Θα σας πω τον ενδόμυχο φόβο μου. Ακούω τις «περήφανες» εξαγγελίες των κυβερνώντων ότι σύντομα θα απαλλαγούμε από «τον εναγκαλισμό της τρόικας», λες κι αυτή ήρθε μόνη της. Από την άλλη πλευρά εισπράττω τον πλήρη αρνητισμό και τις θορυβώδεις αντιρρήσεις των αντιπολιτευομένων πως δεν τους πιστεύουν. Αυτό φοβάμαι! Θέλουν να κυβερνήσουν, με το μυαλό που σέρνουν, εντελώς μόνοι τους. Αλί και τρισαλί για τη χώρα μας! Πάσχουμε από πολλές πλευρές. Δεν είναι ώρα κατανομής ευθυνών. Εκείνο που προς το παρόν θέλω να πω είναι το εξής
Επαναλαμβάνω για μια ακόμα φορά το ερώτημα. Αλήθεια που θα ήμασταν τώρα αν από την πρώτη στιγμή ακολουθούσαμε κατά γράμμα τις συμβουλές των εταίρων μας ; Αν μια αποφασιστική κυβέρνηση, αγνοώντας τις πιέσεις των κατεστημένων συμφερόντων που λυμαίνονται από ιδρύσεως του κράτους τα αγαθά του, εφάρμοζε, χωρίς καθυστερήσεις και τα δήθεν ισοδύναμα, τα προτεινόμενα μέτρα;
Ο καρκίνος στη χώρα είναι ο σκουριασμένος κι αντιδραστικός κρατικός μηχανισμός, που αγωνίζεται απεγνωσμένα να διατηρήσει τα πλεονεκτήματά του έναντι του άλλου χύδην όχλου και σαμποτάρει κάθε απόπειρα αλλαγής. Μετά είναι η δικαιοσύνη, που ερμηνεύει το σύνταγμα λες και είναι το «ιερό κοράνιο» αγνοώντας τις ειδικές συνθήκες που διερχόμαστε. Είναι ένα κείμενο που άλλαξε τόσες φορές και θ’ αλλάξει στο μέλλον και εκφράζει την κάθε φορά ισορροπία συμφερόντων. Οφείλω καθαρά να το πω πως είμαι απογοητευμένος από τη δικαστική εξουσία. Το μόνο που πέτυχε είναι να επαληθεύσει τον ισχυρισμό ενίων ότι υπερασπίζεται κάποιους αγνοώντας τις συνέπειες που έχουν οι αποφάσεις τους για τους υπόλοιπους.
Κατανοώ τις ειδικές συνθήκες της περιόδου που διανύουμε. Έχω όμως δυο ενστάσεις. Η πρώτη είναι προφανής. Στις ειδικές καταστάσεις οι πάσης φύσεως απατεώνες και λαθροβιούντες βρίσκουν την ευκαιρία για προσπόριση κερδών και πλεονεκτημάτων. Αλλά έχω την πεποίθηση ότι απ’ αυτόν την εσμό των ακριδών δεν προστατεύεσαι με τίποτα και το προσπερνώ ως δεδομένο κακό της ζωής.
Θα σταθώ στη δεύτερη ένσταση. Θεωρώ ότι η αναβλητικότητα και η έλλειψη αποφασιστικότητας που παρουσιάζει το κράτος το καθιστούν εξ αντικειμένου σύμμαχο των διαφόρων «κινημάτων» του στιλ «δεν πληρώνω». Ιδιαίτερα όταν το φαινόμενο επαναλαμβάνεται πολλάκις κι από τους διάφορους εξυπνάκηδες θεωρείται εκ των πραγμάτων ως θεσμός
Αναβολές, πρώιμες ανακοινώσεις για λήψη ευνοϊκότερων όρων, αύξηση των δόσεων σαν άλλος Κοτσόβολος, το κράτος κάνει τα πάντα για να κρατήσει εκτός ταμείου τους πολίτες από την αυτονόητη εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους. Η μόνη ερμηνεία, όχι όμως δικαιολογημένη, που μπορώ να βρω είναι πως η κυβέρνηση θέλει να δείξει το «ανθρώπινο πρόσωπό» της με τον υστερόβουλο στόχο να διατηρηθεί πάση θυσία στην εξουσία, τηρώντας την ελληνική παράδοση: Μετά από μένα «γαία πυρί μειχθήτω». Όμως για τον συνεπή πολίτη, που πληρώνει στην ώρα του και τηρεί στο ακέραιο τις υποχρεώσεις του αναφύεται το ερώτημα γιατί δεν ακολουθεί το ρεύμα, γιατί να μην κάνει κι αυτός το ίδιο ; Ευτυχώς όμως για μερικούς ανθρώπους υπάρχουν άλλου είδους κρατήματα, που δεν τους επιτρέπουν να γίνουν τόσο ανεύθυνοι.
Σ’ αυτούς που κλαίνε και οδύρονται για τις μειώσεις των μισθών και την εξαφάνιση της εικονικής πραγματικότητας στην οποία μακαρίως ζούσαμε, ένα έχω να πω. Δεν ιδρώσαμε καθόλου για τον πλούτο που καταναλώναμε. Απλώς μοιράσαμε τον πλούτο της επόμενης γενιάς. Κι επειδή η προσγείωση ήρθε απότομα είχε όλες τις πολλαπλασιαστικές της επιδράσεις. Έτσι μαζί με τους ένοχους την πλήρωσαν κι αθώοι. Βεβαίως αρκετοί απ’ τους ενόχους φρόντισαν για τον μπεζαχτά τους και δεν είχε σ’ αυτούς την επίπτωση που είχε στους άλλους. Όμως να το ξεκαθαρίσω. Δεν είναι δίκαιο το ρηθέν «όλοι μαζί τα φάγαμε», αλλά είναι σωστό να δεχθούμε επιτέλους όλοι ότι πρέπει να ζήσουμε στις οικονομικές δυνατότητες που πράγματι έχουμε κι όχι σ’ αυτές που νομίζαμε πως είχαμε. Μακάρι κάποια στιγμή να γίνει αυτό κοινή συνείδηση.
Το μέλλον είναι σκοτεινό γιατί δεν υπάρχει προς το παρόν εναλλακτική δύναμη να αναλάβει το καθήκον να ξεπεράσουμε την κρίση. Όμως πρέπει επειγόντως να βρεθεί. Η τάση για απομονωτισμό στη σημερινή εποχή είναι όχι μόνο ξεπερασμένη και αλυσιτελής. Είναι και επικίνδυνη. Σήμερα ακόμα περισσότερο έχουμε την ανάγκη μιας μεγαλύτερης οικογένειας και για μας δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την οικογένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επαναλαμβάνω για μια ακόμα φορά το ερώτημα. Αλήθεια που θα ήμασταν τώρα αν από την πρώτη στιγμή ακολουθούσαμε κατά γράμμα τις συμβουλές των εταίρων μας ; Αν μια αποφασιστική κυβέρνηση, αγνοώντας τις πιέσεις των κατεστημένων συμφερόντων που λυμαίνονται από ιδρύσεως του κράτους τα αγαθά του, εφάρμοζε, χωρίς καθυστερήσεις και τα δήθεν ισοδύναμα, τα προτεινόμενα μέτρα;
Ο καρκίνος στη χώρα είναι ο σκουριασμένος κι αντιδραστικός κρατικός μηχανισμός, που αγωνίζεται απεγνωσμένα να διατηρήσει τα πλεονεκτήματά του έναντι του άλλου χύδην όχλου και σαμποτάρει κάθε απόπειρα αλλαγής. Μετά είναι η δικαιοσύνη, που ερμηνεύει το σύνταγμα λες και είναι το «ιερό κοράνιο» αγνοώντας τις ειδικές συνθήκες που διερχόμαστε. Είναι ένα κείμενο που άλλαξε τόσες φορές και θ’ αλλάξει στο μέλλον και εκφράζει την κάθε φορά ισορροπία συμφερόντων. Οφείλω καθαρά να το πω πως είμαι απογοητευμένος από τη δικαστική εξουσία. Το μόνο που πέτυχε είναι να επαληθεύσει τον ισχυρισμό ενίων ότι υπερασπίζεται κάποιους αγνοώντας τις συνέπειες που έχουν οι αποφάσεις τους για τους υπόλοιπους.
