Τ ο ν τ ι π σ τ η ζ ω ή
Καθόταν ώρα στο παγκάκι του πάρκου, συνηθισμένο σημείο στον πρωινό του περίπατο και έριχνε διαγώνιες ματιές στα μακροσκελή άρθρα, προσεκτικότερα διάβαζε τις ειδήσεις και τα σχόλια, μελετούσε αναλυτικά τις φωτογραφίες και προφανώς τα αθλητικά αποτελέσματα. Τέλος έφτανε η ώρα για την πιο χρήσιμη απασχόληση: Να λύσει το σταυρόλεξο της τελευταίας σελίδας. Του άρεσε αυτή η απασχόληση. Πολλές φορές το έλυνε αμέσως κι άλλες τον παίδευε αρκετή ώρα.... Αν κόλλαγε κάπου σηκωνόταν όρθιος, συνέχιζε τη βόλτα στα χιλιοπερπατημένα μονοπάτια κι εκεί που το μάτι κοίταζε αφηρημένα τις γνώριμες εικόνες σαν μια γλυκιά αστραπή η λέξη ερχόταν στο μυαλό και του φώναζε.
« Εδώ είμαι, ρε χαζέ!» Κι αυτός με το μολύβι στο χέρι συμπλήρωνε τα κενά….
Μικρές γλυκές στιγμές ευτυχίας, μηδαμινής αγοραστικής αξίας στην ελεύθερη αγορά, ανεκτίμητες όμως στην προσωπική, την εσωτερική του ζωή