Τις γενικές θεωρήσεις τις εξάντλησα ή καλύτερα με εξάντλησαν αυτές. Ήρθε η εποχή να εντρυφήσω στις λεπτομέρειες, την καταγραφή και περιγραφή των μικρών πραγμάτων, των άσημων ανθρώπων, των αμελητέων πράξεων. Εκεί θέλω να στρέψω την προσοχή μου και να αφιερώσω τον υπόλοιπο χρόνο μου. Να γονατίσω στη μάνα γη και να την προσκυνήσω, να μυρίσω το χώμα, να χαϊδέψω το χορτάρι και την πέτρα. Να βάλω το χέρι μου στο νερό που κυλάει αδιάκοπα στο ρηχό ρυάκι, δίνοντας ζωή στα ορατά κι αόρ...ατα με γυμνό μάτι πλάσματα που βρίσκονται σιμά του.
Εκ πρώτης όψεως αυτός ο στόχος ακούγεται προσβάσιμος, ευκολοπέραστος, πιο βατός. Στη πράξη όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Είναι πολύ εύκολο να αγαπάς όλη την απρόσωπη κι απροσδιόριστη ανθρωπότητα. Είναι τόσο ανακουφιστικό να δείχνεις τη συμπαράσταση και την ηθική σου στήριξη σε κάθε ανώνυμο και μακρινό πάσχοντα. Να έχεις ευαισθησίες οικολογικές, να συμπαρατάσσεσαι με τα διάφορα κινήματα καλών προθέσεων, που ξεφυτρώνουν παντού.
Το δύσκολο είναι να αγαπάς και να αντέχεις το διπλανό σου, αυτόν που η παρουσία του σε ενοχλεί για συγκεκριμένους και διάφορους λόγους, ακόμα και αισθητικούς. Να είσαι εντάξει με την οικογένειά σου, τους συνεργάτες σου στη καθημερινή επαφή στην εργασία σου, την ενδεχόμενη ύπαρξη ατόμου στο στενό οικογενειακό ή φιλικό σου περιβάλλον που έχει αποκλίνουσα συμπεριφορά, μια αρρώστια, μια δυσμορφία κι ό,τι άλλο ανάλογο. Να υπομένεις το μωρό του διπλανού διαμερίσματος, που με το κλάμα του δεν σου επιτρέπει να κλείσεις μάτι. Το σκύλο από απέναντι, που οι άπονοι ιδιοκτήτες τον έχουν δεμένο, χωρίς παρέα και βόλτες, κι αυτός απεγνωσμένα ζητάει βοήθεια.
Κάνε, λοιπόν τη μικρή δική σου νησίδα ευτυχίας μέσα στον ορυμαγδό της ανεπάρκειας που κυκλοφορεί ανά τας ρύμας και τους οδούς. Η αντοχή στα συμβαίνοντα απαιτεί βαρύ φορτίο ανέχειας, κατανόησης και υπομονής. Αλίμονο σου αν δεν το διαθέτεις.