Ύστερες σκέψεις
Πρέπει να μάθει να συγκρατιέται. Να διατηρεί την ψυχραιμία του. Να μη δίνει αφορμές για οποιοδήποτε σχόλιο σε βάρος του. Δεν είναι ο φόβος που του επιβάλλει αυτή τη στάση. Όχι, απλώς βαρέθηκε να δίνει λαβές σε μικρούς ανθρώπους, που με θράσος σχολιάζουν χωρίς να έχουν το ηθικό δικαίωμα για κάτι τέτοιο.
Πότε επιτέλους θα πάψει να επιθυμεί; Πότε θα κλείσει με ταφόπετρα οριστικά τις υλικές πλευρές του ανθρώπου; Τις επιθυμίες που χωρίς συγκρατημό συνεχίζουν να τον... ταλανίζουν. Αν ήταν χριστιανός θα τις ονομάτιζε αμαρτωλές επιθυμίες. Όμως επειδή αυτή η εξήγηση δεν τον καλύπτει, παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό.
Η σκέψη είναι πλανεύτρα κι αχόρταγη, δεν ελέγχεται, σε ξεπερνάει. Όμως και δυστυχώς η σάρκα είναι ασθενής.
Παρ’ όλα αυτά, έλεος. Δεν είναι και του θανατά. Το υπόλοιπο της ζωής του δεν θα είναι μεν αμόλυντο, δε θα είναι ανεπαίσχυντο. Αλλά τουλάχιστον στην εμφανή πλευρά θα είναι ειρηνικό. Η εσωτερική του φουρτούνα ας απορροφηθεί μόνο με τις δικές του δυνάμεις