Η α λ λ α γ ή

 Κάτω από τον έναστρο ουρανό η θάλασσα
φαντάζει σαν μια μαύρη άγρια μάζα
που ταράσσεται από τις ριπές του ισχυρού ανέμου.
Τα άγρια κύματα στην πορεία τους ενώνονται
γίνονται θεόρατα, σαν ορδές πολεμιστών
που ένωσαν τα χέρια τους στη στιγμή της επέλασης.
Όταν φτάνουν στα βράχια ξεσπούν πάνω τους με λύσσα
κι ορθώνουν για τελευταία φορά το μπόι τους,...
μέχρι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή.
Όμως οι φουρνιές των κυμάτων είναι ασταμάτητες.
Νέα φιλόδοξα έρχονται να πετύχουν τον αρχικό στόχο.
Το γκρέμισμα των ακλόνητων βράχων.
Ο συγκυριακός παρατηρητής
βλέπει τους βράχους ανεπηρέαστους
να αντέχουν την αδιάκοπη επίθεση
Όμως αυτό είναι απατηλό.
Αν υπήρχε ένας διαχρονικός θεατής των συμβαινόντων
θα διαπίστωνε τις ανεπαίσθητες μικρές φθορές
που στο διάβα των αιώνων συμποσούμενες
θα είχε σαφή την εικόνα των αλλαγών.
Τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δε μένει ίδιο.