(β)Σπαράγματα αναμνήσεων της ζωής μου

1960- Εισιτήριες εξετάσεις

   Άπειροι και οι δυο, πρώτη φορά μακριά από την πόλη τους, έδωσαν ραντεβού για την επόμενη μέρα στην πλατεία Ομόνοιας, λες κι αυτή  ήταν ένα σημείο. Μετά από αρκετή περιπλάνηση ό ένας είδε τον άλλον κι έγινε η συνάντηση. Έπρεπε να προσεγγίσουν το Πανεπιστήμιο και να κάνουν τις αναγκαίες δηλώσεις συμμετοχής. Τυφλοί,  δεν έβλεπαν ούτε μπροστά τους. Με ερωτήσεις, με κόπο, έχοντας μαζί τους τα αναγκαία δικαιολογητικά στο τέλος τα κατάφεραν. Εγώ δήλωσα δυο σχολές. Τότε ο τρόπος των εξετάσεων επέτρεπε κάτι τέτοιο. Σε κάθε σχολή οι εξετάσεις διαρκούσαν δυο μέρες. Τέσσερα μαθήματα, δυο καθημερινά, πρωί κι απόγευμα. Ο τρόπος αυτός είχε και την οικονομική διάστασή του, αφού κάθε συμμετοχή είχε και τα δικά της εξέταστρα κι άρα έσοδα για το πανεπιστήμιο και τις αμοιβές των διορθωτών στα γραπτά.

    Η πρώτη συμμετοχή ήταν στο Μαθηματικό της Αθήνας. Η πρώτη μέρα περιλάμβανε το πρωί Έκθεση και το απόγευμα Μαθηματικά. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν η πιεστική έκκληση μιας κοπέλας που καθόταν πίσω μου να της δείχνω την κόλλα μου. Ήταν μια ενόχληση που όμως δεν μπορούσα ν’ αρνηθώ. Έκανα ότι μπορούσα. Η νεανική μου απερισκεψία ήταν το επόμενο βήμα. Στην Αθήνα γίνονταν τις ίδιες μέρες οι Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου που τότε είχαν την αίγλη τους. Κι εγώ, ο ανεύθυνος, αντί να πάω σπίτι να ξεκουραστώ από την ημερήσια ένταση πήγα ντουγρού στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Είχα στο ενδιάμεσο κενό των δυο εξετάσεων ρωτήσει πως θα πάω. Φανατικός φίλαθλος του στίβου με τετράδια όπου καταγράφονταν τα διάφορα ρεκόρ δε μπορούσα κατά τη νεανική μου αποκοτιά να χάσω αυτήν τη μοναδική ευκαιρία. Όμως είχα και την αγωνία της επιστροφής στην Καλλίπολη. Τότε δε γνώριζα τα πράσινα λεωφορεία που πήγαιναν από τη Φιλελλήνων ψηλά στον Άγιο Νείλο. Έπρεπε να κατέβω στην Ομόνοια και από το τέρμα του Ηλεκτρικού στον Πειραιά να πάρω το λεωφορείο για την Καλλίπολη. Ήξερα ότι το τελευταίο τρένο ήταν στις 12 το βράδυ.

   Μπήκα στο Καλλιμάρμαρο με σεβασμό και για πρώτη φορά στη ζωή του αντίκριζα μια τόσο μεγάλη μάζωξη ανθρώπων. Κατάμεστο το Παναθηναϊκό στάδιο να ζητωκραυγάζει τους αθλητές στις προσπάθειές τους. Ανατρίχιασα! Έγινε κι εγώ τμήμα της ζωντανής μάζας. Ξεχάστηκα, ενώ η ώρα περνούσε. Κάποια στιγμή ρωτώντας ένα διπλανό την ώρα μου είπε ότι είναι έντεκα ακριβώς. Πανικοβλήθηκα!  Άρχισα τρέχοντας  να πηγαίνω  προς την  Ομόνοια. Με τη γλώσσα έξω και μούσκεμα στον ιδρώτα κατέβηκα στον υπόγειο κι ευτυχώς σε δυο λεφτά πέρασε το τελευταίο τρένο. Σε μισή ώρα έφτασα στο λιμάνι.

   Τα αστικά λεωφορεία είχαν από ώρα αποσυρθεί. Και τώρα πώς πάνε στην Καλλίπολη; Λογικά σήμερα θα σκεφτεί κάποιος ότι μπορούσε να πάρει ένα ταξί. Όμως  αδαής επαρχιώτης, ασυνήθιστος σε τέτοιες καταστάσεις δεν το σκέφτηκα καθόλου. Έτσι άρχισα να περπατάω ακολουθώντας τη διαδρομή του λεωφορείου γιατί μόνο αυτή ήξερα. Όταν γύρω στις δυο έφτασα στο σπίτι η καημένη ξαδέλφη μου Στέλλα είχε λιώσει από την αγωνία. Από την ένταση και την κούραση δεν πρόλαβα να κοιμηθώ. Στις πέντε έπρεπε να είμαι όρθιος για την επόμενη μέρα. Ασυνήθιστος σε ξενύχτια, ανήσυχος έφτασα στο Πανεπιστήμιο σχεδόν ένα ράκος. Σήμερα ήταν στο πρόγραμμα Φυσική το πρωί και Χημεία το απόγευμα Ο χώρος των εξετάσεων ήταν στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου στην αίθουσα, που υπάρχει αριστερά της κεντρικής εισόδου. Οι θέσεις ήταν από τη χθεσινή μέρα καθορισμένες.

   Ήμουν καλά διαβασμένος. Είχε ξεσκονίσει τη φυσική του Μάζη και των Παλαιολόγου –Περιστεράκη. Όταν δόθηκαν τα θέματα άρχισα πυρετωδώς να γράφω τη θεωρία δίνοντας κιόλας την ευκαιρία στο κορίτσι πίσω του να βλέπει το γραπτό του. Παρόλα αυτά η πίεση με το στυλό στην πλάτη του συνέχισε χωρίς διακοπή. Όταν πια βγήκαμε έξω έχοντας παραδώσει την κόλλα ξεκαθάρισε το θέμα της έντονης πίεσης:

   - Έγραφες, μωρέ, λάθος θέμα στη θεωρία. Σε πίεζα για να καταλάβεις ότι κάτι συμβαίνει, μα εσύ δε μου έδινες σημασία...

   Πράγματι! Το δεύτερο θέμα θεωρίας ήταν το θερμοηλεκτρικό φαινόμενο, μισή σελίδα πράμα στο βιβλίο, κι εγώ μέσα στη θολούρα της αγρύπνιας έγραψα το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο, τρία γεμάτα φύλλα στο σχολικό. Τα λάθη πληρώνονται. Ήθελα, ο ανεύθυνος, βαλκανικούς τη μέρα των εξετάσεων!

   Μετά από δυο μέρες ήταν οι εξετάσεις στο Φυσικό. Έμπειρος πλέον και πιο ξεκούραστος δεν είχα καμιά έκτακτη παρενέργεια. Όλα πήγαν κατ’ ευχή, όπως και τα πολύ καθυστερημένα αποτελέσματα το επιβεβαίωσαν.