Ιστορία Σχολής Ικάρων

 Από τη Μυθολογία.....

Δαίδαλος – Ίκαρος

    Η ιστορία της κατάκτησης του αέρα αρχίζει από τους αρχαιότατους χρόνους και βαδίζει παράλληλα με την πρόοδο του πολιτισμού. Ο άνθρωπος επεδίωξε να απαλλαγεί από τα δεσμά της φύσης και να κατακτήσει τον αέρα. Έχοντας σαν παράδειγμα τα πτηνά, που με τις πτέρυγές τους διασχίζουν τους αιθέρες, και έχοντας σαν όπλα του το νου και τη φιλοδοξία, πέτυχε να αναπληρώσει με τεχνικά μέσα όσα όργανα και ιδιότητες στερήθηκε από τη φύση και να πραγματοποιήσει σε μέγιστο βαθμό τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του.

            

    Πρωτοπόροι σε αυτή την ανθρώπινη κατάκτηση αναδείχτηκαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Τους Έλληνες πάντοτε προσέλκυε το δύσκολο και επικίνδυνο και όταν δεν κατόρθωναν να το πλησιάσουν και να το πραγματοποιήσουν, το πετύχαιναν με τη φαντασία τους στους μύθους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στην αρχαιότητα αφθονούν οι πτήσεις στους αιθέρες θεών και ηρώων. Ο Ερμής και η Ίριδα συχνά πετούσαν ενώ ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος μπορούν να θεωρηθούν οι πρώτοι μυθικοί αεροπόροι, που πέταξαν με ανθρώπινα και όχι με υπερφυσικά και θεία μέσα.

    Κατά τη μυθολογία περίπου το 1400 π.Χ. ο βασιλιάς της Κρήτης Μίνωας θέλησε να κατασκευάσει ένα παλάτι τέτοιο που να μην υπάρχει άλλο παρόμοιο. Κάλεσε για αυτό το σκοπό από την Αθήνα τον ξακουστό τεχνίτη Δαίδαλο. Έτσι χτίστηκε το τεράστιο παλάτι στην Κνωσό. Ένα τεράστιο κτίριο με 1300 αίθουσες, αυλές και αποθήκες, διακοσμημένο με θαυμάσιες τοιχογραφίες. Ο Μίνωας όμως επειδή φοβήθηκε μήπως ο Δαίδαλος φτιάξει κάτι παρόμοιο και αλλού, με διάφορες προφάσεις δεν τον άφηνε να φύγει. Σύντομα όμως ο Δαίδαλος έπεσε στη δυσμένεια του βασιλιά της Κρήτης.                

    Ο Μίνωας εξοργίστηκε τρομερά όταν πληροφορήθηκε ότι ο Δαίδαλος διευκόλυνε την Πασιφάη (τη γυναίκα του) να ικανοποιήσει τον παράφορο έρωτα της με τον ταύρο του Ποσειδώνα (από την παράδοξη αυτή ένωση γεννήθηκε ο Μινώταυρος). Οργισμένος ο Μίνωας απαγόρευσε οριστικά την αναχώρηση του Δαίδαλου και του νεαρού γιού του Ίκαρου, από την Κρήτη. Τον Ίκαρο είχε αποκτήσει ο Δαίδαλος με τη Ναυσικράτη, μια από τις δούλες του Μίνωα. Ο Δαίδαλος άρχισε να μηχανεύεται τρόπους για την απόδρασή τους. Η φυγή από θάλασσα ήταν αδύνατη. Αρματωμένα πλοία περιπολούσαν τα κρητικά παράλια. Μόνο από αέρα θα ήταν δυνατή η απόδρασή τους. Αλλά πώς;

    Το εφευρετικό μυαλό του Δαίδαλου δεν άργησε να βρει τη λύση. Κατασκεύασε γιγάντια φτερά από κλαριά λυγαριάς και πανί και τα κόλλησε με κερί. Συμβούλεψε το γιο του πώς να πετάει, στερέωσε με κερί τα φτερά στους ώμους και πέταξαν μαζί πάνω από τα ψηλά βουνά της Κρήτης για την ελευθερία. Το θέαμα που αντίκρισαν ήταν μοναδικό και το ταξίδι στους αιθέρες ανεπανάληπτο. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος έσχιζε το γαλάζιο ορίζοντα και κατακτούσε τους ουράνιους δρόμους. Άφηναν πίσω τους τη σκλαβιά και ταξίδευαν για τόπους μακρινούς κι ονειρεμένους. Σαν νιόβγαλτο πουλί, πλημμυρισμένο από ευτυχία, ο Ίκαρος πετούσε πότε ψηλά καλημερίζοντας τον ολόλαμπρο Ήλιο και πότε χαμηλά, δροσίζοντας τις φτερούγες του στα γαλανά νερά της θάλασσας. Μάταια ο πατέρας του του φώναζε να μην πλησιάζει τον ολόφωτο δίσκο του Ήλιου.

          

   Το κακό ήρθε γρήγορα. Οι καυτές αχτίδες του Ήλιου μαλάκωσαν το κερί και έλιωσαν τα δεσίματα των φτερών. Ο άτυχος νέος έπεσε στη θάλασσα κοντά σε ένα νησί και πνίγηκε. Η μοίρα στάθηκε σκληρή για τον άμυαλο και απερίσκεπτο νέο. Ο Δαίδαλος, με πόνο ψυχής, κατέβηκε και περιμάζεψε το νεκρό σώμα. Το νησί που τάφηκε ονομάστηκε Ικαρία και το πέλαγος που πνίγηκε ο Ίκαρος, Ικάριο. Απαρηγόρητος ο Δαίδαλος έφθασε στην Κύμη, όπου έχτισε ναό προς τιμή του θεού Απόλλωνα, στον οποίο αφιέρωσε τα φτερά που του χάρισαν την ελευθερία.

    Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο θάνατος του Ικάρου υπήρξε η πρώτη ελληνική προσφορά - θυσία στο βωμό της αεροπορικής ιδέας. Σε αυτό το μύθο των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων έχει στηριχθεί ο τίτλος των νεαρών σπουδαστών αεροπόρων και της Σχολής στην οποία φοιτούν και δείχνει την τόλμη και την αποφασιστικότητα που τους διακρίνει για την ελευθερία.

Στην Ιστορία - Πραγματικότητα.....

Χρονική περίοδος  1912 - 1930

   Η επάνδρωση της Στρατιωτικής Αεροπορίας στις αρχές του 1912 έγινε από αξιωματικούς του Στρατού που εκπαιδεύτηκαν στη Γαλλία. Με την επιστροφή τους συμμετέχουν στους Βαλκανικούς πολέμους, σε αποστολές αναγνώρισης εχθρικών θέσεων, βομβαρδισμού και ανεφοδιασμού από τον αέρα αποκλεισμένων -λόγω στρατιωτικών επιχειρήσεων-περιοχών. Οι χειριστές αυτοί υπήρξαν ο πυρήνας δημιουργίας της Ελληνικής Αεροπορίας, εκπαιδεύοντας χειριστές πριν και κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ιδιαίτερα κατά τη συμμετοχή τους στο Μακεδονικό μέτωπο, η εκπαίδευση γινόταν κατά παράδοξο και ριψοκίνδυνο τρόπο, στη διάρκεια της μάχης. Την εποχή αυτή η Αεροπορία δεν ήταν ανεξάρτητος κλάδος, αλλά χωρισμένη σε Αεροπορία Στρατού και Αεροπορία Ναυτικού, υπαγόμενη στα αντίστοιχα επιτελεία.

     

   Το 1916 στην Αεροπορία Ναυτικού δημιουργείται Κλάδος Μηχανικών και προσλαμβάνονται ως μηχανικοί αεροσκαφών διπλωματούχοι ξένων Πολυτεχνείων, οι οποίοι είναι και οι πρώτοι μηχανικοί με επιστημονική κατάρτιση. Στα τέλη της δεκαετίας του ’20 οι Αεροπορίες Στρατού και Ναυτικού περιλαμβάνουν στο δυναμικό τους λίγους μεν αλλά με ξένα πτυχία Αξιωματικούς Μηχανικούς, όπως απόφοιτους της Ecole National Superieure d’Aeronautique (E.N.S.A.) του Παρισιού. 

        

   Το 1919, μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ιδρύεται στη Θεσσαλονίκη η πρώτη “Στρατιωτική Σχολή Αεροπλοΐας”, η οποία εκπαιδεύει χειριστές και παρατηρητές σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Ταυτόχρονα η Ναυτική Αεροπορία δημιουργεί κέντρα εκπαίδευσης στο Τατόι και Παλαιό Φάληρο. Η πρακτική εκπαίδευση γινόταν σε αεροσκάφη Dehavilland-4, Dehavilland-9 και Sopwith Camel για την Αεροπορία Στρατού και σε Breguet-19, Henriot και Morane για την Αεροπορία Ναυτικού. Αυτά τα εκπαιδευτικά κέντρα τροφοδότησαν με χειριστές και παρατηρητές το Μέτωπο κατά τις επιχειρήσεις της Μ. Ασίας, την περίοδο μέχρι το 1922.

   Το 1926 αναβαθμίζεται η εκπαίδευση και χορηγούνται πτυχία Ιπταμένου βομβαρδιστή, Ιπταμένου φωτογράφου και άλλων ειδικοτήτων. 

          

   Στις 19 Δεκεμβρίου 1929 ιδρύεται το "Υπουργείο Αεροπορίας", που θέτει υπό ενιαία διοίκηση τις αεροπορικές δυνάμεις.

Χρονική περίοδος  1931 - 1940

   Το 1931 αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της Ελληνικής Αεροπορίας. Η Σχολή Αεροπορίας (ΣΑ) από τις πρώτες στον κόσμο Στρατιωτικές Αεροπορικές Σχολές, ιδρύθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1931 και άρχισε να λειτουργεί τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου με ενιαία εκπαίδευση για τη Στρατιωτική και Ναυτική Αεροπορία.

   Η φοίτηση σε αυτήν ήταν τριετής και στην Σχολή εισέρχονταν απόφοιτοι του εξατάξιου Γυμνασίου. Οι απόφοιτοι της Σχολής ονομάζονταν Μόνιμοι Ιπτάμενοι Ανθυποσμηναγοί, ενώ όσοι αποτύγχαναν στις πτήσεις αλλά σημείωναν επιτυχία στα θεωρητικά μαθήματα, έπαιρναν την ειδικότητα του Οικονομικού Αξιωματικού. Οργανωτικά η Σχολή Αεροπορίας προέβλεπε δύο Διευθύνσεις και δύο Μοίρες. Τη Διεύθυνση Εκπαίδευσης Αέρος, τη Διεύθυνση Εκπαίδευσης Εδάφους, τη Μοίρα Δοκίμων και τη Μοίρα Διοίκησης. Η πτητική εκπαίδευση των μαθητών ήταν διάρκειας 150 ωρών, αρχικά με αεροσκάφη τύπου AVRO και στην συνέχεια με αεροσκάφη τύπου BREGEUT και με μονοθέσια διώξεως τύπου MARS.

   Η εκπαίδευση βασίστηκε στο σύστημα εκπαίδευσης των αντίστοιχων Αγγλικών Αεροπορικών Σχολών. Κατά την εκπαίδευση αέρος στη Σχολή δινόταν ιδιαίτερη έμφαση στην εξάσκηση στους ακροβατικούς ελιγμούς. Στις ασκήσεις Τακτικής εκπαιδεύονταν μετά την αποφοίτησή τους, στη Σχολή Γενικής Εκπαίδευσης και Ειδικοτήτων, με αεροσκάφη τύπου POTEZ–25, MORANE–230, HORSLEY και VELOS. Μερικοί μετεκπαιδεύονταν με υδροπλάνα FAIREY σε αποστολές ναυτικής συνεργασίας στην Αεροπορική Βάση Φαλήρου.

   Για την ανανέωση σε Αξιωματικούς Μηχανικούς ιδρύεται στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (Σ.Ν.Δ.) Τμήμα Αερομηχανικών, με την παραγωγή δύο σειρών των 6 σπουδαστών η κάθε μία. Η πρώτη σειρά των Ανθυποσμηναγών Μηχανικών αποφοίτησε στις 12 Οκτωβρίου 1934 και η δεύτερη στις 2 Νοεμβρίου 1935.

   Με το Ν.Δ. της 16/10/1935 “ΠΕΡΙ ΣΧΟΛΩΝ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ”, λειτούργησε στη Σχολή Αεροπορίας και δεύτερο τμήμα, το Τμήμα Υπαξιωματικών Χειριστών, διάρκειας δύο (2) ετών, από το οποίο αποφοιτούσαν Σμηνίες Χειριστές. Οι ειδικότητες που αποκτούσαν ήταν τρεις : Χειριστές με ειδίκευση βομβαρδιστού, Πολυβολητές & Βομβαρδιστές με δευτερεύουσα ειδίκευση φωτογράφου, Ασυρματιστές. 

   Το 1939 σηματοδοτείται η δημιουργία στη ΣΑ και τρίτου τμήματος, του Τμήματος Μηχανικών. Στις 6 Φεβρουαρίου 1939 συγκροτείται στη Σχολή η πρώτη σειρά Δοκίμων Αξιωματικών Τεχνικών με δύναμη 15 Δοκίμων.

Η θεωρητική εκπαίδευση των Ικάρων περιελάμβανε κυρίως επαγγελματικά μαθήματα και δευτερευόντως κοινωνικά. Οι Ίκαροι της Ιης τάξης εκτελούσαν θαλάσσιο εκπαιδευτικό ταξίδι μαζί με τους μαθητές της Ναυτικής Σχολής Δοκίμων με το ιστιοφόρο "ΑΡΗΣ" στη Μεσόγειο.    Οι Ίκαροι της ΙΙης τάξης συμμετείχαν, την ίδια περίοδο, σε εκπαιδευτική κατασκήνωση με τους μαθητές της Σχολής Ευελπίδων, όπου και διδάσκονταν κανονισμούς πεζικού και τοπογραφίας.

   Από τους κόλπους της Σχολής αποφοίτησαν οι περισσότεροι από εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους στις εναέριες μάχες κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ήρωας Υποσμηναγός Μητραλέξης υπήρξε μαθητής της Σχολής. Στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τη διάρκεια μιας αερομαχίας και αφού του τελείωσαν τα πυρομαχικά, επιτέθηκε με αυταπάρνηση και κατέρριψε το Ιταλικό βομβαρδιστικό εμβολίζοντας το ουραίο πτέρωμά του.

Χρονική περίοδος  1941 - 1951

   Η έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου επέβαλε τη μεταφορά της Σχολής στο Άργος, όπου λειτούργησε από τον Οκτώβριο του 1940 μέχρι τον Απρίλιο του 1941.

   Μετά τον Απρίλιο του 1941, η Σχολή μεταστάθμευσε στη Μέση Ανατολή και στη συνέχεια στη Νότια Ροδεσία, όπου λειτούργησε κανονικά ως Εκπαιδευτικό Κέντρο από τον Σεπτέμβριο του 1941 μέχρι το καλοκαίρι του 1946. Κατά την παραμονή της Σχολής στη Μέση Ανατολή ολοκλήρωσαν την εκπαίδευσή τους 40 απόφοιτοι της Σχολής Αεροπορίας, οι οποίοι και συνέχισαν την ένδοξη αεροπορική τους δράση στην Αίγυπτο. 

   Η εκπαίδευση των Ελλήνων Ικάρων και Αξιωματικών Ιπταμένων κατά τη διάρκεια του πολέμου έγινε στις Βρετανικές Μονάδες της Μέσης Ανατολής και της Νοτίου Ροδεσίας. Στη Νότιο Ροδεσία εκπαιδεύτηκαν και δύο σειρές Ιπταμένων Υπαξιωματικών. Κατά την περίοδο που η Σχολή λειτούργησε στο εξωτερικό, ο συνολικός αριθμός ωρών πτήσεων ανήλθε στις 145.000.

   Στα μέσα του 1945 έγινε η κατάταξη της 19ης σειράς Ιπταμένων η οποία ήταν η πρώτη μεταπολεμική σειρά. Οι Ίκαροι αυτοί εκπαιδεύτηκαν στην Αγγλία από τον Οκτώβριο του 1946 έως τον Οκτώβριο του 1947 με αεροπλάνα MOTH.

   Το Μάρτιο του 1947 η Σχολή επανέρχεται στη Δεκέλεια. Η κανονική έναρξη λειτουργίας της Σχολής Αεροπορίας άρχισε τον Οκτώβριο του 1947, όταν δέχτηκε τους πρώτους μαθητές που μετεκπαιδεύτηκαν στην Αγγλία. Οι ίδιοι μαθητές συνέχισαν στην πτητική τους εκπαίδευση στην Σχολή Αεροπορίας με αεροσκάφη τύπου HARVARD και SPITFIRE.

   Η αρχική οργάνωση της Σχολής Αεροπορίας στηρίχθηκε στα πρότυπα των Αγγλικών Αεροπορικών Σχολών της Νότιας Ροδεσίας. Περιλάμβανε τη Διεύθυνση Εκπαίδευσης και Πτήσεων, κάτω από την οποία ήταν η Μοίρα Εκπαίδευσης Αέρος, η Μοίρα Εκπαίδευσης Εδάφους και η Μοίρα Ικάρων.

   Η Σχολή την εποχή εκείνη διέθετε ελάχιστα μέσα, τόσο για την εκπαίδευση εδάφους, όσο και για την εκπαίδευση Αέρος. Για την εκπαίδευση εδάφους διέθετε ελάχιστες αίθουσες διδασκαλίας με περιορισμένα εποπτικά μέσα και η θεωρητική εκπαίδευση περιοριζόταν σε επαγγελματικά και στρατιωτικά μαθήματα. Για την πτητική εκπαίδευση η σχολή διέθετε 10-15 α/φη TIGER MOTH, 15-20 α/φη HARVARD και 15-20 α/φη SPITFIRE.

   Η μεταπολεμική ανάπτυξη της Αεροπορίας δημιούργησε νέες απαιτήσεις, μεταξύ αυτών και μιας σταθερής ροής παραγωγή Τεχνικών Αξιωματικών ανώτατης βαθμίδας εκπαίδευσης. Έτσι το 1949 με σχετικό Διάταγμα ιδρύεται η "Σχολή Μηχανικών (Αξιωματικών) Αεροπορίας" (ΣΜΑ) και στις 29 Σεπτεμβρίου 1949 η ΣΑ ανοίγει τις πύλες της και υποδέχεται τους 6 μαθητές της 1ης σειράς ΣΜΑ. Έκτοτε η ΣΜΑ, ως τμήμα της ΣΑ ή Ικάρων όπως μετονομάστηκε αργότερα, δημιούργησε με την πάροδο του χρόνου ένα αξιόλογο αριθμό αποφοίτων, επιστημονικού επιπέδου, ικανού να διευθύνει και να αξιοποιεί το εν γένει τεχνικό δυναμικό της Αεροπορίας, σε μια περίοδο συνεχών αυξανόμενων τεχνολογικών εξελίξεων και απαιτήσεων.

   Το σύστημα εκπαίδευσης αέρος που ακολουθήθηκε μετά τον επαναπατρισμό της Σχολής στην Ελλάδα, ήταν το ίδιο με αυτό των Σχολών της Νοτίου Ροδεσίας. Οι μαθητές εκτελούσαν συνολικά 160 ώρες πτήσης (40 ώρες TIGER MOTH, 80 ώρες HARVARD και 40 ώρες SPITFIRE). Το 1950 επανήλθε από τις ΗΠΑ, όπου εκπαιδεύθηκε, η πρώτη Μοίρα Ικάρων. Από τότε η Αεροπορική εκπαίδευση στη χώρα μας άρχισε να επηρεάζεται από το Αμερικάνικο Σύστημα εκπαίδευσης.

   Από την ίδρυση της ΣΑ μέχρι το 1951 εκπαιδεύτηκαν 23 σειρές αξιωματικών και υπαξιωματικών Ιπταμένων. Η ΣΑ, με τα πενιχρά μέσα που διέθετε, εκπαίδευσε μέσα στα 20 χρόνια λειτουργίας της στο εσωτερικό και στο εξωτερικό συνολικά πάνω από 500 Ιπταμένους.

Χρονική περίοδος  1952 - Σήμερα

   Το 1952 αρχίζει για την Σχολή Ικάρων μια νέα περίοδος, η εποχή των αεροσκαφών JET. Η εκπαίδευση των Ικάρων στα αεριωθούμενα αεροσκάφη άρχισε το έτος 1953 με την ίδρυση του Σμήνους Εκπαιδεύσεως Αεριωθουμένων (ΣΕΑ), το οποίο είχε την έδρα του στην Ελευσίνα (112 Πτέρυγα Μάχης) και ανήκε στη Μοίρα εκπαίδευσης Αέρος της Σχολής.

   Με την υπ’ αριθ. Α6346/11-4-53 απόφαση ΥΕΘΑ η οργάνωση της Σχολής Αεροπορίας άλλαξε και πήρε τη μορφή τυπικής Αμερικάνικης πτέρυγας, μετονομασθείσα σε 121 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος (121 ΠΕΑ). Τη Διεύθυνση Εκπαίδευσης και Πτήσεων αντικατέστησε η Σμηναρχία Εκπαίδευσης Αέρος. Για τον εθισμό των μαθητών σε αεροσκάφη JET χρησιμοποιήθηκε το διθέσιο αεριωθούμενο εκπαιδευτικό αεροσκάφος Τ-33. Η εκπαίδευση στα αεροσκάφη αυτά αργότερα επεκτάθηκε και περιέλαβε όλη την εφαρμοσμένη εκπαίδευση των χειριστών στα α/φη JET.

   Το έτος 1952 ιδρύθηκε το Εκπαιδευτικό Κέντρο Εφέδρων Χειριστών (ΕΚΕΧ) κατά τα Βρετανικά και Αμερικάνικα πρότυπα. Βασική επιδίωξη του Κέντρου ήταν η πτητική εκπαίδευση. Το ΕΚΕΧ λειτούργησε μέχρι το Σεπτέμβριο του 1958 και εκπαιδεύτηκαν κατά το χρονικό αυτό διάστημα, οκτώ (8) σειρές Εφέδρων Χειριστών.

   Η χρησιμότητα του Αεροπορικού όπλου, όπως αποδείχθηκε περίτρανα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η τεχνολογική του εξέλιξη οδήγησαν τη Σχολή Αεροπορίας σε ένα δρόμο ραγδαίων εξελίξεων. Τα πτητικά μέσα, τα μέσα εκπαίδευσης εδάφους και το χρησιμοποιούμενο εκπαιδευτικό προσωπικό προσαρμόζονταν στις συνεχώς μεταβαλλόμενες και αυξανόμενες απαιτήσεις.

   Το 1958 στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού της Σχολής γίνεται η μεταστέγασή της σε καινούριες εγκαταστάσεις στις οποίες η Σχολή Ικάρων λειτουργεί έως σήμερα. Με τη μεταστέγασή της δημιουργούνται και εξοπλίζονται τα εργαστήρια Φυσικής, Χημείας, Αεροδυναμικής, Τηλεπικοινωνιών, Προωθητικών συστημάτων, Υπολογισμού και Κατασκευής  Αερ/φών, Αντοχής Υλικών, με τέλεια μηχανήματα και εργαστηριακά όργανα.

   Το κύρος και η αίγλη της Σχολής Ικάρων ξεπερνούν τα Ελληνικά σύνορα και έτσι το 1962 έρχονται για εκπαίδευση στη Σχολή οι πρώτοι αλλοδαποί μαθητές από τη Λιβύη. Στα χρόνια που ακολούθησαν αποφοίτησαν από τη Σχολή μαθητές από πολλά κράτη της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής όπως την Ιορδανία, την Τυνησία, τη Λιβύη, τη Σενεγάλη, τη Ζιμπάμπουε, το Μπουρούντι, το Καμερούν, την Γκαμπόν, την Κέντρο-Αφρικανική Δημοκρατία, το Ζαΐρ, τη Μποτσουάνα και το Τσαντ.

   Το 1964 η Σχολή Ικάρων με τον Ν.Δ. 4439/1964 (Άρθρο 5) γίνεται Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα του κράτους, ισότιμο με τα άλλα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας. Η φοίτηση στη Σχολή μέχρι το 1966 ήταν τριετής.

       Με το Βασιλικό Διάταγμα 370/1967 θεσμοθετήθηκαν όλες οι λεπτομέρειες που αφορούν στην οργάνωση και λειτουργία της Σχολής. Το ίδιο Β.Δ. είναι έως σήμερα σε ισχύ, όμως με μεταγενέστερα Βασιλικά και Προεδρικά διατάγματα τροποποιήθηκε σημαντικά, ώστε να βελτιωθεί η παρεχόμενη εκπαίδευση στους Ικάρους. Αξίζει να επισημάνουμε, ότι με το προαναφερθέν Β.Δ η Σχολή Αεροπορίας μετονομάστηκε σε Σχολή Ικάρων (Σ.Ι.). 

    Από το 1967 και με την είσοδο της 43ης σειράς η φοίτηση στη Σχολή γίνεται τετραετούς διάρκειας. Ταυτόχρονα μια νέα ειδικότητα δημιουργείται, η του Ελεγκτή Αεράμυνας, με εισαγωγή της πρώτης σειράς το 1968 και αποφοίτησή της το 1972.
    Το 1972 εισάγονται οι μαθητές της πρώτης σειράς Μετεωρολόγων και το 1977 οι μαθητές αντίστοιχα της πρώτης σειράς Διοικητικών.
     Το 1991 εισάγονται οι πρώτες γυναίκες στο τμήμα μηχανικών κάτι που θα επαναληφθεί το 2002 για το τμήμα Ιπταμένων, οπότε και θα ολοκληρωθεί η δυνατότητα πλήρους πρόσβασης των γυναικών σε όλα τα τμήματα.

     Το 2003 η Σχολή Ικάρων με το νόμο 3187/2003 αλλάζει ουσιαστικά το πλαίσιο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, ονομάζεται Ανώτατο Στρατιωτικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα (ΑΣΕΙ), είναι ισότιμο με τα ιδρύματα του πανεπιστημιακού τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης, όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 1 του Ν. 2916/2001 (ΦΕΚ 114 Α'), παρέχοντας ισότιμη εκπαίδευση και χορηγώντας ισότιμα πτυχία με αυτά.