Η Μυτιλήνη αλλά και ολόκληρη η Λέσβος, μετά την άλωση του 1462 από τους Τούρκους, βυθίσθηκαν στο πυκνό σκοτάδι της σκλαβιάς. Το νησί ερημώθηκε και κάθε μορφή οικονομίας, κοινωνικής και πνευματικής ζωής έσβησε για αιώνες. Όλο αυτό το διάστημα της πρώιμης σκληρής τουρκοκρατίας η μοναδική μορφή εκπαίδευσης στη Λέσβο ήταν τα λίγα γράμματα (κολλυβογράμματα) που δίδασκαν οι ιερείς, σε όσους προορίζονταν για κληρικοί, μέσα στις εκκλησίες. Η μόνη οργανωμένη μορφή εκπαίδευσης που λειτούργησε τα δύσκολα εκείνα χρόνια ήταν η σχολή για μοναχούς και μοναχές που ίδρυσε ο Άγιος Ιγνάτιος στις Μονές Λειμώνος και Μυρσινιώτισσας, στην Καλλονή, το 1527.
Μόλις το 18ο αιώνα, γύρω στο 1740 έγινε το πρώτο ουσιαστικό βήμα για να ξεκινήσει σιγά σιγά η αναγέννηση της εκπαίδευσης στη Λέσβο. Ήτανε η χρονιά που έφτασε στη Μυτιλήνη, εξόριστος από το Σουλτάνο, ο Κωνσταντινοπολίτης Καπού-κεχαγιάς, άρχοντας Σταυράκης με τους δύο γιους του. Πλούσιος και μορφωμένος καθώς ήταν, αντέδρασε άμεσα μόλις διαπίστωσε την έλλειψη σχολείων σε ολόκληρο το νησί. Με δική του χρηματοδότηση αγοράστηκε οικόπεδο με σπίτι στην περιοχή Σαρή-μπαμπά (Τρία Κυπαρίσσια), που στέγασε το πρώτο ελληνικό σχολείο της Λέσβου μετά την άλωση. Το σχολείο αυτό υπήρξε το μοναδικό ελληνικό σχολείο της Μυτιλήνης μέχρι το 1840, οπότε χτίστηκε το δεύτερο, το Γυμνάσιο Αρρένων, ενώ το πρώτο σχολείο μετατράπηκε σε Παρθεναγωγείο. Τα δύο αυτά σχολεία βάδισαν μαζί ολόκληρο το 19ο αιώνα μέχρι την απελευθέρωση του νησιού από τους Τούρκους, το 1912.
Το σημερινό κτίριο του 2ου Γυμνασίου και 4ου Δημοτικού Σχολείου Μυτιλήνης (πρώην Παρθεναγωγείο) ήταν το τρίτο κατά σειρά κτίριο της Ελληνικής κοινότητας της πόλης της Μυτιλήνης του 19ου αιώνα, που λειτούργησε στην ίδια θέση, στην παλιά συνοικία του Αγ. Συμεών. Το πρώτο κτίριο που αναφέρεται στη θέση αυτή ήταν το παλιό Ελληνικό Σχολείο, το οποίο καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1851.
Το αμέριστο ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε για την παιδεία και η δυνατότητα ανέγερσης εκπαιδευτικών κτιρίων από την ελληνική κοινότητα από τα μέσα του 19ου αιώνα, εξ’ αιτίας του μεταρρυθμιστικού πλαισίου του Τανζιμάτ (δηλ. να προβαίνουν στην ανέγερση κοινοτικών κτιρίων), είχε ως αποτέλεσμα την ανέγερση πολυάριθμων και εξειδικευμένων σχολείων, όπως Γυμνασίου και Παρθεναγωγείου, σ’ όλο το νησί.
Μετά την επιλογή, όπως φαίνεται, του χώρου του Μεγάλου Περιβολιού για την ανέγερση του Α’ Γυμνασίου Μυτιλήνης, ήδη από το 1840, ο χώρος του παλιού Ελληνικού Σχολείου χρησιμοποιήθηκε για το Παρθεναγωγείο, το πρώτο κτίριο του οποίου οικοδομήθηκε το 1861. Το σημερινό κτίριο του Παρθεναγωγείου οικοδομήθηκε στην ίδια θέση το 1898, με χορηγία του ευεργέτη των Φ.Κ.Μ. Ζαφείρη Βουρνάζου.
Η παράλληλη ανέγερση δύο σχολείων, Γυμνασίου και Παρθεναγωγείου, που σημειώθηκε κατά τα μέσα και προς το τέλος του 19ου αιώνα και από τον ίδιο βασικό ευεργέτη, την οικογένεια Βουρνάζου, υποδηλώνει την πρωτοποριακή αντίληψη των ιθυνόντων για την αναγκαιότητα της παιδείας χωρίς διακρίσεις, εντάσσεται δε στο γενικότερο ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε από τη χριστιανική άρχουσα τάξη της εποχής, και ειδικότερα από τους πλούσιους Μυτιληναίους εμπόρους και επιχειρηματίες της διασποράς, οι οποίοι, εκτός από πολυτελείς κατοικίες, επιδόθηκαν στον εκσυγχρονισμό της πόλης και στη δημιουργία αστικής υποδομής, με την ανέγερση όλων σχεδόν των δημοσίων και κοινοτικών κτιρίων που διαθέτει μέχρι σήμερα η πόλη (Δημαρχείο, τα ανωτέρω εκπαιδευτικά ιδρύματα και αστικές σχολές, Νοσοκομείο, ναός Αγ. Θεράποντα, Δημοτικός Κήπος κλπ.)
Υπεύθυνος Ιστολογίου: Στρατής Δουμούζης (Θεολόγος)
Μόλις το 18ο αιώνα, γύρω στο 1740 έγινε το πρώτο ουσιαστικό βήμα για να ξεκινήσει σιγά σιγά η αναγέννηση της εκπαίδευσης στη Λέσβο. Ήτανε η χρονιά που έφτασε στη Μυτιλήνη, εξόριστος από το Σουλτάνο, ο Κωνσταντινοπολίτης Καπού-κεχαγιάς, άρχοντας Σταυράκης με τους δύο γιους του. Πλούσιος και μορφωμένος καθώς ήταν, αντέδρασε άμεσα μόλις διαπίστωσε την έλλειψη σχολείων σε ολόκληρο το νησί. Με δική του χρηματοδότηση αγοράστηκε οικόπεδο με σπίτι στην περιοχή Σαρή-μπαμπά (Τρία Κυπαρίσσια), που στέγασε το πρώτο ελληνικό σχολείο της Λέσβου μετά την άλωση. Το σχολείο αυτό υπήρξε το μοναδικό ελληνικό σχολείο της Μυτιλήνης μέχρι το 1840, οπότε χτίστηκε το δεύτερο, το Γυμνάσιο Αρρένων, ενώ το πρώτο σχολείο μετατράπηκε σε Παρθεναγωγείο. Τα δύο αυτά σχολεία βάδισαν μαζί ολόκληρο το 19ο αιώνα μέχρι την απελευθέρωση του νησιού από τους Τούρκους, το 1912.
Το σημερινό κτίριο του 2ου Γυμνασίου και 4ου Δημοτικού Σχολείου Μυτιλήνης (πρώην Παρθεναγωγείο) ήταν το τρίτο κατά σειρά κτίριο της Ελληνικής κοινότητας της πόλης της Μυτιλήνης του 19ου αιώνα, που λειτούργησε στην ίδια θέση, στην παλιά συνοικία του Αγ. Συμεών. Το πρώτο κτίριο που αναφέρεται στη θέση αυτή ήταν το παλιό Ελληνικό Σχολείο, το οποίο καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1851.
Το αμέριστο ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε για την παιδεία και η δυνατότητα ανέγερσης εκπαιδευτικών κτιρίων από την ελληνική κοινότητα από τα μέσα του 19ου αιώνα, εξ’ αιτίας του μεταρρυθμιστικού πλαισίου του Τανζιμάτ (δηλ. να προβαίνουν στην ανέγερση κοινοτικών κτιρίων), είχε ως αποτέλεσμα την ανέγερση πολυάριθμων και εξειδικευμένων σχολείων, όπως Γυμνασίου και Παρθεναγωγείου, σ’ όλο το νησί.
Μετά την επιλογή, όπως φαίνεται, του χώρου του Μεγάλου Περιβολιού για την ανέγερση του Α’ Γυμνασίου Μυτιλήνης, ήδη από το 1840, ο χώρος του παλιού Ελληνικού Σχολείου χρησιμοποιήθηκε για το Παρθεναγωγείο, το πρώτο κτίριο του οποίου οικοδομήθηκε το 1861. Το σημερινό κτίριο του Παρθεναγωγείου οικοδομήθηκε στην ίδια θέση το 1898, με χορηγία του ευεργέτη των Φ.Κ.Μ. Ζαφείρη Βουρνάζου.
Η παράλληλη ανέγερση δύο σχολείων, Γυμνασίου και Παρθεναγωγείου, που σημειώθηκε κατά τα μέσα και προς το τέλος του 19ου αιώνα και από τον ίδιο βασικό ευεργέτη, την οικογένεια Βουρνάζου, υποδηλώνει την πρωτοποριακή αντίληψη των ιθυνόντων για την αναγκαιότητα της παιδείας χωρίς διακρίσεις, εντάσσεται δε στο γενικότερο ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε από τη χριστιανική άρχουσα τάξη της εποχής, και ειδικότερα από τους πλούσιους Μυτιληναίους εμπόρους και επιχειρηματίες της διασποράς, οι οποίοι, εκτός από πολυτελείς κατοικίες, επιδόθηκαν στον εκσυγχρονισμό της πόλης και στη δημιουργία αστικής υποδομής, με την ανέγερση όλων σχεδόν των δημοσίων και κοινοτικών κτιρίων που διαθέτει μέχρι σήμερα η πόλη (Δημαρχείο, τα ανωτέρω εκπαιδευτικά ιδρύματα και αστικές σχολές, Νοσοκομείο, ναός Αγ. Θεράποντα, Δημοτικός Κήπος κλπ.)
Υπεύθυνος Ιστολογίου: Στρατής Δουμούζης (Θεολόγος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου