Ο ρεαλισμός στο απόγειο
Για να κρίνουμε το ρεαλισμό στην πολιτική των Αριστερών κομμάτων ας φέρουμε στη μνήμη μας ένα βασικό σύνθημα- λάβαρο της πολιτικής της πριν μερικά χρόνια. Όταν το έλλειμμα του προϋπολογισμού ήταν διψήφιος αριθμός σε δις ευρώ, αυτά αγωνίζονταν ενάντια στη σκληρή πολιτική της λιτότητας που εφάρμοζαν τα κυβερνητικά σχήματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Βεβαίως η κύρια ευθύνη βρίσκεται σε αυτά τα κόμματα. Η ανευθυνότητα τους είναι εξόφθαλμη, αφού μοίραζαν αφειδώς... χρήματα που δεν είχαν για να κερδίσουν την ανανέωση της εξουσίας τους, φορτώνοντας έτσι τη χώρα με δυσβάστακτο χρέος.
Αλλά ας μην είμαστε και μονόπλευροι στην κριτική μας. Η λαϊκή πίεση για διορισμούς και μισθολογικές αυξήσεις μοιράζουν μέρος της ευθύνης και στον ανώνυμο ψηφοφόρο. Δεν έχει πάντα δίκαιο ο «σοφός λαός». Οι «οικονομολόγοι» κρύπτονται πίσω από υπαρκτά σε ένα ποσοστό επιχειρήματα. «Τα κατακλέψαν τα κυβερνητικά λαμόγια!» που υπήρξαν και συνεχίζουν δυστυχώς να υπάρχουν. ΄Τέτοιου είδους εξηγήσεις εμένα όμως δε με καλύπτουν.
Ας κάνω μια απλή πρόταση. Οι έχοντες τα στοιχεία – με κάθε ειλικρίνεια- να αθροίσουν τα χρήματα που δαπανήθηκαν στις πάσης φύσεως πληρωμές ένα έτος (πχ 2009) για την εξυπηρέτηση των οικονομικών βαρών των κρατικών υπαλλήλων.Τότε θα βρεθούν προ μιας μεγάλης εκπλήξεως. Αυτά τα έξοδα υπερβαίνουν των συνολικών κρατικών εσόδων. Σήμερα παρά τις μειώσεις ένα θέμα παραμένει μπροστά στα μάτια μας
Το συμπέρασμα έρχεται μόνο του. Με τέτοιο και τόσο κράτος δεν υπάρχει ελπίδα να δούμε στο μέλλον άσπρη μέρα. Θα χρειαστούν άλλα τόσα «άγονα μνημόνια» και πάλι τζίφος. Η λύση είναι αλλού. Απαιτείται δραστική μείωση του κρατικού μηχανισμού κι αυτό χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση. Μέσα σε μια βαθιά κρατικίστική κοινωνία αυτό δεν ακούγεται ελκυστικό, αλλά τι να κάνουμε; Η αλήθεια πάντα είναι σκληρή