Η Δ ι κ α ι ο σ ύ ν η, Ο Σ τ ρ α τ ό ς … κ α ι ο ι υ π ό λ ο ι π ο ι

 Για μια ακόμα φορά η δικαστική εξουσία αναστατώνει τον προϋπολογισμό της εκλεγμένης Κυβέρνησης με μια απόφαση, που το σκεφτικό της εδράζεται σε μονόπλευρα επιχειρήματα. Βεβαίως υποστηρίζεται από έναν καταστατικό χάρτη που είναι όμως έτσι διαρθρωμένος, ώστε να στηρίζει ανισομερώς τις διάφορες τάξεις και ομάδες από τις οποίες... απαρτίζεται η ελληνική κοινωνία. Όμως μια δικαιοσύνη δεν είναι- ή καλύτερα δεν πρέπει να είναι - ένας τυπολατρικός θεσμός. Πρέπει να λαβαίνει υπόψη το γενικότερο συμφέρον, τη συγκυριακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και τις θυσίες που πλατειά στρώματα του πληθυσμού υποβάλλονται για το ξεπέρασμά της. Η δικαιοσύνη είναι «τυφλή» στην απονομή της για να μην επηρεάζεται από σκοπιμότητες και συμφέροντα, αλλά συγχρόνως πρέπει να οσμίζεται τα συμβαίνοντα στο περίγυρο και να τα συνυπολογίζει.
Κάποιος θα μπορούσε με ευκολία να της προσάψει την ταχύτητα επέμβασης της, όσον αφορά τα συμφέροντα του κλάδου και των λοιπών ομόσταυλων της. Μια ταχύτητα που δεν εμφανίζεται σε άλλες κατηγορίες πολιτών, οι οποίες δεν καλύπτονται από την υπερπροστατευτική ομπρέλα νόμων και διατάξεων που επιβλήθηκαν με εκβιασμούς και τη δύναμη της θέσης. Ας θυμίσω εδώ τους πανηγυρισμούς διαφόρων ενδιαφερομένων και των ΜΜΕ για την νομιμότητα της ασφαλιστικής διάταξης για τον πρώτο ΛΑΦΚΑ. Κρίθηκε αντισυνταγματική η κράτηση ενός δίκαιου κι αναλογικού εσόδου για τα ψυχορραχούντα από τότε ασφαλιστικά ταμεία. Για να επιστραφούν τα κρατηθέντα που για κάποιους ήδη πλουσίως αμειβόμενους ανέρχονταν σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ χρειάστηκε το κράτος να δανειστεί επιπλέον ποσά που προστέθηκαν στο ήδη φουσκωμένο δημόσιο χρέος. Μιλάμε για δις με την χρήσιμη αναδρομική ισχύ τους ! Όταν αργότερα τα πράγματα σκούρυναν το μέτρο με κάποιο τρόπο επανήλθε, μετά την απαίτηση της «επάρατης» τρόικας, χωρίς μέχρι στιγμής να εγερθεί θέμα νομιμότητας της. Όλα λοιπόν είναι σχετικά.
Κοιτάξτε πόσο διαφορετική εξασφάλιση έχει ένα άτομο που εργάζεται με τον οποιοδήποτε μανδύα στο δημόσιο τομέα και ένα-άτυχο - που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Ο ιδιώτης στην Ελλάδα, αυτός που στην πράξη είναι ο παραγωγός του Εθνικού πλούτου, αντιμετωπίζεται από τα όργανά του κράτους με καχυποψία, με υποτίμηση, με επιθετικότητα. Ακόμα και αριστερά κόμματα που τις τελευταίες δεκαετίες, μετά την κατάργηση των αποκλεισμών σε βάρος τους, έγιναν οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του «δημόσιου χαρακτήρα», ζώντας με την ψευδαίσθηση ότι αυτά θα είναι τα αυριανά στηρίγματα στη σοσιαλιστική κοινωνία που θα οικοδομήσουν, όταν στο μέλλον κατακτήσουν την εξουσία.
Βλέπουμε με τι γλυκό τρόπο αφομοιώνονται τέτοιες έωλες προσδοκίες! Δεν μελετούν καθόλου την οικονομική συμπεριφορά των κοινωνιών και λειτουργούν με ουτοπικά σχέδια επί χάρτου, αγνοώντας το γεγονός ότι πρόοδος υπάρχει εκεί που αφήνεται ελεύθερη η δημιουργικότητα των ατόμων να χτίσουν το μέλλον τους. Βεβαίως όχι ανεξέλεγκτα αλλά κάτω από ένα σταθερό και δίκαιο νομικό και θεσμικό πλαίσιο
Υπάρχει ένα άβατο, αν είναι να μιλήσεις για τις ένοπλες δυνάμεις, που όπως πάντα τονίζεται με έμφαση «υπερασπίζονται την Εθνική ακεραιότητα, δίνουν το αίμα τους για την πατρίδα, εργάζονται νυχθημερόν για το δημόσιο συμφέρον» κι άλλα στομφώδη και συναφή, Όμως ας δούμε τα πράγματα και με άλλο μάτι. Όταν λέμε ένοπλες δυνάμεις αναφερόμαστε σε όλον τον εν στολή πληθυσμό, που το μεγαλύτερο μέρος είναι απλά παιδιά του λαού που υπηρέτησαν ή υπηρετούν τη στρατιωτική τους θητεία χωρίς καμιά στην πράξη αμοιβή κι επαγγελματική σχέση. Αίφνης ο συνταγματικός χάρτης αποτίμησε πως η εθνικοφροσύνη και η δήλωση αγάπης στην πατρίδα δεν είναι διάθεση άδολης προσφοράς, αλλά θα πρέπει να αμείβεται κιόλας αδρά.
Αν αποτολμήσουμε να δούμε ιστορικά τη συμβολή των εκάστοτε ηγεσιών του στρατεύματος στις περιπέτειες του λαού μας θα δούμε τις αλλεπάλληλες - εκτός θεσμών - επεμβάσεις του στρατού. Ο Εθνικός διχασμός προπολεμικά στοίχισε ακριβά στη χώρα σε αίμα και μίσος και εθνικές τραγωδίες. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο σπαραγμό ο στρατός δεν περιορίστηκε στον κύριο στόχο ύπαρξής του, αλλά αντιμετώπισε μια μερίδα Ελληνόπουλων, ως εκ προοιμίου εχθρούς με την αντίστοιχη απάνθρωπη συμπεριφορά.
Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα τους. Στην περίοδο αυτή μέχρι σήμερα πέρα από τη συμπεριφορά σε μερίδα του λαού που δε συμφωνούσαν μαζί τους ιδεολογικά έχουμε την επτάχρονη επέμβαση εκτός συνταγματικών θεσμών με όλες τις αρνητικές συνέπειες για τη χώρα και με αποκορύφωμα την προδοσία της Κύπρου. Πότε, αλήθεια σα θεσμός, θα ζητήσουν από το λαό συγνώμη γι αυτό και δε θα κρυφτούν πίσω από την τιμωρία μερικών επωνύμων ;
Φίλος μου αξιωματικός του στρατού μου έλεγε μεταξύ σοβαρού κι αστείου:
«Μέχρι πότε θα μας αμείβεται χρηματικά για τη δικτατορία που σας κάναμε ;»
Ευτυχώς αυτό το διάστημα δεν υπήρξε αιματηρός πόλεμος για να κινδυνέψουν περισσότερο η ζωή τους, πέρα από την ατυχή εκστρατεία στην Κορέα για την υπεράσπιση συζητήσιμων σκοπιμοτήτων κι όπως πάντα τη μερίδα του λέοντος στις απώλειες την είχαν απλοί εθελοντές οπλίτες.
Επεδίωξαν οικιοθελώς και με πείσμα αυτήν τη σταδιοδρομία και για αρκετούς το κίνητρο δεν ήταν η αγάπη στην πατρίδα αλλά η δυνατότητα εξασφάλισης περισσοτέρων χρημάτων μέσα από μη νόμιμες οδούς. Η μίζα στην οποιαδήποτε χρηματική συναλλαγή ήταν σχεδόν ως θεσμός με αποκορύφωμα τις χοντρές μίζες για τα οπλικά συστήματα που δειλά- δειλά έρχονται στο φως, μα πάλι το πέπλο προστασίας για τη μη αναφορά των ονομάτων τους.
Έχω και μια προσωπική πίκρα. Υπηρέτησα 26 μήνες τη στρατιωτική μου θητεία – κάτι που το θεωρούσα πατριωτική υποχρέωση κάθε Έλληνα πολίτη -κι αντιμετωπίστηκα από την πρώτη στιγμή, ως εχθρός της χώρας, από ανθρώπους παραδόπιστους, με επίπεδο κάτω του μετρίου, με συνεχείς επιθέσεις προσβολής της προσωπικότητας μου και με απειλές για τη ζωή μου. Οι δυο εικοσαήμερες φυλακίσεις μου ήταν για καθαρά πολιτικούς λόγους. Η πρώτη γιατί «δεν γνώριζε αντικείμενο πολλάκις διδαχθέν» και η δεύτερη ότι «κατά τη διάρκεια της αδείας του ήλθε σε επαφή με επικίνδυνους κομμουνιστές»
Ενώ έδειξα πραγματική αφοσίωση κι έλαβα μέρος σε όλες τις προβλεπόμενες υποχρεώσεις στο τέλος φιλοδωρήθηκα με απολυτήριο που φαρδιά πλατιά στη στήλη της διαγωγής είχε τη λέξη ΚΑΚΗ, λες κι είχα κάνει κανένα βδελυρό ποινικό έγκλημα. Μου μένει το παράπονο. Θα πεθάνω κι η πατρίδα που τόσο αγάπησα θα μ’ έχει κατατάξει στους «κακούς» ;
Χρειάζονται να φάνε πολλές κουραμάνες για ν’ αποκτήσουν το ανάστημα που χρειάζεται να κρίνουν τρίτους ανθρώπους. Έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν οι ίδιοι για να γίνουν ικανοί να ανιχνεύσουν το βάθος της προσωπικής μου αγάπης προς την πατρίδα. Η εκτίμηση δεν κερδίζεται με το ζόρι, αλλά κατακτιέται με πολύχρονη σωστή συμπεριφορά
Και για να επανέλθω στους ταγούς της δικαιοσύνης, έχω να τους ενημερώσω ότι για πολλούς από τους πληβείους της χώρας υπάρχουν τρανταχτές αδικίες που ούτε διανοήθηκαν να τις εξετάσουν. Στα ταμεία της 2ης κατηγορίας υπηκόων της χώρας, όπως το πρώην ΤΕΒΕ, για να πάρεις μια αξιοπρεπή σύνταξη που σε άλλα «ευγενή ταμεία» την εξασφαλίζουν αυτονόητα, καθιερώθηκαν προαιρετικές κλίμακες εισφορών, πέρα από τις υποχρεωτικές, που στην ανώτατη κλίμακα φτάνει έως το διπλασιασμό του ποσού. Κάποιοι μικρόνοες έχοντας εμπιστοσύνη στην επίσημη πολιτεία και δρώντες εντός των νομίμων θεσμών εμπιστεύθηκαν και πλήρωσαν επί δεκαετίες τις φουσκωμένες εισφορές. Τώρα η «δίκαιη και ισοκατανεμημένη μείωση των συντάξεων τους» έφαγε αυτό το παραπάνω.
Καλά να πάθουν, αφού δεν τα κατάθεσαν μέσα στο στρώμα τους όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή δεν είναι αδικία; Προσωπικά δε θα μ’ ενοχλούσε και θα το δεχόμουν σαν μια ακόμα προσφορά προς την πατρίδα, αρκεί να έβλεπα μια γενική τάση προσφοράς που δυστυχώς δεν την βλέπω. Αντίθετα βλέπω να αμείβονται αυτοί που αυθαιρέτως δηλώνουν πένητες.
Και για να επανέλθω από εκεί που ξεκίνησα έχω να πω το ύστατο τούτο. Αν τα δικαστήρια με τις αποφάσεις τους ανατρέπουν προϋπολογισμούς εκλεγμένης με την ψήφο του λαού και του κοινοβουλίου Κυβέρνησης μήπως κι η λειτουργοί της δικαστικής εξουσίας θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να τεστάρονται μέσω της λαϊκής βούλησης κι έτσι όταν εκδίδουν τέτοιες αυθαίρετες αποφάσεις να λαμβάνουν υπόψη τους κι αυτόν τον παράγοντα