Συνόψιση 5
…… Σήμερα* η πατρίδα μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Βασικοί θεσμοί δεν λειτουργούν ή αν λειτουργούν είναι ψευδεπίγραφοι. Ένας ηθικός εκπεσμός είναι διάχυτος σ’ όλους τους τομείς. Αυτό είναι κοινή διαπίστωση. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι η αντίσταση σ’ αυτή την κατάντια είναι ασθενής, ενώ αντίθετα το καζάνι υπόκωφα βράζει. Μια σειρά καταστάσεις έχουν γίνει πνιγηροί βρόχοι που αποστερούν από την πατρίδα μας το αναγκαίο οξυγόνο για να πάρει ελεύθερες ανάσες. Ένας εξουδετερωμένος και ξέχειλος κρατικός μηχανισμός είναι ο κύριος παράγοντας της παράλυσης των θεσμών σ’ αυτή τη χώρα. Και οι κρατούντες τα κλειδιά της ενημέρωσης πάνε να μας πείσουνε για τις «τεράστιες ελλείψεις» του κρατικού μηχανισμού.
Όμως και ο απλός λαός δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του. Τα θέλει ο κώλος του! Δε θα επαναλάβω εδώ την ηλιθιότητα που συχνά ακούγεται για να χαϊδέψει αυτιά: Ο λαός έχει πάντα δίκαιο!
Αν αυτό ήταν αλήθεια θα ήμασταν άλλη χώρα. Για αυτούς που στοιχειωδώς μελετούν την ιστορία βρίσκουν δεκάδες παραδείγματα, που θεμελιώνουν το αντίθετο. Ο λαός μας πολύ συχνά έγινε θύμα εύκολου επηρεασμού από σκοτεινούς κύκλους με ιδιοτελείς σκοπούς.
Λόμπι, που απόκτησαν, με καταχρηστικούς τρόπους, μεγάλη δύναμη είναι αυτά που με διάφορες μεθόδους ελέγχουν τις πολιτικές εξελίξεις αναστέλλοντας στη πράξη τη βασική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Εργατοπατέρες, συνδικαλιστές του προσωπικού συμφέροντος, ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και των εφημερίδων, εργολάβοι δημοσίων έργων, πληρωμένοι κονδυλοφόροι με φιλοδοξίες να γίνουν παράγοντες στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όλοι αυτοί είναι οι διεκδικητές στο άνομο μοίρασμα της πίτας.
Στην επιφάνεια της πολιτικής ζωής στη χώρα κυριαρχούν οι φωνασκούντες, οι ανεύθυνοι, οι τυχάρπαστοι και μερικοί που ενσυνείδητα τρίβουν τα χέρια τους και χαίρονται γι’ αυτή την κατάντια. Πολλές φορές φωνάζουν οι ένοχοι. Ο καταγγελτικός λόγος έγινε εργαλείο ύποπτων συμφερόντων. Προσωπικά αντιμετωπίσω με εξαιρετική δυσπιστία τους «καταγγέλοντες» με τον κίνδυνο να αδικήσω κι αυτόν που μπορεί να έχει το δίκαιο του. Υπάρχει διέξοδος; Το μόνο που μπορώ να πω είναι η ελπίδα πως κάποια στιγμή η ρότα της χώρας θα αλλάξει.
Από την άλλη έχουμε ένα διαλυμένο σχολείο από μια σειρά δήθεν προοδευτικές παιδαγωγικές καινοτομίες, που κατέστρεψαν τους βασικούς ιστούς της εύρυθμης λειτουργίας του. Παιδαγωγοί των γραφείων, χωρίς τη μυρουδιά της σχολικής τάξης, υιοθετούν χωρίς κανένα δισταγμό κι αμφιβολία κάθε καινοτομία που συναντάνε στη ξένη βιβλιογραφία και θέλοντας να παραστήσουν τον προοδευτικό εισάγουν αμφιβόλου αξίας και χρησιμότητας θεσμούς στο σώμα της εκπαίδευσης.