Κατανοώ τις ειδικές συνθήκες της περιόδου που διανύουμε. Έχω όμως δυο ενστάσεις. Η πρώτη είναι προφανής. Στις ειδικές καταστάσεις οι πάσης φύσεως απατεώνες και λαθροβιούντες βρίσκουν την ευκαιρία για προσπόριση κερδών και πλεονεκτημάτων. Αλλά έχω την πεποίθηση ότι απ’ αυτόν την εσμό των ακριδών δεν προστατεύεσαι με τίποτα και το προσπερνώ ως δεδομένο κακό της ζωής.
Θα σταθώ στη δεύτερη ένσταση. Θεωρώ ότι η αναβλητικότητα και η έλλειψη αποφασιστικότητας που παρουσιάζει το κράτος το καθιστούν εξ αντικειμένου σύμμαχο των διαφόρων «κινημάτων» του στιλ «δεν πληρώνω». Ιδιαίτερα όταν το φαινόμενο επαναλαμβάνεται πολλάκις κι από τους διάφορους εξυπνάκηδες θεωρείται εκ των πραγμάτων ως θεσμός
Αναβολές, πρώιμες ανακοινώσεις για λήψη ευνοϊκότερων όρων, αύξηση των δόσεων σαν άλλος Κοτσόβολος, το κράτος κάνει τα πάντα για να κρατήσει εκτός ταμείου τους πολίτες από την αυτονόητη εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους. Η μόνη ερμηνεία, όχι όμως δικαιολογημένη, που μπορώ να βρω είναι πως η κυβέρνηση θέλει να δείξει το «ανθρώπινο πρόσωπό» της με τον υστερόβουλο στόχο να διατηρηθεί πάση θυσία στην εξουσία, τηρώντας την ελληνική παράδοση: Μετά από μένα «γαία πυρί μειχθήτω». Όμως για τον συνεπή πολίτη, που πληρώνει στην ώρα του και τηρεί στο ακέραιο τις υποχρεώσεις του αναφύεται το ερώτημα γιατί δεν ακολουθεί το ρεύμα, γιατί να μην κάνει κι αυτός το ίδιο ; Ευτυχώς όμως για μερικούς ανθρώπους υπάρχουν άλλου είδους κρατήματα, που δεν τους επιτρέπουν να γίνουν τόσο ανεύθυνοι.
Σ’ αυτούς που κλαίνε και οδύρονται για τις μειώσεις των μισθών και την εξαφάνιση της εικονικής πραγματικότητας στην οποία μακαρίως ζούσαμε, ένα έχω να πω. Δεν ιδρώσαμε καθόλου για τον πλούτο που καταναλώναμε. Απλώς μοιράσαμε τον πλούτο της επόμενης γενιάς. Κι επειδή η προσγείωση ήρθε απότομα είχε όλες τις πολλαπλασιαστικές της επιδράσεις. Έτσι μαζί με τους ένοχους την πλήρωσαν κι αθώοι. Βεβαίως αρκετοί απ’ τους ενόχους φρόντισαν για τον μπεζαχτά τους και δεν είχε σ’ αυτούς την επίπτωση που είχε στους άλλους. Όμως να το ξεκαθαρίσω. Δεν είναι δίκαιο το ρηθέν «όλοι μαζί τα φάγαμε», αλλά είναι σωστό να δεχθούμε επιτέλους όλοι ότι πρέπει να ζήσουμε στις οικονομικές δυνατότητες που πράγματι έχουμε κι όχι σ’ αυτές που νομίζαμε πως είχαμε. Μακάρι κάποια στιγμή να γίνει αυτό κοινή συνείδηση.
Το μέλλον είναι σκοτεινό γιατί δεν υπάρχει προς το παρόν εναλλακτική δύναμη να αναλάβει το καθήκον να ξεπεράσουμε την κρίση. Όμως πρέπει επειγόντως να βρεθεί. Η τάση για απομονωτισμό στη σημερινή εποχή είναι όχι μόνο ξεπερασμένη και αλυσιτελής. Είναι και επικίνδυνη. Σήμερα ακόμα περισσότερο έχουμε την ανάγκη μιας μεγαλύτερης οικογένειας και για μας δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την οικογένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου