O τ ι μ η τ ή ς
Ανέξοδοι λεκτικοί ηρωισμοί, λόγια τολμηρά με πήλινα όμως πόδια, που σωριάστηκαν σε θρύψαλα στο πρώτο φύσημα του κινδύνου. Το ζήσαμε καλά σε προηγούμενη φάση. Όμως χωνεύτηκε εύκολα. Ανθρώπινο είναι και το δέχεσαι. Εκείνο που κάθισε σαν πέτρα στο στομάχι και δεν χωνεύεται με τίποτα είναι η έλλειψη μνήμης.
Μ’ έναν αξιοθαύμαστο τρόπο η άτακτη φυγή ξεχάστηκε παντελώς από την πρώτη μέρα της νέας περιόδου. Κι όχι μόνο. Υπήρξε και κάτι χειρότερο. Ο επιλή...σμων σήκωσε και το λάβαρο του αδιάλλακτου τιμητή, στολίζοντας με τα κατάλληλα επίθετα αυτούς που η παρουσία τους ξυπνούσε τις άσχημες μνήμες…
« Τσακίστε τους! Δημιουργούν κλίμα ηττοπάθειας ενώ το κίνημα βρίσκεται σε άνοδο!»
Ως απολογισμό λέω, ότι σε μερικές περιπτώσεις δυστυχώς το πέτυχαν. Στη συνέχεια τιμήθηκαν και με τον της «δικαιοσύνης στέφανο» έχοντας στο μέτωπο τη βούλα της «λαϊκής επιδοκιμασίας