Συνόψιση 6
…. Οι παλαιοί σαφείς διαχωρισμοί ανάμεσα στην προοδευτική και την συντηρητική παράταξη, ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά δεν είναι σήμερα πια σαφείς. Στο επίπεδο της κοινωνικής πολιτικής και όχι μόνο έχει επέλθει- εδώ και καιρό- μια μεγάλη προσέγγιση θέσεων, που αν δε γνωρίζεις εκ των προτέρων το ποιόν ενός ομιλητή να μην είσαι σίγουρος σε ποιο μπλοκ πολιτικών δυνάμεων ανήκει.
Έχετε απαριθμήσει τα τελευταία χρόνια τις αρνητικές τοποθετήσεις της Αριστεράς στις οποιεσδήποτε αλλαγές που προτείνονται από τις δυο τελευταίες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ; Πάντα άρνηση, πάντα καταγγελία. Οπότε σε έναν τρίτο αθώο παρατηρητή αναφύεται το εξής αυτονόητο ερώτημα:
Καλά, ήταν τόσο ωραία η κοινωνία μας, τόσο προοδευτικοί οι όροι της ζωής της και τώρα έρχονται κάποιοι κακοί να τη γκρεμίσουν; Πως δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι προηγουμένως; Μήπως είχε έρθει η ιδανική σοσιαλιστική κοινωνία και εμείς περί άλλων τυρβάζαμε; Από ότι όμως θυμάμαι η ίδια γκρίνια, ο ίδιος αρνητισμός υπήρχε και τότε! Μήπως χωρίς να το καταλάβουμε η προοδευτική παράταξη, ο χώρος της εξέλιξης και της προόδου μετεξελίσσεται λίγο-λίγο στη συντηρητική εκείνη παράταξη που αγωνίζεται απελπισμένα να «διατηρήσει τα κεκτημένα»;
Η Αριστερά δεν πρέπει να είναι εκείνη που προωθεί τα πράγματα προς τα εμπρός; Δεν είναι εκείνη, που με τους προβληματισμούς της ρίχνει τους σπόρους των νέων ιδεών και των νέων θεσμών; Πως τότε θα πρέπει να ονοματίσουμε τις δυνάμεις που εναντιώνονται σε κάθε αλλαγή, που θέλουν να διατηρήσουν το Status Quo , που υπάρχει σήμερα; Όλα αυτά είναι παράξενα, αλλά άξια να αναφερθούν.
Ας κλείσω όμως με τις τελευταίες αναφορές στο πρόσωπό μου, μια και η ζωή μου ήταν η αφορμή να γραφτεί αυτό το κείμενο.
Τώρα που βγήκα στη σύνταξη και είδα πως μου μένει ελεύθερος χρόνος, το μυαλό -όσο περίσσεψε από την αρτηριοσκλήρυνση -δεν περισπάται σε πολλές έγνοιες όπως παλαιά και ως εκ τούτου περισσεύει χρόνος για περισυλλογή και απασχόληση με αντικείμενα που προηγουμένως ήταν λόγω έλλειψης χρόνου σχεδόν απαγορευμένα.
Μπόρεσα να ασχοληθώ με πράγματα που είχα απωθήσει στην άκρη του μυαλού μου, έγραψα διάφορα κείμενα που ακόμα δεν είδαν το φως της δημοσιότητας και είναι σε αναμονή για μελλοντική χρήση. Έχω μια εσωτερική ισορροπία, ότι με βάση τα αντικειμενικά δεδομένα, η στάση μου στη ζωή ήταν αξιοπρεπής. Σήμερα για ένα πράγμα είμαι στη πρίζα. Όχι σ’ αυτά που έγιναν, αλλά σ’ αυτά που θάρθουν. Που δε θα είναι κυρίως χαρές, αλλά πόνοι, απώλειες αγαπημένων προσώπων, προσωπική ανησυχία για το μελλοντικό δυσάρεστο ενδεχόμενο αδυναμίας να αυτοεξυπηρετούμαι. Θα ήταν δώρο Θεού να φύγω όρθιος με ένα ανώδυνο και γρήγορο τρόπο. Αλλά να το ξεκαθαρίσω: Δε θέλω σύντομα. Χρειάζομαι κάποια χρόνια ακόμα όρθιος και με το μυαλό να λειτουργεί όσο αυτό είναι δυνατό για να προλάβω να κάνω κάποια πράγματα που οφείλω στον εαυτό μου και κλωθογυρνάνε χρόνια στο μυαλό μου.
