Ζαγορά
“Grassland” from Spectacu.la WP Themes Club
Φιλοξενείται από Blogs.sch.gr
Η ιστορία του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ζαγοράς έχει τις ρίζες της στο έτος 1702, όταν ιδρύθηκε από Ζαγοριανούς το σχολείο ονόματι «Κοινών Γραμμάτων», κοντά στο εξωκλήσι του Ιωάννη του Προδρόμου. Ένα παρόμοιο σχολείο, που παρείχε μάλλον μικρότερη μόρφωση, λειτούργησε από το 1647, κοντά στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Παράλληλα με το Δημοτικό Σχολείο «Κοινών Γραμμάτων» λειτούργησε και Σχολή ανώτερης μόρφωσης, στεγαζόμενη στο ίδιο κτίριο. Το κτίριο αυτό ανακαινίσθηκε το έτος 1777 με ενέργειες του Πατριάρχη Καλλίνικου του Γ΄ και με δαπάνη του εμπόρου Ιωάννη Πρίγκου, ο οποίος τότε ευημερούσε στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, καθώς και του Νικολάου Ζάγορα και άλλων φιλογενών Ζαγοριανών.
Στο χώρο του Σχολείου, εκτός του διδακτηρίου, υπήρχαν και κοιτώνες για τους δασκάλους και για μαθητές από άλλα σχολεία, καθώς και βιβλιοθήκη.
Το σχολείο αυτό ονομάστηκε «Ελληνομουσείον» και υπήρξε ακτινοβόλος εστία πνευματικού φωτός και φιλελεύθερων ιδεών κατά τους ζοφερούς χρόνους της τουρκικής δουλείας.
Το 1833 χτίστηκε, με δαπάνες των αδελφών Μωϋσή και Νικολάου Κρήτσκη, οι οποίοι ευδοκίμησαν στη Ρωσία, διώροφο διδακτήριο στη συνοικία της Αγίας Κυριακής, βορειοδυτικά του ομώνυμου Ιερού Ναού. Ο κάθε όροφος περιελάμβανε τρεις αίθουσες διδασκαλίας, διάδρομο και γραφείο. Όπως λέγεται στο ισόγειο στεγαζόταν το Δημοτικό Σχολείο και στον πάνω όροφο στεγαζόταν το «Ελληνικόν Σχολείον» ή «Σχολαρχείον». Το διδακτήριο αυτό ονομάστηκε «Κρήτσκειον» προς τιμήν των ιδρυτών του και είναι αυτό που στεγάζεται σήμερα το 6/θέσιο Γυμνάσιο.
Μετά από μισό περίπου αιώνα από την ανέγερση του «Κρήτσκειου» διδακτηρίου ιδρύθηκαν άλλα δύο Δημοτικά Σχολεία. Συγκεκριμένα, το 1878, χτίστηκε με δαπάνες του Σοφοκλή Κωνσταντινίδου, ένα διδακτήριο, στη συνοικία της Αγίας Παρασκευής (Περαχώρας) και το 1882 χτίστηκε κι ένα άλλο διδακτήριο από το Δημήτριο Κασσαβέτη, στη συνοικία της Μεταμόρφωσης. Είναι τα ίδια διδακτήρια, όπου μέχρι και το 1972, στεγάζονταν το 3ο και 2ο Δημοτικό Σχολείο, έχοντας γίνει κατά καιρούς ορισμένες επισκευές.
Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι ότι το 1852 ιδρύθηκε στη Ζαγορά, από τον Ιωάννη Κασσαβέτη, το πρώτο «Παρθεναγωγείο» στο Πήλιο, το οποίο λειτούργησε μέχρι το 1930, όταν με νόμο έγινε η μικτοποίηση των σχολείων αρρένων και θηλέων.
Το σχολείο αυτό κατέστη ετοιμόρροπο λόγω των σεισμών που έγιναν το 1955, κατεδαφίσθηκε και στη θέση του ανεγέρθηκε με δαπάνες του ιδίου κληροδοτήματος, η «Κασσαβέτεια Σχολή», στον πάνω όροφο της οποίας λειτουργούσε για αρκετά χρόνια η ταπητουργική σχολή.
Το 1ο Δημοτικό Σχολείο στεγαζόταν στο «Κρήτσκειο» διδακτήριο από το 1833 μέχρι το 1940. Μέχρι το 1930 λειτούργησε ως σχολείο αρρένων∙ έκτοτε ως μικτό. Το 1941, για περισσότερη ασφάλεια, μεταφέρθηκε στην «Κασσαβέτεια Σχολή», η οποία μετά τη μικτοποίηση των σχολείων(1930), λειτούργησε για μια δεκαετία ως οικοκυρική σχολή και έπαψε να λειτουργεί με την εμπλοκή της Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην «Κασσαβέτεια Σχολή» ή αλλιώς «Παρθεναγωγείο» η Οικοκυρική Σχολή στεγάστηκε μέχρι τον Απρίλιο του 1955, όπου εξαιτίας των καταστρεπτικών σεισμών που έπληξαν ολόκληρη τη Μαγνησία, το κτίριο κατέστη επικίνδυνο για την ασφάλεια των μαθητών. Τότε με ενέργειες της Στρατιωτικής Διοίκησης στήθηκαν στην αυλή της Σχολής δύο λυόμενα ξύλινα παραπήγματα, τα οποία φιλοξένησαν τους μαθητές μέχρι τον Ιανουάριο του 1958. Στις 11 του ίδιου μήνα, το σχολείο μεταφέρθηκε στο νεόδμητο κτίριο, όπου στεγάζεται και σήμερα.
Το έτος 1991 επισημάνθηκε από τους δασκάλους των σχολείων και τους προϊσταμένους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και τονίστηκε απ’ όλους η ανάγκη συνένωσης των σχολείων σε ένα ενιαίο πολυδύναμο σχολείο, το οποίο θα έπρεπε να στεγαστεί σε καινούριο διδακτήριο με σύγχρονες προδιαγραφές και θέση κεντρική.
Η ιδέα αυτή γνωστοποιήθηκε στον τότε πρόεδρο της Κοινότητας Παναγιώτη Κουτσαφτή, στους κοινοτικούς συμβούλους και στους συλλόγους γονέων των μαθητών. Αρχικά βρήκε κάποια αντίδραση, κυρίως από κομμάτι κατοίκων των ακραίων συνοικιών Περαχώρας και Σωτήρας, που επικαλούνταν τους εξής, δικαιολογημένους ως ένα βαθμό, λόγους: α) ότι το νέο σχολείο, ανεγειρόμενο στο κέντρο της Ζαγοράς, θα ήταν μακριά από τα σπίτια τους και τα παιδιά τους θα υποβάλλονταν σε καθημερινό κόπο και κίνδυνο για τη μετάβαση στο σχολείο και την επιστροφή τους στο σπίτι. β) ότι είχαν συναισθηματικούς δεσμούς με το σχολείο της συνοικίας τους, όπου έμαθαν γράμματα αυτοί και οι πρόγονοί τους.
Τότε τέσσερις από τους δέκα δασκάλους που υπηρετούσαν στα τρία δημοτικά σχολεία της Ζαγοράς ήταν Ζαγοριανοί και φυσικό ήταν να αισθάνονται ιδιαίτερα ανήσυχοι και προβληματισμένοι με τον επικείμενο υποβιβασμό των σχολείων. Αυτοί ήταν: ο Νικολ. Μωραϊτης στο 2ο Δημοτικό, ως διευθυντής, η Αικατερίνη Σαμαρά στο 3ο Δημοτικό, ως διευθύντρια, και ο Κυριαζής Παπούλιας με την Πηνελόπη Λιάτσικου στο 1ο Δημοτικό. Αυτοί, με τη σύμφωνη γνώμη και τη συμπαράσταση της διευθύντριας του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ελπίδας Μυτηλιού και των άλλων συναδέλφων τους, έκαναν συγκεντρώσεις των γονέων των μαθητών τους και άσκησαν όλη τους την πειθώ και επιρροή, να πείσουν τους διστακτικούς και τους αρνητικά διακείμενους, να εννοήσουν και να παραδεχτούν την ωφέλεια που θα προέκυπτε για τα παιδιά τους από τη συγχώνευση των σχολείων. Το αποτέλεσμα ήταν να αποσπάσουν την ομόφωνη, σχεδόν, συγκατάθεση των γονέων για την αλλάγη της εκπαιδευτικής κατάστασης στην κωμόπολη. Επιπλέον, γνωστοποίησαν στις ενυπόγραφες από όλους αποφάσεις των συλλόγων στο Κοινοτικό Συμβούλιο, στους προισταμένους της εκπαίδευσης, στο Νομάρχη , ακόμη και στο Υπουργείο Παιδείας, υπογραμμίζοντας το αίτημά τους να είναι 10/θέσιο το μελλοντικό ενιαίο σχολείο, δηλαδή να έχει 10 δασκάλους, όσοι ήταν οι δάσκαλοι των τριών υπαρχόντων σχολείων. Η τοπική Κοινοτική Αρχή υιοθέτησε ανεπιφύλακτα το αίτημα των συλλόγων και το υποστήριξε δεόντως με δικές της ενέργειες.
