ΘΕΜΑΤΑ  ΠΑΙΔΕΙΑΣ – 6

Καλά όλα αυτά Λευτέρη, αλλά εσύ τι προτείνεις ;

 Ξεκινάω προσγειωμένος στο έδαφος και τις αντικειμενικές δυνατότητες της χώρας, ιδιαίτερα μετά την κρίση που καθορίζει ένα νέο επίπεδο ισορροπίας. Φαίνεται ότι θα περάσει χρόνος για να αφομοιωθεί το γεγονός αυτό από την πλειοψηφία του λαού, που ζει με την προσμονή επανόδου στο «χαμένο παράδεισο» και δεν έχει δεχθεί ότι δημιουργήθηκε μια νέα κατάσταση.

 Εκείνο που προέχει δεν είναι το ΔΕΟΝ, αλλά το ΔΥΝΑΤΟΝ. Λύσεις ιδεατές και ευχάριστες όλοι μπορούν με την άνεσή τους να προτείνουν. Ξεχνάμε όμως ότι πάντα αυτές προσκρούουν σ’ ένα αδιαπέραστο τείχος της αδυναμίας στην εφαρμογή τους και – πολλές φορές - της αντίδρασης ή αδιαφορίας αυτών που καλούνται να τις εφαρμόσουν.

Γνωρίζω από πριν τι θα πουν εκείνοι που αφ’ υψηλού πάντα  ξινίζουν τα μούτρα τους. Που χωρίς δισταγμούς και με μια παράξενη βεβαιότητα βάζουν τις προσφιλείς τους ετικέτες σε απόψεις που διαφέρουν από τις δικές τους. Έχω παρατηρήσει ότι στη μεγάλη πλειοψηφία τους η κατηγορία αυτή σιτίζεται από τον δημόσιο κορβανά. Σε αυτούς μια παρατήρηση έχω μόνο να κάνω. Είναι εύκολο, λέει ο λαός, να είσαι κουβαρντάς με ξένα κόλλυβα. Το κρίσιμο για μένα κριτήριο είναι πώς αντιδράς όταν κάποιο μέτρο ακουμπάει στον προσωπικό σου μπεζαχτά.

Λοιπόν ας αρχίσουμε :

Θεωρήθηκε, στο παρελθόν, προοδευτική και χειροκροτήθηκε από τους πάντες η θεσμοθέτηση με νόμο της υποχρεωτικής δωδεκάχρονης εκπαίδευσης. Αστόχαστα, χωρίς υπολογισμό των δυνατοτήτων της χώρας και των αρνητικών συνεπειών, που αυτή η υποχρέωση συνεπάγεται. Αναρωτιέμαι γιατί να υποχρεώνεις ένα 15χρονο νέο ή νέα που έχει ακέραια τη δύναμη της νιότης, μα άλλο προσανατολισμό και δυνατότητες, να σέρνεται επί τριετία σ’ ένα σχολείο όταν δε θέλει να συνεχίσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και από ζωντανή ύπαρξη να τον μετατρέπεις σε βαριεστημένο και πολλές φορές αντικοινωνικό στοιχείο. Αυτός ο νέος   θα μπορούσε να στραφεί μόνος ή με τη βοήθεια της οικογένειάς του σε μια χρήσιμη απασχόληση όπως είναι ένα επάγγελμα ή μια τέχνη. Πρότασή μου επιστροφή στην εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Όσοι επιθυμούν ανεμπόδιστα να μπορούν να συνεχίζουν

Για τους μαθητές των γυμνασίων βάζω την εξής ιδέα πάνω στο τραπέζι. Θα μπορούσε σε κάθε πρωτεύουσα νομού να εκκενωθεί ένα από τα υπάρχοντα σχολεία και οι μαθητές του να κατανεμηθούν στα άλλα της πόλης. Δε θέλω ν’ ακούσω τα περί συνωστισμού και άλλες παρόμοιες υπερβολές. Να ιδρυθούν απ’ την αρχή νέα σχολεία δε το βλέπω. Το χώρο αυτόν να τον ονομάσουμε «Σχολείο Δημιουργικής δραστηριότητας» και να τον εξοπλίσουμε με τα στοιχειώδη εργαλεία. Όλοι οι μαθητές να υποχρεώνονται  κάθε τόσο να τον επισκέπτονται. Ένας ελάχιστος αριθμός παρουσιών για τον προβιβασμό στην επόμενη τάξη να είναι απαραίτητος όρος. Εκεί δε θα διορίσουμε νέο διδακτικό προσωπικό. Απλώς θα γίνουν συμβάσεις με καθορισμένους όρους με αντιπροσωπευτικούς μαστόρους και επαγγελματίες από διάφορους κλάδους, που σε αίθουσες θα δείχνουν την τέχνη τους. Κάποιος από τους υπάρχοντες καθηγητές να οργανώνει και να ανακοινώνει στο διαδίκτυο το πρόγραμμα των επισκέψεων των σχολείων. Κάθε νέο παιδί και κορίτσι να δει τον τεχνίτη ζωντανά την ώρα της δουλειάς και δημιουργίας του. Τον μαραγκό, ξυλουργό σκαλιστή επίπλων, τον υδραυλικό, την κομμώτρια, τον κομμωτή, τον μάγειρα, τον ηλεκτρολόγο και ό,τι άλλο κάποιος μπορεί να σκεφτεί. Χορτάσαμε από διπλωματούχους επιστήμονες που πήραν πτυχία και πτυχία, αλλά δεν ξέρουν τα στοιχειώδη της ζωής. Για τα απομονωμένα μέρη και τα μικρά νησιά να γίνει ειδική φροντίδα μέσα από τους θεσμούς των περιπάτων και των εκδρομών.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)