Η αξιοπρεπής έξοδος
….. Ευελπιστώ πως έχω μια εσωτερική ισορροπία. Αυτή η πίστη στηρίζεται στην πεποίθηση ότι με βάση τα αντικειμενικά δεδομένα, η στάση μου στη ζωή ήταν αξιοπρεπής. Σήμερα για ένα πράγμα είμαι στη πρίζα. Όχι γι’ αυτά που έγιναν, αλλά γι’ αυτά που θα ‘ρθουν. Που δεν θα είναι κυρίως χαρές, αλλά πόνοι, απώλειες αγαπημένων προσώπων, προσωπική ανησυχία για το μελλοντικό δυσάρεστο ενδεχόμενο αδυναμίας να αυτοεξυπηρετούμαι. Θα ήταν δώρο Θεού να φύγω όρθιος με... ένα ανώδυνο και γρήγορο τρόπο. Αλλά να το ξεκαθαρίσω: Δεν θέλω σύντομα. Χρειάζομαι κάποια χρόνια ακόμα όρθιος και με το μυαλό να λειτουργεί όσο αυτό είναι δυνατό για να προλάβω να κάνω κάποια πράγματα που οφείλω στον εαυτό μου.
Χριστέ μου, ας μην καταντήσω σαν εκείνους τους μονόχνοτους ανθρώπους που βλέπω όλο και συχνότερα γύρω μου! Είναι τόσο εύκολο και τόσο βολικό να ζεις στο δυσδιάστατο κόσμο σου, χωρίς τους επικίνδυνους κλυδωνισμούς του πάνω-κάτω. Μόνο αριστερά-δεξιά, μπρος και πίσω. Μόνο γκρίνια και παράπονα! Έχω γνωρίσει πολλών ειδών συλλέκτες και τους περισσότερους θαυμάζω για το πείσμα και τις θυσίες που υποβάλλονται. Όμως υπάρχουν και καινοφανείς κατηγορίες που δεν τις θαυμάζω καθόλου. Είναι οι συλλέκτες πραγματικών ή κατασκευασμένων αρνητικών ειδήσεων. Τις παρουσιάζουν με μια ανεξήγητη για μένα χαρά.
Χριστέ μου ! Ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι, πάντοτε έχουν μούτρα Όλο οι άλλοι φταίνε, εκτός από αυτούς. Όχι δεν τη θέλω αυτή την κατάντια! Ακόμα δεν θέλω να γίνω στα τελευταία μου τσιγκούνης. Ούτε στα χρήματα και τα υλικά αγαθά, αλλά - και κυρίως- ούτε στα αισθήματα