Τίποτα δεν αλλάζει, αλλά και τίποτα δε μένει ίδιο.
…..Κάτω από τον έναστρο ουρανό η θάλασσα φαντάζει σαν μια άγρια μαύρη μάζα αναστατωμένη από τις ριπές του ισχυρού ανέμου. Τα ψηλά κύματα ενώνονται στην πορεία τους, γίνονται πιο θεόρατα, σαν ορδές πολεμιστών που ένωσαν τα χέρια τους στη στιγμή της επέλασης. Όταν φτάνουν στα βράχια ξεσπούν πάνω τους με λύσσα κι ορθώνουν για τελευταία φορά το μπόι τους, μέχρι να σβήσουν. Όμως οι φουρνιές είναι ασταμάτητες. Άλλα έρχονται φιλόδοξ...α να πετύχουν τον αρχικό στόχο, που είναι η διάλυση των ακλόνητων βράχων.
Ο συγκυριακός παρατηρητής βλέπει τους βράχους να αντέχουν ανεπηρέαστοι την αδιάκοπη επίθεση όμως αυτό είναι απατηλό. Αν στη θέση του υπήρχε ένας διαχρονικός παρατηρητής θα διαπίστωνε τις ανεπαίσθητες μικρές φθορές που συμποσούμενες στους αιώνες θα έδιναν σαφή την εικόνα των αλλαγών.
………….. Τίποτα δεν αλλάζει, αλλά και τίποτα δε μένει ίδιο.