Υπάρχει πρόβλημα

Ναι ! Υπάρχει πρόβλημα με τη δικαστική εξουσία κι όποιος με την οποιαδήποτε δικαιολογία σιωπά και δεν το αναφέρει είναι ασυνεπής στις υποχρεώσεις του ως δρων πολίτης της χώρας. Σοφά κατέληξε η πείρα της κοινωνίας υιοθετώντας την αρχή της ανεξαρτησίας των εξουσιών. Αλλά προφανώς μέσα στο μυαλό των σοφών ηγετών μαζί με τους ειδικούς νομομαθείς θα ήταν η σκέψη ότι αυτή η ανεξαρτησία να λειτουργεί σ’ ένα κλίμα συνεργασίας, συμπληρωματικότητας και αγαστής επιθυμία...ς για την εξυπηρέτηση του βασικού στόχου της χώρας, που είναι η ευημερία του λαού της.
Θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω ότι εδώ και καιρό ανάμεσα στη δικαστική και την εκτελεστική εξουσία υποβόσκει μια άλογη αντιπαλότητα, που ναι μεν δεν ομολογείται ρητώς από καμία πλευρά, αλλά από έναν προσεκτικό παρατηρητή, οσμίζεται σαφώς ότι υπάρχει. Για πολλές δεκαετίες η δικαστική εξουσία έδινε μάχες για την κατάκτηση της ανεξαρτησίας της και πέτυχε σημαντικές νίκες. Όμως επεξέτεινε την αρμοδιότητα και την ύλη απασχόλησής της πέραν του μέτρου, τόσο που αρκετές ενέργειές της να λειτουργούν ως τροχοπέδη και να αναστέλλουν μια σειρά αναγκαίες διαδικασίες λειτουργίας κράτους και της οικονομικής ζωής της χώρας. Σήμερα μια οποιαδήποτε επένδυση στη χώρα για να υλοποιηθεί πρέπει να περάσει από σαράντα κύματα, με ανεπίτρεπτες καθυστερήσεις, που αρκετές φορές οδηγούν και στην τελική ματαίωση της επένδυσης.
Έτσι, όμως δε μπορεί να λειτουργήσει η χώρα και να δει άσπρη μέρα. Το ΣτΕ έγινε ο ειδικός επί παντός επιστητού και με όπλο την «ερμηνεία του συντάγματος» γίνεται εξουσία πάνω στην εξουσία. Εδώ έχω να κάνω δυο παρατηρήσεις. Αν πράγματι υπερφαλαγγίζει την εκλεγμένη κυβέρνηση, αναρωτιέμαι. Δεν πρέπει να καθιερωθεί κάποια διαδικασία καθαγίασης αυτού του δικαιώματος από την κυρίαρχο λαό με ένα είδος ψήφου; Και δεύτερον το σύνταγμα δεν είναι κανένα «ιερό κείμενο» που απαγορεύεται οποιαδήποτε παρέμβασή μας. Είναι ένα κείμενο γενικών αρχών, που εκφράζει κάθε φορά την ισορροπία των συμφερόντων των διαφόρων ομάδων του πληθυσμού της χώρας. Άλλαξε στη διάρκεια της ιστορικής πορείας πολλές φορές και είναι προφανές ότι θα αλλάξει και στο μέλλον ακόμα περισσότερες, αφού πρέπει να εκφράζει τις αλλαγές που επιβάλλουν οι εξελίξεις και οι νέες ισορροπίες που δημιουργούνται. Είναι «οδηγός πορείας» και όχι το «Κοράνι των Τζιχαντιστών»
Με την ευκαιρία θα ήθελα να κάνω μια -δυο παρατηρήσεις ακόμα, αλλά αυτές ας αποτελέσουν δεύτερο κείμενο σε μια νέα ευκαιρία. Ως πρώτη γεύση θα ήθελα να θέσω το εξής ερώτημα. Μπορούν, άραγε, δικαστικές αποφάσεις να τινάζουν στον αέρα τον προϋπολογισμό της χώρας, που ψηφίστηκε από μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση; Το θέτω ως ερώτημα για προβληματισμό μέσα στη γενική διαβούλευση για την αναγκαία ψήφιση νέου συντ