Η  τραγωδία  της  Μαρφίν

Χθες ήταν η τραγική επέτειος. Τρείς νέοι άνθρωποι έχαναν άδικα τη ζωή τους. Δυο κοπέλες, μία εκ των οποίων κυοφορούσε μια νέα ζωή, κι ένα νέο παλληκάρι άφηναν την τελευταία τους πνοή μέσα σ’ ένα φλεγόμενο κτήριο. Ποιο ήταν το  έγκλημά τους;  Δεν απεργούσαν ! Πέρασαν 7 χρόνια και ουδείς πλήρωσε για αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα. Πολλές συνειδήσεις αναπαύθηκαν, μα όχι η δική μου. Η πληγή  είναι ανοιχτή και σήμερα, για πολλαπλή φορά,  θα αναφερθώ στο θέμα κριτικάροντας κάποιες πλευρές του

Η ευαισθησία του κάθε ανθρώπου πρέπει να είναι γενική και χωρίς διακρίσεις. Η μονόπλευρη «ευαισθησία» είναι άδικη, ατελέσφορη, υποκριτική κι αναξιόπιστη. Πρέπει με τον ίδιο τρόπο ν’ αντιδράς σε όλες τις περιπτώσεις, ακόμα και σ’ αυτές που  αντιστρατεύονται την πολιτική σου άποψη ή ακόμα χειρότερα μπορεί να σου στοιχίζει και σε προσωπικό επίπεδο.

Η δίκη που έγινε δεν έδωσε αποτελέσματα. Δυστυχώς. Αλλά ας πούμε και του στραβού το δίκιο. Ένα δικαστήριο  για να εφαρμόσει έναν νόμο πρέπει να στηρίζεται σε υπάρχοντα πειστήρια και σε μαρτυρικές καταθέσεις. Από την πλευρά της Αστυνομίας υπήρξαν χλωμές έως ανύπαρκτες βοήθειες. Φοβισμένη, με το κόμπλεξ της παρελθοντολογικής συμπεριφοράς της, συμπεριφέρθηκε σαν τον Πόντιο Πιλάτο νίπτοντας τας χείρας της. Τραγικά απούσα από το χώρο των συμβάντων δεν αξιοποίησε κανένα από τα όπλα της. Οι πολλαπλές κάμερες ενός κεντρικού δρόμου κατάφορτου με υπηρεσίες δεν έδωσαν «αξιοσημείωτα στοιχεία». Ήταν θολές ή δεν λειτουργούσαν. Ευθύνες ποτέ δεν αναζητήθηκαν γι αυτό από κανέναν. Έχετε παρατηρήσει ότι κι αυτές λειτουργούν επιλεκτικά;

Οι μάρτυρες; Είναι ένα τεράστιο θέμα που πέρασε με μικρή προσοχή από αυτούς που σε μικρότερης σημασίας γεγονότα διυλίζουν τον κώνωπα.  Ένας κεντρικός δρόμος γεμάτος από ανθρώπους που βλέπουν τα συμβαίνοντα. Κανείς από αυτούς δεν εμφανίστηκε, ως αυτόπτης μάρτυρας, μετά το δράμα. Κάνετε τη σύγκριση με το έτερο τραγικό συμβάν σε ένα έρημο δρομάκι της Μεσολογγίου όπου σε μια πιο ήρεμη εποχή ένα ανεύθυνο και εγκληματικό όργανο της Αστυνομίας αφαιρούσε τη ζωή σε ένα 15χρονο αγόρι, πράξη που έβλαψε σε πολλαπλάσιο μέγεθος την ηρεμία της χώρας. Ε! λοιπόν εκεί βρέθηκαν πάνω από πέντε αυτόπτες μάρτυρες ενός γεγονότος που άρχισε και τέλειωσε μέσα σε λίγο χρόνο.

Όλος αυτός ο κόσμος που ήταν στη Σταδίου-θα το πω ξεκάθαρα- είναι συνένοχοι του εγκλήματος. Όχι μόνο γιατί έπαθαν προσωρινή τύφλωση, αλλά γιατί έκαναν τα πάντα να εμποδίσουν την προσέγγιση της πυροσβεστικής, που η έγκαιρη επέμβαση ίσως να είχε αποσοβήσει τα τραγικά γεγονότα.

Πρέπει να σημειώσω και μια ακόμα διάσταση του προβλήματος. Διάχυτη είναι η οσμή ενός κλίματος τρομοκράτησης σε κάθε ενδεχόμενο μάρτυρα που θα τολμούσε να καταθέσει. Αυτό δεν προβληματίζει κανέναν; Τι πρωτοβουλίες παίρνει η πολιτεία για να διασφαλίζει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων;

Θέλω να κλείσω την παρέμβασή μου με λίγα απλά λόγια. Ο φασισμός δεν είναι πολιτική παράταξη. Είναι μια απόλυτη αντίληψη για τα πράγματα, που διεκδικεί με κάθε μέσο την επιβολή μιας και μόνο άποψης, ως σωστής. Είναι η άποψη του φασίστα. Τέτοιοι άνθρωποι ανιχνεύονται σε όλο το φάσμα των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Ο φασίστας δεν είναι δεξιός, αριστερός  ή οτιδήποτε άλλο. Είναι άτομο που εύκολα ευδοκιμεί σε όλα τα κλίματα και στην Ελλάδα βρήκε τις κατάλληλες συνθήκες υπεραπόδοσης.

 Τι έγιναν οι χιλιάδες καθημερινοί διαδηλωτές που εμπρός στα μάτια μιας αδιάφορης σχεδόν αστυνομίας προξενούσαν καταστροφές βυθίζοντας ακόμα περισσότερο τη χώρα στο βάραθρο; Τι έγιναν όλοι εκείνοι οι φανατικοί καταγραφείς κάθε αρνητικού στοιχείου, που «έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ» πάνω στα πτώματα των ανθρώπων που αυτοκτονούν, που πεθαίνουν από την πείνα; Απόλυτη και ξαφνική αμνησία Φαίνεται ότι τα προβλήματα λύθηκαν κι εγώ δεν το πήρα καθόλου χαμπάρι.

Η χώρα μας πάσχει και η αρρώστια έχει προχωρήσει βαθιά μέσα στη σάρκα της. Μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνο η οικονομική κρίση. Δυστυχώς είναι πολύ βαθύτερο κι αν δεν το δεχθούμε έγκαιρα το κύμα της καταστροφής θα μας παρασύρει όλους στο βάραθρο