Η δ ύ ν α μ η τ η ς ζ ω ή ς
Μέσα στην ερεβώδη ομίχλη της απελπισίας
εκεί που πιστεύεις ότι όλα τελειώσανε,
κι η αυλαία σφαλίζει οριστικά...
την τελευταία παράσταση της ζωής σου

Εκεί που οι φιλοδοξίες κι τ’ όνειρα
μιας γκρινιάρας κι άνοστης ζωής,
σαν τα χαλάσματα του σπιτιού,
θα ριχτούν, ως άχρηστα, στο άπατο βάραθρο
Μια ασθενική αχτίδα φωτός
αρχίζει να σπάει το σκότος
σαν μια σταγόνα νερού, μια μπουκιά ψωμιού
σαν ένα νεύμα συγκατάβασης
Ανοίγει πάλι την πόρτα της συνέχειας
επιβεβαιώνοντας την πίστη πως η ζωή
είναι ανίκητη, απτόητη και συνεχίσει
την αδιάλειπτη κι αιώνια πορεία της