Μια εξομολόγηση

Μου ήρθαν στ’ αυτιά, μέσω φιλικού μου προσώπου, κάποια σχόλια που είπε σε ιδιωτική συζήτηση άτομο της περιοχής και ήρθε ο καιρός να ξεκαθαρίσω το θέμα. Δεν έχω καμιά πρόθεση να ασχοληθώ με τα κοινά. Η απόφασή αυτή έχει παρθεί οριστικά εδώ και δεκαετίες. Έτσι για κανέναν δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Να το πω εδώ γιατί πολλοί δεν το ξέρουν ότι στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων μου έγιναν επίσημες κι ανεπίσημες δελεαστικές προτάσεις τις οποίες τις απέρριψα κάθετα. Υπάρχουν εν ζωή άτομα που έπαιξαν ενδιάμεσο ρόλο και τους φαινόταν παράξενη αυτή η άρνησή μου. Για εμένα έκλεισε νωρίς και οριστικά ένα τέτοιο ενδιαφέρον

Το μεγάλο λάθος της ζωής μου ήταν το 1977 , όταν κατέβηκα υποψήφιος στις τότες εκλογές. Αμέσως κατάλαβα ότι δεν κάνω γι αυτόν τον ρόλο. Όμως τα λάθη πληρώνονται και εγώ το πλήρωσα ακριβά και για μεγάλο διάστημα. Έτσι δε μ’ ενδιαφέρει κανένας επίσημος ρόλος. Γέμισα μόνο με τη δουλειά μου, τη δουλειά  του δάσκαλου όλα τα προηγούμενα χρόνια. Καθημερινά σε όλους τους χώρους εισπράττω πλούσιο το αντίδωρο της αγάπης των μαθητών μου. Είμαι πλήρης και δε μου λείπει τίποτα. Η μόνη φιλοδοξία που μου απόμεινε είναι όταν θα φύγω απ’ τη ζωή να βρεθούν μερικοί άνθρωποι να πούμε έναν καλό λόγο.

Τις μέρες, που έφευγα απ’ το Βόλο το 1977 είχα μέσα μου πολλή πίκρα και μια βιαστική εν θερμώ απόφαση να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Όμως αυτό ήταν ψευδαίσθηση για πραγματικούς και ουσιαστικούς λόγους. Πίσω άφηνα ολόκληρη και ζωντανή την οικογένειά μου, φίλους αγαπημένους και κυρίως όλες τις παιδικές και νεανικές μου μνήμες. Σωστά λένε ότι πατρίδα είναι τα παιδικά σου χρόνια. Έτσι μια τέτοια απόφαση δεν μπορούσε- και να επέμενα- να εφαρμοστεί. Όσο για την προσωπική μου πίκρα ευθύνες πρέπει να ζητήσω μόνο από τον εαυτό μου και την ευκολία με την οποία εκδήλωσα μια φιλοδοξία που  δεν ταίριαζε στην  ιδιοσυγκρασία μου. Είναι πολύ ανακουφιστικό να μεταθέτεις τις ευθύνες σου σε τρίτους Εμένα όμως δε μου ταιριάζει κάτι τέτοιο.

Γεγονός πάντως είναι ότι για χρόνια έχασα την επαφή με την πόλη και τους ανθρώπους της. Όταν ερχόμουν αναγκαστικά για οικογενειακούς λόγους ένιωθα ένα σφίξιμο και μια τάση φυγής.  Απέφευγα επιμελώς συναντήσεις και σαν κυνηγημένος αναχωρούσα για τη νέα βάση μου, που ήταν η Αθήνα. Κακώς ή καλώς λίγη η σημασία για τρίτους. Τις εντυπώσεις από εκείνη την εποχή τις περιγράφω στο αυτοβιογραφικό μου βιβλίο «Κι όμως ήταν όμορφα» και δεν έχει νόημα η επανάληψή τους.

Τα πράγματα μέσα μου άλλαξαν όταν στα 65 χρόνια μου βγήκα στη σύνταξη και για πρώτη φορά υπήρχε ελεύθερος χρόνος να σκεφτώ και να γράψω τις μνήμες μου. Όλα τα προηγούμενα χρόνια εργαζόμουν εντατικά για να εξασφαλίσω καλές συνθήκες ζωής στην οικογένεια που είχα δημιουργήσει. Νομίζω ότι το πέτυχα και είμαι περήφανος γι αυτό.  Τότε αναδύθηκε από μέσα μου η αγάπη για τις ρίζες μου, εμού και της οικογένειάς μου. Είναι χαρακτηριστικά τα επανειλημμένα ταξίδια μου στις περιοχές που γεννήθηκαν κι έζησαν κάποια χρόνια οι δικοί μου.

Μέσα στην πορεία του χρόνου υπήρξαν- όπως ίσως για πολλούς - μέσα μου αλλαγές σε βασικά θέματα θεώρησης του κόσμου και των απόψεων που επί αιώνες ταλανίζουν τον άνθρωπο. Έχω δημοσιεύσει στο διαδίκτυο, στο Facebook,  στο προσωπικό μου μπλοκ «Κείμενα Λευτέρη Τσίλογλου» και σε βιβλία μια σειρά απόψεις σε όλο το φάσμα των θεμάτων που αφορούν τον άνθρωπο και την κοινωνία. Για όποιον ενδιαφέρεται είναι σε κοινή χρήση και μπορεί να τα δει. Είναι ευκαιρία να πω εδώ δυο μόνο λόγια. Δυστυχώς θα μου χρειαζόταν πολύς χώρος να τα εξηγήσω αναλυτικά

Δε δεσμεύομαι πλέον από τις επιταγές καμιάς αυστηρής κοσμοθεωρίας σε πολιτικό, θρησκευτικό ή άλλου τύπου επίπεδο. Έχω ανοιχτές όλες μου τις αισθήσεις για να παρακολουθώ τα νέα μηνύματα που φέρνει ο χρόνος. Όποιος δεν αλλάζει καθόλου μπαίνει βαρύ το ερώτημα αν είναι ακόμα ζωντανός . Σας ευχαριστώ αν αφιερώσατε λίγο χρόνο να το διαβάσετε