Χριστέ μου, ας μην καταντήσω σαν εκείνους τους μονόχνωτους ανθρώπους που βλέπω όλο και συχνότερα γύρω μου! Είναι τόσο εύκολο και τόσο βολικό να ζεις στο δυσδιάστατο κόσμο σου, χωρίς τους επικίνδυνους κλυδωνισμούς του πάνω-κάτω. Μόνο αριστερά-δεξιά, μπρος και πίσω. Μόνο γκρίνια και παράπονα! Ποτέ ευχαριστημένοι, πάντοτε με μούτρα Όλο οι άλλοι φταίνε, εκτός από σένα. Όχι δε τη θέλω αυτή την κατάντια! Δε θέλω να γίνω στα τελευταία μου τσιγκούνης. Ούτε στα χρήματα και τα υλικά αγαθά, αλλά ούτε και κυρίως στα αισθήματα.
Αντιπαθώ την απληστία, την ανώφελη κατανάλωση, την σκληρότητα στους συνανθρώπους μας, την αυταρέσκεια στα πρόσωπα και την απόλυτη σιγουριά. Προτιμώ την αμφιβολία έστω κι αν αυτό συνεπάγεται ελλιπή πληροφόρηση και αμφιβολία στη δράση. Με αφήνει αδιάφορο το ανηλεές κυνηγητό νέων εμπειριών, η τάση και η ανάγκη να δοκιμάσεις ντε και καλά τα πάντα.
Δε μ’ ενδιαφέρουν τα λούσα, οι κοσμικές εκδηλώσεις, και τα πάρτι κοινωνικής προβολής. Αγαπώ τη νέα ζωή μέσα στα μάτια των παιδιών, αγαπώ τον κήπο και τη θέα με τη θάλασσα από το μπαλκόνι του εξοχικού μου, αγαπώ τα τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκη, αλλά και τα διαφορετικού κλίματος τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη, γιατί τα τελευταία είναι δεμένα με τις παιδικές μου μνήμες. Αγαπώ την Νίκη Βόλου μέσα από τα φυλλοκάρδια μου γιατί είναι η ομάδα της γειτονιάς μου και που έπαιξα παλαιότερα στα τσικό της, αγαπώ την ομάδα της ΑΕΚ γιατί τη συνέδεσα από μικρός με την προσφυγική μου καταγωγή.
Είναι αυτονόητο πως αγαπώ την οικογένειά μου, τη γυναίκα που ήταν μόνιμο στήριγμα στα σκαμπανεβάσματά μου, την αγαπημένη μοναχοκόρη μου που ξέρει πόσο πολύ την αγαπάω και πόσο λίγο ξέρω να της το δείχνω. Αγαπώ τους φίλους μου, στον καθένα έχω τουλάχιστον ένα στοιχείο που καλοπροαίρετα ζηλεύω και θα ήθελα να έχω κι εγώ. Αγαπώ όλες τις γάτες στις οποίες τελευταία αφιερώνω αρκετό χρόνο μου, αλλά ιδιαίτερα την οικόσιτη «χαζούλα» μου, που έχει αναδειχθεί εκ των πραγμάτων ευνοημένο μέλος της μικρής μου οικογένειας. Αυτά προς το παρόν. Ίσως αργότερα να επανέλθω.
