Από καιρό μας αποχαιρέτησε στα 17 της χρόνια και συμφωνήσαμε οικογενεια-κώς να μην μπάσουμε άλλη μέσα στο σπίτι. Συνδέεσαι πολύ και δεν αντέχουμε ξα-νά την πίκρα Θα αρκεστούμε στις εξωτερικές που ζούνε στο κτήμα. Έχουμε φρο-ντίσει για τη διατροφή τους στα διαστήματα που λείπουμε
Η Γατούλα μας
Ήρθε στα χέρια μας από τη ζούγκλα της οδού Καλλιδρομίου. Τους πρώτους μήνες της ζωής της έζησε στην ανασφάλεια του πεζοδρομίου.. Η καλή της τύχη οφείλεται στην ευαισθησία της κόρης μου, που σκλαβώθηκε από το προσωπάκι και τα παρακλη-τικά ματάκια της και την έμπασε στο σπίτι. Την βαφτίσαμε Χαζούλα. Αυτό είναι το ό-νομα που της δώσαμε, αλλά η πορεία έδειξε ότι αντίθετα, μετά την πρώτη παραπλανη-τική εικόνα που μας έδωσε, είναι τετραπέρατη και μας «δουλεύει» κανονικά. Η αρχική της συμπεριφορά ήταν μέσα στο καταχθόνιο σχέδιό της να χτυπήσει κάποιες χορδές συμπάθειας από μέρους μας. Άπαξ και το κατόρθωσε εμφάνισε τον πραγματικό και υπολογιστικό της χαρακτήρα.
Από νωρίς λειτούργησαν τα αμαρτωλά ένστικτά της και «κάθισε» με την πρώτη ευκαιρία στον άγριο και παντοκράτορα του χώρου Χασίντ , τον αρσενικό γάτο της γει-τονιάς, που την κατέστησε έγκυο. Όμως και η εγκυμοσύνη της ήταν περιπετειώδης και μάλιστα χωρίς αίσιο τελικά αποτέλεσμα Μάλιστα κινδύνευσε άμεσα η ζωή της στην διάρκεια του τοκετού. Μόνο η ψύχραιμη και αποτελεσματική αντίδραση της Αναστα-σίας την κράτησε στη ζωή. Έτσι σ’ αυτήν δεν οφείλει μόνο την υιοθεσία και την εξα-σφάλιση τροφής και στέγης. Της οφείλει και την ίδια της τη ζωή. Όταν η Αναστασία είδε την αδιέξοδη προσπάθειά της να γεννήσει και να μη το κατορθώνει, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, ξεσήκωσε τον κτηνίατρο που έκανε την αναγκαία εγχειρητική ε-πέμβαση. Έτσι ανάμεσά τους υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση ζυμωμένη σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Μετά η Αναστασία έφυγε στην Αμερική για συνέχιση των σπουδών της, οπότε την Βασίλισσα την αναλάβαμε εμείς. Η Χαζούλα έγινε οικόσιτη, με εξασφαλισμένη την τροφή και τα χάδια, που τα θεωρεί αυτονόητο δικαίωμά της. Αλίμονο σου αν της τα στερείς. Δε χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γίνουμε δούλοι της. Εγώ βέβαια ή-μουν από πριν επιρρεπής στις γάτες, αλλά αυτή τη φορά περάσαμε όλοι μαζί τα ε-σκαμμένα.
Λένε « δώσε θάρρος στο χωριάτη και θα ανέβει στο κρεβάτι ». Η δικιά μας την παροιμία αυτή την αναβάθμισε. Όχι μόνο ανεβαίνει στο κρεβάτι, αλλά ξαπλώνει για να κοιμηθεί πάνω στο μαξιλάρι μας μέσα στη μούρη μας και μουρμουρίζει διαμαρτυ-ρόμενη όταν τολμήσουμε να την «ενοχλήσουμε». Κάθε βράδυ μόλις καταλάβει ότι ήρθε η ώρα του βραδινού ύπνου τρέχει με μανία να μπει πρώτη στην κρεβατοκάμαρα και ν’ ανέβει στο κρεβάτι. Με τεντωμένα τ’ αυτιά και ορθάνοιχτα τα μάτια περιμένει με την αυτονόητη σιγουριά ν’ απλώσω το χέρι μου και με μια φάτσα γεμάτη βουλιμία ν’ ακουμπήσει τα δυο μπροστινά της πόδια πάνω στο μπράτσο μου, να βγάλει μ’ επι-θετικό τρόπο τα νύχια της που χωρίς συγκρατημό χώνει στη σάρκα μου. Είναι αυτονό-ητο ότι δεν θα διαμαρτυρηθώ, σφίγγοντας τα δόντια, αλλά σε λίγα δευτερόλεπτα θα εισπράξω την «ανταμοιβή» μου. Με έναν ιεροτελεστικό τρόπο αρχίζει να ψάχνει την καλύτερη και βολικότερη θέση και κει που όλα γίνονται με μικρή ταχύτητα κάποια στιγμή, που αυτή κρίνει κατάλληλη, ρίχνει όλο το βάρος του σώματός της εμπρός στο πρόσωπο και το στήθος μου. Θέλω δεν θέλω ένα αίσθημα ικανοποίησης με καταλαμ-βάνει και σε λίγο χρόνο παρά την πολύχρονη συνήθεια ν’ αργεί να με καταλάβει ο ύ-πνος στην περίπτωση αυτή σε λίγο χρόνο συνήθως χάνω την επαφή και βυθίζομαι σε έναν γλυκό ύπνο. Όταν μετά από λίγες ώρες έχω το πρώτο ξύπνημα η χαζούλα έχει φύγει από μένα και είναι σε ασφαλή και βαθύ ύπνο στα πόδια της γυναίκας μου. Ίσως στη διάρκεια της ασυνειδησίας μου κάποια στιγμή να την ενοχλώ.
Λένε ακόμη ότι οι γάτες είναι ανεξάρτητες. Ίσως! Η χαζούλα μας πρέπει νάναι ε-ξαίρεση αφού απαιτεί συνεχώς την προσοχή μας, είναι εγωίστρια, μονοφαγού και με-ρικές φορές, ακόμα και αχάριστη. Εμείς όμως παρόλα τα ελαττώματά της την αγαπά-με ή καλύτερα να πω τη λατρεύουμε κι ας έχει όσες απαιτήσεις θέλει. Αυτή το ξέρει καλά και το εκμεταλλεύεται μέχρι τη τελευταία σταλαγματιά. Σε λίγο καιρό θα συ-μπληρώσει τα 13 συναπτά της έτη και η παρουσία της μας έχει γίνει απαραίτητη. Η ευχή μας είναι να την έχουμε παρέα όσα χρόνια είναι αυτό δυνατό. Αυτό θα σημαίνει ότι εκείνη θα ζει, αλλά το ίδιο και εμείς, έστω για να μας βασανίζει αλλά και να τη χαιρόμαστε.
Το δράμα είναι όταν πηγαίνουμε ταξίδια. Τότε πρέπει κάπου να την αφήσουμε για να την προσέχουν. Όμως, ούτε αυτή περνάει καλά, αφού κανένας άλλος δεν έχει την υ-πομονή να τη χαϊδεύει ώρες την ημέρα – κάτι που το θεωρεί αυτονόητο και το απο-λαμβάνει γουργουρίζοντας- όπως κάνουμε εμείς. Όμως και εμείς περνάμε φρικτά γιατί μας λείπει αφόρητα και μετράμε το χρόνο και τη στιγμή για να βρεθούμε πάλι μαζί της. Όταν πηγαίνουμε στο εξοχικό την παίρνουμε μαζί μας και την αράζει πάνω στη μαλακή πολυθρόνα ξυπνώντας μόνο όταν απειλείται η αποκλειστική της ιδιοκτησία από τις εξωτερικές γάτες που ταΐζουμε. Το ταξίδι με το αυτοκίνητο αρχικά την ταλαι-πωρούσε, αλλά τώρα το έχει πια συνηθίσει.
15 Δεκεμβρίου 2009 του Αγίου Ελευθερίου