Ένας 74άρης περιγράφει και στοχάζεται- Ιανουάριος του 2015
Την τελευταία διετία της ζωής μου παρατήρησα μια διαρκώς ογκούμενη ελάττωση της ικανότητάς μου στο περπάτημα. Θυμίζω ότι το περπάτημα και η συνεπαγόμενη δυνατότητα παρατήρησης των διαδοχικών εικόνων, των μικροσυμβάντων, της εναλλαγής της θέας και των τοπίων ήταν και παραμένει μια από τις λίγες αγαπημένες κι εναπομένουσες απασχολήσεις, που γέμιζαν τον ελεύθερο χρόνο μου. Σε πρώτη φάση έδωσα την άμεση λογική εξήγηση, που πέρασε από το μυαλό .
«Για στάσου νεαρέ εισήλθες όρθιος και χωρίς σοβαρές περιπέτειες υγείας στην όγδοη δεκαετία της ζωής σου! Δεν είναι λογικό τα μαντάτα να φτάσουν και σε σένα; Άντε τυχεράκια! Βγάλε το σκασμό κι άσε τη γκρίνια …»
Ήδη με τα μέτρα της μέσης προσδόκιμης ηλικίας πριν λίγα χρόνια είμαι στα όρια. Άρα είναι αναμενόμενες οι πάσης φύσεως εκπτώσεις και ψυχολογικά είμαι σχεδόν προετοιμασμένος γι αυτές
«Κακομοίρη μου» είπα στον εαυτό μου «μετράς πλέον τα υπόλοιπα που σου απομένουν»
Σημάδι του χρόνου που έφυγε και προμήνυμα του υπόλοιπου που απέμεινε. Όμως να σας πω την αμαρτία μου δε μου καλοάρεσε η κατάσταση κι άρχισα να το ψάχνω. Θέλοντας και μη αφού ζω μαζί με δυο γλυκούς κέρβερους, τη γυναίκα και την κόρη μου, που μου έφαγαν τ’ αυτιά.
«Θα πάμε στους γιατρούς και θα μας δώσουν μια εξήγηση».
Όπως συμβαίνει πάντα, εγώ είπα την τελευταία κουβέντα … συμφωνώντας μαζί τους
«Εντάξει κορίτσια! Θα πάμε»
Άρχισα εξετάσεις. Πρώτα στο Ωνάσειο για την καρδιά μου. Η ευκολοσυγκίνητη και κακοζωισμένη καρδούλα μου, πέρα από μερικά δευτερεύοντα στοιχεία, κρατούσε καλά ακόμα και δεν ήταν η αιτία του εύκολου λαχανιάσματος. Συνέχισα με νευρολόγο κι αφού του πήγα τις απαντήσεις από την πρώτη σειρά των εξετάσεων, συν τα αναλυτικά τεστ στα άκρα μου, που μου έκανε ο ίδιος ανακοίνωσε το χαρμόσυνο νέο
«Από Αλτσχάϊμερ δεν κινδυνεύεις!»
Σιγά το νέο! Έτσι κι αλλιώς δεν είχα να χάσω και πολλά….
Έγραψε μια νέα σειρά εξετάσεων ανάμεσα στις οποίες ήταν και η μαγνητική τομογραφία της σπονδυλικής στήλης που έκανα στο ΙΑΤΡΟΠΟΛΙΣ. Εκεί δόθηκε η απάντηση. Στους τελευταίους σπονδύλους είχε επέλθει συνωστισμός. Πέρα από τις αλλοιώσεις του χρόνου είχαν συσσωρευτεί ξένες ουσίες, άλατα ουδέτερα κι άλλες πρόσθετες ουσίες που «έπνιγαν» τον νωτιαίο σωλήνα και δεν τον άφηναν να τροφοδοτήσει ομαλά το κάτω μέρος του σώματος, δηλαδή πιο συγκεκριμένα τα δυο πόδια. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η διάμετρος του σωλήνα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 20 mm στη περίπτωση μου είχε περιοριστεί σε 6,5 mm. Σα συνέπεια θα είχα σταδιακό περιορισμό της ικανότητας κίνησης με πιο πιθανό ενδεχόμενο να κάτσω σύντομα σε καροτσάκι.
Παρόλα αυτά το ενδεχόμενο της εγχείρησης το αντιμετώπιζα αρνητικά φοβούμενος το άγνωστο.
Με γέμισαν με ψέματα! Μα η αλήθεια να λέγεται. Μου άρεσαν και τα κατάπια αμάσητα. Έτσι η ευθύνη ανήκει σε μένα και δεν κάνω απόπειρα μεταβίβασης.
«Δευτέρα θα μπεις στην κλινική. Τρίτη θα γίνει η εγχείρηση, Τετάρτη θα σηκωθείς»
Έτσι κι έγινε. Η περιπέτεια άρχισε μετά τις δυο πρώτες μέρες της εγχείρησης. Πόνος, πόνος και πόνος. Όχι ντε και καλά της πληγής, αλλά όλου του σώματος με τα κρέατα των κάτω άκρων να τα αισθάνομαι «σκοτωμένα έως σάπια». Τα πάνω άκρα γεμάτα με σωληνάκια πάσης φύσεως, που κατέληγαν σε δυο πεταλούδες εισροής φαρμάκων και τρείς ακόμη εκροές ούρων και αιμάτων-εκκρίσεων της πληγής. Να το πω καθαρά και χωρίς πολλά λόγια
Ο πόνος είναι ένα μαύρο σύννεφο που σκεπάζει σχήματα, ικανότητες, σκέψεις και προβληματισμούς. Είναι ένα ισοπεδωτικό μηχάνημα που σε εξουδετερώνει και σε μετατρέπει σε άνευ αντιστάσεως λεία στα δόντια και τα νύχια ενός σαρκοβόρου ζώου. Πρέπει εδώ να το ξεκαθαρίσω για να μη γίνονται παρεξηγήσεις
Εκείνος ο Λευτέρης, που κάποιοι ήξεραν, κάποιοι άκουσαν και κάποιοι φαντάζονται έχει πεθάνει ανεπιστρεπτί. Τώρα στη θέση του υπάρχει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, περιορισμένης αντοχής, μικρής υπομονής, με το μόνο πλεονασματικό στοιχείο τα νεύρα μου, τα οποία βεβαίως ξεσπάω στο μόνο άτομο που με παίρνει, την υπομονετική γυναίκα μου
Η επόμενη εβδομάδα ήταν ένα επταήμερο απόλυτης αγρύπνιας, παρά την ενίσχυση της δόσης των ηρεμιστικών φαρμάκων. Οι δείκτες των ρολογιών αγκιστρώθηκαν και επιβεβαιώθηκε η αντίληψη για τη σχετικότητα του χρόνου. Βάσανο !!!
Ας τολμήσω εδώ να πω και κάτι μεταφυσικό κι ας με παρεξηγήσουν μερικοί. Στο βιβλίο μου «Κι όμως ήταν όμορφα» μια παράγραφος έχει τίτλο «19 Νοεμβρίου» όπου τη χαρακτηρίζω αποφράδα μέρα και κάθε φορά που έρχεται ασυναίσθητα με κυριεύει ένα αίσθημα αγωνίας ότι κάτι κακό θα μου συμβεί. Ο θάνατος του Πατέρα μου και η σύλληψη μου από την ασφάλεια της Χούντας συνέβησαν αυτήν την ημερομηνία. Έ! λοιπόν. 18 Νοεμβρίου έγινε η επέμβαση και 19 Νοεμβρίου είμαι στο θάλαμο της εντατικής με περιστατικά γύρω μου ίσως σοβαρότερα από το δικό μου. Σύμπτωση θα μου πείτε, μα έλα να εξηγήσεις στον Λευτέρη που πονάει και ξαγρυπνά τη ..σύμπτωση !
Εν πάση περιπτώσει στη συνέχεια βελτιώθηκα, πήγα στο σπίτι μου, άρχισα τη φυσιοθεραπεία, που θα πάρει χρόνο. Στη 17 ημέρα έκοψα τα ράμματα, που με ενίσχυσαν ψυχολογικά και από τότε βλέπω καθημερινή βελτίωση. Θα χρειαστεί εύλογος χρόνος και το ξέρω, αλλά είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά.
Με την εξομολόγηση αυτή βοηθήθηκα κι εγώ κι έτσι να το δείτε και σεις.
Φιλάκια σ’ όλους….
