Τι είναι αυτό που κάνει ένα παιδί να ξεχωρίζει; Να διαθέτει μια αξιοζήλευτη ικανότητα να αφομοιώνει τη γνώση; Να έχει την ακόρεστη περιέργεια να έρθει σε επαφή με όλα τα επιτεύγματα του ανθρώπου μέσα στην ιστορία; Επιπροσθέτως, αυτές οι αρετές να συνοδεύονται με ευαίσθητο χαρακτήρα και ευγένεια ψυχής. Συνδυασμός τέλειος για έναν άνθρωπο.
Μια φορά σε μια από τις εκατοντάδες θεσμοθετημένες «ενημερώσεις γονέων» στο φροντιστήριο που μια ζωή εργαζόμουν, δεν άντεξα στην ερώτηση ...μιας μάνα ενός ταλαντούχου κοριτσιού πώς πάει το κορίτσι της στα μαθήματα, της απάντησα:
«Δεν μου το δίνετε εμένα;»
Εκείνη δε κατάλαβε το νόημα και ίσως να παρεξήγησε την πρότασή μου.
Από αυτή την πολύχρονη κι επίμονη έρευνα ν’ ανακαλύψω το «μυστικό» της προέλευσης ενός τέτοιου «θαύματος» απάντηση δεν υπήρξε. Τέτοια προικισμένα παιδιά αναπτύχτηκαν και ξεπετάχτηκαν μέσα στις οποιεσδήποτε συνθήκες. Σε προστατευτικό περιβάλλον, με γονείς αφοσιωμένους στον καλό σκοπό, αλλά και μέσα σε αδιάφορο και ουδέτερο περιβάλλον. Σε άνετες υλικές συνθήκες αλλά και σε καταστάσεις στέρησης. Σε ομονοούσες αλλά και διαλυμένες οικογένειες. Σε εύφορο και καλλιεργημένο χώμα, αλλά και πάνω στα βράχια, σ’ αγκάθια και σε νερόλακκους.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι δεν κατόρθωσα να βγάλω ένα συμπέρασμα. Το μυστικό είναι καλά κρυμμένο. Αν ήσουν θρησκευόμενος, η λύση του ερωτήματος θα ήταν μπροστά σου: Έτσι προνοεί ο Κύριος. Είναι θέλημά του. Αυτός επιλέγει με λογική που οι κοινοί άνθρωποι δεν μπορούν να φτάσουν. Όμως- δυστυχώς ή ευτυχώς- προσωπικά δεν ικανοποιούμαι με τέτοιας ευκολίας υπερβατικές απαντήσεις. Αν η λύση ήταν βατή θα είχε από νωρίς βρεθεί ή θα πουλιόταν πανάκριβα από τους επαΐοντες. Ίσως είναι κρυμμένη σε άγνωστους ακόμα παράγοντες του ανθρώπινου DNA συνδυασμένους με ανεπαίσθητες-επίσης απροσδιόριστες- επιδράσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος. Ποιος ξέρει;