωσαϊκό, οι οποίοι εκτίθενται στην έκθεση Θρακών καλλιτεχνών, κατά την γιορτή της απελευθέρωσης της πόλης. Το 1970 χρησιμοποιείται ως αίθουσα και η εστία συσσιτίου. Την ίδια χρονιά το σχολείο συμμετέχει στον κοινό εορτασμό των Δημοτικών της πόλης στο Μητροπολιτικό μέγαρο, με το θεατρικό έργο « Ο Σολωμός» και με την συνοδεία της χορωδίας υπό την διεύθυνση της κ. Χατζηγεωργίου Ευπραξίας.

Οικογενειακοί λόγοι αναγκάζουν τον εξαίρετο Διευθυντή κ. Στυλιανίδη να αποχωρήσει με αναρρωτικές άδειες και στη συνέχεια να αναλάβει αναπληρωτής Επιθεωρητού Β’ Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Κομοτηνής και η χρονιά 1970-1971 βρίσκει αντικαταστάτη του τον κ. Χατζησιδέρη Σιδέρη. Τίποτε όμως δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία του σχολείου, καθώς όλα κινούνται με ρυθμό και πρόγραμμα. Το 1971 με διαταγή των προϊσταμένων καθιερώνεται ομοιόμορφη στολή σε όλα τα Δημοτικά Σχολεία: Τα κορίτσια θα φορούν φούστα μπλε πλισέ με άσπρη μπλούζα και τα αγόρια μπλε παντελονάκι με άσπρη μπλούζα.

Εκδηλώσεις το 1971

Στη συνέχεια το σχολείο λειτουργεί πρωί απόγευμα ανά εβδομάδα εναλλάξ με το Δ’ Δ.Σ. και τα προβλήματα αρχίζουν να συσσωρεύονται καθώς στο ίδιο κτίριο συστεγάζονται και τα δύο Νηπιαγωγεία. Έτσι όλη την ημέρα οι αίθουσες χρησιμοποιούνται, ο αερισμός είναι πλημμελής, η καθαριότητα δεν είναι η πρέπουσα και τα παιδιά και οι δάσκαλοι δυσκολεύονται στο έργο τους. Γίνονται έργα εξωραϊσμού του Σχολείου, αντικαθίστανται τα παλιά ξύλινα κουφώματα από καινούρια σιδερένια στη Νότια πλευρά του κτιρίου.

Το 1974 τα δύο σχολεία αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν από κοινού θεατρική παράσταση με την ευκαιρία της γιορτής της 25ης Μαρτίου. Η παράσταση πλαισιώνεται με τη συμμετοχή της χορωδίας και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.

Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς πραγματοποιούνται στην αυλή του σχολείου Γυμναστικές Επιδείξεις με τη συμμετοχή όλων των τάξεων και με την παρουσία των γονέων, που δίνουν πανηγυρικό τόνο στο συγκεκριμένο γεγονός και αποσπούν τα χειροκροτήματα όλων των παρισταμένων.

Πολύ σημαντική είναι η κίνηση του Σχολείου να υιοθετήσει 15 αναξιοπαθούσες Κύπριες μαθήτριες του 1ου Δ.Σ Λεμεσού το 1975. Για το σκοπό αυτό οι μαθητές συγκεντρώνουν 24.000 δραχμές, αγοράζουν είδη ρουχισμού και παπούτσια και τα αποστέλλουν στην Κύπρο.

Με την ευκαιρία της παρουσίας στο σχολείο των δασκάλων κ. Ασμανίδου- Μιχαηλίδου Ιωάννας, Δήμου Μαρίας, Ελευθεριάδου Δώρας, Ζερβούλη Ελεονόρας και του δασκάλου της τάξης μας κ. Γούλα Γεωργίου, οι οποίοι φοίτησαν παλαιότερα σ’ αυτό, οι ομάδες εργασίας αποφάσισαν να τους ζητήσουν να διηγηθούν ότι θυμούνται από τα χρόνια που όντας και οι ίδιοι παιδιά, μορφώνονταν στις αίθουσες του σχολείου.

Οι δάσκαλοι φοίτησαν στο σχολείο κατά το χρονικό διάστημα 1970-1977 και οι αναμνήσεις τους φάνηκαν πολύ χρήσιμες για την πραγμάτωση της εργασίας μας.

Από την επεξεργασία των πληροφοριών προκύπτει ότι όλοι είχαν Διευθυντή τον κ. Στυλιανίδη και στην τάξη τους μαζευόταν περίπου 25-30 μαθητές. Η θέρμανση γινόταν με καλοριφέρ, αλλά υπήρχαν και οι ξυλόσομπες . Δεν υπήρχε ξεχωριστό Νηπιαγωγείο και τα νήπια βρισκόταν στο υπόγειο του κτιρίου. Δεν υπήρχαν τα γήπεδα μπάσκετ και βόλεϊ, ενώ ο κήπος ήταν μεν καταπράσινος, όμως με το πέρασμα του χρόνου είχαν αρχίσει να τον παραμελούν. Τα παιδιά φορούσαν ποδιές και όταν συμμετείχαν στις εθνικές επετείους καρφίτσωναν μια κονκάρδα με την κουκουβάγια και το όνομα του σχολείου για να ξεχωρίζουν.

Τα μαθήματα είχαν αρκετές διαφορές από τα σημερινά. Στα βιβλία της Γλώσσας(Αναγνωστικά) δεν υπήρχαν ασκήσεις, αλλά έγραφαν κάθε μέρα Αντιγραφή σε μισοχάρακο τετράδιο, Ορθογραφία, ενώ η Γραμματική διδασκόταν ως ξεχωριστό μάθημα, όπως και η έκθεση. Αντί για Μελέτη Περιβάλλοντος γινόταν η Πατριδογνωσία η Φυσική Ιστορία και η Ανθρωπολογία, αντί για Φυσικά, η Φυσική Πειραματική και Χημεία, αντί για Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή η Αγωγή του Πολίτου, αντί για Τεχνικά η ξυλοκοπτική και η Ιχνογραφία. Ακόμη έκαναν μάθημα Καλλιγραφίας. Δεν υπήρχαν εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων αλλά οι δάσκαλοι της τάξης δίδασκαν Ωδική και Γυμναστική. Ακόμη δεν υπήρχαν η αίθουσα Υπολογιστών, η Ευέλικτη Ζώνη, η Αγωγή Υγείας, η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, το Ολοήμερο σχολείο με τις πολλές δραστηριότητες, καθώς οι δάσκαλοι ακολουθούσαν ρητά το Αναλυτικό Πρόγραμμα.

Οι εκδρομές κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς γινόταν στα Χίλια Δέντρα, περιοχή όπου βρίσκεται τώρα το Πανθρακικό Στάδιο και όπου πηγαίνει και σήμερα το σχολείο. Η ημερήσια εκδρομή γινόταν συνήθως στην περιοχή του χωριού Στρύμη. Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς γινόταν οι γυμναστικές επιδείξεις από όλες τις τάξεις, στην αυλή του σχολείου, με την παρουσία πλήθους κόσμου που καταχειροκροτούσε τα παιδιά για την άρτια εκτέλεση των ασκήσεων και τις άλλες εκδηλώσεις.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι δάσκαλοι που ρωτήσαμε ανέφεραν ότι οι σχέσεις ανάμεσα στο εκπαιδευτικό προσωπικό των δύο συστεγαζόμενων σχολείων ήταν συναδελφικές, όμως οι σχέσεις των μαθητών – όπως και σήμερα άλλωστε – ήταν από ανταγωνιστικές έως εχθρικές και οι καυγάδες και οι φασαρίες καθημερινά οδηγούσαν τους υπαίτιους στο γραφείο του Διευθυντή. Το 4ο Δημοτικό δεν έπαψε ποτέ να θεωρείται φιλοξενούμενο στο χώρο του Σχολείου, αλλά και οι μαθητές του θεωρούσαν αντιπάλους αυτούς του 3ου. Πάντως κάποια στιγμή η συμβίωση έγινε αδύνατη λόγω έλλειψης χώρου και άρχισε να ωριμάζει η ιδέα της μεταφοράς του 4ου σχολείου σε άλλο χώρο, ιδέα που έγινε πραγματικότητα λίγα χρόνια αργότερα, στο τέλος της δεκαετίας του 1980.

Οι δάσκαλοι εξέφρασαν την ευχαρίστησή τους για το γεγονός ότι μετά από πολλά χρόνια βρίσκονται από άλλη πλέον θέση στον ίδιο χώρο. Τα χρόνια έχουν περάσει αλλά η συγκίνηση είναι πάντα παρούσα είτε κατά «την πρώτη φορά που η οικειότητα ήταν σύμμαχος», είτε «κατά την προσπάθεια να θυμηθούμε τι κάναμε εμείς παιδιά», είτε «στις αναμνήσεις που ξαναγυρίζουνε και μας θυμίζουνε τα περασμένα», είτε «στο κουδούνι που όταν το ακούμε νιώθουμε να σχολνάμε σαν τους μαθητές μας».

Εκδηλώσεις 1995

Την δεκαετία του 1980 η πορεία και η προσφορά του σχολείου συνεχίζεται με πολλές διακυμάνσεις. Το εποπτικό υλικό εμπλουτίζεται, οι εγκαταστάσεις συντηρούνται ικανοποιητικά, οι εκδηλώσεις και οι δραστηριότητες συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό. Η συνοικία του Σταθμού μεγαλώνει και επεκτείνεται και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να συρρεύσει στο σχολείο ένας μεγάλος αριθμός μαθητών. Μαζί με τους μαθητές από τα χωριά που συνωστίζονται στην πόλη μας, καταφθάνει και ένας σημαντικός αριθμός παλιννοστούντων τα παιδιά των οποίων εγγράφονται στα υπάρχοντα σχολεία. Το σχολείο αποκτά μεγαλύτερο διδακτικό προσωπικό, για να καλυφθούν οι ανάγκες διδασκαλίας όλων των τάξεων, οι οποίες πλέον χωρίζονται σε δύο τμήματα. Ο χώρος του σχολείου πλέον δεν επαρκεί και έτσι αποφασίζεται να τοποθετηθούν νέα προκατασκευασμένα κτίρια στο χώρο που ήταν παλιά ο σχολικός κήπος, για να στεγάσουν τα παιδιά του Νηπιαγωγείου και των μικρών τάξεων. Επιπλέον γίνεται αντιληπτό από όλους ότι το κτίριο δεν μπορεί να συνεχίσει να στεγάζει και το 4ο Δημοτικό Σχολείο. Έτσι στο τέλος της δεκαετίας το 4ο Σχολείο μετακομίζει στο καινούριο κτίριο επί της οδού Πλαστήρα, απέναντι από το αρχοντικό του Στάλιου, όπου στεγάζεται μέχρι και σήμερα.

Η πίσω αυλή του σχολείου το 1999 πριν την προσθήκη του νέου κτηρίου

Ο ίδιος ρυθμός εργασίας συνεχίζεται και την δεκαετία του 1990. Νέο στοιχείο είναι η είσοδος καθηγητών για τη διδασκαλία των Αγγλικών, της Γυμναστικής, και της Μουσικής. Ακόμη γίνεται μια πρώτη προσπάθεια για τη δημιουργία αίθουσας Ηλεκτρονικών υπολογιστών που φέρει ικανοποιητικά αποτελέσματα και φανερώνει το πρωτοποριακό πνεύμα που συνεχίζει να διακατέχει τους Διευθυντές του Σχολείου στο πέρασμα του χρόνου.

Σιγά σιγά το σχολείο εμπλουτίζεται με όλα τα απαραίτητα υλικά για την προσπάθεια καλύτερης και αποδοτικότερης διδασκαλίας, που να ανταποκρίνεται στα σύγχρονα εκπαιδευτικά στάνταρ. Φωτοτυπικά μηχανήματα, τηλεοράσεις, βίντεο, επιδιασκόπια, προβολείς διαφανειών, σλάϊτς, μικροφωνικές εγκαταστάσεις, φορητά κασετόφωνα και CD, νέοι πλαστικοποιημένοι χάρτες γεμίζουν τις προθήκες και τα γραφεία και διευκολύνουν στο έπακρο το έργο των εκπαιδευτικών του σχολείου.

Σημείωση: Η ιστορία του 3ου Δημοτικού αποτελεί απόσπασμα εργασίας του 2004, της ΣΤ2 με υπεύθυνο δάσκαλο τον κ. Γούλα Γεώργιο. Για να κατεβάσετε την πρωτότυπη εργασία κάντε κλικ στους συνδέσμους

§ Η ιστορία του 3ου Δημοτικού Μορφή DOC

§ Η ιστορία του 3ου Δημοτικού Μορφή PDF

Νεότερη ιστορία

Το σχολείο ανακαινίζεται και επεκτείνεται ριζικά επί υπουργίας Ευριπίδη Στυλιανίδη (γιού του παλιού Διευθυντή και πρώην μαθητή του σχολείου) και το φθινόπωρο του 2008 παραδίδεται η νέα πτέρυγα (το νέο κτήριο εγκαινιάστηκε στις 27 Νοεμβρίου του 2008). Το έργο προϋπολογισμού 1.2 εκ ευρώ θα έχει ως αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των αιθουσών και χώρων με το νέο κτήριο στα νοτιοδυτικά του παλαιού αλλά και την ανακαίνιση του παλαιού κτηρίου και περιβάλλοντος χώρου (πλακόστρωση αυλής, γήπεδα κτλ).

Το 3ο Δημοτικό Σχολείο σήμερα (νότια αυλή)

Το 2010 το 3^ο Δ.Σ. εντάσσεται στα 800 αναμορφωμένα ολοήμερα όπου πλέον εφαρμόζεται πειραματικά νέο πρόγραμμα σπουδών (εισαγωγή πληροφορικής, ενίσχυση ξένης γλώσσας, εικαστικά κτλ) και ωράριο.

Το σχολείο μας από ψηλά και η ευρύτερη περιοχή (Βingmaps 2012)