Τ ο τ ε φ τ έ ρ ι
Ταπεινό μου τεφτεράκι
με τις φαγωμένες σου γωνιές
Μόνιμη συντροφιά κι ελπίδα ...
στους μοναχικούς περιπάτους
Στα έρημα μονοπάτια αλλά και
στους πολυσύχναστους δρόμους

Πάνω σου κάθε τόσο ακουμπώ
ψίχουλα σκέψης
Μια λέξη, μια φράση
που περνά απ’ το μυαλό,
άγνωστό από ποια αφετηρία
Το μυαλό μόνο ξέρει το γιατί.
Το μολυβάκι απλώς γράφει
ως εκτελεστικό όργανο,
υπακούοντας στις εντολές του.