Ιανουάριος- Φεβρουάριος 2009
…. Οι παλαιοί σαφείς διαχωρισμοί ανάμεσα στην προοδευτική και την συντηρητική παράταξη, ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά δεν είναι σήμερα πια σαφείς. Στο επίπεδο της κοινωνικής πολιτικής και όχι μόνο έχει επέλθει- εδώ και καιρό- μια μεγάλη προσέγγιση θέσεων, που αν δε γνωρίζεις εκ των προτέρων το ποιόν ενός ομιλητή να μην είσαι σίγουρος σε ποιο μπλοκ πολιτικών δυνάμεων ανήκει.
Έχετε απαριθμήσει τα τελευταία χρόνια τις αρνητικές τοποθετήσεις της Αριστεράς στις οποιεσδήποτε αλλαγές που προτείνονται από τις δυο τελευταίες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ; Πάντα άρνηση, πάντα καταγγελία. Οπότε σε έναν τρίτο αθώο παρατηρητή αναφύεται το εξής αυτονόητο ερώτημα:
Καλά, ήταν τόσο ωραία η κοινωνία μας, τόσο προοδευτικοί οι όροι της ζωής της και τώρα έρχονται κάποιοι κακοί να τη γκρεμίσουν; Πως δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι προηγουμένως; Μήπως είχε έρθει η ιδανική σοσιαλιστική κοινωνία και εμείς περί άλλων τυρβάζαμε; Από ότι όμως θυμάμαι η ίδια γκρίνια, ο ίδιος αρνητισμός υπήρχε και τότε! Μήπως χωρίς να το καταλάβουμε η προοδευτική παράταξη, ο χώρος της εξέλιξης και της προόδου μετεξελίσσεται λίγο-λίγο στη συντηρητική εκείνη παράταξη που αγωνίζεται απελπισμένα να «διατηρήσει τα κεκτημένα»;
Η Αριστερά δεν πρέπει να είναι εκείνη που προωθεί τα πράγματα προς τα εμπρός; Δεν είναι εκείνη, που με τους προβληματισμούς της ρίχνει τους σπόρους των νέων ιδεών και των νέων θεσμών; Πως τότε θα πρέπει να ονοματίσουμε τις δυνάμεις που εναντιώνονται σε κάθε αλλαγή, που θέλουν να διατηρήσουν το Status Quo , που υπάρχει σήμερα; Όλα αυτά είναι παράξενα, αλλά άξια να αναφερθούν.
Ας κλείσω όμως με τις τελευταίες αναφορές στο πρόσωπό μου, μια και η ζωή μου ήταν η αφορμή να γραφτεί αυτό το κείμενο.
Τώρα που βγήκα στη σύνταξη και είδα πως μου μένει ελεύθερος χρόνος, το μυαλό -όσο περίσσεψε από την αρτηριοσκλήρυνση -δεν περισπάται σε πολλές έγνοιες όπως παλαιά και ως εκ τούτου περισσεύει χρόνος για περισυλλογή και απασχόληση με αντικείμενα που προηγουμένως ήταν λόγω έλλειψης χρόνου σχεδόν απαγορευμένα.
Μπόρεσα να ασχοληθώ με πράγματα που είχα απωθήσει στην άκρη του μυαλού μου, έγραψα διάφορα κείμενα που ακόμα δεν είδαν το φως της δημοσιότητας και είναι σε αναμονή για μελλοντική χρήση. Έχω μια εσωτερική ισορροπία, ότι με βάση τα αντικειμενικά δεδομένα, η στάση μου στη ζωή ήταν αξιοπρεπής. Σήμερα για ένα πράγμα είμαι στη πρίζα. Όχι σ’ αυτά που έγιναν, αλλά σ’ αυτά που θάρθουν. Που δε θα είναι κυρίως χαρές, αλλά πόνοι, απώλειες αγαπημένων προσώπων, προσωπική ανησυχία για το μελλοντικό δυσάρεστο ενδεχόμενο αδυναμίας να αυτοεξυπηρετούμαι. Θα ήταν δώρο Θεού να φύγω όρθιος με ένα ανώδυνο και γρήγορο τρόπο. Αλλά να το ξεκαθαρίσω: Δε θέλω σύντομα. Χρειάζομαι κάποια χρόνια ακόμα όρθιος και με το μυαλό να λειτουργεί όσο αυτό είναι δυνατό για να προλάβω να κάνω κάποια πράγματα που οφείλω στον εαυτό μου και κλωθογυρνάνε χρόνια στο μυαλό μου.
Χριστέ μου, ας μην καταντήσω σαν εκείνους τους μονόχνωτους ανθρώπους που βλέπω όλο και συχνότερα γύρω μου! Είναι τόσο εύκολο και τόσο βολικό να ζεις στο δυσδιάστατο κόσμο σου, χωρίς τους επικίνδυνους κλυδωνισμούς του πάνω-κάτω. Μόνο αριστερά-δεξιά, μπρος και πίσω. Μόνο γκρίνια και παράπονα! Ποτέ ευχαριστημένοι, πάντοτε με μούτρα Όλο οι άλλοι φταίνε, εκτός από σένα. Όχι δε τη θέλω αυτή την κατάντια! Δε θέλω να γίνω στα τελευταία μου τσιγκούνης. Ούτε στα χρήματα και τα υλικά αγαθά, αλλά ούτε και κυρίως στα αισθήματα.
Αντιπαθώ την απληστία, την ανώφελη κατανάλωση, την σκληρότητα στους συνανθρώπους μας, την αυταρέσκεια στα πρόσωπα και την απόλυτη σιγουριά. Προτιμώ την αμφιβολία έστω κι αν αυτό συνεπάγεται ελλιπή πληροφόρηση και αμφιβολία στη δράση. Με αφήνει αδιάφορο το ανηλεές κυνηγητό νέων εμπειριών, η τάση και η ανάγκη να δοκιμάσεις ντε και καλά τα πάντα.
Δε μ’ ενδιαφέρουν τα λούσα, οι κοσμικές εκδηλώσεις, και τα πάρτι κοινωνικής προβολής. Αγαπώ τη νέα ζωή μέσα στα μάτια των παιδιών, αγαπώ τον κήπο και τη θέα με τη θάλασσα από το μπαλκόνι του εξοχικού μου, αγαπώ τα τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκη, αλλά και τα διαφορετικού κλίματος τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη, γιατί τα τελευταία είναι δεμένα με τις παιδικές μου μνήμες. Αγαπώ την Νίκη Βόλου μέσα από τα φυλλοκάρδια μου γιατί είναι η ομάδα της γειτονιάς μου και που έπαιξα παλαιότερα στα τσικό της, αγαπώ την ομάδα της ΑΕΚ γιατί τη συνέδεσα από μικρός με την προσφυγική μου καταγωγή.
Είναι αυτονόητο πως αγαπώ την οικογένειά μου, τη γυναίκα που ήταν μόνιμο στήριγμα στα σκαμπανεβάσματά μου, την αγαπημένη μοναχοκόρη μου που ξέρει πόσο πολύ την αγαπάω και πόσο λίγο ξέρω να της το δείχνω. Αγαπώ τους φίλους μου, στον καθένα έχω τουλάχιστον ένα στοιχείο που καλοπροαίρετα ζηλεύω και θα ήθελα να έχω κι εγώ. Αγαπώ όλες τις γάτες στις οποίες τελευταία αφιερώνω αρκετό χρόνο μου, αλλά ιδιαίτερα την οικόσιτη «χαζούλα» μου, που έχει αναδειχθεί εκ των πραγμάτων ευνοημένο μέλος της μικρής μου οικογένειας. Αυτά προς το παρόν. Ίσως αργότερα να επανέλθω.
Ιανουάριος- Φεβρουάριος 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου