Συνόψιση 1
Κάνοντας μια συνοπτική θεώρηση στην πορεία της ζωής μου δικαιούμαι να πω:
- Καλά την έβγαλα!
Παρά τις εγγενείς αφετηριακές δυσκολίες, που με καθόρισαν, παρά τις επίκτητες δικές μου περιπέτειες, η πορεία της ζωής ήταν καλύτερη απ’ ότι οι αρχικές προϋποθέσεις προέβλεπαν.
Μεγάλωσα, χωρίς καμιά αξιοσημείωτη περιπέτεια της υγείας μου, σπούδασα μια επιστήμη, παντρεύτηκα μια ικανή, ρεαλίστρια και προστατευτική γυναίκα, έκανα ένα παιδί- δυστυχώς μόνο ένα. Έκτισα ένα σπίτι, φύτεψα δέντρα με σπόρους που συγκέντρωσα από διάφορους ιστορικούς και αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας και τώρα που μεγάλωσαν τα καμαρώνω και τα χαίρομαι. Μια από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις που έζησα ήταν η παρακολούθηση της δύναμης ζωής που εμπεριέχεται σ’ ένα σπόρο. Πως ξυπνάει και πως αναπτύσσεται. Παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς την ανάπτυξη ενός φυτού βλέπεις και τη δύναμη της ανθρώπινης ζωής.
Αυτά! Τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα το συνταρακτικό. Όμως αυτή δεν είναι η ζωή; Όλα τ’ άλλα «τυχαίνουν» μόνο σε κάποιους ιδιαίτερους. Δεν ξέρω όμως αν είναι για καλό ή κακό. Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά επεισόδια στη ζωή μου και ποια τα βασικά γνωρίσματα του χαρακτήρα μου, τα χούγια του;
Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι έζησα πολύ περισσότερο από ότι αρχικά υπολόγιζα. Θυμάμαι το πρώτο όριο που, μεταξύ σοβαρού και αστείου, έχοντας όμως την πλήρη συνείδηση του ισχυρισμού, έβαζα για τον εαυτό μου. Τα χρόνια του Χριστού! Δηλαδή το όριο των 33 χρόνων. Μάλιστα σε κάποια ευκαιρία επικαλέστηκα αυτό το όριο, ως επιχείρημα για να αποφύγω ένα πρόωρο στρίμωγμα για οριστική συναισθηματική μου δέσμευση.
- Δε μπορώ να παντρευτώ τη κόρη σου κύριε Μήτσο! Δε μπορώ να πάρω στο λαιμό μου το κορίτσι σου. Εγώ νωρίς, στα 33 μου, θα πεθάνω!
Να σημειώσω ότι πολύ νωρίτερα, στους πρώτους μήνες της ζωής μου, κινδύνεψα σοβαρά να τελειώσω από την πείνα και μόνο η αποφασιστικότητα της Μάνας και ο ηρωισμός της αδελφής μου με κράτησαν ζωντανό. Σε κάποιες δύσκολες και σκληρές στιγμές, σε κάποια ψυχολογικά κατεβάσματά μου, πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα να φύγω από τη ζωή με δική μου πρωτοβουλία, αλλά η δειλία ή ο φόβος συνδυασμένα με την κοινή λογική τελικά το απέτρεψαν.
Ευτυχώς! Έτσι λίγο-λίγο έφτασα εδώ που έφτασα σε μια σεβαστή, με τις παιδικές μου μνήμες, ηλικία και τώρα έγινα και απαιτητικός. Θέλω τη μεγαλύτερη κατά το δυνατόν συνέχεια! Απληστία; Ίσως, αλλά αυτό δεν είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό;
Κυρίαρχο στοιχείο των παιδικών μου χρόνων είναι οι συνθήκες στέρησης μέσα στις οποίες μεγάλωσα. Έτσι μια σειρά πράγματα δεν είχα την ευτυχία να τα γνωρίσω έγκαιρα. Ως παράδειγμα αναφέρω τα ταξίδια πέρα από το στενό περίγυρο της περιοχής μου. Αυτά άρχισαν πολύ αργότερα από ότι θα περίμενε κανείς. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα δυο βασικά αστικά κέντρα Αθήνα και Θεσσαλονίκη πρωτοπήγα αφού είχα συμπληρώσει τα είκοσι χρόνια μου. Άλλες περιοχές, όπως νησιά των Ελληνικών θαλασσών τα γνώρισα αρκετά αργότερα. Στο εξωτερικό βγήκα για πρώτη φορά μετά τη συμπλήρωση της τέταρτης δεκαετίας της ζωής μου.
Μέσα στη συνήθεια της εποχής και την μονοδιάστατη παράδοση των τοπικών συνθηκών η πορεία ενός νέου ήταν σχεδόν μονόδρομος: Να γίνει παραγιός σ’ ένα μάστορα για να αρχίσει να μαθαίνει μια τέχνη ή υπάλληλος σε κάποιο μαγαζάτορα. Ήταν νωρίς να μπει ως εργάτης στα εργοστάσια της κάτω πόλης. Δε λείπανε δα τα στιβαρά χέρια για να καλύψουν αυτές τις θέσεις.
Εγώ όμως, μέσα σ’ αυτό το κλίμα του κακορίζικου στενού ορίζοντα, έκανα μια στιγμή από μόνος μου την υπέρβαση, σπάζοντας το τσόφλι της στενής μοίρας των παιδιών της γειτονιάς. Συνέχισα τις σπουδές στο γυμνάσιο, έδωσα εξετάσεις και πέρασα και στο Πανεπιστήμιο……
(συνεχίζεται)