Βαγγέλης Αλεπίδης – αναμνήσεις από φίλους που έφυγαν νωρίς

Ήταν ένας ευαίσθητος κι ανήσυχος νέος από τη Θεσσαλονίκη. Τον γνώρισα στη φυλακή στη διάρκεια της δικτατορίας. Ανήκε σε μια μεγαλύτερη ομάδα νέων της Θεσσαλονίκης, που δεν κάθισαν στα αυγά τους κι εξαιτίας της αντίστασης τους στην κατάλυση των θεσμών έγιναν για χρόνια όμηροι από τους παράνομους επιβήτορες της εξουσίας. Ζούσε το δράμα της απομόνωσης και των στερήσεων με το χαμόγελο στα χείλη, αισιόδοξος με όπλο και διέξοδο την ποίηση. Εκεί στις ώρες που ήταν μόνος στο κελί έγραψε έναν μεγάλο αριθμό ποιημάτων. Ποιήματα ευαίσθητα που τα κοινωνούσε σε κάποιους φίλους του. Όταν αποφυλακίστηκε, μια από τις πρώτες πράξεις του ήταν να εκδώσει μερικά απ’ αυτά. Δεν πρόλαβε –δυστυχώς - να συνεχίσει τη ζωή του. Ο άπονος Χάρος τον πήρε σύντομα μαζί του.

Έτσι είναι αυτός! Με το κοφτερό δρεπάνι του πρώτα κόβει τα περήφανα κυπαρίσσια. Γλυτώνουν για λίγο τα χαμόδεντρα. Γι αυτό προλαβαίνω εγώ να πω μερικά λόγια γι αυτόν. Μια μέρα μου χάρισε  ένα από τα ποιήματα του, γραμμένο χειρόγραφα και με προσωπική αφιέρωση. Το φύλαξα μ’ αγάπη.

  Ποίημα του Βαγγέλη  Αλεπίδη.

    ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Μάζεψαν τη μέρα

σφιχτά

μέσα στις φούχτες τους

Αλατόνερο

Αίμα πηγμένο

Αναστεναγμοί

και μια χαρά

Το κασκέτο

καβαλάρης στο κεφάλι τους

έκλεψε μια λουρίδα

ήλιο

και τη μούσκεψε στο λάδι τους

Πρόβαλλαν

Στήθια ζεστά

όλο πρόκληση

σαγηνεύοντας

τα χάδια της νύχτας

Καθώς τ’ αστέρια

κεντούσαν τον ουρανό

Η δύση

καβάλα στο δικό της άνεμο

έμπηγε τα φιλιά της

βαθειά

μέσα στις σάρκες τους

          Μ’ αγάπη

           Βαγγέλης             2.8.70