Δάσκαλος αποδυναμωμένος από κάθε εξουσία επιβολής μέσα στη τάξη, έρμαιο των διαθέσεων του οποιουδήποτε κακότροπου νεαρού δεν μπορεί να λειτουργήσει ως παιδαγωγός. Συνήθως μετά από κάποιο χρόνο παραιτείται, θεωρώντας μάταιη την περαιτέρω προσπάθεια. Πρέπει να ξέρετε ότι όπου γίνεται κάποιο διδακτικό έργο οφείλεται στον ηρωισμό, την επιμονή και την ευσυνειδησία του συγκεκριμένου δάσκαλου. Σχολείο χωρίς τις αρχές της πειθαρχίας, χωρίς τις διαδικασίες της τιμωρίας και του επαίνου δε γίνεται. Πρέπει ο παιδαγωγός να οπλιστεί με τη στοιχειώδη εξουσία, αλλά και την στοιχειώδη εμπιστοσύνη και στήριξη των γονέων και της πολιτείας για να μπορέσει να κάνει το χρέος του. Αν νομίζετε ότι στο χώρο υπάρχουν χιλιάδες χαρισματικοί εκπαιδευτικοί που έχουν την αντικειμενική δυνατότητα με τη δύναμη της προσωπικότητας τους να επιβάλλονται σε κακομαθημένους νέους είστε πολύ γελασμένοι.
Όμως εδώ, για νάμαι δίκαιος πρέπει να πω και το άλλο. Δε μπορεί να μην υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου της εργασίας και απόδοσης των εκπαιδευτικών. Αυτά τα μέτρα λασκαρίσματος που «κατακτήθηκαν» τα τελευταία χρόνια στην πραγματικότητα ήταν βήματα διάλυσης και όχι απρόσκοπτης εργασίας. Η έλλειψη επίβλεψης έγινε μαξιλάρι ανάπαυσης για τους έτσι κι αλλιώς τεμπέληδες. Ο εκπαιδευτικός λειτουργός πρέπει να βρίσκεται μονίμως σε καθεστώς αξιολόγησης, και η εξέλιξή του να είναι συνάρτηση αυτής της αξιολόγησης. Οι όροι και οι συνθήκες αυτής της αξιολόγησης να γίνουν αντικείμενο διαλόγου και να είναι αποτέλεσμα- κατά το δυνατόν- κοινής παραδοχής * αρχές του 2009
(συνεχίζεται)
…… Σήμερα* η πατρίδα μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Βασικοί θεσμοί δεν λειτουργούν ή αν λειτουργούν είναι ψευδεπίγραφοι. Ένας ηθικός εκπεσμός είναι διάχυτος σ’ όλους τους τομείς. Αυτό είναι κοινή διαπίστωση. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι η αντίσταση σ’ αυτή την κατάντια είναι ασθενής, ενώ αντίθετα το καζάνι υπόκωφα βράζει. Μια σειρά καταστάσεις έχουν γίνει πνιγηροί βρόχοι που αποστερούν από την πατρίδα μας το αναγκαίο οξυγόνο για να πάρει ελεύθερες ανάσες. Ένας εξουδετερωμένος και ξέχειλος κρατικός μηχανισμός είναι ο κύριος παράγοντας της παράλυσης των θεσμών σ’ αυτή τη χώρα. Και οι κρατούντες τα κλειδιά της ενημέρωσης πάνε να μας πείσουνε για τις «τεράστιες ελλείψεις» του κρατικού μηχανισμού.
Όμως και ο απλός λαός δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του. Τα θέλει ο κώλος του! Δε θα επαναλάβω εδώ την ηλιθιότητα που συχνά ακούγεται για να χαϊδέψει αυτιά: Ο λαός έχει πάντα δίκαιο!
Αν αυτό ήταν αλήθεια θα ήμασταν άλλη χώρα. Για αυτούς που στοιχειωδώς μελετούν την ιστορία βρίσκουν δεκάδες παραδείγματα, που θεμελιώνουν το αντίθετο. Ο λαός μας πολύ συχνά έγινε θύμα εύκολου επηρεασμού από σκοτεινούς κύκλους με ιδιοτελείς σκοπούς.
Λόμπι, που απόκτησαν, με καταχρηστικούς τρόπους, μεγάλη δύναμη είναι αυτά που με διάφορες μεθόδους ελέγχουν τις πολιτικές εξελίξεις αναστέλλοντας στη πράξη τη βασική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Εργατοπατέρες, συνδικαλιστές του προσωπικού συμφέροντος, ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και των εφημερίδων, εργολάβοι δημοσίων έργων, πληρωμένοι κονδυλοφόροι με φιλοδοξίες να γίνουν παράγοντες στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όλοι αυτοί είναι οι διεκδικητές στο άνομο μοίρασμα της πίτας.
Στην επιφάνεια της πολιτικής ζωής στη χώρα κυριαρχούν οι φωνασκούντες, οι ανεύθυνοι, οι τυχάρπαστοι και μερικοί που ενσυνείδητα τρίβουν τα χέρια τους και χαίρονται γι’ αυτή την κατάντια. Πολλές φορές φωνάζουν οι ένοχοι. Ο καταγγελτικός λόγος έγινε εργαλείο ύποπτων συμφερόντων. Προσωπικά αντιμετωπίσω με εξαιρετική δυσπιστία τους «καταγγέλοντες» με τον κίνδυνο να αδικήσω κι αυτόν που μπορεί να έχει το δίκαιο του. Υπάρχει διέξοδος; Το μόνο που μπορώ να πω είναι η ελπίδα πως κάποια στιγμή η ρότα της χώρας θα αλλάξει.
Από την άλλη έχουμε ένα διαλυμένο σχολείο από μια σειρά δήθεν προοδευτικές παιδαγωγικές καινοτομίες, που κατέστρεψαν τους βασικούς ιστούς της εύρυθμης λειτουργίας του. Παιδαγωγοί των γραφείων, χωρίς τη μυρουδιά της σχολικής τάξης, υιοθετούν χωρίς κανένα δισταγμό κι αμφιβολία κάθε καινοτομία που συναντάνε στη ξένη βιβλιογραφία και θέλοντας να παραστήσουν τον προοδευτικό εισάγουν αμφιβόλου αξίας και χρησιμότητας θεσμούς στο σώμα της εκπαίδευσης.
Δάσκαλος αποδυναμωμένος από κάθε εξουσία επιβολής μέσα στη τάξη, έρμαιο των διαθέσεων του οποιουδήποτε κακότροπου νεαρού δεν μπορεί να λειτουργήσει ως παιδαγωγός. Συνήθως μετά από κάποιο χρόνο παραιτείται, θεωρώντας μάταιη την περαιτέρω προσπάθεια. Πρέπει να ξέρετε ότι όπου γίνεται κάποιο διδακτικό έργο οφείλεται στον ηρωισμό, την επιμονή και την ευσυνειδησία του συγκεκριμένου δάσκαλου. Σχολείο χωρίς τις αρχές της πειθαρχίας, χωρίς τις διαδικασίες της τιμωρίας και του επαίνου δε γίνεται. Πρέπει ο παιδαγωγός να οπλιστεί με τη στοιχειώδη εξουσία, αλλά και την στοιχειώδη εμπιστοσύνη και στήριξη των γονέων και της πολιτείας για να μπορέσει να κάνει το χρέος του. Αν νομίζετε ότι στο χώρο υπάρχουν χιλιάδες χαρισματικοί εκπαιδευτικοί που έχουν την αντικειμενική δυνατότητα με τη δύναμη της προσωπικότητας τους να επιβάλλονται σε κακομαθημένους νέους είστε πολύ γελασμένοι.
Όμως εδώ, για νάμαι δίκαιος πρέπει να πω και το άλλο. Δε μπορεί να μην υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου της εργασίας και απόδοσης των εκπαιδευτικών. Αυτά τα μέτρα λασκαρίσματος που «κατακτήθηκαν» τα τελευταία χρόνια στην πραγματικότητα ήταν βήματα διάλυσης και όχι απρόσκοπτης εργασίας. Η έλλειψη επίβλεψης έγινε μαξιλάρι ανάπαυσης για τους έτσι κι αλλιώς τεμπέληδες. Ο εκπαιδευτικός λειτουργός πρέπει να βρίσκεται μονίμως σε καθεστώς αξιολόγησης, και η εξέλιξή του να είναι συνάρτηση αυτής της αξιολόγησης. Οι όροι και οι συνθήκες αυτής της αξιολόγησης να γίνουν αντικείμενο διαλόγου και να είναι αποτέλεσμα- κατά το δυνατόν- κοινής παραδοχής * αρχές του 2009
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου