Ο π α ρ α π ο ν ι ά ρ η ς

……….Είσαι ένας αδιόρθωτος παραπονιάρης! Μα άνθρωπέ μου, εντάξει, έχεις ένα ήσσονος σημασίας πρόβλημα υγείας και συνεχώς μεμψιμοιρείς. Μας ζάλισες με τη γκρίνια σου. Έλεος! Γύρνα το βλέμμα σου, Κύριε, και δες τα δράματα που συνεχώς συμβαίνουν στον κόσμο. Πόσο φθηνή είναι η ζωή και πόσο εύκολα αφαιρείται από κάποιους, που αυτόκλητα ανέλαβαν το ρόλο του τιμωρού Θεού, όπου τα θύματα γίνονται απλά νούμερα και στατιστικές.. Μέτρησε τους ανθρώπους που ...αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, που πεθαίνουν ολημερίς κι ολονυχτίς σε κρεβάτια σπιτιών και νοσοκομείων. Άραξε μια μέρα έξω από ένα νεκροταφείο να ακούσεις τους οδυρμούς των συγγενών που θάβουν τους νεκρούς τους. αι καλά αν ο εκλιπών φεύγει πλήρης ημερών από τη ζωή ή έχει διανύσει έναν ικανοποιητικό χρόνο μέσα της. Αυτό αντέχεται. Εκεί, όμως, θα δεις και τραγικές περιπτώσεις γονέων να θάβουν τα παιδιά τους, το σπλάχνο τους, την ελπίδα τους να τους δώσουν εγγόνια και να τους γηροκομήσουν.
Επιτέλους πάτα στη γη. Τα προβλήματα έχουν εκ των πραγμάτων μια ιεράρχηση. Εσύ ποιος είσαι; Η εξαίρεση του κανόνα ; Ο διαλεχτός του Θεού ή της τύχης, όπου όλα που του συμβαίνουν πρέπει να κυλούν χωρίς απρόοπτα και δυσκολίες ; Μέσα σου χώνεψε κάτι που γι όλους θεωρείται αυτονόητο.
«Είμαστε θνητοί και περαστικοί επισκέπτες Καθώς ο χρόνος κυλά θα αναφύονται προβλήματα από μικρά έως μεγάλα, ακόμα και σε σένα «εκλεκτέ της μοίρας».