Η ανάγκη της καταγραφής

Με τη χαρμόσυνη είδηση της ανόδου της Νίκης Βόλου για δεύτερη φορά στην Α΄ Εθνική, σε μια χρονολογία που η ομάδα μας συμπλήρωσε 90 χρόνια ζωής,  ανεβάζω στον τοίχο μου –εμπλουτισμένο- ένα κείμενο, που πρωτοπαρουσίασα στην ιστοσελίδα «Η Μαγνησία στο πέρασμα του χρόνου». Η αντίληψή μου είναι οι παλαιές πληγές να κλείσουν. Δεν έχει κανένα νόημα πλέον αναφορά γεγονότων της πρώτης περιόδου. Δεν έχουμε την πολυτέλεια νέων διχασμών

Μέσα μου κυκλοφορούν από χρόνια διάφορες εικασίες για τους πρώτους αγαπημένους έποικους του Ξηρόκαμπου, δηλαδή της άνυδρης και άξενης περιοχής του Βόλου, όπου χτίστηκαν τα πρώτα προσφυγικά σπίτια κι αργότερα ονομάστηκε Νέα Ιωνία Βόλου. Ο αγαπημένος γενέθλιος τόπος μου!

Γυμνοί από υλικά αγαθά, αποδεκατισμένοι από τις απώλειες αγαπημένων προσώπων, ταλαιπωρημένοι από τις κακουχίες, όμως νοικοκυραίοι στον τόπο τους, οι περισσότεροι με αγροτικό παρελθόν, αλλά τώρα χωρίς κλήρο, και μερικοί παραθαλάσσιοι με ναυτική παράδοση βρίσκονται σε μια νέα πατρίδα και δίνουν την καθημερινή μάχη για την επιβίωση τους.

 Είναι φυσικό ν’ αντιμετωπίσουν και κάποια εχθρότητα από  μερικούς ντόπιους – τίποτα το παράξενο αν δεις και τις σημερινές αντιδράσεις με τους μετανάστες- δίνουν τη μάχη της παραδοχής και της αφομοίωσης με τον ντόπιο πληθυσμό. Δέχονται κάθε προσφερόμενη εργασία σε μια πόλη που βρίσκεται σε ανοδικό οργασμό και με την πάροδο του χρόνου αποκτούν εμπειρίες και ειδίκευση σε καπνεργοστάσια, σιδηρουργικές βιομηχανίες, κλωστοϋφαντουργίες  και άλλες απασχολήσεις, όπως πχ εργάτες στο λιμάνι

Συγχρόνως δημιουργούν οικογένειες που πληθαίνουν με τα πολλά παιδιά που έρχονται με τα χρόνια, δημιουργικοί και τίμιοι δομούν τις πρώτες αναγκαίες υποδομές για να κάνουν υποφερτή τη ζωή τους

Τα πρώτα μελήματα είναι το χτίσιμο μιας εκκλησίας. Το όνομά της; Ευαγγελίστρια! Είναι το όνομα της Μητρόπολης των Αθηνών. Έχω ακούσει κι άλλη εκδοχή αλλά εγώ καταθέτω τη δική μου. Ένα πρόχειρο οίκημα στην αρχή για σχολείο των παιδιών, μέχρι να χτιστούν τα περικαλλή κτίρια των δημοτικών σχολείων με τις μεγάλες αίθουσες, προωθημένα με τα μέτρα της εποχής. Ύστερα η ίδρυση του γυμναστικού συλλόγου Νίκη Βόλου. Η Νίκη έχει τα εθνικά χρώματα, μπλε και άσπρο. Τα δυο αυτά στοιχεία μαζί με άλλα, που θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί, είναι σαφή δείγματα της

  π ρ ο σ π ά θ ε ι α ς    τ ο υ   π ρ ο σ φ υ γ ι κ ο ύ   κ ό σ μ ο υ   ν α   ε ν τ α χ θ ε ί   

                                μ έ σ α   σ τ η   κ α ι ν ο ύ ρ ι α   π α τ ρ ί δ α.

Αυτό δε σημαίνει ότι ξεπεράστηκαν οι διακρίσεις ανάμεσα στους ντόπιους και τους πρόσφυγες, υπολείμματα των οποίων έφτασαν μέχρι τα δικά μου παιδικά χρόνια, της δεκαετίας του ’50. Είναι όμως χαρακτηριστικές συμπεριφορές δημιουργικών ανθρώπων που οικοδομούν τη σχέση με τη νέα μητέρα πατρίδα.

Δυστυχώς πολύ αργά έβαλα τα ερωτήματα στον εαυτό μου. Και τότε δε μπορούσα να πάρω απαντήσεις, γιατί η πρώτη γενιά είχε πια εκλείψει.

 Π ώ ς   ν α   σ ο υ   α π α ν τ ή σ ο υ ν   α γ α π η μ έ ν α   π ρ ό σ ω π α   π ο υ   π ι α    

                                   δ ε   β ρ ί σ κ ο ν τ α ι   σ τ η   ζ ω ή;

  Ίσως αυτό για μένα ήταν ένα από τα κίνητρα να καταγράψω τις δικές μου μνήμες. Βεβαίως έχουν έντονο το προσωπικό στοιχείο, αλλά αναρωτιέμαι: Έτσι δε γίνεται πάντα; Ας μαζευτούν πολλές τέτοιες μαρτυρίες και κάποια από τα παιδιά ή τα εγγόνια μας θα κάνει τη σύνθεση κρατώντας τα σημαντικά κι αφαιρώντας τα επουσιώδη