(Από την πρώτη δημοσίευση πέρασαν 2,5 χρόνια. Στέκομαι όρθιος και περπατώ, αλλά η φιλοδοξία μου να λάβω μέρος στο βάδην των 50 χιλιομέτρων στους προσεχείς ολυμπιακούς, είναι πολύ χλωμή)
Την τελευταία διετία της ζωής μου παρατήρησα μια διαρκώς ογκούμενη ελάττωση της ικανότητάς μου στο περπάτημα. Θυμίζω ότι το περπάτημα και η συνεπαγόμενη δυνατότητα παρατήρησης των διαδοχικών εικόνων, των μικροσυμβάντων, της εναλλαγής της θέας και των τοπίων ήταν και παραμένει μια από τις λίγες αγαπημένες κι εναπομένουσες απασχολήσεις, που γέμιζαν τον ελεύθερο χρόνο μου. Σε πρώτη φάση έδωσα την άμεση λογική εξήγηση, που πέρασε από το μυαλό .
«Για στάσου νεαρέ εισήλθες όρθιος και χωρίς σοβαρές περιπέτειες υγείας στην όγδοη δεκαετία της ζωής σου! Δεν είναι λογικό τα μαντάτα να φτάσουν και σε σένα; Άντε τυχεράκια! Βγάλε το σκασμό κι άσε τη γκρίνια …»
Ήδη με τα μέτρα της μέσης προσδόκιμης ηλικίας πριν λίγα χρόνια είμαι στα όρια. Άρα είναι αναμενόμενες οι πάσης φύσεως εκπτώσεις και ψυχολογικά είμαι σχεδόν προετοιμασμένος γι αυτές
«Κακομοίρη μου» είπα στον εαυτό μου «μετράς πλέον τα υπόλοιπα που σου απομένουν»
Σημάδι του χρόνου που έφυγε και προμήνυμα του υπόλοιπου που απέμεινε. Όμως να σας πω την αμαρτία μου δε μου καλοάρεσε η κατάσταση κι άρχισα να το ψάχνω. Θέλοντας και μη αφού ζω μαζί με δυο γλυκούς κέρβερους, τη γυναίκα και την κόρη μου, που μου έφαγαν τ’ αυτιά.
«Θα πάμε στους γιατρούς και θα μας δώσουν μια εξήγηση».
Όπως συμβαίνει πάντα, εγώ είπα την τελευταία κουβέντα … συμφωνώντας μαζί τους
«Εντάξει κορίτσια! Θα πάμε»
Άρχισα εξετάσεις. Πρώτα στο Ωνάσειο για την καρδιά μου. Η ευκολοσυγκίνητη και κακοζωισμένη καρδούλα μου, πέρα από μερικά δευτερεύοντα στοιχεία, κρατούσε καλά ακόμα και δεν ήταν η αιτία του εύκολου λαχανιάσματος. Συνέχισα με νευρολόγο κι αφού του πήγα τις απαντήσεις από την πρώτη σειρά των εξετάσεων, συν τα αναλυτικά τεστ στα άκρα μου, που μου έκανε ο ίδιος ανακοίνωσε το χαρμόσυνο νέο
«Από Αλτσχάϊμερ δεν κινδυνεύεις!»
Σιγά το νέο! Έτσι κι αλλιώς δεν είχα να χάσω και πολλά….
Έγραψε μια νέα σειρά εξετάσεων ανάμεσα στις οποίες ήταν και η μαγνητική τομογραφία της σπονδυλικής στήλης που έκανα στο ΙΑΤΡΟΠΟΛΙΣ. Εκεί δόθηκε η απάντηση. Στους τελευταίους σπονδύλους είχε επέλθει συνωστισμός. Πέρα από τις αλλοιώσεις του χρόνου είχαν συσσωρευτεί ξένες ουσίες, άλατα ουδέτερα κι άλλες πρόσθετες ουσίες που «έπνιγαν» τον νωτιαίο σωλήνα και δεν τον άφηναν να τροφοδοτήσει ομαλά το κάτω μέρος του σώματος, δηλαδή πιο συγκεκριμένα τα δυο πόδια. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η διάμετρος του σωλήνα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 20 mm στη περίπτωση μου είχε περιοριστεί σε 6,5 mm. Σα συνέπεια θα είχα σταδιακό περιορισμό της ικανότητας κίνησης με πιο πιθανό ενδεχόμενο να κάτσω σύντομα σε καροτσάκι.
Παρόλα αυτά το ενδεχόμενο της εγχείρησης το αντιμετώπιζα αρνητικά φοβούμενος το άγνωστο.
Με γέμισαν με ψέματα! Μα η αλήθεια να λέγεται. Μου άρεσαν και τα κατάπια αμάσητα. Έτσι η ευθύνη ανήκει σε μένα και δεν κάνω απόπειρα μεταβίβασης.
«Δευτέρα θα μπεις στην κλινική. Τρίτη θα γίνει η εγχείρηση, Τετάρτη θα σηκωθείς»
Έτσι κι έγινε. Η περιπέτεια άρχισε μετά τις δυο πρώτες μέρες της εγχείρησης. Πόνος, πόνος και πόνος. Όχι ντε και καλά της πληγής, αλλά όλου του σώματος με τα κρέατα των κάτω άκρων να τα αισθάνομαι «σκοτωμένα έως σάπια». Τα πάνω άκρα γεμάτα με σωληνάκια πάσης φύσεως, που κατέληγαν σε δυο πεταλούδες εισροής φαρμάκων και τρείς ακόμη εκροές ούρων και αιμάτων-εκκρίσεων της πληγής. Να το πω καθαρά και χωρίς πολλά λόγια
Ο πόνος είναι ένα μαύρο σύννεφο που σκεπάζει σχήματα, ικανότητες, σκέψεις και προβληματισμούς. Είναι ένα ισοπεδωτικό μηχάνημα που σε εξουδετερώνει και σε μετατρέπει σε άνευ αντιστάσεως λεία στα δόντια και τα νύχια ενός σαρκοβόρου ζώου. Πρέπει εδώ να το ξεκαθαρίσω για να μη γίνονται παρεξηγήσεις
Εκείνος ο Λευτέρης, που κάποιοι ήξεραν, κάποιοι άκουσαν και κάποιοι φαντάζονται έχει πεθάνει ανεπιστρεπτί. Τώρα στη θέση του υπάρχει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, περιορισμένης αντοχής, μικρής υπομονής, με το μόνο πλεονασματικό στοιχείο τα νεύρα μου, τα οποία βεβαίως ξεσπάω στο μόνο άτομο που με παίρνει, την υπομονετική γυναίκα μου
Η επόμενη εβδομάδα ήταν ένα επταήμερο απόλυτης αγρύπνιας, παρά την ενίσχυση της δόσης των ηρεμιστικών φαρμάκων. Οι δείκτες των ρολογιών αγκιστρώθηκαν και επιβεβαιώθηκε η αντίληψη για τη σχετικότητα του χρόνου. Βάσανο !!!
Ας τολμήσω εδώ να πω και κάτι μεταφυσικό κι ας με παρεξηγήσουν μερικοί. Στο βιβλίο μου «Κι όμως ήταν όμορφα» μια παράγραφος έχει τίτλο «19 Νοεμβρίου» όπου τη χαρακτηρίζω αποφράδα μέρα και κάθε φορά που έρχεται ασυναίσθητα με κυριεύει ένα αίσθημα αγωνίας ότι κάτι κακό θα μου συμβεί. Ο θάνατος του Πατέρα μου και η σύλληψη μου από την ασφάλεια της Χούντας συνέβησαν αυτήν την ημερομηνία. Έ! λοιπόν. 18 Νοεμβρίου έγινε η επέμβαση και 19 Νοεμβρίου είμαι στο θάλαμο της εντατικής με περιστατικά γύρω μου ίσως σοβαρότερα από το δικό μου. Σύμπτωση θα μου πείτε, μα έλα να εξηγήσεις στον Λευτέρη που πονάει και ξαγρυπνά τη ..σύμπτωση !
Εν πάση περιπτώσει στη συνέχεια βελτιώθηκα, πήγα στο σπίτι μου, άρχισα τη φυσιοθεραπεία, που θα πάρει χρόνο. Στη 17 ημέρα έκοψα τα ράμματα, που με ενίσχυσαν ψυχολογικά και από τότε βλέπω καθημερινή βελτίωση. Θα χρειαστεί εύλογος χρόνος και το ξέρω, αλλά είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά.
Με την εξομολόγηση αυτή βοηθήθηκα κι εγώ κι έτσι να το δείτε και σεις.
Φιλάκια σ’ όλους….
(Από την πρώτη δημοσίευση πέρασαν 2,5 χρόνια. Στέκομαι όρθιος και περπατώ, αλλά η φιλοδοξία μου να λάβω μέρος στο βάδην των 50 χιλιομέτρων στους προσεχείς ολυμπιακούς, είναι πολύ χλωμή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου