Το  ανελέητο  κυνηγητό  του  χρόνου

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής  η σχέση μου με το χρόνο ήταν ασύμβατη. Κι αν θέλω ν’ αναζητήσω τον ένοχο αυτής της δυσαρμονίας  είναι τόσο εύκολο. Ας κοιτάξω τον πρώτο καθρέπτη κι αυτός θα είναι εκεί μέσα να με κοιτάζει με μια απροσδιόριστη έκφραση ανάμεσα σε αντιφατικά συναισθήματα κατηγόριας, ειρωνείας και ίσως μια δόσης παρηγοριάς.

Περνάει αρκετός καιρός μέχρι ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει τη φθαρτότητά του. Να καταλάβει ότι η προσωπική του παρουσία στη ζωή είναι ένα πέρασμα άγνωστης διάρκειας, αλλά ελάχιστο μέσα στην αιωνιότητα. Έτσι, ο χρόνος σπάνια συνοδοιπορεί μαζί σου ή καλύτερα εσύ σπάνια ακολουθείς το ρυθμό που αυτός προχωράει. Ενώ ο χρόνος κυλάει με σταθερότητα εσύ αναλόγως προπορεύεσαι ή καθυστερείς σε σχέση μ’ αυτόν.

Όταν βρήκα μια κάποια σχέση μαζί του βιαζόμουν, ήθελα κι αυτός να βιαστεί για να γνωρίσω και να γευτώ πράγματα που μεγαλύτεροι με παραπέμπαν στο μέλλον

« Είσαι μικρός ακόμα. Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις»

Και εγώ τότε επιθυμούσα να σπρώξω το χρόνο να κυλίσει πιο γρήγορα, πλην ματαίως. Μου απαγόρευαν να μπω στον κινηματογράφο γιατί το έργο ήταν «ακατάλληλο για ανηλίκους». Και τότε ορθωνόταν μέσα μου μια ισχυρή αδημονία να γνωρίσω το απαγορευμένο, που εξαιτίας αυτής αποκτούσε μια γλύκα σαν το παιδικό μας ξερολούκουμο. Βεβαίως για να είμαι ειλικρινής όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου το γεγονός ήταν υποδεέστερο των προσδοκιών

Προσωπικά πάντα ήμουν με το χρόνο βιαστικός. Αν έβαζα ενώπιον μου ένα στόχο ήθελα να περάσει μέχρι την πραγματοποίησή του. Αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα αρρώστιας, πόνου, τραυματισμού τράβαγα τα δευτερόλεπτα απ’ τα μαλλιά να επιταχύνουν το ρυθμό τους. Πάντα η ίδια επωδός.

«Αχ ας περάσει κι αυτό να ησυχάσω!»

Μόνο που συμποσούμενα όλα αυτά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι η δική σου προσδόκιμη πορεία ζωής βαίνει προς το πέρας της. Η αντίθετη πρόθεση επιβράδυνσης της πορείας που διαβαίνουν τα τικ-τακ του ρολογιού είναι τρισχειρότερα μάταιη. Αμήν λέγω υμίν