Η ικανοποίηση του αιτήματος δε βράδυνε να έρθει. Με την Υπουργική απόφαση Δ4/254/2-6-1992 των Υπουργών Οικονομικών και Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, που δημοσιεύτηκε στο Φ.Ε.Κ389/12-6-1992 τόμος Β΄, ιδρύθηκε 10/θέσιο Δημοτικό Σχολείο στη Ζαγορά, σε αντικατάσταση των τριών άλλων που καταργήθηκαν.
Αυτό ήταν το πρώτο βήμα. Έπρεπε να επακολουθήσει το δυσκολότερο, που ήταν η ανέγερση μεγάλου, σύγχρονου διδακτηρίου, πράγμα που απαιτούσε μεγάλη δαπάνη και χρόνο πολύ. Με απόφαση του Νομάρχη Μαγνησίας ορίστηκε κατά το πρώτο μετά την συγχώνευση των σχολείων σχολικό έτος 1992/1993, τα τρία σχολεία να λειτουργήσουν ‘όπως και την προηγούμενη σχολική περίοδο, για να μη γίνει απότομη η μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη. Τα επόμενα χρόνια και μέχρι να ολοκληρωθεί η κατασκευή του νέου μεγάλου διδακτηρίου, αποφασίστηκε τα δέκα τμήματα του 10/θέσιου πλέον σχολείου να κατανεμηθούν στα 2ο και 3ο Δημοτικά σχολεία, γιατί το 1ο σχολείο έπρεπε να κατεδαφιστεί, αφού στο οικόπεδό του θα χτιζόταν το καινούργιο διδακτήριο.
Επειδή κάθε σχολείο διέθετε τρεις μόνο αίθουσες, χωρίστηκαν δυο αίθουσες κάθε σχολείου σε δυο μέρη, ώστε να εξασφαλιστούν δέκα αίθουσες διδασκαλίας, για την προσωρινή εγκατάσταση των δέκα τμημάτων του ενιαίου σχολείου.
Η μεταφορά των μαθητών από τη μια συνοικία στην άλλη αποφασίστηκε να γίνει με επιβατικό αυτοκίνητο, μισθωμένο από την κοινότητα. Αυτή η αναγκαστική και ανώμαλη λειτουργία του σχολείου κράτησε εφτά χρόνια. Στο διάστημα αυτό χρειάστηκε να γίνουν από την κοινότητα και τους συλλόγους γονέων συχνές οχλήσεις προς τους αρμόδιους κρατικούς φορείς για τη χορήγηση πιστώσεων και την επιτάχυνση των οικοδομικών εργασιών, ώστε να κατασκευαστεί σύντομα το διδακτήριο.
Το νέο κτίριο παραδόθηκε σε χρήση στο τέλος του καλοκαιριού του 1999. έτσι, από το σχολικό έτος 1999/2000 όλα τα παιδιά της Ζαγοράς μπήκαν με μεγάλη χαρά στις αίθουσες του μεγάλου και εντυπωσιακού διδακτηρίου, το οποίο αποτέλεσε σπουδαίο απόκτημα για τη Ζαγορά.
Πηγές:
“Grassland” from Spectacu.la WP Themes Club
Φιλοξενείται από Blogs.sch.gr
Η ιστορία του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ζαγοράς έχει τις ρίζες της στο έτος 1702, όταν ιδρύθηκε από Ζαγοριανούς το σχολείο ονόματι «Κοινών Γραμμάτων», κοντά στο εξωκλήσι του Ιωάννη του Προδρόμου. Ένα παρόμοιο σχολείο, που παρείχε μάλλον μικρότερη μόρφωση, λειτούργησε από το 1647, κοντά στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Παράλληλα με το Δημοτικό Σχολείο «Κοινών Γραμμάτων» λειτούργησε και Σχολή ανώτερης μόρφωσης, στεγαζόμενη στο ίδιο κτίριο. Το κτίριο αυτό ανακαινίσθηκε το έτος 1777 με ενέργειες του Πατριάρχη Καλλίνικου του Γ΄ και με δαπάνη του εμπόρου Ιωάννη Πρίγκου, ο οποίος τότε ευημερούσε στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, καθώς και του Νικολάου Ζάγορα και άλλων φιλογενών Ζαγοριανών.
Στο χώρο του Σχολείου, εκτός του διδακτηρίου, υπήρχαν και κοιτώνες για τους δασκάλους και για μαθητές από άλλα σχολεία, καθώς και βιβλιοθήκη.
Το σχολείο αυτό ονομάστηκε «Ελληνομουσείον» και υπήρξε ακτινοβόλος εστία πνευματικού φωτός και φιλελεύθερων ιδεών κατά τους ζοφερούς χρόνους της τουρκικής δουλείας.
Το 1833 χτίστηκε, με δαπάνες των αδελφών Μωϋσή και Νικολάου Κρήτσκη, οι οποίοι ευδοκίμησαν στη Ρωσία, διώροφο διδακτήριο στη συνοικία της Αγίας Κυριακής, βορειοδυτικά του ομώνυμου Ιερού Ναού. Ο κάθε όροφος περιελάμβανε τρεις αίθουσες διδασκαλίας, διάδρομο και γραφείο. Όπως λέγεται στο ισόγειο στεγαζόταν το Δημοτικό Σχολείο και στον πάνω όροφο στεγαζόταν το «Ελληνικόν Σχολείον» ή «Σχολαρχείον». Το διδακτήριο αυτό ονομάστηκε «Κρήτσκειον» προς τιμήν των ιδρυτών του και είναι αυτό που στεγάζεται σήμερα το 6/θέσιο Γυμνάσιο.
Μετά από μισό περίπου αιώνα από την ανέγερση του «Κρήτσκειου» διδακτηρίου ιδρύθηκαν άλλα δύο Δημοτικά Σχολεία. Συγκεκριμένα, το 1878, χτίστηκε με δαπάνες του Σοφοκλή Κωνσταντινίδου, ένα διδακτήριο, στη συνοικία της Αγίας Παρασκευής (Περαχώρας) και το 1882 χτίστηκε κι ένα άλλο διδακτήριο από το Δημήτριο Κασσαβέτη, στη συνοικία της Μεταμόρφωσης. Είναι τα ίδια διδακτήρια, όπου μέχρι και το 1972, στεγάζονταν το 3ο και 2ο Δημοτικό Σχολείο, έχοντας γίνει κατά καιρούς ορισμένες επισκευές.
Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι ότι το 1852 ιδρύθηκε στη Ζαγορά, από τον Ιωάννη Κασσαβέτη, το πρώτο «Παρθεναγωγείο» στο Πήλιο, το οποίο λειτούργησε μέχρι το 1930, όταν με νόμο έγινε η μικτοποίηση των σχολείων αρρένων και θηλέων.
Το σχολείο αυτό κατέστη ετοιμόρροπο λόγω των σεισμών που έγιναν το 1955, κατεδαφίσθηκε και στη θέση του ανεγέρθηκε με δαπάνες του ιδίου κληροδοτήματος, η «Κασσαβέτεια Σχολή», στον πάνω όροφο της οποίας λειτουργούσε για αρκετά χρόνια η ταπητουργική σχολή.
Το 1ο Δημοτικό Σχολείο στεγαζόταν στο «Κρήτσκειο» διδακτήριο από το 1833 μέχρι το 1940. Μέχρι το 1930 λειτούργησε ως σχολείο αρρένων∙ έκτοτε ως μικτό. Το 1941, για περισσότερη ασφάλεια, μεταφέρθηκε στην «Κασσαβέτεια Σχολή», η οποία μετά τη μικτοποίηση των σχολείων(1930), λειτούργησε για μια δεκαετία ως οικοκυρική σχολή και έπαψε να λειτουργεί με την εμπλοκή της Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην «Κασσαβέτεια Σχολή» ή αλλιώς «Παρθεναγωγείο» η Οικοκυρική Σχολή στεγάστηκε μέχρι τον Απρίλιο του 1955, όπου εξαιτίας των καταστρεπτικών σεισμών που έπληξαν ολόκληρη τη Μαγνησία, το κτίριο κατέστη επικίνδυνο για την ασφάλεια των μαθητών. Τότε με ενέργειες της Στρατιωτικής Διοίκησης στήθηκαν στην αυλή της Σχολής δύο λυόμενα ξύλινα παραπήγματα, τα οποία φιλοξένησαν τους μαθητές μέχρι τον Ιανουάριο του 1958. Στις 11 του ίδιου μήνα, το σχολείο μεταφέρθηκε στο νεόδμητο κτίριο, όπου στεγάζεται και σήμερα.
Το έτος 1991 επισημάνθηκε από τους δασκάλους των σχολείων και τους προϊσταμένους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και τονίστηκε απ’ όλους η ανάγκη συνένωσης των σχολείων σε ένα ενιαίο πολυδύναμο σχολείο, το οποίο θα έπρεπε να στεγαστεί σε καινούριο διδακτήριο με σύγχρονες προδιαγραφές και θέση κεντρική.
Η ιδέα αυτή γνωστοποιήθηκε στον τότε πρόεδρο της Κοινότητας Παναγιώτη Κουτσαφτή, στους κοινοτικούς συμβούλους και στους συλλόγους γονέων των μαθητών. Αρχικά βρήκε κάποια αντίδραση, κυρίως από κομμάτι κατοίκων των ακραίων συνοικιών Περαχώρας και Σωτήρας, που επικαλούνταν τους εξής, δικαιολογημένους ως ένα βαθμό, λόγους: α) ότι το νέο σχολείο, ανεγειρόμενο στο κέντρο της Ζαγοράς, θα ήταν μακριά από τα σπίτια τους και τα παιδιά τους θα υποβάλλονταν σε καθημερινό κόπο και κίνδυνο για τη μετάβαση στο σχολείο και την επιστροφή τους στο σπίτι. β) ότι είχαν συναισθηματικούς δεσμούς με το σχολείο της συνοικίας τους, όπου έμαθαν γράμματα αυτοί και οι πρόγονοί τους.
Τότε τέσσερις από τους δέκα δασκάλους που υπηρετούσαν στα τρία δημοτικά σχολεία της Ζαγοράς ήταν Ζαγοριανοί και φυσικό ήταν να αισθάνονται ιδιαίτερα ανήσυχοι και προβληματισμένοι με τον επικείμενο υποβιβασμό των σχολείων. Αυτοί ήταν: ο Νικολ. Μωραϊτης στο 2ο Δημοτικό, ως διευθυντής, η Αικατερίνη Σαμαρά στο 3ο Δημοτικό, ως διευθύντρια, και ο Κυριαζής Παπούλιας με την Πηνελόπη Λιάτσικου στο 1ο Δημοτικό. Αυτοί, με τη σύμφωνη γνώμη και τη συμπαράσταση της διευθύντριας του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ελπίδας Μυτηλιού και των άλλων συναδέλφων τους, έκαναν συγκεντρώσεις των γονέων των μαθητών τους και άσκησαν όλη τους την πειθώ και επιρροή, να πείσουν τους διστακτικούς και τους αρνητικά διακείμενους, να εννοήσουν και να παραδεχτούν την ωφέλεια που θα προέκυπτε για τα παιδιά τους από τη συγχώνευση των σχολείων. Το αποτέλεσμα ήταν να αποσπάσουν την ομόφωνη, σχεδόν, συγκατάθεση των γονέων για την αλλάγη της εκπαιδευτικής κατάστασης στην κωμόπολη. Επιπλέον, γνωστοποίησαν στις ενυπόγραφες από όλους αποφάσεις των συλλόγων στο Κοινοτικό Συμβούλιο, στους προισταμένους της εκπαίδευσης, στο Νομάρχη , ακόμη και στο Υπουργείο Παιδείας, υπογραμμίζοντας το αίτημά τους να είναι 10/θέσιο το μελλοντικό ενιαίο σχολείο, δηλαδή να έχει 10 δασκάλους, όσοι ήταν οι δάσκαλοι των τριών υπαρχόντων σχολείων. Η τοπική Κοινοτική Αρχή υιοθέτησε ανεπιφύλακτα το αίτημα των συλλόγων και το υποστήριξε δεόντως με δικές της ενέργειες.
Η ικανοποίηση του αιτήματος δε βράδυνε να έρθει. Με την Υπουργική απόφαση Δ4/254/2-6-1992 των Υπουργών Οικονομικών και Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, που δημοσιεύτηκε στο Φ.Ε.Κ389/12-6-1992 τόμος Β΄, ιδρύθηκε 10/θέσιο Δημοτικό Σχολείο στη Ζαγορά, σε αντικατάσταση των τριών άλλων που καταργήθηκαν.
Αυτό ήταν το πρώτο βήμα. Έπρεπε να επακολουθήσει το δυσκολότερο, που ήταν η ανέγερση μεγάλου, σύγχρονου διδακτηρίου, πράγμα που απαιτούσε μεγάλη δαπάνη και χρόνο πολύ. Με απόφαση του Νομάρχη Μαγνησίας ορίστηκε κατά το πρώτο μετά την συγχώνευση των σχολείων σχολικό έτος 1992/1993, τα τρία σχολεία να λειτουργήσουν ‘όπως και την προηγούμενη σχολική περίοδο, για να μη γίνει απότομη η μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη. Τα επόμενα χρόνια και μέχρι να ολοκληρωθεί η κατασκευή του νέου μεγάλου διδακτηρίου, αποφασίστηκε τα δέκα τμήματα του 10/θέσιου πλέον σχολείου να κατανεμηθούν στα 2ο και 3ο Δημοτικά σχολεία, γιατί το 1ο σχολείο έπρεπε να κατεδαφιστεί, αφού στο οικόπεδό του θα χτιζόταν το καινούργιο διδακτήριο.
Επειδή κάθε σχολείο διέθετε τρεις μόνο αίθουσες, χωρίστηκαν δυο αίθουσες κάθε σχολείου σε δυο μέρη, ώστε να εξασφαλιστούν δέκα αίθουσες διδασκαλίας, για την προσωρινή εγκατάσταση των δέκα τμημάτων του ενιαίου σχολείου.
Η μεταφορά των μαθητών από τη μια συνοικία στην άλλη αποφασίστηκε να γίνει με επιβατικό αυτοκίνητο, μισθωμένο από την κοινότητα. Αυτή η αναγκαστική και ανώμαλη λειτουργία του σχολείου κράτησε εφτά χρόνια. Στο διάστημα αυτό χρειάστηκε να γίνουν από την κοινότητα και τους συλλόγους γονέων συχνές οχλήσεις προς τους αρμόδιους κρατικούς φορείς για τη χορήγηση πιστώσεων και την επιτάχυνση των οικοδομικών εργασιών, ώστε να κατασκευαστεί σύντομα το διδακτήριο.
Το νέο κτίριο παραδόθηκε σε χρήση στο τέλος του καλοκαιριού του 1999. έτσι, από το σχολικό έτος 1999/2000 όλα τα παιδιά της Ζαγοράς μπήκαν με μεγάλη χαρά στις αίθουσες του μεγάλου και εντυπωσιακού διδακτηρίου, το οποίο αποτέλεσε σπουδαίο απόκτημα για τη Ζαγορά.
Πηγές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου