Χθες ολοκληρώθηκε το κομμάτι του αφηγήματος με τον προσωρινό τίτλο «Ο Πέτρος». Θυμίζω ότι γράφτηκε στο διάστημα του μπλοκαρίσματος μου στο Facebook τον περασμένο Δεκέμβριο-Ιανουάριο. Παρουσιάζει μια αυτοτέλεια, αφού η ευτυχία του Πέτρου και της Αρετής στεφανώθηκε με τη γέννηση του πρώτου τους παιδιού. Όμως έχω άλλα σχέδια για τη συνέχεια.
Θα αρχίσω σε δυο-τρεις μέρες τη δημοσίευση για πρώτη φορά ενός αφηγήματος με τον τίτλο «Η σταδιοδρομία», που γράφτηκε πριν μερικά χρόνια. ...Αυτό θα γίνει με την ίδια μέθοδο του καθημερινού αποσπάσματος. Όταν κι αυτό ολοκληρωθεί έχω κάποιες ιδέες πώς οι ήρωες του πρώτου θα συμπλέξουν με τα πρόσωπα του δεύτερου με την πρόθεση να αποτελέσουν ένα μεγαλύτερο κι ενιαίο αφήγημα.
Το βασικό μοτίβο δεν αλλάζει : Απλές ανθρώπινες ιστορίες, που διαδραματίζονται μέσα στο χρόνο, χωρίς το κάτι ιδιαίτερο, παρά μόνο την επιθυμία μου να κλείνει η υπόθεση με μια ευτυχισμένη έκβαση. Αυτό που σε άλλη γλώσσα ονομάζουν Happy End. Σίγουρα αυτό για τους εμβριθείς μελετητές της τεχνικής των μυθιστορημάτων να θεωρείται φτωχή και ξεπερασμένη μέθοδος. Σήμερα είναι σε ζήτηση δραματικές ιστορίες με απρόβλεπτο και γεμάτο με αίμα τέλος. Τελευταία είναι και της μόδας να μην κλείνει η ιστορία και το τέλος να αφήνεται μετέωρο στη φαντασία του αναγνώστη
Εγώ, σε αυτή τη φάση, στοχεύω στο παραδοσιακό παραμύθι. Όλα έχουν την ερμηνεία τους. Στα παιδικά μου χρόνια θήτευσα στα αναγνώσματα των λαϊκών περιοδικών όπως ο Θησαυρός, το Ρομάντσο, το Πάνθεον κι όλα τα παρόμοια. Αυτά υπήρχαν, αυτά διάβαζα. Δεν είχα και την πολυτέλεια της επιλογής. Μακάρι να είχα τα κλασικά κείμενα των μεγάλων δημιουργών. Πάντως όταν στα χέρια μου έπεφτε κάτι άλλο βεβαίως το ξεκοκκάλιζα. Οι επιρροές αυτές, συν τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, με απωθούν από την τραγική κατάληξη, πράγμα που για τους ειδήμονες είναι έγκλημα καθοσιώσεως. Βεβαίως υπάρχουν καλύτεροι τεχνίτες του είδους, μα ο καθένας κάνει αυτό που ο ίδιος μπορεί